ILPB3/423-376/09/12-S/HS - Zasady rozliczenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych w związku z dokonaniem przez spółkę kapitałową korekty zatwierdzonego sprawozdania finansowego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 29 stycznia 2010 r. sygn. akt I SA/Wr 1866/09 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 stycznia 2012 r. sygn. akt II FSK 1239/10 - stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 15 maja 2009 r. (data wpływu 22 maja 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej wpłat z zysku przez jednoosobowe spółki Skarbu Państwa w zakresie powstania i rozliczenia nadpłaty w tych wpłatach w związku z korektą zatwierdzonego sprawozdania finansowego - jest prawidłowe.

W dniu 22 maja 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej wpłat z zysku przez jednoosobowe spółki Skarbu Państwa w zakresie powstania i rozliczenia nadpłaty w tych wpłatach w związku z korektą zatwierdzonego sprawozdania finansowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka należy do Grupy Kapitałowej i prowadzi działalność w zakresie dystrybucji energii elektrycznej. Przed wejściem w skład wskazanej Grupy Kapitałowej, Wnioskodawca miał status jednoosobowej spółki Skarbu Państwa i tym samym był zobowiązany do dokonywania wpłat z zysku.

W 2007 r. po zweryfikowaniu dotychczasowego rozliczenia w zakresie niektórych kosztów i przychodów bilansowych, Spółka skorygowała swoje rozliczenia dokonywane w latach 2004 - 2006. Wskazana korekta wynikała z faktu, że Spółka w powyższym okresie (i) nie dokonywała odpisów amortyzacyjnych (bilansowych) od prawa użytkowania wieczystego oraz (ii) przychody z tytułu opłaty przyłączeniowej ujmowane były w dacie ich otrzymania jako przychody operacyjne na koncie "Pozostałe przychody operacyjne".

Kierując się zasadą rzetelności i działając w celu usunięcia wskazanych nieprawidłowości, Spółka dokonała odpowiednich korekt wyniku brutto za lata 2004 - 2006 w bilansie za rok 2007. W szczególności dokonana korekta polegała na:

ii. przeksięgowaniu przychodów z tytułu opłaty przyłączeniowej rozpoznanych w latach 2004 - 2006 jako "Pozostałe przychody operacyjne" na "Rozliczenia międzyokresowe przychodów". Opłata przyłączeniowa jest należnością ustalaną przez Spółkę, którą na podstawie umowy wnoszą podmioty przyłączone przez nią do sieci energetycznej. Wskazana korekta spowodowała rozliczenie przedmiotowych opłat w czasie, proporcjonalnie do dokonywanych odpisów amortyzacyjnych. Przychody z tytułu opłat przyłączeniowych dla potrzeb podatkowych ujmowane były jako przychód w miesiącu ich otrzymania. Tym samym, dokonana przez Spółkę korekta wpłynęła w konsekwencji na zmniejszenie przychodów bilansowych oraz zmniejszenie wyniku brutto, nie powodując jednocześnie zmiany przychodów podatkowych i podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.

Uwzględniając wszystko powyższe, Spółka zauważa, że dokonana w 2007 r. korekta wpłynęła na zmianę wysokości zysku brutto za lata 2004 - 2006 oraz należnej wpłaty z zysku.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Stanowisko Wnioskodawcy jest następujące.

Zasadność wyliczenia i odniesienia wysokości odpisów amortyzacyjnych od prawa wieczystego użytkowania gruntów za lata 2004 - 2006 na wynik lat ubiegłych.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 pkt 15 lit. a) ustawy o rachunkowości, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2002 r., do środków trwałych zalicza się w szczególności nieruchomości - "w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego gruntu, budowle i budynki, a także będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze - własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego". Z cytowanego przepisu bezsprzecznie wynika zatem, że prawo użytkowania wieczystego stanowi składnik aktywów zaliczany do środków trwałych.

