ILPB3/423-488/14-5/PR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia z 15 września 2014 r. (data wpływu 22 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 22 września 2014 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z dnia 10 grudnia 2014 r. (data wpływu 16 grudnia 2014 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej:

* stwierdzenia, czy Spółka, działając jako zarządzający gminnym zasobem mieszkaniowym, dokonując umorzenia należności czynszowych, uznanych za nieściągalne na podstawie postanowienia komornika, ma prawo zwrócić się do Gminy, jako właściciela, o pokrycie/sfinansowanie należności umorzonych (pytanie nr 1),

* podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów (pytanie nr 2).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Spółka powstała w wyniku likwidacji zakładu budżetowego. 100% udziałowcem jest Gmina "A". Przedmiotem działalności spółki jest:

W zakresie zarządzania mieszkaniowym zasobem gminy zawarte są umowy z Gminą o:

* zarządzanie nieruchomościami stanowiącymi własność Gminy "A",

* zarządzanie lokalami mieszkalnym i użytkowymi we wspólnotach mieszkaniowych stanowiącymi własność Gminy "A".

W ramach zawartych umów, Spółka zawiera umowy najmu lokali komunalnych i użytkowych z osobami wskazanymi przez Gminę. Naliczenia czynszy stanowią przychody w Spółce oraz ponoszone wydatki na utrzymanie zasobów komunalnych stanowią koszty w Spółce. Powyższe przychody i koszty rozliczane są w ramach działalności gospodarki zasobami mieszkaniowymi i na koniec każdego roku kalendarzowego Spółka rozlicza się przed Gminą.

Spółka prowadzi windykację należności z tyt. najmu poprzez dochodzenie ich na drodze postępowania sądowego i komorniczego. Opłaty sądowe i komornicze księgowane są do pozostałych kosztów operacyjnych działalności mieszkaniowej. Na podstawie Postanowień Komornika należności z najmu, uznane za nieściągalne (w związku z brakiem majątku) zostały decyzją Prezesa Zarządu Spółki umorzone.

Kwoty umorzonych należności łącznie z kosztami postępowania procesowego przyznane Radcy Prawnemu, zarachowano do pozostałych kosztów operacyjnych działalności mieszkaniowej. W związku z powyższym, za 2013 rok wystąpiła dopłata Gminy "A" do utrzymania zasobów komunalnych i Spółka wystawiła notę obciążającą.

Gmina kwestionuje wystawioną notę, gdyż ich zdaniem, umorzone nieściągalne należności czynszowe winny stanowić pozostałe koszty operacyjne obciążające Spółkę.

Zdaniem Gminy, umorzone należności czynszowe nie mogą być sfinansowane przez Gminę, gdyż jest to naruszenie dyscypliny finansów publicznych (art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 2004 r. o finansach publicznych).

Pismem z dnia 10 grudnia 2014 r. Wnioskodawca uzupełnił opis sprawy o następujące informacje:

1. Spółka w związku z zarządzaniem nieruchomościami stanowiącymi własność Gminy prowadzi pełną ewidencję finansową i w zapisach księgowych wyodrębniła ją jako działalność gospodarki mieszkaniowej.

Związane z powyższym, czynsze komunalne stanowią przychód należny w spółce (księgowane strona Ma konta zespołu 7). Koszty ponoszone na utrzymanie zasobów komunalnych (księgowane strona Wn konta zespołu 4) stanowią w spółce koszty uzyskania przychodów i odnoszone są do działalności gospodarki mieszkaniowej.

Tak prowadzona, wydzielona ewidencja pozwała na przedstawianie gminie jak kształtowały się przychody, koszty oraz wynik finansowy na działalności mieszkaniowej.

Pomimo takich zapisów księgowych, Spółka przychody z czynszy i koszty z nimi związane traktuje że są własnością gminy jako właściciela.

Gmina decyduje jak wykorzystać środki z czynszów opłacanych przez najemców i o wysokości czynszu w zasobach komunalnych. Stąd ocena Spółki, że "Wszelkie wpływy z czynszy są własnością Gminy, a koszty z nimi związane ponosi Gmina". Rolą Spółki jest tylko zarządzanie mieniem komunalnym w imieniu Gminy i z tego tytułu otrzymuje wynagrodzenie. Odrębnymi przychodami w Spółce związanymi z zarządzaniem nieruchomościami Gminy jest wynagrodzenie za zarządzanie.

2. Środki pieniężne z czynszy wpłacane są przez najemców na rachunek bankowy Spółki i stanowią środki obrotowe działalności gospodarki mieszkaniowej. Czynsze za lokale komunalne nie stanowią dochodów własnych gminy.

3. Spółka na podstawie zawartych umów z Gminą otrzymuje wynagrodzenie za zarządzanie zasobem gminnym. Wystawiamy miesięcznie faktury za zarządzanie z aktualnym wykazem powierzchni zasobów komunalnych (w załączeniu). Przychody z tytułu wynagrodzenia za zarządzanie służą pokrywaniu kosztów administracyjnych Spółki i rozliczane są w ramach działalności zarządzania jako podstawowej działalności zarobkowej Spółki.

