ILPB3/423-408/14-6/PR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 5 sierpnia 2014 r. (data wpływu 11 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 11 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismami z 27 października 2014 r. oraz 6 listopada 2014 r. - o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Miejski Zakład Komunikacji Sp. z o.o. (zwany Operatorem) świadczy usługi publicznego transportu zbiorowego organizowanego przez Miasto (zwanym Organizatorem) na sieci komunikacyjnej Miasta. oraz na terenie gmin sąsiadujących na mocy zawartego z nimi Porozumienia Komunalnego polegające na usługach wykonywania przewozów o charakterze użyteczności publicznej, związanych z bieżącym utrzymaniem w należytym stanie technicznym torowisk tramwajowych, sieci i podstacji trakcyjnych, dystrybucji biletów, związanych z zamieszczaniem rozkładów jazdy i innych informacji przystankowych znajdujących się w gestii Organizatora. Wynagrodzenie Operatora za świadczone usługi przewozowe ujmowane jest w rachunku ustalenia należnej rekompensaty. Rekompensata wyliczana jest na zasadach określonych w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącego usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylającym rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70. Wysokość rekompensaty nie może przekroczyć kwoty niezbędnej do pokrycia całości kosztów związanych z wykonywaniem usług użyteczności publicznej przy uwzględnieniu związanych z tym przychodów i rozsądnego zysku.

Miejski Zakład Komunikacji Sp. z o.o. otrzymał dnia 4 marca 2014 r. faktury za energie elektryczną i usługi dystrybucji za okres rozliczeniowy 23 grudnia 2013 r. - 21 lutego 2014 r. na kwotę 2.513.42 zł (data wystawienia faktur 27 lutego 2014 r.). Koszty energii elektrycznej i usługi dystrybucji za okres od 23 grudnia 2013 r. do 21 lutego 2014 r. Spółka ujęła w księgach rachunkowych (zaksięgowała) na podstawie otrzymanych faktur w miesiącu lutym 2014 r. Spółka koszty energii elektrycznej i usługi dystrybucji za okres 23 grudnia 2013 r. do 21 lutego 2014 r. w kwocie 2.513,42 zł zaliczyła w miesiącu lutym 2014 r. do kosztów uzyskania przychodów. Koszty energii elektrycznej i usług dystrybucji dotyczą zużycia na pętli tramwajowej i autobusowej w znajdujących się tam pomieszczeniach.

W pismach z 27 października 2014 r. oraz 6 listopada 2014 r. Spółka wyjaśniła, że koszty energii elektrycznej i usług dystrybucji dotyczące zużycia na pętli tramwajowej i autobusowej w znajdujących się tam pomieszczeniach, stanowią koszty pośrednie. Zostały w całości zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu wystawienia faktury, tj. w lutym 2014 r. Z uwagi na fakt, iż fakturę otrzymano 3 marca 2014 r., tj. po sporządzeniu sprawozdania finansowego za rok 2013 (sprawozdanie sporządzono 28 lutego 2014 r.), kwotę kosztów energii elektrycznej i dystrybucji w kwocie 647,46 zł, z uwagi na ich wysokość nie wpływającą istotnie na sprawozdanie finansowo za rok 2013 r., ujęto bilansowo w księgach roku 2014. O zaistniałym fakcie poinformowano biegłego rewidenta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy koszty energii elektrycznej i usługi dystrybucji za okres od 23 grudnia 2013 r. do 21 lutego 2014 r. z otrzymanych faktur dnia 4 marca 2014 r. (data wystawienia faktur 27 lutego 2014 r.) stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu lutym 2014 r. czy też winny być w części dotyczącej 2013 r. zaliczone do kosztów uzyskania przychodów roku 2013 i tym samym w części dotyczącej 2013 r. zaksięgowanej w lutym 2014 r. nie stanowią kosztu uzyskania przychodów w miesiącu lutym 2014 r.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty zużycia energii elektrycznej i usługi dystrybucji w obiektach na pętli tramwajowej i autobusowej za okres od 23 grudnia 2013 r. do 21 lutego 2014 r. ujęte przez Spółkę w księgach rachunkowych (zaksięgowanych) na podstawie otrzymanych faktur w dniu 4 marca 2014 r. (data wystawienia faktur) w miesiącu lutym 2014 r. stanowią koszty pośrednie, tj. koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami. Tym samym są one w części dotyczącej roku 2013 potrącalne w dacie ich poniesienia, tj. w miesiącu lutym 2014 r. Zdaniem Spółki koszty energii elektrycznej i usług dystrybucji za okres od 23 grudnia 2013 r. do 21 lutego 2014 r. stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu lutym 2014 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

W myśl art. 15 ust. 4d tej ustawy, koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Z kolei art. 15 ust. 4e ww. ustawy stanowi, iż za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f#61485;4 h uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Dokonując kwalifikacji podatkowej opisanych kosztów wskazać należy, że z przepisu art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jasno wynika, że podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy (...).

