ILPB3/423-405/13-4/KS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z 23 sierpnia 2013 r. (data wpływu 29 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia straty ze sprzedaży wierzytelności własnej - jest prawidłowe.

W dniu 29 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z 8 listopada 2013 r. (data wpływu 13 listopada 2013 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia straty ze sprzedaży wierzytelności własnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka posiada wymagalne wierzytelności wobec dłużników. Jednym z dłużników jest spółka (...) (dalej: "dłużnik"). Łączna wartość nominalna wierzytelności przysługującej Spółce wobec dłużnika wynosi 137.435,39 Euro (należność główna). Wierzytelność ta powstała w wyniku sprzedaży towarów dokonanej na rzecz dłużnika. Sprzedaż ta stanowiła dla Spółki wewnątrzwspólnotową dostawę towarów opodatkowaną podatkiem VAT według stawki tego podatku wynoszącej 0%. Spółka uzyskała w dniu 23 lipca 2010 r. prawomocne orzeczenie sądu, w którym zasądzono na rzecz Spółki wyżej wskazaną wierzytelność wraz z odsetkami. Spółka planuje sprzedać powyższe wierzytelności. Za nabywane wierzytelności, nabywca ma zapłacić Spółce kwotę 1 Euro, będącą uzgodnioną ceną.

Wierzytelności, które Spółka zamierza sprzedać, zostały uprzednio zarachowane, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako przychód należny Spółki (tekst jedn.: przychody podatkowe).

Pismem stanowiącym uzupełnienie wniosku Spółka doprecyzowała, że wierzytelność własna, którą Spółka planuje sprzedać nie jest wierzytelnością przedawnioną. Przed planowaną sprzedażą niespłaconej wierzytelności Spółka nie ujmie oraz nie ujęła wierzytelności w kosztach podatkowych w innej formie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy strata (tekst jedn.: różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności brutto a kwotą uzyskaną przy sprzedaży tej wierzytelności), na zbyciu wierzytelności własnej, która została uprzednio zarachowana jako przychód należny, jest kosztem uzyskania przychodów dla Spółki.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią przepisu art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wyłączono z kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, za wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio, na podstawie przepisu art. 12 ust. 3 ww. ustawy zostały zarachowane jako przychód należny.

Kosztem uzyskania przychodów, zgodnie z ogólną zasadą określoną w art. 15 ust. 1 ww. ustawy, będą zatem wszelkie koszty, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, czy też ich zachowania lub zabezpieczenia, w tym także straty z odpłatnego zbycia wierzytelności, które powstały jako rezultat czynności podejmowanych z uwagi na osiągnięcie przychodów (zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów), pod warunkiem wcześniejszego ujęcia tych wierzytelności jako przychodów należnych.

Zdaniem Spółki, istotne znaczenie w kwestii ustalenia wysokości straty z tytułu zbycia wierzytelności własnej ma uchwała NSA wydana w składzie siedmiu sędziów w dniu 11 czerwca 2012 r. sygn. akt I FPS 3/11. NSA uznał wówczas, iż na podstawie art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy, zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności następuje przy uwzględnieniu wartości wierzytelności z należnym podatkiem od towarów i usług. NSA wskazał, że jeżeli "przedmiotem sprzedaży jest wierzytelność, a nie tylko przychód należny, za uzasadniony należy uznać wniosek, że stratę powstałą wskutek takiej sprzedaży odnosić należy także do tej wierzytelności, a nie tylko do stanowiącego jej część przychodu należnego. Uprawnione jest zatem zapatrywanie, że fakt zarachowania wierzytelności jako przychodu należnego jest wyłącznie przesłanką, której spełnienie umożliwia zaliczenie straty ze sprzedaży wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, nie determinując jednak wysokości straty, którą można do tej kategorii zaliczyć".

