ILPB3/423-336/13-2/PR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z 16 lipca 2013 r. (data wpływu 19 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest spółką prawa handlowego, która prowadzi m.in. działalność deweloperską polegającą na budowie i sprzedaży lokali mieszkalnych i użytkowych (działalność produkcyjna). Specyfika działalności deweloperskiej polega na tym, że projekty budowlane realizowane są w długim okresie czasu (nawet kilka lat). W efekcie, przez okres trwania budowy (procesu produkcyjnego) deweloper ponosi szereg wydatków, podczas gdy przychód ze sprzedaży lokali mieszkalnych i użytkowych może pojawić się dopiero po zakończeniu projektu deweloperskiego i podpisaniu aktów notarialnych przenoszących własność lokali na klientów. Do najistotniejszych kosztów działalności deweloperskiej Spółki należą koszty związane z przygotowaniem konkretnej inwestycji (m.in. zakupem terenu pod budowę) i prowadzeniem prac budowlano-montażowych. Część prac budowlano-montażowych oraz nadzoru budowlanego i inwestycyjnego Spółka wykonuje we własnym zakresie, pracownikami zatrudnionymi w Spółce m.in. na umowę o pracę. Zgodnie z przyjętą przez Spółkę polityką rachunkowości, ponoszone wydatki danego okresu kwalifikowane są jako roboty w toku (zapasy) i ujmowane są jako koszty wytworzenia poszczególnych nieruchomości. Koszt wytworzenia danego lokalu obejmuje koszty pozostające w bezpośrednim związku z daną nieruchomością, tj. koszty bezpośrednie budowy (m.in.: materiały, usługi podwykonawców, wynagrodzenia i składki pracowników produkcyjnych zatrudnionych na umowy o pracę), jak i uzasadnioną część kosztów ogólnych budowy, związanych z wytworzeniem konkretnego wyrobu gotowego - lokalu mieszkalnego. Reasumując, koszty proste - materiały, usługi, wynagrodzenia pracowników produkcyjnych i nadzorującej kadry (zatrudnionych na umowę o pracę), w toku produkcji zmieniają swoją treść ekonomiczną i jako koszt złożony stają się elementem kosztu wytworzenia konkretnego wyrobu (lokalu mieszkalnego). Po zakończeniu procesu budowlanego, następuje rozliczenie kosztów produkcji (zaewidencjonowanych na zapasach - roboty w toku) na wyroby gotowe (lokale niesprzedane) oraz w dacie protokołu zdawczo-odbiorczego na koszt sprzedanych produktów (w korespondencji z kontem przychodowym - sprzedaż lokali). Ponieważ sprzedaż nieruchomości - w ujęciu podatkowym - powstaje w dacie podpisania aktu notarialnego, a sprzedaż - w ujęciu bilansowym - w dacie protokołu zdawczo-odbiorczego, Spółka liczy odroczony podatek dochodowy i wykazuje go w sprawozdaniach finansowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle art. 15 ust. 1 ust. 4 i 4g-h ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty wypłaconych zgodnie z Kodeksem pracy wynagrodzeń oraz składek dotyczących wynagrodzeń pracowników produkcyjnych i nadzorujących proces produkcji (zatrudnionych na umowę o pracę), ponoszone w toku realizacji produkcji lokali mieszkalnych, stanowią koszt uzyskania przychodów w miesiącu za który są należne, czy w chwili osiągania przez Spółkę odpowiadających im przychodów ze sprzedaży produktów - mieszkań.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty wypłaconych zgodnie z Kodeksem pracy wynagrodzeń oraz składek dotyczących ww. wynagrodzeń pracowników produkcyjnych i kadry nadzorującej proces produkcji, ponoszone w toku realizacji produkcji lokali mieszkalnych - stając się integralną częścią kosztu wytworzenia produktu, stanowią koszt uzyskania przychodów w chwili zakończenia procesu produkcji lokalu i osiągania przez Spółkę odpowiadających im przychodów ze sprzedaży produktu, jakim jest lokal mieszkalny. W firmach produkcyjnych (a taką działalność spółka prowadzi) koszty, w tym m.in. wynagrodzenia i składki dotyczące wynagrodzeń osób pracujących na produkcji oraz kadry nadzorującej ww. produkcję, wyłącznie na etapie księgowania ich jako kosztu prostego, podlegają wyłączeniu z kosztów podatkowych. W ramach dalszej kwalifikacji księgowej odnoszone są na konta kosztów kalkulacyjnych (księgowania równoległe). Dalszy etap rozliczenia tych kosztów powoduje, że zmieniają one treść ekonomiczną. Są one, jako koszt złożony, kosztem wytworzenia produktu - lokalu (są w cenie wyrobu gotowego) i wobec tego są kosztem podatkowym z chwilą uzyskania przychodu podatkowego.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania, ewentualnie zabezpieczenia źródła przychodów. W przypadku kosztów wynagrodzeń i składek określonych we wniosku, ich związek z kosztem wytworzenia produktów (lokali mieszkalnych) oraz generowanymi przez Spółkę przychodami ze sprzedaży jest, w ocenie Spółki, niezaprzeczalny. Z treści art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka wywiodła, że przepis ten wprowadza zasadę potrącalności kosztów w czasie, zgodnie z którą koszty bezpośrednie (w ustawie brak jest jednoznacznego określenia kosztów bezpośrednich) muszą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w tym samym okresie, w którym podatnik rozpoznaje przychód, w celu osiągnięcia którego koszty te zostały poniesione. Nawet jeśli uznać, że art. 15 ust. 4g-h ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest przepisem szczególnym w stosunku do art. 15 ust. 4 to, zdaniem Spółki, należy dokonać wykładni celowościowej.

