ILPB3/423-40/14-2/KS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 16 stycznia 2014 r. (data wpływu 5 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu sprzedaży przedawnionych wierzytelności handlowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu sprzedaży przedawnionych wierzytelności handlowych.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą na rynku usług transportowych oraz szlifierskich. Spółka współpracuje zarówno z podmiotami polskimi, jak i zagranicznymi. Odbiorcami jej usług są zarówno osoby fizyczne prowadzące działalność, jak i podmioty prawne.

Spółce przysługują wobec jej kontrahentów wierzytelności z tytułu dostaw tych usług. W praktyce często dochodzi do sytuacji, w których klienci nie regulują należności w terminie. W efekcie Spółka posiada wierzytelności handlowe, dla których upłynął termin płatności. Część z powyższych wierzytelności nie została uregulowana w okresie, w którym biegł termin ich przedawnienia i stała się zobowiązaniem naturalnym. Powodem takiej sytuacji w poprzednich latach była specyfika działalności transportowej, polegająca na elektronicznym i telefonicznym zamawianiu transportu towarów. Nawet jeśli zlecenia pochodziły z giełdy transportowej, to firmy zamawiające te usługi często znikały bez śladu. Nie było skutecznych instrumentów, które pozwalały na szybkie weryfikowanie kontrahenta, jego stanu finansowego. Internetowe wyszukiwarki podmiotów zarejestrowanych w KRS, dzięki którym można szybko pobrać dokument odpowiadający aktualnej sytuacji tego podmiotu, zostały wprowadzone dopiero w czerwcu 2012 r.

Podobnie przedstawia się sytuacja z podmiotami zagranicznymi. W większości wierzytelności Spółki pochodzą od podmiotów zagranicznych i ich egzekucja jest skomplikowana, kosztowna i możliwa do przeprowadzenia tylko przez wyspecjalizowane podmioty.

Spółka uznała, iż obsługa przedmiotowych należności wiązałaby się dla niej ze sporymi trudnościami organizacyjnymi i byłaby rozwiązaniem nieefektywnym, albowiem przewidywana skuteczność egzekucji była bliska zeru.

Wobec powyższego, Spółka skorzystała z pomocy podmiotu, który przejął ciężar obsługi wierzytelności przedawnionych. Strona dokonała przelewu przedawnionych wierzytelności na rzecz tego podmiotu.

Cena sprzedaży została ustalona na poziomie wartości rynkowej wierzytelności, która jest niższa od wartości nominalnej. W rezultacie w wyniku sprzedaży poniesiona została strata w wysokości różnicy pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a ceną sprzedaży.

W przedmiotowym stanie faktycznym nie jest możliwe uniknięcie poniesienia straty na sprzedaży, co wynika zarówno z charakteru rzeczonych wierzytelności, jak i z samej istoty instytucji zbycia wierzytelności.

Zgodnie z obowiązującą w Spółce praktyką wszelkie należności z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej są uznawane za przychód należny w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397). Spółka rozważa skorzystanie z możliwości spisania w koszty uzyskania przychodu różnicy pomiędzy uzyskaną ceną sprzedaży wierzytelności a ceną nominalną tych wierzytelności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy strata z tytułu sprzedaży przedawnionych wierzytelności handlowych Spółki, które były uprzednio zaliczone do jej przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowić będzie dla Spółki koszt podatkowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: zgodnie z art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 39 tej ustawy) strata, która powstanie przy sprzedaży przedawnionych wierzytelności na rzecz podmiotu zajmującego się profesjonalnie obrotem wierzytelnościami i ich odzyskiwaniem, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z definicją kosztów podatkowych zawartą w art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Na podstawie powyższego przepisu, jak również na podstawie orzeczeń sądów administracyjnych (m.in. w wyroku III SA/Wa 2835/11 z 28 sierpnia 2012 r.), aby dany wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodów spełnione muszą zostać łącznie następujące warunki: a) wydatek musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością oraz mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na wysokość osiąganych przychodów albo służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów, b) wydatek nie może być umieszczony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów umieszczonym przez ustawodawcę w art. 16 ust. 1 ustawy, c) poniesienie wydatku musi zostać odpowiednio udokumentowane.

