ILPB3/423-348/14-4/PR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z 18 lipca 2014 r. (data wpływu 21 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 21 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* korekty przychodów,

* powstania przychodu podatkowego,

* kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Pomiędzy Spółką a wspólnikami ustalone zostało wynagrodzenie za poręczenie zobowiązań Spółki z tytułu kredytów i innych zobowiązań.

Ponieważ wspólnicy Spółki nie prowadzą działalności gospodarczej w zakresie udzielania poręczeń, Spółka nie uzyskała dokumentu (faktury), na podstawie której nastąpi zapłata wynagrodzenia, a ustalone wynagrodzenie wynika z odpowiednich dokumentów (uchwał) przyznających wynagrodzenie oraz dokumentów w zakresie wypłaty wynagrodzenia.

Wysokość wynagrodzenia dla wspólników została ustalona na zasadach i według stawek jakie obowiązują wśród podmiotów udzielających poręczeń w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W konsekwencji, wynagrodzenie z tytułu poręczeń zobowiązań Spółki przez jej wspólników zostało ustalone zgodnie z przepisami dotyczącymi podmiotów powiązanych.

Spółka powzięła jednakże wątpliwość, co do momentu potrącenia kosztu związanego z wynagrodzeniem na rzecz wspólników z tytułu udzielonych poręczeń, bowiem z uwagi na różne sposoby rozliczeń pomiędzy Spółką a wspólnikami w zakresie wzajemnych należności i zobowiązań, wynagrodzenie to jest również rozliczane w drodze kompensaty z zobowiązaniami wspólników wobec Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych.

1. Spółka prosi o wskazanie prawidłowego okresu rozliczeniowego dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, w którym winny być rozliczone korekty przychodów wynikające z faktur korygujących sprzedaż, która miała miejsce w poprzednich okresach rozliczeniowych.

2. Czy w przypadku nieodpłatnego poręczenia Spółce przez jej wspólników, zaciągniętych przez Spółkę kredytów bądź innych zobowiązań (np. weksel do umów leasingowych), po stronie Spółki dochodzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

3. Czy wynagrodzenie za poręczenie zobowiązań Spółki ustalone pomiędzy Spółką a jej wspólnikami, jeżeli zostało ustalone w wysokości zgodnej z przepisami dotyczącymi podmiotów powiązanych, będzie kosztem uzyskania przychodu dla Spółki, który to koszt będzie potrącalny w momencie zapłaty tego wynagrodzenia, w tym w drodze kompensaty z zobowiązaniami wspólników wobec Spółki.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź w zakresie pytania nr 3. Jednocześnie informuje się, że w zakresie pytania nr 1 i 2 zostały wydane w dniu 20 października 2014 r. interpretacje indywidualne o nr ILPB3/423-348/14-2/PR oraz ILPB3/423-348/14-3/PR.

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie za poręczenie zobowiązań Spółki ustalone pomiędzy Spółką a jej wspólnikami, jeżeli zostało ustalone w wysokości zgodnej z przepisami dotyczącymi podmiotów powiązanych, stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu potrącalny w momencie zapłaty tego wynagrodzenia, tj. na dzień dokonania kompensaty z zobowiązaniami wspólników wobec Spółki.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli:

- i jeżeli w wyniku takich powiązań zostaną ustalone lub narzucone warunki różniące się od warunków, które ustaliłyby między sobą niezależne podmioty, i w wyniku tego podmiot nie wykazuje dochodów albo wykazuje dochody niższe od tych, jakich należałoby oczekiwać, gdyby wymienione powiązania nie istniały - dochody danego podmiotu oraz należny podatek określa się bez uwzględnienia warunków wynikających z tych powiązań.

Natomiast stosownie do art. 11 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przepisy ust. 1-3a stosuje się odpowiednio, gdy:

Dalej trzeba wskazać, że w świetle art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Natomiast stosowanie do art. 15 ust. 4e wspomnianej ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów (z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h), uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Dalej trzeba wskazać, że zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie), są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W świetle ww. przepisów, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Spółki, wydatki z tytułu zapłaty wynagrodzenia za udzielone Spółce poręczenia, nie stanowią kosztów bezpośrednio związanych z uzyskaniem przychodów, a więc winny być zaliczone do tzw. kosztów pośrednich.

W ocenie Spółki, dniem poniesienia kosztu uzyskania przychodu związanego z wynagrodzeniem za poręczenie przez wspólników będzie jest dzień, na który Spółka ujęła ten wydatek w księgach rachunkowych jako koszt, a więc na dzień dokonania kompensaty.

Spółka chciałaby wskazać, iż podobne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 27 września 2012 r. (sygn. akt II FSK 253/11), w którym Sąd uznał, że w myśl art. 15 ust. 4e ustawy o p.d.o.p., ujęcie (zaksięgowanie) wydatku w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się koszt w księgach rachunkowych i tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego (z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów). Nie narusza to autonomii prawa podatkowego, bowiem ww. przepis nie kwalifikuje wydatku do kosztów uzyskania przychodów (czyni to art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ww. ustawy), a jedynie określa moment ujęcia go w kosztach uzyskania przychodów.

Podobnie Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu z w interpretacji indywidualnej z 2 stycznia 2013 r. (ILPB3/423-407/12-2/JG), stwierdził, że: "(...) Pojęcie "dzień, na który ujęto kosztu interpretowane musi być zgodnie z przepisami o rachunkowości, z których wynikają normy określające m.in. do jakich okresów rozrachunkowych przyporządkowane są określone koszty i przychody. Przy czym nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatków w księgach, tylko jego ujęcie jako kosztu, tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt z punktu widzenia przepisów o rachunkowości. (...)".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę orzeczenia sądu administracyjnego należy stwierdzić, że jest ono rozstrzygnięciem wydanym w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niej się odnoszącej, w związku z tym nie ma waloru wykładni powszechnie obowiązującej.

Ustosunkowując się natomiast do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, tut. organ informuje, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie informuje się, że w pozostałym zakresie wniosku dotyczącym podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.