Tym samym dla Spółki kosztem uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży wierzytelności własnej jest różnica pomiędzy nominalną wartością wierzytelności (a więc wartością brutto wierzytelności bez naliczonych odsetek) a sumą uzyskaną z tytułu zbycia wierzytelności. Uwzględnia się zatem całą kwotę brutto sprzedanej wierzytelności. Spółka zbywając wierzytelność pomniejsza bowiem swój majątek właśnie o kwotę brutto przysługującej Jej należności. Stanowisko to znajduje potwierdzenie również w najnowszym orzecznictwie sądów administracyjnych, przykładowo:

* wyrok NSA z dnia 25 kwietnia 2013 r. sygn. akt II FSK 1827/11;

* wyrok NSA z dnia 31 maja 2012 r. sygn. akt II FSK 2272/10;

* wyrok NSA z dnia 17 maja 2012 r. sygn. akt II FSK 2069/10.

Reasumując, zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, na podstawie art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy, następuje przy uwzględnieniu wartości wierzytelności zaliczonej przedtem do przychodów. Kosztem podatkowym w przedmiotowej sprawie będzie zatem różnica między kwotą 137.435,39 Euro stanowiącą wartość brutto zbywanej wierzytelności a ceną jej sprzedaży wynoszącą 1 Euro - przy uwzględnieniu, iż kwota 1 Euro stanowi wartość rynkową zbywanych wierzytelności. W szczególności, Spółka nie będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów podatkowych wartości naliczonych, a nie otrzymanych odsetek od zbywanej wierzytelności. W wartości wierzytelności nie jest ujęta wartość podatku VAT, jako że wierzytelność powstawała z tytułu sprzedaży stanowiącej wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, która została opodatkowana podatkiem VAT według stawki 0%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka posiada wymagalne wierzytelności wobec dłużników, np. wobec dłużnika o łącznej wartości nominalnej 137.435,39 Euro (należność główna) powstałe w wyniku sprzedaży towarów. Sprzedaż ta stanowiła dla Spółki wewnątrzwspólnotową dostawę towarów opodatkowaną podatkiem VAT według stawki tego podatku wynoszącej 0%. Spółka uzyskała w dniu 23 lipca 2010 r. prawomocne orzeczenie sądu, w którym zasądzono na rzecz Spółki wyżej wskazaną wierzytelność wraz z odsetkami. Spółka planuje sprzedać powyższe wierzytelności. Za nabywane wierzytelności, nabywca ma zapłacić Spółce kwotę 1 Euro, będącą uzgodnioną ceną. Wierzytelności, które Spółka zamierza sprzedać, zostały uprzednio zarachowane, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako przychód należny Spółki.

Wobec powyższego, Spółka powzięła wątpliwość, czy strata (tekst jedn.: różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności brutto a kwotą uzyskaną przy sprzedaży tej wierzytelności), na zbyciu wierzytelności własnej, która została uprzednio zarachowana jako przychód należny, jest kosztem uzyskania przychodów Spółki.

Wierzytelność stanowi uprawnienie wierzyciela do żądania od dłużnika spełnienia określonego działania lub zaniechania, np. zapłaty ceny za wykonaną usługę lub zapłaty ceny za sprzedany towar. Przepisy ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) w tytule IX, dziale I (art. 509-518) przewidują możliwość przeniesienia wierzytelności.