Sprzedaż wierzytelności (w tym także przedawnionej wierzytelności handlowej) należy uznać za działanie podejmowane w celu uzyskania przychodu w postaci wynagrodzenia za zbywane wierzytelności.

W powyższej sytuacji dojdzie do sprzedaży prawa majątkowego, którym niewątpliwie jest wierzytelność. Majątek Spółki zostanie bowiem uszczuplony o stanowiącą przedmiot transakcji należność wobec kontrahenta. Przychodem ze sprzedaży będzie suma otrzymana od nabywcy, natomiast kosztem podatkowym - wartość nominalna wierzytelności. Celem sprzedaży jest zminimalizowanie straty poniesionej w wyniku nieuregulowania należności przez dłużnika w wyznaczonym terminie. Transakcja ma uzasadnienie ekonomiczne, gdyż sprzedając należności Spółka poniesie mniejsze koszty niż gdyby samodzielnie ich dochodziła. Tak więc, strata poniesiona w związku ze sprzedażą, zdaniem Spółki, może zostać zaliczona do kosztów podatkowych, nie mieści się bowiem w katalogu wyłączeń wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3 tej ustawy, została zarachowana jako przychód należny. Natomiast w myśl art. 12 ust. 3 omawianej ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W konsekwencji art. 16 ust. 1 pkt 39 ww. ustawy, nie stoi na przeszkodzie zaliczenia do kosztów podatkowych straty z tytułu odpłatnego zbycia przedawnionej wierzytelności, o ile wierzytelność ta została uprzednio zarachowana jako przychód należny.

Mając na uwadze powyższy przepis, jak również fakt, iż Spółka zarachowała przedmiotowe wierzytelności jako przychód należny, zgodnie z art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy, Spółka będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu zbycia wierzytelności handlowych, bowiem przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 tej ustawy, nie różnicuje wierzytelności na przedawnione i nieprzedawnione.

Jedynym kryterium pozwalającym zaliczyć stratę z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów jest to czy wierzytelność ta została uprzednio zarachowana jako przychód należny. Potwierdza to m.in. wyrok WSA z 26 marca 2004 r. (III SA 2843/02) który nie dotyczył bezpośrednio sprzedaży wierzytelności przedawnionych, jednak wskazał on na sposób wykładni art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy. Zgodnie z wykładnią WSA, jedynym kryterium dla zaliczenia do kosztów podatkowych straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności jest to, czy wierzytelność ta została uprzednio zaliczona do przychodów należnych podatnika.

W przypadku Spółki, wierzytelności, które są przedmiotem transakcji, zostały uprzednio zaliczone do przychodów należnych w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. W myśl tego przepisu nie można uznać przedawnionej wierzytelności za nieściągalną i po odpowiednim udokumentowaniu nieściągalności zaliczyć jej do kosztów uzyskania przychodów. Wspomniany przepis wykluczając możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych wierzytelności po upływie okresu jej przedawnienia nie ma jednak zastosowania w innych stanach faktycznych niż wskazany w ustawie. Zatem art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy nie obejmuje swym zakresem sprzedaży wierzytelności przedawnionych. W takim bowiem przypadku należy sięgnąć po przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 ww. ustawy jako jedyny, który ogranicza możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów strat z tytułu sprzedaży wierzytelności. Zamiarem ustawodawcy było umożliwienie podatnikom zaliczania do kosztów uzyskania przychodów strat z tytułu zbycia wierzytelności pochodzących z działalności gospodarczej, które co do zasady wykazywane są jako przychody należne zgodnie z art. 12 ust. 3 tej ustawy.

