ILPB3/423-337/12-2/JS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2012 r. (data wpływu 30 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek oraz innych kosztów związanych z zaciągnięciem kredytu przeznaczonego na wypłatę dywidendy - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek oraz innych kosztów związanych z zaciągnięciem kredytu przeznaczonego na wypłatę dywidendy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

W latach poprzedzających rok 2012 Spółka osiągnęła zysk, który został przeniesiony na kapitał rezerwowy. Obecnie rozważane jest podjęcie uchwały o wypłacie zysku w formie dywidendy lub ewentualnej zaliczki na poczet tejże przez zarząd na podstawie art. 194 Kodeksu spółek handlowych.

Kwota zysku wypracowanego na przestrzeni lat, jaki miałby zostać wypłacony w formie dywidendy, jest takiej wielkości, że Spółka nie dysponuje własnymi środkami finansowymi w wystarczającej kwocie, aby dokonać stosownej wypłaty. Nawet wycofanie wszystkich środków pieniężnych zaangażowanych w działalność gospodarczą (kosztem wstrzymania lub ograniczenia tejże działalności), nie byłoby wystarczające, aby wypłacić dywidendę w pełnej wysokości. Powyższe uwagi mają też zastosowanie do ewentualnej wypłaty zaliczki na poczet dywidendy. Z tego względu, Spółka będzie zmuszona zaciągnąć kredyt w celu wypłaty dywidendy lub zaliczki na jej poczet.

Wypłacenie dywidendy lub zaliczki z własnych środków (tekst jedn.: bez zaciągania kredytu) wymagałoby zbycia części majątku Spółki, co spowodowałoby zmniejszenie skali działalności Spółki oraz zmniejszenie osiąganych przez Nią przychodów - zamiast zachować źródło przychodów, zostałoby ono w ten sposób drastycznie zredukowane.

Dodatkowo, jest niemal pewne, że Spółka nie byłaby w stanie zgromadzić w ten sposób wystarczających środków w odpowiednim czasie. Dlatego istnieje poważne ryzyko (w przypadku niezaciągnięcia kredytu) konieczności wystąpienia przez zarząd Spółki z wnioskiem o ogłoszenie upadłości. W takim przypadku należałoby liczyć się z likwidacją Spółki - co byłoby równoznaczne z likwidacją samego źródła przychodów, jakim jest obecnie Spółka prowadząca działalność gospodarczą.

Powyższe oznacza, iż zaciągnięcie kredytu przez Spółkę jest nie tylko konieczne ze względu na zapewnienie płynności finansowej, ale przede wszystkim ze względu na zabezpieczenie dalszego istnienia Spółki jako podatnika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym powyżej stanie faktycznym zapłacone odsetki od zaciągniętego przez Spółkę kredytu, przeznaczonego i wykorzystanego na wypłatę dywidendy lub ewentualnie zaliczkę oraz poniesione inne koszty związane z zaciągnięciem tego kredytu (prowizja, opłaty manipulacyjne), będą stanowiły dla Spółki koszt uzyskania przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w momencie ich faktycznej zapłaty.

Zdaniem Wnioskodawcy, faktycznie zapłacone odsetki od zaciągniętego przez Niego kredytu, przeznaczonego i wykorzystanego na wypłatę dywidendy lub zaliczki, jak również inne koszty związane z zaciągnięciem tego kredytu w postaci prowizji oraz opłat manipulacyjnych, będą stanowiły dla Spółki koszt uzyskania przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w momencie ich faktycznego poniesienia.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wszystkie poniesione, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowią koszt uzyskania przychodu, o ile pozostaną w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zdaniem Spółki, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą zostać spełnione następujące warunki:

Powyższe oznacza, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Możliwość zaliczenia powyższych wydatków do kosztów uzyskania przychodów potwierdził w sposób wyraźny i jednoznaczny Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 3 kwietnia 2012 r. sygn. II FSK 249/12: "Zaciągnięcie przez spółkę kredytu na wypłatę dywidendy należy traktować, jako wydatek związany z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., bowiem osiąganie zysku jest zarówno podstawowym celem funkcjonowania spółki akcyjnej, jak i wspólników, których kapitał zaangażowany jest w funkcjonowanie spółki i osiąganie przez nią przychodów" oraz "w (...) świetle tych ustaleń nie powinna budzić zastrzeżeń teza, że zaciągnięcie przez spółkę kredytu na wypłatę dywidendy można traktować, jako wydatek związany z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., gdyż osiąganie zysku jest zarówno podstawowym celem funkcjonowania spółki akcyjnej, jak i wspólników, których kapitał zaangażowany jest w funkcjonowanie spółki i osiąganie przez nią przychodów" oraz "w (...) świetle tych ustaleń nie powinna budzić zastrzeżeń teza, że zaciągnięcie przez spółkę kredytu na wypłatę dywidendy można traktować, jako wydatek związany z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., gdyż osiąganie zysku jest zarówno podstawowym celem funkcjonowania spółki akcyjnej, jak i wspólników, których kapitał zaangażowany jest w funkcjonowanie spółki i osiąganie przez nią przychodów. Co więcej zaciągnięty przez spółkę kredyt na wypłatę dywidendy w takim przypadku nie tylko zabezpieczy źródło przychodów jakim jest działalność gospodarcza, jak i zapobiegnie utracie płynności finansowej".

