ILPB3/423-347/11/14-S-2/JG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 4 kwietnia 2012 r. sygn. akt I SA/Wr 203/12 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 5 sierpnia 2014 r. sygn. akt II FSK 1886/12 - stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z 26 lipca 2011 r. (data wpływu 29 lipca 2011 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 29 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca (dalej Spółka) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka prowadzi podstawową działalność gospodarczą w zakresie kopalnictwa rud miedzi oraz produkcji z tych rud takich wyrobów jak miedź, metale szlachetne i pozostałe metale nieżelazne, których sprzedaż jest opodatkowana VAT według stawek innych niż zwolniona. Produkcja ww. wyrobów skutkuje powstawaniem szeregu produktów ubocznych, w tym kwasu siarkowego (dalej: kwas), który stanowi dla Spółki bezużyteczny i uciążliwy odpad. Jednocześnie stosowana technologia produkcji nie daje możliwości prowadzenia produkcji podstawowej bez wytwarzania tegoż kwasu. W konsekwencji, z uwagi na brak zdolności do magazynowania znacznych ilości kwasu czy jego neutralizowania, możliwości sprzedaży przez Spółkę kwasu warunkują możliwości i skalę produkcji. W skrajnym przypadku brak możliwości wyzbycia się przez Spółkę kwasu prowadzić może do wstrzymania produkcji, a w efekcie braku wyrobów generujących sprzedaż.

W świetle powyższego, biorąc pod uwagę, iż warunkiem koniecznym dla utrzymania ciągłości produkcji jest wyzbycie się przez Spółkę kwasu, dlatego też Spółka zamierza nabywać usługi od firm zewnętrznych, w ramach których firmy te będą odbierać od Spółki kwas i zajmować się jego dalszym zagospodarowaniem.

Należy jednak wskazać, iż - z uwagi na dużą zmienność światowego rynku kwasu siarkowego - w okresach, w których cena kwasu siarkowego na rynku światowym rośnie, pojawia się możliwość dokonania sprzedaży kwasu siarkowego jako produktu. Możliwość taka zaistnieje, gdy cena rynkowa kwasu daje możliwość osiągnięcia korzyści ekonomicznej przewyższającej koszty poniesione w związku z jego dalszą odprzedażą. Dlatego też w okresach, w których istnieje ekonomicznie uzasadniona możliwość zbycia tego kwasu, umożliwiająca uzyskanie przez Spółkę wynagrodzenia za jego sprzedaż, jak również dająca możliwość pokrycia kosztów jego sprzedaży (obejmujących m.in. magazynowanie, transport, ubezpieczenia, przeładunek itp.) możliwe jest przeprowadzenie standardowej transakcji sprzedaży kwasu jako produktu, która podlega opodatkowaniu VAT (według właściwej stawki innej niż zwolniona).

W ramach Grupy Kapitałowej funkcjonuje Firma X - czynny podatnik VAT (dalej: Firma X), która ze względu na zakres działalności zajmuje się m.in. zagospodarowaniem i sprzedażą produktów ubocznych Spółki.

Ze względu na specyfikę rynku kwasu, Spółka planuje przeprowadzanie transakcji z Firmą X, według następującego modelu:

A. W celu utrzymania ciągłości kontynuowania działalności, Spółka co do zasady będzie korzystać z usług Firmy X, która świadczyć będzie na rzecz Spółki kompleksową usługę organizacji wywozu kwasu (opodatkowaną VAT), na potwierdzenie której będzie wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż usług na rzecz Spółki. Wynagrodzenie za usługi Firmy X ustalane będą według formuły: cena usługi wykonanej przez firmę X = koszty sprzedaży kwasu poniesione przez Firmę X powiększone o prowizję Firmy X i pomniejszone o uzyskaną cenę kwasu (przez Firmę X).

B. W przypadku, gdy sytuacja na rynku kwasu siarkowego będzie dawała możliwość uzyskania pozytywnego efektu ekonomicznego związanego z jego sprzedażą, wówczas Spółka zamierza dokonywać odpłatnych dostaw kwasu. W takim przypadku Spółka dokonywać będzie na rzecz Firmy X sprzedaży kwasu, tj. dostawy towarów opodatkowanej VAT, co dokumentować będzie wystawianą fakturą sprzedaży na rzecz odbiorcy. Formuła cenowa dla sprzedaży kwasu stosowana przez Spółkę wobec Firmy X ustalona będzie następująco: cena kwasu stosowana przez Spółkę = cena sprzedaży możliwa do uzyskania przez Firmę X pomniejszona o koszty sprzedaży kwasu poniesione przez Firmę X (według szacunku w oparciu o dane z rynku) oraz prowizję Firmy X.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych.