Ustawodawca nie przewidział dodatkowych ograniczeń dla zaliczania w poczet kosztów podatkowych strat poniesionych na zbywanych wierzytelnościach.

Zakresy przepisów art. 16 ust. 1 pkt 20 i art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są rozłączne i dotyczą odmiennych rodzajowo sytuacji, mianowicie odpisania jako przedawnionych wierzytelności i sprzedaży wierzytelności. Tym samym nie można ograniczyć prawa do uznania za koszty uzyskania przychodów strat ze sprzedaży wierzytelności w oparciu o art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy.

Ponadto zgodnie z instytucją przedawnienia zdefiniowaną w art. 117 do 125 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się z korzystania z zarzutu przedawnienia. Oznacza to, iż upływ terminu przedawnienia nie oznacza wygaśnięcia wierzytelności jako takiej. Przedawnione roszczenie nie wygasa tylko zamienia się w zobowiązanie niezupełne (naturalne). Jeżeli w przypadku dochodzenia przedawnionej wierzytelności nie dojdzie do wniesienia przez dłużnika zarzutu przedawnienia, zobowiązanie naturalne z mocy prawa z powrotem przekształca się w zaskarżalne roszczenie. Innymi słowy, do chwili podniesienia takiego zarzutu przez dłużnika status wierzytelności na skutek upływu przedawnienia nie ulega żadnej zmianie. Zdaniem Strony, nie ma zatem żadnych podstaw, aby strata na takiej sprzedaży nie miała stanowić kosztu uzyskania przychodu. Strata, która powstanie przy sprzedaży przedawnionej wierzytelności handlowej, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W sprawie mamy do czynienia ze sprzedażą przedawnionych wierzytelności handlowych Spółki. Punktem wyjścia dla rozstrzygnięcia zadanego pytania jest definicja kosztów uzyskania przychodów zawarta w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Wydatki ponoszone przez podatników podlegają więc zaliczeniu do kosztów podatkowych, jeżeli zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, czyli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiągane przez podatnika przychody oraz mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika.

Warunkiem zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest również to, aby dany wydatek nie był zawarty w katalogu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 39 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny.

W powyższym przepisie wprowadzono ograniczenie, zgodnie z którym straty z odpłatnego zbycia wierzytelności nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Jednakże ustawodawca przewidział pewne odstępstwo od tego ograniczenia, tj. kosztem mogą być straty z odpłatnego zbycia wierzytelności, jeżeli wierzytelność ta została uprzednio zaliczona, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów należnych. W takim przypadku zatem nie znajdzie zastosowania zakaz wyrażony w art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a co za tym idzie również strata z tytułu sprzedaży wierzytelności własnej będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów przez podatnika. Podatnik może uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów jedynie stratę na tej transakcji.

Istotne jest przy tym również, czy podatnik przed sprzedażą nie ujął już kosztu podatkowego z tyt. niespłacanej wierzytelności w innej formie oraz, że wierzytelność nie może być przedawniona, bowiem na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Przepis ten stanowi, że jeżeli nastąpiło przedawnienie wierzytelności, to wierzyciel nie może zaliczyć tej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że analiza treści ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych prowadzi do wniosku, że jeżeli wierzytelność została uprzednio zarachowana jako przychód należny, zgodnie z art. 12 ust. 3 ww. ustawy oraz jeżeli wierzytelność nie jest przedawniona, to wówczas wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów straty nie będzie miało zastosowania.

