ILPB3/423-429/12-4/KS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez Pełnomocników przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2012 r. (data wpływu 10 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów odnośnie:

* pytania oznaczonego we wniosku jako nr 1 - jest prawidłowe,

* pytania oznaczonego we wniosku jako nr 3 - jest prawidłowe.

W dniu 10 października 2012 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z dnia 2 stycznia 2013 r. (data wpływu 3 stycznia 2013 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujące opisy zdarzeń przyszłych.

Podatnik prowadzi działalność gospodarczą m.in. w przedmiocie sprzedaży hurtowej niewyspecjalizowanej. W zakresie prowadzonej działalności gospodarczej, Podatnik posiada sieć sklepów, położonych na terytorium RP. Podatnik jako pracodawca zatrudnia pracowników m.in. na stanowisku Kierownika Regionu.

W zakresie zdarzenia przyszłego, Pracodawca zamierza zmienić treść umowy o pracę w ten sposób, iż wpisać - jako miejsce świadczenia pracy - dany, ściśle skonkretyzowany region (np. powiat poznański i powiat gnieźnieński), przynależny ściśle określonemu pracownikowi.

Praca osoby zatrudnionej na stanowisku Kierownika Regionu ma charakter mobilny i polega na kontroli sklepów Pracodawcy, na terenie działalności danego Kierownika Regionu. Tym samym, pracownik zatrudniony na stanowisku Kierownik Regionu nie posiada skonkretyzowanego, stałego miejsca pracy rozumianego jako ściśle określona miejscowość, ale wskutek świadczenia obowiązków pracowniczych, przemieszcza się do kolejnych miejscowości, położonych w ramach przynależnego mu terytorium.

W konsekwencji, pracownicy zatrudnieni na stanowisku: Kierownika Regionu - wobec wskazania danego regionu jako miejsca świadczenia pracy - podczas wykonywania obowiązków pracowniczych, nie pozostają w podróży służbowej w rozumieniu przepisu art. 77 (5) Kodeksu pracy.

Wykonywanie obowiązków pracowniczych przez pracowników zatrudnionych na stanowisku Kierownika Regionu generuje koszty w postaci kosztów przejazdów i innych wydatków związanych z noclegiem oraz wyżywieniem. Wszelkie przedmiotowe wydatki pozostają należycie udokumentowane. Wydatki tytułem zakwaterowania pracownika uiszczane są bezpośrednio przez Pracodawcę na podstawie faktury VAT wystawionej na Pracodawcę z odroczonym terminem płatności. Pozostałe wydatki, w przypadku niemożliwości wystawienia faktury VAT na Pracodawcę, zwracane są Pracownikowi na podstawie paragonów fiskalnych. W konsekwencji, pracownik nie ponosi jakichkolwiek kosztów związanych ze świadczeniem pracy na rzecz Pracodawcy, a po stronie pracownika nie powstają jakiekolwiek korzyści pieniężne tytułem kosztów poniesionych w toku świadczenia obowiązków pracowniczych.

W incydentalnych przypadkach, jeżeli uzyskanie dokumentu (faktury VAT, rachunku lub paragonu) nie będzie możliwe, pracownik będzie składał pisemne oświadczenie o dokonanym wydatku i przyczynach braku jego udokumentowania. Pracodawca uznaje, że generalnie jest możliwe uzyskanie rachunku, faktury, paragonu, z których wynika koszt. Ale mogą się zdarzyć przypadki, że pracownik zagubi dokumenty lub też przyniesie dokumenty wystawione imiennie na siebie, nocleg odbędzie się u osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej.