Jednym z celów wprowadzenia ww. zapisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych było skorelowanie w tym zakresie przepisów podatkowych z ustawą o rachunkowości. Wtedy zasadne jest, że wydatki, jakie Spółka w ramach swojej polityki rachunkowości, kwalifikuje jako "koszty bezpośrednie" (produkcyjno-kalkulacyjne) i przesuwa ich moment uznania za koszt podatkowy w czasie, aż do czasu uzyskania przychodów ze sprzedaży produktów. Stanowisko takie znajduje, zdaniem Spółki, potwierdzenie w wyroku WSA sygn. III SA/Wa 1796/10 z dnia 5 października 2010 r. Otóż według Sądu, mając na uwadze właśnie tak ogólną niedookreśloną kategorię ustawową odwołującą się do bezpośredniości i pośredniości związku wydatku z przychodem, ustawodawca nakazuje analizować ten związek w każdym przypadku indywidualnie, biorąc pod uwagę in concreto, m.in. rodzaj działalności gospodarczej podatnika, racjonalnie dokonaną ocenę możliwości osiągnięcia przychodu z konkretnego kosztu, intencje podatnika towarzyszące ponoszeniu wydatku i więź, jaka w konkretnych okolicznościach, np. gospodarczych, rynkowych, występuje (lub nie występuje) pomiędzy kosztem podatkowym a efektywnie osiągniętym lub tylko zamierzonym przychodem. Ten sam wydatek w określonych okolicznościach może być zatem uznany za koszt bezpośredni, w innych za tylko pośredni, a w jeszcze innych może w ogóle nie stanowić kosztu podatkowego.