Jednocześnie Spółka pragnie podkreślić, iż jest świadoma istnienia uchwały NSA z dnia 12 grudnia 2011 r. sygn. II FPS 2/11. Dlatego Spółka pragnie zauważyć, iż uchwała ta była wiążąca tylko "w danej sprawie".

Ponadto, w tejże uchwale w ogóle nie brano pod uwagę aspektu upadłości podatnika, która musiałaby zostać ogłoszona w przypadku konieczności wypłaty tak dużej dywidendy lub zaliczki, której Spółka nie byłaby w stanie wypłacić bez zaciągania kredytu na ten cel.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze: "Dłużnika uważa się za niewypłacalnego, jeżeli nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych". W świetle tegoż przepisu, o niewypłacalności należy mówić również w sytuacji niewykonywania zobowiązań o niewielkiej wartości. Dla określenia stanu niewypłacalności bez znaczenia jest przyczyna niewykonywania zobowiązań. Niewypłacalność istnieje nie tylko wtedy, gdy dłużnik nie ma środków, lecz także wtedy, gdy dłużnik nie wykonuje zobowiązań z innych przyczyn. Niewypłacalność dłużnika istnieje zawsze, gdy nie wykonuje on swoich wymagalnych zobowiązań (wyrok WSA w Łodzi z dnia 8 kwietnia 2011 r. sygn. I SA/Łd 161/11, LEX nr 992066).

Z kolei zgodnie z art. 21 ust. 1 Prawa upadłościowego i naprawczego: "Dłużnik jest obowiązany, nie później niż w terminie dwóch tygodni od dnia, w którym wystąpiła podstawa do ogłoszenia upadłości (np. niewykonywanie jakichkolwiek zobowiązań jakiejkolwiek wielkości - przypis Spółki), zgłosić w sądzie wniosek o ogłoszenie upadłości".

W takiej sytuacji dochodzi do zabezpieczenia majątku dłużnika (w tym przypadku Spółki), które sąd może zrealizować nawet poprzez ustanowienie tymczasowego nadzorcy sądowego. W razie ustanowienia tymczasowego nadzorcy sądowego dłużnik, którego dotyczy wniosek o ogłoszenie upadłości, może dokonywać tylko czynności mieszczących się w granicach zwykłego zarządu. Na dokonanie czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu wymagana jest zaś zgoda tymczasowego nadzorcy sądowego. To z kolei może doprowadzić do paraliżu decyzyjnego i ograniczenia działalności Spółki (np. zahamowanie działań inwestycyjnych). Wszystko to działoby się jeszcze przed ogłoszeniem upadłości.

Na obecnym etapie trudno rozstrzygnąć, czy sąd zdecydowałby się na ogłoszenie w stosunku do Spółki upadłości obejmującej likwidację majątku Spółki, czy upadłość z możliwością zawarcia układu. Oceny takiej mógłby dokonać tylko i wyłącznie sąd na podstawie sytuacji majątkowej Spółki w dniu wydawania stosownego orzeczenia. Ewentualne wycofanie przez Spółkę wszelkich środków finansowych w celu wypłaty chociażby części dywidendy lub być może nawet zaliczki musiałoby oznaczać niewywiązywanie się ze zobowiązań wobec innych wierzycieli. To z kolei najprawdopodobniej może doprowadzić do wielce negatywnych konsekwencji (np. kary umowne, karne odsetki, odszkodowania), które na obecnym etapie byłoby niezmiernie trudno oszacować.

Zgodnie z obowiązującą w prawie upadłościowym zasadą optymalizacji (por. art. 2: Postępowanie uregulowane ustawą należy prowadzić tak, aby roszczenia wierzycieli mogły zostać zaspokojone w jak najwyższym stopniu, a jeśli racjonalne względy na to pozwolą - dotychczasowe przedsiębiorstwo dłużnika zostało zachowane) przyjęto, że sąd ogłasza upadłość z możliwością zawarcia układu zawsze wtedy, gdy będzie uprawdopodobnione, że w drodze układu wierzyciele będą zaspokojeni w wyższym stopniu niż po przeprowadzeniu postępowania obejmującego likwidację majątku dłużnika.