Za przejazd środkami transportu publicznego, Pracodawca zwracałby faktycznie poniesiony koszt wynikający z przedłożonych biletów, a w przypadku ich braku - według aktualnych cen ustalonych przez przewoźnika. Za pozostałe wydatki rozliczenie następowałoby na podstawie wewnętrznego dowodu, w którym pracownik oświadczałby o rodzaju i kwocie poniesionego wydatku netto oraz uzasadniał brak zewnętrznego dowodu poniesienia danego kosztu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Na podstawie art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przy jednoczesnym braku ściśle określonego wyłączenia zawartego w art. 16 ww. ustawy, uprawnione jest zaliczenie w koszty uzyskania przychodu osoby prawnej, będącej Pracodawcą, kosztów poniesionych tytułem świadczenia pracy przez Jego pracowników, w przedmiocie działalności gospodarczej Podatnika, nawet w przypadku, gdy pracownicy nie wykonują obowiązków pracowniczych w ramach podróży służbowej. Także w tym przypadku, wszelkie koszty związane z wykonywaniem przez pracowników obowiązków pracowniczych, które to koszty uiszczane są wyłącznie przez Pracodawcę, służą osiągnięciu przychodów lub ich zachowaniu albo też zabezpieczeniu źródła przychodów. W tym przypadku, okolicznością nieistotną dla ostatecznego rozstrzygnięcia jest to, czy pracownicy wykonują swoje obowiązki w trybie podróży służbowej. Warunkiem koniecznym, w zakresie wliczenia przedmiotowych kosztów w koszty uzyskania przychodu, jest wyłącznie związek pomiędzy danym kosztem a przedmiotem działalności gospodarczej Pracodawcy i przyszłym osiągnięciem lub zachowaniem przychodu lub też zabezpieczeniu źródła przychodu.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 (oznaczonego we wniosku jako nr 3).

Podstawą zapisów w księgach rachunkowych zgodnie z art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.), są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej. Zgodnie z przepisem art. 20 ust. 4 ww. ustawy, w przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności.

Artykuł 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości określa, iż dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

Oświadczenie pracownika w incydentalnych przypadkach, jako wewnętrzny dowód, może być zakwalifikowane jako dowód księgowy będący podstawą do ujęcia poniesionych wydatków związanych z konkretnym kosztem uzyskania przychodu, jednak tylko w przypadku, gdy spełnia ono wszystkie warunki określone przepisem art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości oraz gdy nie ma możliwości uzyskania od zbywcy towarów i usług faktury VAT lub rachunku. Poniesione wydatki ujęte powinny być w ww. oświadczeniu w kwocie netto.

Tożsame stanowisko zostało wyrażone w indywidualnej interpretacji podatkowej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 5 maja 2009 r. znak: IBPBI/2/423-214/09/AP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych opisów zdarzeń przyszłych uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Konstrukcja powyższego przepisu daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków (niewymienionych w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże istnienie związku przyczynowego pomiędzy ich poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Ponoszone koszty należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zamierza zmienić treść umowy o pracę w ten sposób, iż wpisać - jako miejsce świadczenia pracy - dany, ściśle skonkretyzowany region, przynależny ściśle określonemu pracownikowi. Tym samym osoba zatrudniona na stanowisku Kierownik Regionu nie będzie posiadała skonkretyzowanego, stałego miejsca pracy rozumianego jako ściśle określona miejscowość. Wykonywanie obowiązków pracowniczych przez pracowników zatrudnionych na stanowisku Kierownika Regionu generuje koszty w postaci kosztów przejazdów i innych wydatków związanych z noclegiem oraz wyżywieniem.