Czy koszty nabycia usług organizacji wywozu kwasu, w wysokości wynikającej z otrzymanej faktury wystawionej przez usługodawcę, stanowić będą dla Spółki koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...). Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim a osiągnięciem przychodu związku wskazującego, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub też służy zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenia lub zachowanie źródła przychodów i które nie są wyłączone z tej kategorii poprzez art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak Spółka wskazała już powyżej, od możliwości wyzbycia się przez Spółkę kwasu (produktu ubocznego powstającego w trakcie produkcji) uzależnione jest wytwarzanie miedzi, będącej przedmiotem sprzedaży generującej przychody podatkowe. Tym samym należy uznać, że usługi nabywane w celu umożliwienia Spółce realizacji produkcji wyrobów, a takimi są wydatki na wyzbycie się kwasu, ponoszone są w celu osiągania przychodów.

W związku z powyższym, biorąc pod uwagę brzmienie art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka stoi na stanowisku, że wydatki na nabycie usług organizacji wywozu kwasu, w wysokości wynikającej z faktur wystawionych przez Firmę X, będą zaliczane w rachunku podatkowym do wydatków stanowiących koszty uzyskania przychodów.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 28 października 2011 r. postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania nr ILPP1/443-1047/11-2/KG, ILPB3/423-347/11-2/JG.

W ww. postanowieniu stwierdzono, że żądanie Wnioskodawcy w zakresie odpowiedzi na pytanie dotyczące podatku od towarów i usług w kwestii oceny prawidłowości zaproponowanych przez Spółkę modeli obrotu kwasem siarkowym i prawa do odliczenia podatku w ramach jednego z tych modeli oraz w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, co do oceny wysokości wydatków poniesionych przez Spółkę wynikających z otrzymanej faktury i zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów, wykracza poza zakres przedmiotowy pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego wydawanej w trybie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

W dniu 10 listopada 2011 r. Spółka wniosła zażalenie na powyższe postanowienie. W odpowiedzi na ww. zażalenie wydano postanowienie z 8 grudnia 2011 r. nr ILPP1/443/Z-33/11-2/HMW, ILPB3/423Z-8/11-2/BN, w którym stwierdzono, że utrzymuje się w mocy zaskarżone postanowienie z 28 października 2011 r. nr ILPP1/443-1047/11-2/KG, ILPB3/423-347/11-2/JG.

W związku z powyższym, Strona wniosła w dniu 16 stycznia 2012 r. skargę skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu za pośrednictwem tut. Organu.

Odpowiedź na skargę została udzielona pismem z 15 lutego 2012 r. nr ILPP1/4441-5/12-2/HMW, ILPB3/4240-8/12-2/BN.

Po rozpoznaniu sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wydał w dniu 4 kwietnia 2012 r. wyrok sygn. akt I SA/Wr 203/12, w którym uchylił zaskarżone postanowienie z 8 grudnia 2011 r. nr ILPP1/443/Z-33/11-2/HMW, ILPB3/423Z-8/11-2/BN oraz poprzedzające je postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania z 28 października 2011 r. nr ILPP1/443-1047/11-2/KG, ILPB3/423-347/11-2/JG.

Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że o elementach obligatoryjnych wniosku o wydanie interpretacji prawa podatkowego nie należy wywodzić z samego formularza wniosku, ale na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej. Te zaś nie wskazują pytania jako elementu niezbędnego, warunkującego uruchomienie trybu wydania interpretacji podatkowej. Istotą interpretacji jest ocena prawidłowości stanowiska wnioskodawcy co do zastosowania przepisów prawa podatkowego. To pogląd wnioskodawcy na interpretację i stosowanie przepisów podatkowych podlega ocenie organu - stąd co do zasady, niezależnie od sposobu sformułowania pytań, organ zawsze powinien na podstawie tej właśnie części wniosku móc ustalić, czego dotyczy zasadnicza wątpliwość podmiotu zainteresowanego. Pytania sformułowane w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego niewątpliwie pomagają ustalić treść tej wątpliwości, a przede wszystkim ułatwiają organowi udzielenie odpowiedzi poprzez odniesienie się do poszczególnych pytań i stwierdzenie, że w odniesieniu do zawartych w nich kwestii stanowisko pytającego było prawidłowe lub nieprawidłowe. Nieprecyzyjne, nieporadne lub nawet niewłaściwe postawione pytanie nie dyskwalifikuje jednak, zdaniem Sądu, wniosku jako wszczynającego postępowanie w sprawie wydania interpretacji, jeżeli z dalszej części wniosku, w szczególności opisu stanowiska strony co do zastosowania przepisów prawa podatkowego, można wywieść, jaki jest w istocie przedmiot wątpliwości wnioskodawcy.

Tym samym, w przekonaniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego treść wniosku nie dawała podstaw do odmowy udzielenia pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Pismem z 11 czerwca 2012 r. nr ILRP-007-167/12-2/EŚ Minister Finansów - przez Organ upoważniony: Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu - Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie - złożył od ww. wyroku, za pośrednictwem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z 5 sierpnia 2014 r. sygn. akt II FSK 1886/12, oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego z upoważnienia Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 4 kwietnia 2012 r. sygn. akt I SA/Wr 203/12.

W ww. wyroku Naczelny Sąd Administracyjny wywiódł, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, zadaniem organu interpretacyjnego jest ocena prawidłowości stanowiska wnioskodawcy co do zastosowania przepisów prawa podatkowego. Pogląd wnioskodawcy na interpretację i stosowanie przepisów podatkowych jest przedmiotem oceny organu w postępowaniu w sprawie wydania interpretacji indywidualnej.