Przedawnienie zobowiązania jest instytucją prawa cywilnego. Istotą tej instytucji jest utrata przez wierzyciela prawa dochodzenia roszczenia na skutek upływu terminu. W razie bowiem zgłoszenia roszczenia przez wierzyciela, po upływie ustawowego terminu, dłużnik może się bronić zarzutem jego przedawnienia. Roszczenie przedawnione nie wygasa, jednakże wierzyciel nie może żądać jego przymusowego wykonania. Zagadnienia dotyczące przedawnienia roszczeń regulują przepisy art. 117-125 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm.). O przedawnieniu wierzytelności decyduje spełnienie przesłanek, o których mowa w przepisach ww. ustawy (ogólne terminy przedawnienia zostały określone w art. 118 tej ustawy). Kwalifikacji wierzytelności jako przedawnionej nie zmienia możliwość dochodzenia przedawnionego roszczenia, wynikająca z art. 117 § 2 i 411 pkt 3 Kodeksu cywilnego. Na gruncie prawa cywilnego nie można bowiem utożsamiać przedawnienia roszczenia z jego wygaśnięciem. Przedawnienie roszczenia majątkowego następuje w terminach określonych przez prawo cywilne, natomiast możliwości w zakresie dochodzenia przedawnionego roszczenia na drodze sądowej istnieją nadal pod warunkiem braku zrzeczenia przez dłużnika z korzystania z zarzutu przedawnienia. Jeżeli zatem dłużnik zrzeknie się korzystania z zarzutu przedawnienia roszczenie nadal podlega dochodzeniu.

Z treści złożonego wniosku wynika, że zgodnie z obowiązującą w Spółce praktyką wszelkie należności z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej są uznawane za przychód należny w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na względzie treść art. 16 ust. 1 pkt 39 ww. ustawy, strata poniesiona w efekcie ich sprzedaży (Wnioskodawca wskazał, że cena, jaką Spółka uzyska z tytułu zbycia wierzytelności będzie niższa niż nominalna wartość sprzedawanych wierzytelności) mogłaby stanowić koszt podatkowy.

Jednakże w sprawie kwestią wymagającą rozstrzygnięcia jest ustalenie, czy strata z tytułu sprzedaży przedawnionych wierzytelności handlowych, które uprzednio zostały zaliczone przez Spółkę do jej przychodów należnych stanowić będzie koszt podatkowy.

Dlatego też należy zwrócić uwagę na zapis art. 16 ust. 1 pkt 20 omawianej ustawy, który stanowi, że za koszty uzyskania przychodów nie uważa się wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Jak już wskazano powyżej, przepis art. 16 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy ogranicza bowiem zaliczenie do kosztów wierzytelności, które stały się przedawnione na gruncie Kodeksu cywilnego.

Ustosunkowując się do stanowiska Wnioskodawcy, Organ nie zgadza się z zawartym stwierdzeniem, że zakresy przepisów art. 16 ust. 1 pkt 20 i art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są rozłączne i dotyczą odmiennych rodzajowo sytuacji.

Wprawdzie w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 39 ww. ustawy, ustawodawca nie dokonuje podziału wierzytelności na przedawnione lub nie, niemniej taki podział w ustawie istnieje i aby skorzystać z uprawnienia, jakie daje art. 16 ust. 1 pkt 39 tej ustawy, należy najpierw zbadać, czy dana wierzytelność spełnia warunek określony w art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy, a dokładniej nie mieści się w tym przepisie. Przepisy ustawy należy czytać łącznie.

Skoro w art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawie wskazano, że wierzytelności przedawnione nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu, to logiczną konsekwencją tego zapisu jest brak możliwości zaliczenia tych wierzytelności (strat na ich sprzedaży) do kosztów podatkowych na podstawie kolejnego przepisu, tj. art. 16 ust. 1 pkt 39 ww. ustawy.

Straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności aby mogły być uznane za koszt uzyskania przychodów nie mogą dotyczyć wierzytelności przedawnionych, co wynika z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy.

Norma wynikająca z art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi pewną formę sankcji dla podatników doprowadzających opieszałością swych działań do przedawnienia wierzytelności wobec istnienia przepisów przewidujących określone "preferencje" w postaci możliwości zaliczenia tzw. "trudnych" wierzytelności do kosztów podatkowych, czy to poprzez prawo zaliczenia ich w ciężar wierzytelności nieściągalnych (a nawet już samych odpisów aktualizujących czy rezerw przy spełnieniu ustawowych przesłanek uprawdopodobnienia czy udokumentowania ich nieściągalności) czy też właśnie poprzez uznanie za koszt straty z tytułu sprzedaży wierzytelności.