W myśl art. 509 § 1 ww. ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Z kolei, art. 510 ww. ustawy stanowi, że umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Przeniesienie wierzytelności dochodzi do skutku w wyniku umowy zawartej między wierzycielem (cedentem) a osobą trzecią (cesjonariuszem). Zgoda dłużnika nie jest konieczna do dokonania tej czynności, chyba że strony w pierwotnej umowie tak postanowiły. Przeniesienie wierzytelności może być dokonane pod tytułem odpłatnym bądź darmym. Pod pojęciem odpłatnego zbycia wierzytelności należy rozumieć wszystkie sytuacje, w których jedna ze stron umowy przenosi wierzytelność (której jest wierzycielem) na inną osobę odpłatnie (w zamian za zapłatę w pieniądzu lub przeniesienie własności innej rzeczy, bądź prawa). Stronami tej umowy są: wierzyciel jako zbywca oraz osoba trzecia jako nabywca. Pomimo zmiany osoby uprawnionej treść zbywanego prawa nie ulega zmianie. W praktyce najczęściej odpłatne zbycie wierzytelności będzie dokonywane w drodze umowy sprzedaży. Przeniesienie wierzytelności pod tytułem odpłatnym ma miejsce najczęściej w sytuacji, gdy zagrożone jest realne odzyskanie należnych świadczeń, egzekucja może być utrudniona lub zagrożona. W związku z tym, naturalne jest, że zbycie wierzytelności może nastąpić poniżej jej wartości, a zatem ze stratą w ujęciu bilansowym, jako różnica między kwotą określoną w zawartej umowie sprzedaży tej wierzytelności (cena sprzedaży) a wartością nominalną wierzytelności (wartością brutto, tj. z podatkiem od towarów i usług).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 ww. ustawy).

Stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

W myśl art. 12 ust. 3 wskazanej ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Wobec powyższego, wskazać należy, że - co do zasady - przychody podatkowe rozpoznawane są kasowo. Jednakże ustawodawca rozszerzył opodatkowanie także na przychody, które zgodnie z ich zaksięgowaniem, powinny wpłynąć do przedsiębiorstwa, lecz jeszcze to nie nastąpiło, co jest konsekwencją oparcia opodatkowania przychodów z działalności gospodarczej na tzw. zasadzie memoriałowej.

W tym miejscu należy również wskazać art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl którego przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.

W świetle wskazanych powyżej przepisów ustawy - Kodeks cywilny, należy stwierdzić, że przewidują one możliwość przeniesienia wierzytelności. Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może stanowić przedmiot obrotu, a jej odpłatne zbycie powoduje powstanie przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przychód z odpłatnego zbycia wierzytelności powstaje zarówno wtedy, gdy przedmiotem zbycia jest wierzytelność obca, tj. nabyta przez zbywcę od innego podmiotu, jak i wówczas, gdy podatnik sprzedaje własną wierzytelność. W przypadku sprzedaży wierzytelności przez podmiot, dla którego obrót wierzytelnościami stanowi przedmiot działalności gospodarczej, przychód ze sprzedaży wierzytelności powstaje na zasadach ogólnych określonych w art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka wskazała, że planuje sprzedać swoje wierzytelności i nie wskazała, że obrót wierzytelnościami stanowi przedmiot Jej działalności, tym samym, przepis art. 12 ust. 3 ww. ustawy, odnoszący się do przychodów związanych z działalnością gospodarczą i działami specjalnymi produkcji rolnej, nie znajdzie zastosowania.

W sprawy mamy do czynienia ze sprzedażą praw majątkowych. Ponieważ Spółka dokona sprzedaży wierzytelności własnej (zarachowanej uprzednio do przychodów należnych Spółki), to dla przychodów ze zbycia wierzytelności własnej zastosowanie znajdzie art. 12 ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy, stanowiący, że przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne oraz art. 14 ust. 1, określający przychód ze sprzedaży praw majątkowych w wartości ceny określonej w umowie (z zastrzeżeniem, że gdy cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wartości rynkowej). W konsekwencji, w przypadku zbycia wierzytelności własnej dla Spółki powstanie przychód z tytułu zbycia prawa majątkowego, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z ogólną dyspozycją zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Wydatki ponoszone przez podatników podlegają więc zaliczeniu do kosztów podatkowych, jeżeli zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, czyli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiągane przez podatnika przychody oraz mają one związek z prowadzoną działalnością.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

* bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód - art. 15 ust. 4, ust. 4b-4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych),

* inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie - art. 15 ust. 4d-4e ww. ustawy).

Warunkiem zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest również to, aby dany wydatek nie był zawarty w katalogu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 39 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny.