Natomiast w myśl przepisu art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy o rachunkowości, środki trwałe oraz wartości niematerialne wycenia się nie rzadziej niż na dzień bilansowy "według cen nabycia lub kosztów wytworzenia, lub wartości przeszacowanej (po aktualizacji wyceny środków trwałych), pomniejszonych o odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe, a także o odpisy z tytułu trwałej utraty wartości". Innymi słowy, za podstawę wyceny środka trwałego, dokonywanej nie rzadziej niż na dzień bilansowy, przyjmuje się w szczególności jego cenę nabycia, pomniejszoną o odpisy amortyzacyjne. Z kolei art. 31 ust. 2 tej samej ustawy stanowi, że wartość początkową środków trwałych zmniejszają odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe dokonywane w celu uwzględnienia utraty ich wartości, na skutek używania lub upływu czasu.

Zgodnie zaś z przepisem art. 7 ust. 1 pkt 1, w wyniku finansowym, bez względu na jego wysokość, uwzględnić należy w szczególności zmniejszenia wartości użytkowej lub handlowej składników aktywów, w tym również dokonywane w postaci odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych.

Odnosząc powołane regulacje do stanu faktycznego, należy zatem stwierdzić, iż zaniechanie przez Spółkę naliczania odpisów amortyzacyjnych od praw użytkowania wieczystego gruntów za lata 2004 - 2006 miało charakter nieuzasadniony, wpływając w szczególności na zaniżenie kosztów bilansowych Spółki i zwiększenie wyniku brutto.

Zasadność traktowania przychodów w tytułu opłaty przyłączeniowej jako rozliczeń międzyokresowych przychodów.

Zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy o rachunkowości, w brzmieniu obowiązującym od dnia 15 stycznia 2004 r., rozliczenia międzyokresowe przychodów, dokonywane z zachowaniem zasady ostrożności, obejmują w szczególności równowartość otrzymanych lub należnych od kontrahentów środków z tytułu świadczeń, których wykonanie nastąpi w następnych okresach sprawozdawczych, a także środki pieniężne otrzymane na sfinansowanie nabycia lub wytworzenia środków trwałych, w tym także środków trwałych w budowie oraz prac rozwojowych, jeżeli stosownie do innych ustaw nie zwiększają one kapitałów (funduszy) własnych.

Mając na względzie, iż opłata przyłączeniowa uiszczana jest przez kontrahentów Spółki w związku z wykonaniem przez nią przyłącza i podłączenia kontrahenta do sieci energetycznej w celu świadczenia usług dostaw energii elektrycznej, w pełni zasadne wydaje się traktowanie otrzymanych przez Spółkę z tego tytułu środków jako rozliczeń międzyokresowych przychodów, o których mowa w powołanym przepisie.

Alternatywą dla powyższej wykładni byłoby bowiem - w ocenie Spółki niesłuszne - uznanie, iż otrzymywane środki traktować należy jako pozostałe przychody operacyjne, określone w przepisie art. 3 ust. 1 pkt 32 lit. h) ustawy o rachunkowości. Przepis ten mówi bowiem o przychodach i kosztach pośrednio związanych z działalnością operacyjną jednostki, a w szczególności z przekazaniem lub otrzymaniem nieodpłatnie, w tym w drodze darowizny aktywów, w tym także środków pieniężnych na inne cele niż dopłaty do cen sprzedaży, nabycie lub wytworzenie środków trwałych, środków trwałych w budowie albo wartości niematerialnych i prawnych.

Zauważyć jednak należy, iż dla zastosowania tego przepisu do przychodów uzyskiwanych z tytułu opłaty przyłączeniowej konieczne byłoby przyjęcie, iż (i) są to przychody jedynie pośrednio związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością oraz (ii) że służyć mają celom innym niż dopłaty do cen sprzedaży, nabycie lub wytworzenie środków trwałych, środków trwałych w budowie albo wartości niematerialnych i prawnych. Spełnienie obu tych przesłanek wydaje się niemożliwe w przedmiotowym stanie faktycznym.

Podkreślić dodatkowo należy, iż zgodnie z przepisami art. 888-902 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny ("Kodeks cywilny"), darowizna polega na bezpłatnym świadczeniu darczyńcy (w tym przypadku indywidualnego odbiorcy energii) kosztem swojego majątku na rzecz obdarowanego, a zatem darowizna nie wiąże się z uzyskaniem jakiegokolwiek dochodu lub innego świadczenia. Darowizna jest zatem umową, na mocy której jedna strona oddaje daną rzecz drugiej stronie dobrowolnie i bezpłatnie, świadczenie nie ma więc charakteru przymusowego i nie wiąże się z przysporzeniem osobie darczyńcy bezpośrednich korzyści.