4. Spółka jako zarządca nieruchomości stanowiących własność Gminy "A" działa w imieniu i na rzecz właściciela.

5. W związku z tym, że tylko w Spółce prowadzona jest pełna ewidencja finansowa i techniczna zasobów stanowiących własność gminy, na koniec każdego roku kalendarzowego przedkładamy Gminie "jako właścicielowi, pełne rozliczenie gospodarki zasobami mieszkaniowymi, prezentując:

* wielkość przychodów z tytułu najmu lokali komunalnych,

* koszty poniesione na utrzymanie tych zasobów,

* zakres rzeczowy poniesionych kosztów.

Rozliczenie stanowi dokument na podstawie którego Gmina ma pełny obraz dotyczący mienia komunalnego a Spółka jako zarządca tego mienia rozlicza się przed jego właścicielem.

Potwierdzając, że należności czynszowe najmu stanowią przychód należny w Spółce, Wnioskodawca wyjaśnił:

1. Wierzytelności zostały udokumentowane w sposób określony w art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych na podstawie przeprowadzonego postępowania sądowego, egzekucyjnego i otrzymanym Postanowieniem Komornika o nieściągalności.

2. Wierzytelności nie zostały uprzednio odpisane jako nieściągalne. Uznane za nieściągalne są w chwili otrzymania Postanowienia Komornika o nieściągalności i umorzeniu poprzez zapis w księgach rachunkowych - przeniesienie należności na konto zespołu 76 "Pozostałe koszty operacyjne działalności gospodarki mieszkaniowej".

3. Spółka podejmuje decyzje o uznaniu Postanowienia Komornika o nieściągalności wobec dłużnika jako odpowiadające stanowi faktycznemu, znając sytuację majątkową i finansową dłużnika wiedząc że dalsze dochodzenie należności jest bezprzedmiotowe.

4. Z treści Postanowienia Komornika wynika, że dłużnik nie posiada majątku (w załączeniu przykładowe Postanowienia Komornika).

5. Każdorazowo Zarząd Spółki bada zasadność uznania o nieściągalności wierzytelności dłużnika i podejmuje decyzje w tym zakresie.

6. Prowadzona jest na bieżąco windykacja należności najmu. Wierzytelności nie stanowią wierzytelności przedawnionych. W żadnych przypadkach dochodzenia należności na drodze sądowej, dłużnik nie podnosił zarzutu przedawnienia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka, działając jako zarządzający gminnym zasobem mieszkaniowym, dokonując umorzenia należności czynszowych, uznanych za nieściągalne na podstawie postanowienia komornika, ma prawo zwrócić się do Gminy, jako właściciela, o pokrycie /sfinansowanie należności umorzonych.

2. Czy umorzone należności czynszowe, stanowią w Spółce pozostałe koszty operacyjne i zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, uznane za koszty uzyskania przychodów / wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i ich nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź w zakresie pytania nr 2. Wniosek Spółki dotyczący pytania nr 1 został rozpatrzony postanowieniem o odmowie wszczęci postępowania w dniu 22 grudnia 2014 r. nr ILPB3/423-488/14-4/PR.

Zdaniem Wnioskodawcy, zarządzanie nieruchomościami jest działalnością zawodową wykonywaną przez zarządców nieruchomości. Przychody z najmu lokali stanowiących własność gminy nie mogą stanowić przychodów spółki, gdyż środki pochodzące z majątku gminy, winny stanowić dochód własny gminy na mocy odrębnych przepisów ustawy o dochodach gminy. Spółka jedynie gromadzi przychody z najmu oraz ponosi koszty związane z utrzymaniem nieruchomości w tym też umorzenia należności czynszowych.

Źródłem dochodu współce jest wynagrodzenie otrzymywane od właściciela nieruchomości a nie dochód z zasobów komunalnych. Umorzone czynsze komunalne nie mogą stanowić pozostałych kosztów operacyjnych spółki gdyż nie dotyczą działalności zarządzania.

Spółka nie może rozliczać przychodów z tytułu najmu jako swoich to też nie może ponosić kosztów z tym związanych. Stanowisko gminy, kwestionujące wystawioną notę z tytułu dopłaty do utrzymania zasobów komunalnych jest niesłuszne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Punktem wyjścia dla określenia zakresu przedmiotowego ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851) jest regulacja zawarta w art. 7 ust. 1 ww. ustawy, stanowiąca, że przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty (...). Dochodem - w myśl art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest natomiast nadwyżka przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym.