W powyższym przepisie ustawodawca wprowadził ograniczenie, zgodnie z którym straty z odpłatnego zbycia wierzytelności nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Jednakże ustawodawca przewidział pewne odstępstwo od tego ograniczenia, tj. kosztem mogą być straty z odpłatnego zbycia wierzytelności, jeżeli wierzytelność ta została uprzednio zaliczona, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów należnych. W takim przypadku zatem nie znajdzie zastosowania zakaz wyrażony w art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a co za tym idzie również strata z tytułu sprzedaży wierzytelności własnej będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów przez podatnika. Istotne jest przy tym również, czy podatnik przed sprzedażą nie ujął już kosztu podatkowego z tyt. niespłacanej wierzytelności w innej formie oraz, że wierzytelność nie może być przedawniona, bowiem na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Wobec powyższego, należy stwierdzić, że analiza treści art. 16 ust. 1 pkt 39 w zw. z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych prowadzi do wniosku, że jeżeli wierzytelność została uprzednio zarachowana jako przychód należny, zgodnie z art. 12 ust. 3 ww. ustawy, to wówczas wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów straty nie będzie miało zastosowania. Tym samym, dla zbywanej przez Spółkę wierzytelności własnej, zarachowanej uprzednio jako przychód należny, znajdzie zastosowanie ogólna zasada, wyrażona w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W konsekwencji, strata z odpłatnego zbycia przez Spółkę wierzytelności, która została uprzednio zarachowana jako przychód należny, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

Należy zaznaczyć, że art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie określa wysokości kosztu w wartości netto wierzytelności, czy brutto a jedynie uzależnia prawo do rozpoznania kosztów od wcześniejszego zaliczenia wierzytelności do przychodu podatkowego.

Dla ustalenia kosztów uzyskania przychodów, a w konsekwencji także straty z tytułu zbycia wierzytelności nie ma znaczenia, że wierzytelność - zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy w zw. z art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy - została uprzednio zaliczona do przychodów w wartości netto (tekst jedn.: bez podatku od towarów i usług). Należy bowiem podkreślić, że źródłem przychodu w przypadku sprzedaży wierzytelności własnej nie jest działalność gospodarcza, lecz zbycie prawa majątkowego. W związku z wystąpieniem różnych źródeł przychodu nie należy zatem utożsamiać wysokości straty z wartością netto wierzytelności.

Ustalając stratę z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, nie należy wywodzić jej wysokości z brzmienia art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a jedynie z ogólnych przepisów dotyczących kosztów uzyskania przychodów zawartych w art. 15 ww. ustawy. Obliczając zatem wysokość straty nie należy utożsamiać pojęcia wierzytelności z przychodem należnym.

W tym przypadku występuje odrębne źródło przychodu, tj. zbycie wierzytelności a zbywana wierzytelność nie jest tym samym co przychód należny z działalności gospodarczej.

Wierzytelność obejmuje całą kwotę należności, w tym także odpowiadającą należnemu podatkowi od towarów i usług. Jednak w przedstawionej sprawie w wartości wierzytelności nie jest ujęta wartość podatku VAT, jako że wierzytelność powstała z tytułu sprzedaży stanowiącej wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, która została opodatkowana podatkiem VAT wg stawki 0%.

Wobec powyższego, kosztem uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży wierzytelności własnej jest wierzytelność w wartości nominalnej, gdyż o taką wartość Spółka uszczupla swój majątek zbywając wierzytelność na rzecz podmiotu trzeciego.

Innymi słowy, strata (tekst jedn.: różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności brutto a kwotą uzyskaną przy sprzedaży wierzytelności Spółki) na zbyciu wierzytelności własnej, która uprzednio została zarachowana jako przychód należny jest kosztem uzyskania przychodów dla Spółki.

Należy nadmienić, że przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena, czy cena z tytułu zbycia wierzytelności odbiega od wartości rynkowej (art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Jednocześnie należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego, tezy badanego rozstrzygnięcia nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.