Jak wskazał Sąd, w rozpoznawanej sprawie wniosek został złożony przez podmiot zainteresowany, czyli przez Spółkę, która: (a) przedstawiła stan faktyczny (zdarzenie przyszłe), (b) wskazała na powiązanie tego stanu faktycznego ze swoimi interesami w sferze prawa podatkowego, (c) skonkretyzowała z jakimi uprawnieniami i obowiązkami związane są powyższe interesy, (d) wskazała na przepisy prawa podatkowego, tj. art. 5 ust. 1, art. 7 ust. 1 i art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, (e) zaprezentowała swoje rozumienie tych przepisów oraz przewidywane skutki prawnopodatkowe zastosowania tychże przepisów prawa (w przedstawionym rozumieniu) do stanu faktycznego.

W konsekwencji, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że z uwagi na fakt, iż w rozpoznawanej sprawie ani nie zaszła sytuacja, że wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej "został wniesiony przez osobę niebędącą stroną", ani nie zaistniały "jakiekolwiek inne przyczyny" uniemożliwiające wszczęcie postępowania interpretacyjnego - w szczególności przyczyną taką nie mogła być treść wniosku Spółki, który zawierał niezbędne elementy prawnopodatkowe wskazane w art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej (w części G i H wniosku) - bezpodstawnie organ zastosował w sprawie art. 165a § 1 ww. ustawy.

W dniu 12 września 2014 r. do tut. Organu wpłynęło prawomocne - od dnia 5 sierpnia 2014 r. - orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 4 kwietnia 2012 r. sygn. akt I SA/Wr 203/12.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - uwzględniając uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 4 kwietnia 2012 r. sygn. akt I SA/Wr 203/12 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 5 sierpnia 2014 r. sygn. akt II FSK 1886/12 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: "w celu" osiągnięcia przychodu, jak i "zachowanie" lub "zabezpieczenie" źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że produkcja wyrobów Spółki (miedź, metale szlachetne i pozostałe metale nieżelazne) skutkuje powstawaniem szeregu produktów ubocznych, w tym kwasu siarkowego, który stanowi dla Spółki bezużyteczny i uciążliwy odpad. Jednocześnie stosowana technologia produkcji nie daje możliwości prowadzenia produkcji podstawowej bez wytwarzania tegoż kwasu. W konsekwencji, z uwagi na brak zdolności do magazynowania znacznych ilości kwasu czy jego neutralizowania, możliwości sprzedaży przez Spółkę kwasu warunkują możliwości i skalę produkcji. W skrajnym przypadku brak możliwości wyzbycia się przez Spółkę kwasu prowadzić może do wstrzymania produkcji, a w efekcie braku wyrobów generujących sprzedaż. Z uwagi na powyższe, Spółka zamierza korzystać z usług Firmy X, która świadczyć będzie na rzecz Wnioskodawcy kompleksową usługę organizacji wywozu kwasu, na potwierdzenie której będzie wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż usług na rzecz Spółki. Wynagrodzenie za usługi Firmy X ustalane będą według formuły: cena usługi wykonanej przez firmę X = koszty sprzedaży kwasu poniesione przez Firmę X powiększone o prowizję Firmy X i pomniejszone o uzyskaną cenę kwasu (przez Firmę X).

Wnioskodawca wskazał, że wydatki na nabycie usług organizacji wywozu kwasu mają związek z osiąganymi przez Spółkę przychodami, gdyż od możliwości wyzbycia się przez Spółkę kwasu (produktu ubocznego powstającego w trakcie produkcji) uzależnione jest wytwarzanie miedzi, będącej przedmiotem sprzedaży generującej przychody podatkowe. Tym samym należy uznać, że usługi nabywane w celu umożliwienia Spółce realizacji produkcji wyrobów, a takimi są wydatki na wyzbycie się kwasu, ponoszone są w celu osiągania przychodów.

Uwzględniając zatem powołane uregulowania prawne oraz powyższe wyjaśnienia należy stwierdzić, że koszty związane z nabyciem usług organizacji wywozu kwasu stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie należy podkreślić, że to na podatniku spoczywa ciężar udokumentowania określonego wydatku będącego kosztem podatkowym. Jak bowiem wynika z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno też wynikać, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów. Takim dokumentem potwierdzającym poniesienie wydatków jest faktura.

Tym samym tut. Organ pragnie podkreślić, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie jest ocena wysokości poniesionych przez Spółkę wydatków.

Należy również nadmienić, że transakcje pomiędzy podmiotami powiązanymi powinny zostać ustalone na poziomie rynkowym.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania uchylonego postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania z 28 października 2011 r. nr ILPP1/443-1047/11-2/KG, ILPB3/423-347/11-2/JG.

Jednocześnie informuje się, że wniosek Spółki w zakresie podatku od towarów i usług został rozpatrzony odrębnymi rozstrzygnięciami.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.