Opłata przyłączeniowa stanowi niezbędny z punktu widzenia potencjalnego odbiorcy energii elektrycznej element realizacji przyłączenia nieruchomości do sieci elektroenergetycznej i świadczenia przez Spółkę usług dostawy energii. Tym samym, świadczenie z tytułu opłaty przyłączeniowej dokonywane jest w celu przyłączenia do sieci, a to z kolei oznacza, że nie może być traktowane jako darowizna - nie jest bowiem świadczeniem nieekwiwalentnym, jako że jego spełnienie warunkuje późniejsze otrzymywanie dostaw energii elektrycznej i jest odpłatne.

Mając powyższe na uwadze, w szczególności zaś uwzględniając brzmienie przepisu art. 41 ust. 1 ustawy o rachunkowości oraz brak możliwości przyjęcia alternatywnej kwalifikacji otrzymanych środków jako darowizny, w ocenie Spółki, środki otrzymywane przez Spółkę z tytułu opłaty przyłączeniowej powinny być traktowane jako rozliczenia międzyokresowe przychodów i nie mogą być ewidencjonowane w księgach rachunkowych jako pozostałe przychody operacyjne.

Dopuszczalność wniosku o stwierdzenie i zwrot nadpłaty po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego.

Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 6 ustawy o wpłatach z zysku w zw. z przepisem art. 341 Ordynacji podatkowej, do wpłat z zysku stosuje się wprost przepisy działu III Ordynacji podatkowej, w którym zawarte zostały między innymi przepisy dotyczące stwierdzenia nadpłaty.

Przepis art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej stanowi, iż za nadpłatę uważa się w szczególności kwotę nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku. Jednocześnie zgodnie z przepisem art. 73 § 2 pkt 3, w zakresie wpłat z zysku nadpłata dla jednoosobowych spółek Skarbu Państwa i przedsiębiorstw państwowych powstaje z dniem złożenia deklaracji o takiej wpłacie za rok obrotowy. Ponadto zgodnie z przepisem art. 75 § 2 pkt 1 lit. a), § 1, jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku, przy czym uprawnienie to przysługuje również w szczególności podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób przewidziany w art. 21 § 1 pkt 1, jeżeli w zeznaniach (deklaracjach) wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali nadpłatę w wysokości mniejszej od należnej.

W kontekście przepisów dotyczących nadpłaty, na kwestie stwierdzenia i dokonania zwrotu nadpłaty nie mogą mieć wpływu sprawy związane z zatwierdzeniem sprawozdania finansowego. Należy bowiem podkreślić, że przepisy prawa nie stanowią, iż nadpłacona lub nienależnie wpłacona kwota wpłaty z zysku, uzyskuje walor kwoty definitywnie należnej od dnia zatwierdzenia sprawozdania finansowego jednoosobowej spółki Skarbu Państwa.

Co więcej, taki warunek należy uznać za niedopuszczalny, gdyż jego skutkiem byłoby wyłączenie stosowania przepisów dotyczących nadpłaty przez jednoosobowe spółki Skarbu Państwa - jako że przepisy te byłyby martwe po dokonaniu rocznego rozliczenia wpłat z zysku, które notabene dokonywane jest po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego. Pomimo bowiem zatwierdzenia sprawozdania finansowego świadczenie nienależne na rzecz Skarbu Państwa - nadpłacona wpłata z zysku - nadal ma charakter świadczenia nienależnego, do którego zwrotu jest uprawniona jednoosobowa spółka Skarbu Państwa.