W tym miejscu należy wskazać, że pracownik odbywający podróże w ramach umówionej pracy i na określonym w umowie obszarze jako miejsce świadczenia pracy nie jest w podróży służbowej w rozumieniu art. 77^{5 §} 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) i nie przysługują mu świadczenia z tytułu podróży służbowej. Zgodnie bowiem z tym przepisem, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Rozważając kwestię kwalifikacji podatkowej przedmiotowych wydatków należy przyjąć za Wnioskodawcą, że wykonywane przez pracowników - Kierowników Regionu - zadania wiążą się z wykonywaną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą a wszelkie koszty ponoszone przez pracowników związane są z wykonywaniem przez tych pracowników obowiązków pracowniczych. Przedmiotowe wydatki nie podlegają wyłączeniu z kategorii kosztów uzyskania przychodów, na postawie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Tym samym, co do zasady, wydatki wynikające ze świadczenia pracy przez pracowników Wnioskodawcy, w przedmiocie Jego działalności gospodarczej, należy zakwalifikować jako wypełniające dyspozycję art. 15 ust. 1 ustawy, co przy spełnieniu wszystkich wyżej wymienionych warunków ustawowych, pozwala je zakwalifikować do kosztów podatkowych.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że zaliczając określony wydatek do kosztów uzyskania przychodów podatnik stosuje przepis prawa podatkowego o charakterze materialnoprawnym uznając, iż zaistniałe po jego stronie okoliczności wypełniają hipotezę określonej normy prawnej (mieszczą się w zakresie zastosowania danej normy prawnej / danego przepisu). Podejmując decyzję o zastosowaniu danego przepisu prawa podatkowego podatnik musi liczyć się jednak z koniecznością przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowości tej czynności, jaka może się pojawić na etapie ewentualnych postępowań podatkowych lub kontrolnych. Warunkiem niezbędnym ich kwalifikacji jest wykazanie, że między tymi wydatkami a zamierzonym przychodem istnieje związek przyczynowy w tym znaczeniu, że są one uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, a w rezultacie ich poniesienia Spółka oczekiwała zwiększenia swoich przychodów, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu. Skutkiem tego konieczne jest udokumentowanie, że były one racjonalne co do zasady i wysokości.

Obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest zatem wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Zaznaczyć należy, iż to organ podatkowy dokonuje analizy zakwalifikowanych przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów wydatków, w oparciu o zgromadzony przez tychże podatników materiał dowodowy. Dowody powinny potwierdzać wystąpienie związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy kosztami a przychodami Spółki.

Elementem rozstrzygającym o możliwości zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ich prawidłowe udokumentowanie.

Istotną wskazówkę, jak należy dokumentować wydatki zaliczane do kosztów uzyskania przychodów ustawodawca zawarł w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, na mocy którego podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule, zawarte są w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.).

Z przepisów tej ustawy wynika, iż podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej "dowodami źródłowymi" (art. 20 ust. 2 ustawy). Księgi rachunkowe powinny być prowadzone rzetelnie, bezbłędnie, sprawdzalnie i bieżąco (art. 24 ust. 1 ustawy), a transakcje udokumentowane rzetelnymi dowodami księgowymi (art. 22 ustawy).

Podstawą zapisów w księgach rachunkowych, zgodnie z art. 20 ust. 2 ustawy o rachunkowości, są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej "dowodami źródłowymi":

Jak stanowi art. 20 ust. 3 ww. ustawy, podstawą zapisów mogą być również sporządzone przez jednostkę dowody księgowe:

Można zaniechać zamieszczania na dowodzie danych, o których mowa w ust. 1 pkt 5 i 6, jeżeli wynika to z odrębnych przepisów lub techniki dokumentowania zapisów księgowych (art. 21 ust. 1a ww. ustawy).

Powyższe przepisy ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych. W świetle tych przepisów, dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, wolne od błędów rachunkowych, zawierające wymienione wyżej elementy.

Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych. Podatnik, uznając określone wydatki za koszty uzyskania przychodu, odnosi ewidentne korzyści, bowiem o te koszty pomniejszona zostaje podstawa opodatkowania. Podejmując decyzję o poniesieniu określonych kosztów, podatnik winien w oparciu o racjonalne i obiektywne przesłanki uzasadnić związek kosztu z przychodem. Na podatniku spoczywa ciężar dowodu w zakresie wykazania związku przyczynowo - skutkowego między poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem. Dopiero na podstawie dokumentów potwierdzających faktyczne wykonanie usługi, Spółka ma prawo zaliczenia poniesionego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Zwrócić przy tym należy uwagę na istotę dowodów nabycia towarów lub usług w postępowaniu kontrolnym lub podatkowym. Stosownie do art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym, zgodnie z art. 181 ww. ustawy, mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe.

