ILPB3/423-466/12-2/EK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 26 października 2012 r. (data wpływu 9 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 9 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu hurtowego sprzętem, odzieżą i obuwiem sportowym. Zapasy magazynowe składuje w magazynach, które otwierane i zamykane są przez dwóch wyznaczonych, zaufanych pracowników. Poza godzinami pracy magazyny dozorowane są przez wyspecjalizowane biuro ochrony oraz portierów. Wszyscy pracownicy zatrudnieni w magazynach mają podpisane umowy o odpowiedzialności materialnej. Spółka dystrybuuje kilkanaście marek towarów. Każda marka posiada swoje wyodrębnione miejsce w magazynie oraz osoby za nią odpowiedzialne. Pracownicy podlegają bezpośrednio pod kierownika oraz zastępcę kierownika magazynu. Kilka razy w miesiącu Zarząd Spółki dokonuje niezapowiedzianych inspekcji magazynów. Inwentaryzacja stanów magazynowych przeprowadzana jest raz w roku, według ściśle ustalonych zasad, zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości. W przypadku stwierdzenia różnic pomiędzy stanem faktycznym a wynikającym z ewidencji magazynowo - księgowej, zarządzane jest postępowanie wyjaśniające, pracownicy składają pisemne wyjaśnienia, a następnie sporządzony zostaje protokół różnic, który przedkłada się Zarządowi Spółki. Począwszy od 2009 r. wprowadzono w Spółce zintegrowany system magazynowy oraz finansowo - księgowy. Umożliwia on ewidencjonowanie stanów magazynowych w trakcie roku przy użyciu czytników kodów kreskowych oraz porównanie go ze stanami magazynowymi wynikającymi z zarejestrowanych w systemie operacji. Jest to również metoda wykorzystywana do kontroli ad hoc już w trakcie roku. Kontrole takie przeprowadzane są doraźnie, kilka razy w roku, na zlecenie Zarządu Spółki i dotyczą wybranych marek towarów.

Towary, będące przedmiotem obrotu Spółki to: wszelkiego rodzaju odzież i obuwie sportowe (kurtki, spodnie, koszulki, bielizna, stroje kąpielowe, klapki, itp.), sprzęt sportowy i rekreacyjno - sportowy (narty, namioty, śpiwory, rakiety do tenisa, squasha, piłki, liny, łyżworolki, deskorolki, łyżwy, itp.), a także akcesoria (wiązania do nart, piłki do tenisa, owijki, opaski, ręczniki, torby, okularki pływackie, itp.). Są to zatem towary małe gabarytowo oraz często różniące się (w ramach danego rodzaju) tylko nieznacznie między sobą. Każdy towar posiada nadany kod kreskowy. Różne kody przypisane są w zależności od rodzaju, typu, koloru, rozmiaru. W związku z tym, na przykład towary z tą samą ceną, ale różniące się kolorem czy rozmiarem, ewidencjonowane są pod różnymi kodami. Przeprowadzane corocznie inwentaryzacje wykazują zarówno niedobory, jak i nadwyżki towarów handlowych. Różnice inwentaryzacyjne są częściowo kompensowane. Pozostałe po kompensatach różnice inwentaryzacyjne są wyjaśniane. Niedobory zawinione przypisywane są odpowiedzialnym za nie pracownikom i ewidencjonowane na kontach roszczeń wobec nich. Pozostają natomiast pewne kwoty zarówno po stronie niedoborów, jak i nadwyżek, które są wynikiem takich czynników jak:

1. Duża ilość dostaw oraz duże rozmiary tych dostaw wpływają na powstanie (niewykrycie) pewnych rozbieżności.

Wszystkie towary Spółka otrzymuje z zagranicy. Dostarczane są do magazynów Spółki TIR-ami. Z reguły jedna dostawa liczy od kilkuset do 2 tys. opakowań zbiorczych (kartonów). Procedura przyjęcia towarów polega na porównaniu przez magazynierów pozycji wykazanych na fakturze (ewentualnie dokumencie WZ) z otrzymanymi opakowaniami zbiorczymi (kartonami), które oznaczone są kodami kreskowymi. Wybrane kartony są sprawdzane i ich zawartość porównywana jest z kodem kreskowym znajdującym się na kartonie oraz z dokumentem zakupu. Ewentualne wykryte niezgodności są wyjaśniane z dostawcą. Pozostałe kartony otwierane są i sprawdzane w momencie sprzedaży dla odbiorcy Spółki. W przypadku stwierdzenia rozbieżności składana jest reklamacja. Towar do systemu magazynowego wprowadzany jest na podstawie otrzymanych faktur. Pomimo zachowania ostrożności i zastosowania powyższych mechanizmów kontrolnych mogą zdarzyć się sytuacje niewykrycia pewnych rozbieżności co do ilości lub rodzaju otrzymanego towaru pomiędzy otrzymaną fakturą a faktyczną zawartością przesyłek.

2. Nieuniknione pomyłki pracowników przy kompletowaniu zamówień dla odbiorców.

Procedura wysyłki towarów dla odbiorcy rozpoczyna się od wprowadzenia przez handlowców zamówienia do zintegrowanego systemu magazynowego i finansowo - księgowego. Na podstawie zamówienia tworzony jest dokument wydania magazynowego. Przy jego tworzeniu program sprawdza, czy ilości towarów podane w zamówieniu znajdują się w magazynie. Następnie magazynierzy przygotowują towar do wysyłki, skanują go i na podstawie tego skanu tworzony jest automatycznie dokument WZ (wydanie zewnętrzne), który magazynierzy porównują również z dokumentem wydania magazynowego. Na podstawie dokumentu WZ generowana jest faktura sprzedaży.

Pomimo zachowania opisanych powyżej procedur i wielostopniowego mechanizmu kontroli mogą zdarzyć się sytuacje pomyłek w ilości lub rodzaju zapakowanych towarów (w stosunku do wystawionego dokumentu sprzedaży), które nie zostaną przez kontrahenta zgłoszone.

Są to sytuacje, przy takiej ilości i różnorodności towaru nieuniknione, mimo dołożenia należytej staranności osób odpowiedzialnych i zastosowaniu szeregu procedur kontroli i nadzoru. Przy czym kwoty zarówno po stronie niedoborów, jak i nadwyżek (pozostałych po kompensacie oraz odpisaniu niedoborów zawinionych) są kwotami niewielkimi w stosunku do wartości zapasu magazynowego oraz rozmiarów prowadzonej działalności. W 2011 r. niedobór stanowił 0,67% zapasów ogółem, a nadwyżka 0,65%. W 2010 r. był to poziom 1,2% po stronie niedoboru i 0,95% po stronie nadwyżki. Zatem ewentualna strata z tego tytułu ma marginalny udział w wyniku podatkowym Spółki. Ponadto z analizy kilku poprzednich lat wynika, że w dłuższej perspektywie wpływ na wynik podatkowy jest praktycznie zerowy. O ile np. w latach 2010 - 2011 per saldo wykazano niedobór, w latach 2008 - 2009 per saldo wykazano nadwyżkę. Podsumowując, w ciągu czterech ostatnich lat Spółka wykazała zysk z tytułu nadwyżek w kwocie 32 tys. zł (liczony jako suma nadwyżek z lat 2008 - 2009 pomniejszona o sumę niedoborów z lat 2010 - 2011).

Należy również nadmienić, że zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka wykazuje ujawnione nadwyżki towarów handlowych jako przychody podatkowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy ujawnione w trakcie inwentaryzacji niedobory towarów handlowych Spółka, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawy), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Ponieważ straty w towarach handlowych nie zostały wymienione w przywołanym art. 16, zastosowanie powinna znaleźć reguła wynikająca z art. 15 ust. 1, to jest istnienie związku przyczynowo - skutkowego poniesionych kosztów z uzyskiwanym przychodem.