Jest to bowiem rozwiązanie korzystniejsze dla wierzycieli i ze społecznego punktu widzenia. Okoliczność, że układ umożliwi w większym stopniu zaspokojenie wierzycieli, powinna zostać uprawdopodobniona. Termin "uprawdopodobniony", użyty w art. 14 ust. 1 Prawa upadłościowego i naprawczego, oznacza uprawdopodobnienie w znaczeniu materialnym. Oznacza to, że okoliczność zaspokojenia wierzycieli w wyższym stopniu niż w przypadku likwidacji majątku dłużnika musi być wysoce pewna (Andrzej Jakubecki, Feliks Zedler, w: Prawo upadłościowe i naprawcze. Komentarz, wyd. III, stan prawny 1 października 2010 r.).

Zdaniem Spółki, byłoby wielce nieracjonalnym narażanie Jej na postępowanie upadłościowe, którego końcowy wynik (tak jak każdego postępowania sądowego) byłby przecież niepewny.

Wycofanie środków pieniężnych z bieżącej działalności, aby wypłacić choćby część dywidendy, spowodowałoby powstanie zaległości wobec innych wierzycieli (np. dostawców) i także konieczność złożenia wniosku o upadłość z powodu nieregulowania zobowiązań.

Z tego względu zaciągnięcie kredytu w celu wypłaty dywidendy lub zaliczki należy uznać za działanie wręcz pożądane (również z punktu widzenia fiskusa), natomiast zaliczenie odsetek i innych opłat do kosztów uzyskania przychodów za w pełni uzasadnione, gdyż pozwala na zachowanie źródła przychodów jakim jest Spółka - podatnik. Jest przecież oczywiste, że lepiej byłoby, aby Spółka kontynuowała działalność (polegającą przecież na uzyskiwaniu przychodów / zysków), finansując spłatę zobowiązania poprzez zaciąganie kredytu, niż ograniczała swoją działalność, zmniejszając osiągane zyski oraz narażając się na upadłość zakończoną ewentualną likwidacją.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż aby dany wydatek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

* wydatek ten musi być rzeczywiście (faktycznie) poniesiony,

* wydatek ten musi zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* wydatek ów nie może być wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, jak wynika z regulacji zawartej w art. 15 ust. 1 ww. ustawy, nie każdy wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowi koszt uzyskania przychodu. Ocena możliwości uzyskania przychodu ze względu na poniesienie danego wydatku winna być dokonywana w oparciu o kryteria obiektywne tzn. dla uznania kosztowego charakteru wydatku konieczne jest stwierdzenie, że w chwili jego dokonywania, obiektywnie oceniając sytuację, podatnik mógł się spodziewać osiągnięcia przychodu. Kosztem uzyskania przychodów są również wydatki poniesione w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozpatrywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku.

Należy również nadmienić, iż to na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia, że określony wydatek stanowi koszt uzyskania przychodu.

Wskazać należy, iż w praktyce funkcjonowania podmiotów gospodarczych szeroko wykorzystywane jest tzw. finansowanie zewnętrzne, tj. za pomocą pożyczonego kapitału.

Podatnik zaciągając kredyt (lub pożyczkę) na bieżącą działalność albo cele inwestycyjne, może zaliczyć do kosztów podatkowych wydatki z tytułu odsetek, prowizji, opłat manipulacyjnych, jednakże o kwalifikacji tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów decydować będzie, zgodnie z definicją kosztów, związek kredytu (lub pożyczki) z przychodem lub zabezpieczeniem źródła przychodu.

W związku z powyższym, decydujące znaczenie ma cel, na jaki kredyt (lub pożyczka) został zaciągnięty i stwierdzenie, czy wydatki sfinansowane środkami pochodzącymi z kredytu (lub pożyczki) mogą mieć wpływ na osiągnięcie, zachowanie bądź zabezpieczenie źródła przychodów. W każdym przypadku wydatków dotyczących zaciągniętego kredytu (pożyczki), w postaci odsetek, prowizji i opłat manipulacyjnych oraz możliwości zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów należy zbadać, czy służą one celowi wskazanemu w art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Jak wynika z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu sprawy, w latach poprzedzających rok 2012 Spółka osiągnęła zysk, który został przeniesiony na kapitał rezerwowy. Obecnie rozważane jest podjęcie uchwały o wypłacie zysku w formie dywidendy lub ewentualnej zaliczki na poczet tejże przez zarząd na podstawie art. 194 Kodeksu spółek handlowych.