Ww. ustawa nie zawiera jednak legalnej definicji przychodu podatkowego. Z konstrukcji art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jednoznacznie wynika, że katalog zdarzeń w nim wymienionych ma charakter czysto przykładowy. Przesądza o tym zdanie pierwsze tego przepisu, które stanowi, iż takim przychodem dla celów podatkowych są "w szczególności" przypadki wskazane w następnych akapitach tego przepisu. Za rodzące przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ww. ustawy mogą być uznane również niewymienione w tym przepisie zdarzenia, których następstwem jest uzyskanie przysporzenia mającego trwały charakter.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

O zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny jego charakter w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika lub pomniejsza pasywa. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi.

Jednocześnie, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W konsekwencji, do przychodów zalicza się takie przychody, które są należne. Nie są to zatem przychody jakiekolwiek, lecz tylko te w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do ich otrzymania i które stanowią przysporzenie majątku podatnika. Są to więc takie aktywa majątkowe, którymi może on rozporządzać jak własnymi.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 cyt. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Artykuł 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera nie tylko katalog wyłączeń, ale niektóre jego punkty stanowią niezależną od art. 15 ust. 1 pozytywną podstawę zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

I tak, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a cytowanej ustawy, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.

Artykuł 16 ust. 2 ww. ustawy stanowi z kolei, że za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że termin do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ograniczony jest przepisem art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania stwierdzić należy, że ustawodawca uzależnił możliwość zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów określonej wierzytelności od spełnienia konkretnych warunków. Co do zasady bowiem wierzytelności odpisane jako nieściągalne nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów.

Przede wszystkim wierzytelności określone jako nieściągalne muszą być wcześniej zarachowane jako przychody należne zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wierzytelności te powinny być również odpisane jako nieściągalne (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji prowadzonej zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Ponadto wierzytelności określone jako nieściągalne, w celu zakwalifikowania ich do kosztów uzyskania przychodów, powinny zostać udokumentowane w sposób wskazany w art. 16 ust. 2 tej ustawy. Jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w art. 16 ust. 2 ww. ustawy nie może udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności. Poza tym wierzytelności mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie uległy przedawnieniu (art. 16 ust. 1 pkt 20).

Dla zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest więc spełnienie powyższych przesłanek jednocześnie. Nie będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów wierzytelność, która nie została uprzednio zaliczona do przychodów należnych, choćby została udokumentowana w sposób przewidziany w ustawie, jak i wierzytelność, która została uprzednio zakwalifikowana do przychodów należnych, ale której nieściągalność nie została udokumentowana we właściwy sposób.

Spełniając kumulatywnie wszystkie ww. warunki, wierzytelności odpisane jako nieściągalne stanowić będą koszty uzyskania przychodów w takiej wysokości, w jakiej zostały uprzednio zarachowane jako przychody należne, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Biorąc pod uwagę okoliczność, że Wnioskodawca zarządza nieruchomościami Gminy, wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 184 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.), zarządca nieruchomości działa na podstawie umowy o zarządzanie nieruchomością, zawartej z jej właścicielem, wspólnotą mieszkaniową albo inną osobą lub jednostką organizacyjną, której przysługuje prawo do nieruchomości, ze skutkiem prawnym bezpośrednio dla tej osoby lub jednostki organizacyjnej. Umowa wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności.

W tym miejscu wskazać również trzeba na art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2003 r. Nr 203, poz. 1966 z późn. zm.), zgodnie z którym źródłem dochodów własnych gminy są dochody z majątku gminy.

W analizowanej sprawie, Spółka, jako zarządca nieruchomości nie jest ich właścicielem, a jedynie działa w imieniu i na rzecz właściciela - Gminy. W związku z tym jedynie gromadzi przychody z najmu oraz pokrywa z tych środków koszty związane z utrzymaniem nieruchomości będących własnością Gminy. Przychody powyższe nie stanowią więc dla Spółki realnego przysporzenia.

Nie można zatem uznać, że należności czynszowe z najmu stanowią dla Spółki przychody należne, o których mowa w art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia, w sprawie nie został spełniony jeden z warunków wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie może być bowiem zaliczona do kosztów uzyskania przychodów wierzytelność, która nie została uprzednio zaliczona do przychodów należnych, choćby została udokumentowana w sposób przewidziany w ustawie.

Reasumując, "umorzone należności czynszowe" (wierzytelności nieściągalne) nie stanowią dla Spółki kosztów uzyskania przychodów stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W tym miejscu należy podkreślić, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Treść art. 3 pkt 2 ww. ustawy stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Z uwagi na powyższe, przedmiotem niniejszej urzędowej interpretacji nie jest określenie czy umorzone czynsze komunalne stanowią "pozostałe koszty operacyjne" Spółki, jak również czy "stanowisko Gminy, kwestionujące wystawioną notę z tytułu dopłaty do utrzymania zasobów komunalnych jest niesłuszne".

Ponadto nadmienia się, że analiza załączników stanowiących dokumenty dołączone do wniosku o wydanie interpretacji w indywidualnej sprawie również nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej. Zatem tut. Organ nie jest uprawniony do oceny załączników dołączonych do wniosku, a interpretacje wydaje się w oparciu o stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) przedstawiony we wniosku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.