Możliwość zaliczenia tych strat do kosztów podatkowych powinna być jednak, zdaniem Podatnika, w każdym przypadku rozpatrywana indywidualnie. Art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowi między innymi, że podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.

Spółka prowadzi księgi rachunkowe, zgodnie z ustawą o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r. (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.). Wprawdzie przepisy tej ustawy nie wymieniają wprost dokumentacji niezbędnej do udokumentowania strat powstałych w środkach obrotowych (towarach handlowych), ale stanowią w art. 27, iż zarówno przeprowadzenie, jak i wyniki inwentaryzacji należy odpowiednio udokumentować i powiązać z zapisami ksiąg rachunkowych, a ujawnione w toku inwentaryzacji różnice między stanem rzeczywistym a stanem wykazanym w księgach rachunkowych wyjaśnić i rozliczyć w księgach tego roku obrotowego, na który przypadał termin inwentaryzacji. Jak z tego wynika nie wszystkie niedobory (straty) mogą zostać uznane za koszty stanowiące koszty uzyskania przychodu. Niezbędne jest przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego i odpowiednie jego udokumentowanie. Jedynie niedobory, które powstały niezależnie od woli podatnika, a zatem są niezawinione będą stanowiły koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji Spółka w sposób należyty zabezpiecza swój majątek obrotowy (towary handlowe) przed poniesieniem strat. Stosuje szereg procedur oraz mechanizmów nadzoru i kontroli. Ujawnione w wyniku inwentaryzacji (prowadzonej zgodnie z ustawą o rachunkowości) niedobory są niezależne od woli Spółki oraz wyjaśniane z należytą starannością i dokumentowane. Są normalnym i nieuniknionym następstwem działania w branży, zatem służą osiągnięciu, zachowaniu i zabezpieczeniu przychodów.

Potwierdzeniem stanowiska Spółki mogą być następujące interpretacje indywidualne, wydane w podobnych sprawach:

* ITPB3/423-340/09/MT z 30 września 2009 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy,

* IPPB3/423-196/10-2/MS z 9 lipca 2010 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie - pytanie nr 1,

* ILPB3/423-13/07-4/MC z 2 października 2007 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu - w zakresie merytorycznym uzasadnienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Powyższe oznacza, iż podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo - skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Katalog wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, zawarty w art. 16 ust. 1 omawianej ustawy, nie obejmuje strat w środkach obrotowych ujawnionych w trakcie inwentaryzacji. Powyższe oznacza więc, iż - co do zasady - straty te, jako związane z prowadzoną działalnością, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Zaliczenie strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów powinno być więc oceniane z punktu widzenia zasady wynikającej z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z uwzględnieniem:

* całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,

* okoliczności, które spowodowały powstanie straty,

* formy udokumentowania straty,

* podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.