Przedstawione powyżej wnioskowanie znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. I tak, w wyroku z 24 listopada 2006 r. (sygn. III SA/Wa 3079/06) WSA w Warszawie stwierdził, iż zatwierdzenie sprawozdania finansowego nie ma charakteru prawotwórczego i wniosku tego nie może zmienić zasada trwałości sprawozdań finansowych. Wniosek o stwierdzenie nadpłaty może być złożony także po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego, oczywiście przy zachowaniu 5-letniego terminu, o którym mowa w art. 79 § 2 Ordynacji podatkowej. Jak podkreślił Sąd, "za błędne należy uznać stanowisko, iż zatwierdzenie sprawozdania finansowego (...) przez właściwy organ powoduje przyjęcie a priori założenia, iż wpłaty nie zostały dokonane nienależnie, a zatem odpada możliwość stwierdzenia nadpłaty na tej podstawie". Zdaniem Sądu, "zatwierdzenie sprawozdania finansowego nie ma charakteru prawotwórczego i wniosku tego nie może zmienić zasada trwałości sprawozdań finansowych. Wniosek o stwierdzenie nadpłaty może być złożony także po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego, oczywiście przy zachowaniu 5-letniego terminu, o którym mowa w art. 79 § 2 Ordynacji podatkowej. Brak jest bowiem podstaw, aby powołany wyżej przepis interpretować w taki sposób, iż w przypadku jednoosobowych spółek Skarbu Państwa będzie on miał zastosowanie jedynie przez okres kilku miesięcy, do czasu zatwierdzenia sprawozdania finansowego".

Z kolei Naczelny Sąd Administracyjny w orzeczeniu z dnia 23 sierpnia 2006 r. (sygn. II FSK 1126/05) zauważył, że skoro do spółek jednoosobowych Skarbu Państwa stosuje się przepisy Kodeksu spółek handlowych w zakresie organów właściwych do zatwierdzania sprawozdań finansowych, oznacza to, iż organy te wykonują swe funkcje w zakresie "dominium" a nie "imperium". Skarb Państwa nie działa tu jako prawodawca, lecz jako podmiot wykonujący swe uprawnienia właścicielskie zgodnie z Kodeksem spółek handlowych. NSA podkreślił również, iż odmienny pogląd w odniesieniu do omawianego zagadnienia prowadziłby do uznania przepisów art. 72 § 2 pkt 1, art. 73 § 2 pkt 3 i art. 75 § 2 pkt 1 lit. a) Ordynacji podatkowej za martwe w przypadku żądania stwierdzenia nadpłaty z tytułu wpłat z zysku, o ile sprawozdanie finansowe jednoosobowej spółki Skarbu Państwa zostało w odpowiednim trybie i przez właściwe organy zatwierdzone.

Mając powyższe na względzie, pomimo funkcjonowania zasady trwałości sprawozdania finansowego, wnioskowanie o nadpłatę we wpłatach z zysku za okres objęty sprawozdaniem już sporządzonym i zatwierdzonym pozostaje dopuszczalne, z zastrzeżeniem zachowania 5 - letniego terminu, o którym mowa w przepisie art. 79 § 2 Ordynacji podatkowej.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał - w części dotyczącej pytania nr 1 - w dniu 14 sierpnia 2009 r. interpretację indywidualną nr ILPB3/423-376/09-2/HS, w której stanowisko Wnioskodawcy uznał za nieprawidłowe.

Natomiast odnośnie pytania nr 2 stwierdzono, iż wniosek w tej części jest bezprzedmiotowy.

W ww. interpretacji indywidualnej tut. Organ stwierdził co następuje:

Skoro korekta wyniku brutto za lata podatkowe 2004 - 2006 wykazana została w bilansie za rok 2007, to nie miała ona wpływu na wysokość dokonanych wypłat z zysku za ww. lata. Tym samym, nie powstała nadpłata we wpłatach z zysku, w związku z czym złożenie korekt deklaracji wraz z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty za wskazane okresy nie jest zasadne.

Reasumując, w wyniku dokonanych przez Spółkę korekt, które miały miejsce w roku 2007, nie ujawni się po stronie Spółki nadpłata we wpłatach z zysku za lata 2004 - 2006.

Pismem z dnia 2 września 2009 r. (data wpływu 7 września 2009 r.) Spółka Akcyjna, reprezentowana przez Pełnomocnika, wezwała Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej. Jednakże w wyniku ponownej analizy sprawy, tut. Organ stwierdził brak podstaw do zmiany tej interpretacji (odpowiedź na ww. wezwanie z dnia 5 października 2009 r. nr ILPB3/423W-76/09-2/BN).