Dla podatników podatku dochodowego od osób prawnych zasady prowadzenia tej ewidencji zostały określone w ustawie o rachunkowości.

I tak, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o przyjętych zasadach (polityce) rachunkowości rozumie się przez to wybrane i stosowane przez jednostkę rozwiązania dopuszczone ustawą zapewniające wymaganą jakość sprawozdań finansowych.

W myśl art. 4 ust. 1 ww. ustawy, jednostki obowiązane są stosować przyjęte zasady (politykę) rachunkowości, rzetelnie i jasno przedstawiając sytuację majątkową i finansową oraz wynik finansowy.

Przyjęte zasady (politykę) rachunkowości należy stosować w sposób ciągły, dokonując w kolejnych latach obrotowych jednakowego grupowania operacji gospodarczych, wyceny aktywów i pasywów, w tym także dokonywania odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych, ustalania wyniku finansowego i sporządzania sprawozdań finansowych tak, aby za kolejne lata informacje z nich wynikające były porównywalne. Wykazane w księgach rachunkowych na dzień ich zamknięcia stany aktywów i pasywów należy ująć w tej samej wysokości, w otwartych na następny rok obrotowy księgach rachunkowych (art. 5 ust. 1 ustawy o rachunkowości).

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, w księgach rachunkowych jednostki należy ująć wszystkie osiągnięte, przypadające na jej rzecz przychody i obciążające je koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty.

Wobec powyższego, wskazanie w art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, że dniem poniesienia jest dzień, na który ujęto koszt w księgach oznacza, że dla celów podatkowych koszt ten należy rozpoznać na podstawie zapisów w księgach prowadzonych w oparciu o uregulowania ww. ustawy o rachunkowości.

Ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa więc datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Koszt podatkowy powstaje zatem w dniu faktycznego zaksięgowania kosztu w księgach rachunkowych, a nie w dniu przeprowadzenia operacji gospodarczej. Podstawą ujęcia takich kosztów jest faktura lub inny dokument. Natomiast data sporządzenia dowodu księgowego (faktury lub innego dokumentu) może się różnić od daty dokonania operacji gospodarczej, którą dokumentuje.

W konsekwencji stwierdzić należy, że za "dzień poniesienia kosztu" uznaje się dzień, na który podatnik uwzględnia koszt w prowadzonych przez niego księgach rachunkowych. Dnia poniesienia kosztu nie należy także utożsamiać z dniem faktycznego księgowania kosztów, tj. z dniem technicznego zapisu operacji gospodarczej w księgach rachunkowych, ponieważ data zapisu księgowego jest tylko datą technicznego wprowadzenia informacji do ksiąg rachunkowych. Zatem nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach, tylko jego "ujęcie jako kosztu", tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt z punktu widzenia przepisów o rachunkowości.

Innymi słowy, przyporządkowanie księgowe danego kosztu do okresu sprawozdawczego zgodnie z przepisami o rachunkowości pozwala na określenie dnia, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym, ustawodawca przesądził, że "pośrednie" koszty uzyskania przychodów rozpoznawane są nie na zasadzie kasowej (a więc z momentem faktycznego poniesienia danego wydatku przez podatnika skutkującego uszczupleniem jego majątku), lecz na zasadzie memoriałowej (a więc z momentem księgowego poniesienia danego wydatku przez podatnika).

Zatem biorąc pod uwagę powyższe, zauważyć należy, że z treści powołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika podstawowa reguła, że moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym.

Spółka wskazała, że wydatki wynikające z faktur za energię elektryczną i usługę dystrybucji dotyczące zużycia na pętli tramwajowej i autobusowej w znajdujących się tam pomieszczeniach, stanowią koszty pośrednie oraz zostały w całości zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu wystawienia faktury, tj. w lutym 2014 r. Z uwagi na fakt, iż fakturę otrzymano 3 marca 2014 r., tj. po sporządzeniu sprawozdania finansowego za rok 2013 (sprawozdanie sporządzono 28 lutego 2014 r.), kwotę kosztów energii elektrycznej i dystrybucji w kwocie 647,46 zł, z uwagi na ich wysokość nie wpływającą istotnie na sprawozdanie finansowo za rok 2013 r., ujęto bilansowo w księgach roku 2014.

Podsumowując, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów koszty zużycia energii elektrycznej i usługi dystrybucji w obiektach na pętli tramwajowej i autobusowej - wynikające z faktury za okres od 23 grudnia 2013 r. do 21 lutego 2014 r. - w dacie ich poniesienia, tj. w miesiącu lutym 2014 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.