Podkreślenia wymaga przy tym fakt, iż strata powinna być zdarzeniem losowym, niezależnym od woli podatnika powstałym zarówno w wyniku działań sił przyrody, jak i działań innego człowieka, powodującym ubytek i szkodę pod warunkiem, że podatnik nie przyczynia się w jakiś sposób do powstania tej szkody lub nie ułatwia jej powstania. Jakiekolwiek zawinienie ze strony podatnika poprzez niezachowanie staranności wymaganej w danych warunkach, niedopełnienie obowiązków ciążących na podatniku w celu uniknięcia szkody, uniemożliwia przyjęcie, że powstała szkoda stanowi stratę o charakterze losowym.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, iż tylko stratę powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot, można uznać za zdarzenie, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Należy też podkreślić, iż jedynie straty w środkach obrotowych powstałe w trakcie normalnego, racjonalnego działania podatnika, ze szczególnym uwzględnieniem dochowania należytej staranności w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej, mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu. Każdy przypadek straty w środkach obrotowych, należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem okoliczności faktycznych towarzyszących sprawie i oceniać pod kątem całokształtu prowadzonej działalności.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu hurtowego sprzętem, odzieżą i obuwiem sportowym. Spółka dystrybuuje kilkanaście marek towarów. Każda marka posiada swoje wyodrębnione miejsce w magazynie oraz osoby za nią odpowiedzialne. Kilka razy w miesiącu Zarząd Spółki dokonuje niezapowiedzianych inspekcji magazynów, natomiast inwentaryzacja stanów magazynowych przeprowadzana jest raz w roku, według ściśle ustalonych zasad, zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości. W przypadku stwierdzenia różnic pomiędzy stanem faktycznym a wynikającym z ewidencji magazynowo - księgowej, zarządzane jest postępowanie wyjaśniające, pracownicy składają pisemne wyjaśnienia, a następnie sporządzony zostaje protokół różnic, który przedkłada się Zarządowi Spółki. Z przedstawionych we wniosku informacji wynika także, iż począwszy od 2009 r. wprowadzono w Spółce zintegrowany system magazynowy oraz finansowo - księgowy, który umożliwia ewidencjonowanie stanów magazynowych w trakcie roku przy użyciu czytników kodów kreskowych oraz porównanie go ze stanami magazynowymi wynikającymi z zarejestrowanych w systemie operacji. Jest to również metoda wykorzystywana do kontroli ad hoc już w trakcie roku. Kontrole takie przeprowadzane są doraźnie, kilka razy w roku, na zlecenie Zarządu Spółki i dotyczą wybranych marek towarów.

Jak wskazano we wniosku, Spółka stosuje szereg procedur i mechanizmów kontroli i nadzoru, a ujawnione w wyniku inwentaryzacji (prowadzonej zgodnie z ustawą o rachunkowości) niedobory są niezależne od woli Spółki i wyjaśniane z należytą starannością i dokumentowane.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż ujawnione w trakcie inwentaryzacji niedobory towarów handlowych Spółka może zaliczyć, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do kosztów uzyskania przychodów, ale jedynie w tej wysokości, w jakiej niedobory te uznane zostały za niezawinione i są normalnym, choć niezamierzonym następstwem prowadzonej działalności, a ich wystąpienie pomimo dołożenia należytej staranności było nieuniknione.

Dodatkowo należy zwrócić uwagę na zapis art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy (...).

Przepis ten nawiązuje w swej treści do ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.). Wprawdzie przepisy tej ustawy nie wymieniają wprost dokumentacji niezbędnej do udokumentowania strat powstałych w środkach obrotowych (towarach handlowych), ale stanowią w art. 27, iż przeprowadzenie i wyniki inwentaryzacji należy odpowiednio udokumentować i powiązać z zapisami ksiąg rachunkowych, a ujawnione w toku inwentaryzacji różnice między stanem rzeczywistym a stanem wykazanym w księgach rachunkowych należy wyjaśnić i rozliczyć w księgach rachunkowych tego roku obrotowego, na który przypadał termin inwentaryzacji.

Jednocześnie tut. Organ pragnie zauważyć, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego, które to w przedmiotowej sprawie, umożliwiłoby jednoznaczne potwierdzenie, że strata była niemożliwa do uniknięcia, powstała bez winy podatnika, jest rzeczywista, była elementem ubocznym i niechcianym, lecz w praktyce nieodłącznie związanym z działaniami podejmowanymi w celu osiągnięcia przychodu. Ustalenie tych okoliczności możliwe jest tylko w postępowaniu podatkowym, po dokładnym zbadaniu i ocenie wskazanych okoliczności. Dla potrzeb zaś niniejszej interpretacji Organ przyjął - jako element stanu faktycznego - ocenę dokonaną przez samą Spółkę, z której wynika, iż podejmowała Ona działania staranne, racjonalne i nie doszło z Jej winy do jakichkolwiek zaniedbań. W tych okolicznościach stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo, w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych, stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.