W związku z powyższym, Strona wystosowała w dniu 6 listopada 2009 r. (data nadania) skargę skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu za pośrednictwem tut. Organu. Odpowiedź na skargę została udzielona pismem z dnia 8 grudnia 2009 r. nr ILPB3/4240-56/09-2/BN.

Sąd po rozpoznaniu sprawy, wydał w dniu 29 stycznia 2010 r. wyrok sygn. akt I SA/Wr 1866/09, uchylający zaskarżoną interpretację indywidualną.

W wyroku tym Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uznał skargę za zasadną i uchylił zaskarżoną interpretację.

W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, iż przede wszystkim nie było prawidłowe postępowanie Organu podatkowego, który uchylił się od oceny stanowiska Spółki w kwestii zasadności dokonywania korekt przychodów i kosztów bilansowych zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.). Minister Finansów uzasadnił, że wymieniona ustawa nie zalicza się do przepisów prawa podatkowego stanowiących przedmiot interpretacji w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.). Zdaniem Sądu, wpłaty z zysku mają charakter niepodatkowej należności budżetowej, co oznacza, że przepisy ustawy dotyczące elementów konstrukcyjnych wpłaty z zysku, wchodzą w zakres pojęcia "przepisów prawa podatkowego", co należy odnieść również do ustawy o rachunkowości w zakresie w jakim odnoszą się do zasad określania zysku, będącego podstawą (po opodatkowaniu) naliczenia wpłaty z zysku. Nie można zatem generalnie stwierdzić, że udzielając interpretacji prawa podatkowego organ w żadnym stanie faktycznym nie będzie uprawniony do interpretowania przepisów ustawy o rachunkowości. Może się bowiem to okazać konieczne, jeśli stosowanie konkretnych przepisów tej ustawy będzie miało bezpośrednie przełożenie na określenie zobowiązania podatkowego, czy wyliczenie podatku.

Tym samym, uchylając się od oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie określenia przychodów i kosztów bilansowych, tut. Organ podatkowy naruszył przepis art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, jak również jej art. 121 § 1 wyrażający obowiązek działania w sposób pogłębiający zaufanie do organów podatkowych.

Nieprawidłowo również uznał Minister Finansów, że okoliczność ujawnienia w roku 2007 nieprawidłowości w zakresie kwalifikowania przychodów i kosztów, a w tym ujęcie ich w sprawozdaniu za ten rok (w kapitale własnym w pozycji zysk / strata z lat ubiegłych) - stoi na przeszkodzie do rozpoznania wniosku o stwierdzenie nadpłaty we wpłatach z zysku za lata 2004 - 2006, tj. w których ewentualne nieprawidłowości wystąpiły i spowodowały określenie nieprawidłowej wpłaty z zysku. Należy stwierdzić, że "ostateczne rozliczenie" wpłaty z zysku, o czym mowa w art. 2 ust. 2 ustawy o wpłatach z zysku przez jednoosobowe spółki Skarbu Państwa, a także art. 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 lutego 1996 r. w sprawie określenia trybu i terminu dokonywania wpłat z zysku oraz składania deklaracji przez jednoosobowe spółki Skarbu Państwa, a także określenia wzorów tych deklaracji - (Dz. U. Nr 21, poz. 100 z późn. zm.) - nie oznacza rozliczenia definitywnego (niewzruszalnego). Jak bowiem wynika z kontekstu użycia tego pojęcia ("ostatecznego rozliczenia"), tj. zdania pierwszego ust. 2 art. 2 ustawy, stanowi ono przeciwieństwo rozliczenia zaliczkowego. "Ostateczne rozliczenie" wpłaty z zysku stanowi końcowy etap samoobliczenia, co w niczym nie podważa możliwości jego weryfikacji przez organ podatkowy w trybie działania z urzędu, albo w trybie stwierdzenia nadpłaty (na wniosek), tak jak to ma miejsce w stosunku do szeregu innych zobowiązań podatkowych.