W przeciwnym bowiem razie, to Skarb Państwa obciążany byłby skutkami niepodejmowania przez podatnika działań w celu wyegzekwowania wierzytelności i w konsekwencji doprowadzenia do przedawnienia wierzytelności. Postępowanie podatnika, który sprzedaje wierzytelności dopiero wówczas, gdy stały się one przedawnione nie można uznać za działanie aktywne i zrównać w prawach podatkowych z podatnikiem, który w dochodzeniu wierzytelności podejmuje działania określone w art. 16 ust. 2 i 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i gromadzi wymagane dokumenty, czy też rezygnuje z jej dochodzenia i znajduje nabywcę wierzytelności ale przed upływem jej przedawnienia. Ta aktywność powinna leżeć w interesie podatnika.

Ponadto, uznanie za koszty podatkowe straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności przedawnionych, prowadziłoby do łatwego obejścia przepisu art. 16 ust. 1 pkt 20 - wystarczyłoby bowiem sprzedać wierzytelności przedawnione za przysłowiową złotówkę i uzyskać prawo do ich zaliczenia (poprzez wykazanie poniesionej na transakcji straty) do kosztów uzyskania przychodów.

Wobec powyższego, straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy, aby mogły być uznane za koszt uzyskania przychodów nie mogą dotyczyć wierzytelności przedawnionych, co wynika z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 20 tej ustawy.

Podsumowując, strata z tytułu sprzedaży przedawnionych wierzytelności handlowych Spółki, które były uprzednio zaliczone do jej przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie będzie stanowić kosztu uzyskania przychodów.

Odnosząc się ogólnie do powołanych przez Spółkę wyroków sądów administracyjnych organ zauważa, że dotyczą one indywidualnych spraw innych podatników, które osądzone zostały w określonym stanie faktycznym i tylko w tych sprawach, co do zasady, rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące.

W odniesieniu zaś do nieprawomocnego wyroku WSA w Warszawie z 28 sierpnia 2012 r. (sygn. III SA/Wa 2835), Organ nie podziela argumentacji zaprezentowanej przez sąd, czego wyrazem było właśnie złożenie skargi kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego na powyższy wyrok. Wbrew stanowisku Sądu, w ocenie organu podatkowego, straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy, aby mogły być uznane za koszt uzyskania przychodów, nie mogą dotyczyć wierzytelności przedawnionych. Wskazuje na to analiza konstrukcji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i wynikająca z niej podstawowa zasada, że ustalając dochód podlegający opodatkowaniu należy zwrócić szczególną uwagę na prawidłowe ustalenie przychodów oraz kosztów ich uzyskania.

Chronologia przepisów dotyczących tych dwóch podstawowych parametrów nie jest przypadkowa. Artykuł 12 oraz artykuł 15 stanowią jedynie zasadniczą normę prawną której uszczegółowienie zmierzające do określenia ich rozumienia znajduje się w artykułach wskazujących na ich bezpośrednią korelację, tj. w części dotyczącej przychodów są to art. 12 ust. 1-3 oraz art. 14 natomiast w zakresie kosztów taką rolę pełni art. 15 ust. 1 i art. 16. Jak już wyżej podkreślono wprawdzie w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 39 ww. ustawy, ustawodawca nie dokonuje podziału wierzytelności na przedawnione lub nie, niemniej taki podział w ustawie istnieje i aby skorzystać z uprawnienia, jakie daje art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy, należy najpierw zbadać, czy dana wierzytelność spełnia warunek określony w art. 16 ust. 1 pkt 20, a dokładniej nie mieści się w tym przepisie, gdyż przepisy ustawy czyta się łącznie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.