Kwota zysku wypracowanego na przestrzeni lat, jaki miałby zostać wypłacony w formie dywidendy, jest takiej wielkości, że Spółka nie dysponuje własnymi środkami finansowymi w wystarczającej kwocie, aby dokonać stosownej wypłaty. Z tego względu Spółka będzie zmuszona zaciągnąć kredyt w celu wypłaty dywidendy lub zaliczki na jej poczet.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

* pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),

* pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.

Stosownie natomiast do treści art. 16 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

W przypadku zaciągnięcia kredytu (pożyczki) i przeznaczenia go (jej) na wypłatę dywidendy, przepis art. 16 ust. 1 pkt 11a contrario nie ma zastosowania. Nie ma możliwości zaliczenia odsetek od kredytu (pożyczki) oraz innych wydatków dotyczących kredytu (pożyczki) przeznaczonego na wypłatę dywidendy do kosztów podatkowych, gdyż brak tutaj związku kredytu z przychodem lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu.

Dywidenda jest dochodem z udziału w zyskach osoby prawnej, należnym wspólnikom spółki. Prawo udziałowca (akcjonariusza) do udziału w zysku jest jednym z podstawowych uprawnień udziałowych składających się na udziały (akcje). Na gruncie ustawy z dnia 15 września 2000 r.- Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm.) kwestię dywidendy w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością regulują przepisy art. 191 i nast. Realizacja prawa do dywidendy w konkretnym roku zależna jest od tego, czy uchwała zgromadzenia wspólników przeznaczy zysk do podziału. Z chwilą podjęcia takiej uchwały wspólnikowi przysługuje roszczenie o wypłatę dywidendy.

Z kolei wskazać należy, iż na gruncie prawa podatkowego wypłata dywidendy nie jest wydatkiem umożliwiającym powstanie źródła przychodu i nie jest również związana z utrzymaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jest ona bowiem podziałem zysku z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej i w żaden sposób sama w sobie nie przyczynia się do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów przez Spółkę.

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, iż wypłata dywidendy jest rozpoznawana jako przychód udziałowców Spółki (nie zaś samej Spółki), co wskazuje na brak związku przyczynowo - skutkowego między zaciągniętym przez Spółkę kredytem a źródłem Jej przychodów.

Tym samym, dywidenda nie stanowi kosztu podatkowego w Spółce wypłacającej. Pozyskanie środków i przeznaczenie ich na wypłatę dywidendy ma bezpośredni związek z czystym zyskiem, podlegającym podziałowi. Oznacza to, że dotyczy tej części osiągniętego dochodu, która pozostanie po opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. W związku z tym, również wydatki związane z kredytem przeznaczonym na wypłatę dywidendy w postaci odsetek, opłat manipulacyjnych i prowizji, jako związane z kategorią wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stwierdzić również należy, iż prowadzenie działalności gospodarczej często wiąże się z koniecznością posiłkowania się przez podatnika kredytami czy pożyczkami, które służą zachowaniu płynności finansowej przedsiębiorcy. Ów sposób pozyskiwania kapitału (dofinansowania działalności) wiąże się zwykle z poniesieniem dodatkowych kosztów w postaci choćby odsetek, prowizji czy opłat manipulacyjnych i uzasadniony jest niedoborem środków na pokrycie konkretnych wydatków (realizację określonych celów). Przy ocenie możliwości zaliczenia danego wydatku związanego z zaciągnięciem kredytu czy pożyczki do kosztów uzyskania przychodów należy każdorazowo ustalić, na jaki cel dany kredyt bądź pożyczka zostały zaciągnięte. Jak wskazał powyżej tut. Organ, jedynie w przypadku odsetek i innych wydatków dotyczących zaciągnięcia kredytów (pożyczek) związanych z uzyskaniem przychodów bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła, można rozważać możliwość zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodu. Zatem, każdorazowo należy zbadać, czy wydatki związane z zaciągnięciem kredytu (pożyczki) służą celowi wskazanemu w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Sformułowanie, iż wiążą się one z koniecznością zapewnienia płynności finansowej Spółki, przede wszystkim ze względu na zabezpieczenie dalszego istnienia Spółki jako podatnika, jest niewystarczającym argumentem do zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując, zapłacone odsetki od zaciągniętego przez Spółkę kredytu, przeznaczonego i wykorzystanego na wypłatę dywidendy lub ewentualnie zaliczkę oraz poniesione inne koszty związane z zaciągnięciem tego kredytu (prowizja, opłaty manipulacyjne) nie będą stanowiły dla Spółki kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w momencie ich faktycznej zapłaty.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem tut. Organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.