Użyte przez ustawodawcę sformułowanie "w szczególności" wskazuje, iż katalog dowodów jest otwarty. Wskazane jest zatem posiadanie (pod kątem ewentualnego postępowania kontrolnego lub podatkowego) wszelkich dowodów, potwierdzających zaistnienie danego zdarzenia gospodarczego.

Jak wyjaśniono powyżej, kwestię dokumentowania kosztów uzyskania przychodów normują odrębne przepisy. Tym samym, jeżeli na gruncie przepisów o rachunkowości, przedmiotowe dowody potwierdzające opisane przez Spółkę wydatki, stanowią dowody księgowe będące podstawą wprowadzenia tych wydatków do ksiąg rachunkowych, taki sposób udokumentowania faktu ich poniesienia jest wystarczający również dla celów podatku dochodowego od osób prawnych. Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem dla celów podatkowych.

Odnosząc powyższe uregulowania do przedstawionego we wniosku opisu sprawy, należy stwierdzić, iż wydatki ponoszone przez pracowników Spółki w przedmiocie Jej działalności gospodarczej, w przypadku, gdy pracownicy nie wykonują obowiązków pracowniczych w ramach podróży służbowej, udokumentowane w sposób wymagany przepisami o rachunkowości - mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie nadmienia się, iż postępowanie w sprawie interpretacji indywidualnych jest postępowaniem szczególnym i w tym sensie ograniczonym np. w stosunku do postępowania podatkowego i kontrolnego, że nie może obejmować postępowania dowodowego. Powyższe wynika wprost z unormowania zawartego w art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), który stanowi, iż w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnej stosuje się odpowiednio przepisy art. 120, art. 121 § 1, art. 125, art. 129, art. 130, art. 135-137, art. 140, art. 143, art. 165a, art. 168, art. 169 § 1-2, art. 170 i art. 171 oraz przepisy rozdziału 5, 6, 10 i 23 działu IV. W powołanym przepisie ustawodawca nie wymienia postępowania dowodowego, które regulują przepisy rozdziału 11 działu IV Ordynacji podatkowej.

W przedmiotowym wniosku, Spółka wnosi m.in. o potwierdzenie, że przy zastosowaniu opisanych procedur prawidłowe będzie zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów Spółki wydatków jakie Spółka poniesie w toku prowadzonej działalności, udokumentowanych w sposób określony w przedstawionym opisie sprawy. Pytanie Spółki dotyczy zatem m.in. potwierdzenia mocy dowodowej wymienionych kategorii dokumentów, do czego, jak wyżej wskazano, organ podatkowy w trybie wydawania interpretacji indywidualnych na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie jest ani zobowiązany, ani uprawniony.

Powyższe przesądza o tym, że odpowiedź tut. Organu na pytanie Spółki o prawidłowość dokumentowania wydatków z uwagi na wskazany charakter postępowania o wydanie interpretacji może mieć jedynie charakter ogólny, zaś ocena, czy dla uznania konkretnego wydatku za koszt uzyskania przychodów wystarczające jest jego udokumentowanie w sposób opisany we wniosku może być dokonana tylko przez organ podatkowy prowadzący postępowanie dowodowe, w którym organ ten sprawdzi spełnienie wszystkich przesłanek pozwalających na uznanie konkretnego wydatku za koszt podatkowy na gruncie odpowiednich przepisów, w szczególności ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), a także ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.).

Natomiast w odniesieniu do powołanej przez Spółkę interpretacji indywidualnej, stwierdzić należy, iż jest ona rozstrzygnięciem wydanym w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się odnoszącym, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Jednocześnie nadmienia się, iż wniosek Spółki w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych został rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.