Tak więc wbrew przekonaniu organu podatkowego, okoliczność, iż w ramach samoobliczenia, jednoosobowe spółki Skarbu Państwa dokonują ostatecznego, względem zaliczek, rozliczenia wpłat z zysku po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego - nie wyklucza możliwości weryfikacji prawidłowości określenia należnej wpłaty w późniejszym czasie, w trybie stwierdzenia nadpłaty, oczywiście w ramach czasowych wyznaczonych przez art. 79 § 2 Ordynacji podatkowej.

Wobec powyższego, Sąd wskazał, iż przy ponownym wydaniu interpretacji tut. Organ zobligowany będzie ocenić stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawidłowości określenia przychodów i kosztów bilansowanych oraz podporządkować się pozostałej ocenie prawnej wyrażonej w przedmiotowym wyroku.

Pismem z dnia 29 marca 2010 r. nr ILRP-007-73/10-1/ŁM Minister Finansów - przez organ upoważniony: Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu - Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie - złożył od ww. wyroku, za pośrednictwem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 18 stycznia 2012 r. sygn. akt II FSK 1239/10 oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego z upoważnienia Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 29 stycznia 2010 r. sygn. akt I SA/Wr 1866/09.

W wyroku tym, Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, co przesądza o jej oddaleniu.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż przede wszystkim na aprobatę zasługuje wyrażony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny kluczowy dla sprawy pogląd, w myśl którego także do wpłat z zysku jednoosobowych spółek Skarbu Państwa mają zastosowanie przepisy Ordynacji podatkowej dotyczące stwierdzenia nadpłaty.

Analiza już tylko tych przepisów nie pozwala zaakceptować zapatrywania Ministra Finansów, jakoby przepisy Ordynacji podatkowej o nadpłacie (o stwierdzeniu nadpłaty) nie miały zastosowania do wpłat z zysku. Nie przemawiają także za nim argumenty dotyczące procedury obliczania i dokonywania wpłat z zysku. Ostateczne rozliczenie wpłat z zysku, następujące po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego, stanowi konsekwencję obowiązku dokonywania wpłat zaliczkowych, miesięcznych lub kwartalnych, nie może jednak stanowić przeszkody dla weryfikacji przez organ podatkowy ostatecznego samoobliczenia należnej wpłaty dokonanego przez jednoosobową spółkę Skarbu Państwa i wykazanego w stosownej deklaracji, składanej na podstawie przywołanych przez Ministra Finansów przepisów rozporządzenia wykonawczego do ustawy o wpłatach z zysku przez jednoosobowe spółki Skarbu Państwa. Samoobliczenie to może bowiem zawierać błędy, zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść dokonującej go spółki, wynikające z błędu w sprawozdaniu finansowym. Sposób ujmowania takich błędów, dotyczących lat ubiegłych, w księgach rachunkowych oraz w sprawozdaniu finansowym określa art. 54 ust. 2 i ust. 3 ustawy o rachunkowości, stanowiąc o ujęciu skutków tych błędów w księgach roku obrotowego, w których informację o błędach otrzymano oraz odniesieniu korekty na kapitał własny i wykazaniu jako zysku lub straty z lat ubiegłych. Przewidzenie w ustawie o rachunkowości sposobu ewidencjonowania i raportowania błędów w sprawozdaniu z lat ubiegłych świadczy o nieostateczności i podważalności także zatwierdzonego już sprawozdania finansowego, stanowiącego podstawę do samoobliczenia wpłaty z zysku.

Naczelny Sąd Administracyjny końcowo dodał, że pogląd o możliwości stosowania do wpłat z zysku przepisów Ordynacji Podatkowej o stwierdzeniu nadpłaty został również wyrażony w wyroku NSA z dnia 23 sierpnia 2006 r. (sygn. akt. II FSK 1126/05).

W dniu 5 marca 2012 r. do tut. Organu wpłynęło prawomocne - od dnia 18 stycznia 2012 r. - orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 29 stycznia 2010 r. sygn. akt I SA/Wr 1866/09.

Uwzględniając uzasadnienie wyroku WSA we Wrocławiu oraz wyroku NSA w Warszawie, stwierdza się co następuje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.