Zdaniem Spółki, kolejnym powodem wprowadzenia powyższych przepisów (art. 15 ust. 4g-h ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) było wyeliminowanie sytuacji finansowania się przedsiębiorców środkami należącymi do pracowników (wynagrodzenia i składki ZUS). Spółka nie znalazła żadnych informacji, iż przesłanką do wprowadzenia powyższych przepisów była chęć pomocy lub uprzywilejowania podatników prowadzących działalność produkcyjną o długim procesie realizacji i prowadzących księgi rachunkowe. A takie znamiona, zdaniem Spółki, miałoby kwalifikowanie kosztów wynagrodzeń i składek, jako kosztów podatkowych, w miesiącu za które są należne, a nie w dacie sprzedaży wyrobów gotowych. Literalnie stosując tylko zapis art. 15 ust. 4g-h i nie biorąc pod uwagę art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka przez cały okres trwania produkcji lokalu - czyli parę lat, co miesiąc, do kosztów uzyskania przychodów dołączałaby koszty wypłaconych wynagrodzeń i składek pracowników produkcyjnych i nadzoru technicznego. Znacznie zmniejszałoby to zaliczki na podatek dochodowy, a tym samym i sam podatek za poszczególne lata, poprzedzające zakończenie produkcji konkretnego lokalu i uzyskania przychodu z jego sprzedaży. Biorąc pod uwagę wartość pieniądza w czasie, z bardzo pobieżnych wyliczeń Spółki wynika, że firmy produkcyjne o podobnym profilu działalności jak Spółka i prowadzące księgi rachunkowe, w których proces wytworzenia wyrobu gotowego trwa kilka lat, korzystałyby z kilkuset tysięcznego kredytu z budżetu państwa w skali roku. Z takiego uprzywilejowania nie mogłyby korzystać np. osoby fizyczne prowadzące księgę przychodów i rozchodów, ponieważ zgodnie z art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych firmy te, mają obowiązek wyłączenia z kosztów podatkowych wynagrodzenia wypłacone w terminie, ale zawarte w produkcji w toku lub w wyrobach gotowych.

Zdaniem Spółki, poparciem tezy, iż zapis art. 15 ust. 4g-h miał służyć jedynie wyeliminowaniu zaliczania do kosztów uzyskania przychodów niezapłaconych kosztów wynagrodzeń i składek jest również obecnie wprowadzony art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednoznacznie określa on, iż aby zaliczyć dany wydatek (nie tylko wynagrodzenia) do kosztów uzyskania przychodów, jednym z warunków (nie jedynym) jest jego zapłata, w określonym przez ustawodawcę czasie. Zdaniem Spółki, nadrzędnym celem było i jest, aby podatnik płacił podatek dochodowy od faktycznie uzyskanego dochodu, a jest to możliwe tylko i wyłącznie wtedy, kiedy zarachowanie pełnego kosztu wytworzenia produktu i przychód z jego sprzedaży nastąpi w tym samym czasie. Ponadto, zdaniem Spółki, zastosowanie konkretnego artykułu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnoszącego się do kosztu prostego, nie znajduje uzasadnienia do zastosowania go do kosztów złożonych - kalkulacyjnych przy produkcji przemysłowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) - jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Stosownie do art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

W myśl art. 15 ust. 4b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

- są potrącane w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Z art. 15 ust. 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Stosownie do postanowień art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego, która prowadzi m.in. działalność deweloperską polegającą na budowie i sprzedaży lokali mieszkalnych i użytkowych (działalność produkcyjna). Do najistotniejszych kosztów działalności deweloperskiej spółki należą koszty związane z przygotowaniem konkretnej inwestycji (m.in. zakupem terenu pod budowę) i prowadzeniem prac budowlano-montażowych. Część prac budowlano-montażowych oraz nadzoru budowlanego i inwestycyjnego Spółka wykonuje we własnym zakresie, pracownikami zatrudnionymi w Spółce m.in. na umowę o pracę i w związku z powyższym ponosi koszty wynagrodzeń i składek.

Należy zauważyć, iż kosztami podatkowymi są m.in. tzw. koszty pracownicze. Dla wynagrodzeń wraz ze składnikami na ubezpieczenia społeczne oraz innych pochodnych wynagrodzeń ustawodawca przewidział jednak odrębny moment ujęcia w kosztach uzyskania przychodów.

W myśl art. 15 ust. 4g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz. U. Nr 127, poz. 1052), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g.

Z treści cytowanych przepisów wynika, że wynagrodzenia pracowników stanowią koszt uzyskania przychodu w miesiącu, za który są należne, jednak pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji pracownika w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. Natomiast w przypadku niedochowania ww. terminów, zastosowanie znajdzie art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W odniesieniu natomiast do składek na ubezpieczenia społeczne, w części finansowanej przez płatnika, należy zwrócić uwagę na art. 15 ust. 4h ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym składki z tytułu należności, o których mowa w ust. 4g, określone w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek, składki na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, z zastrzeżeniem art. 16 ust. 1 pkt 40, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który należności te są należne, pod warunkiem że składki zostaną opłacone:

W przypadku uchybienia tym terminom do składek tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57a i ust. 7d.

Natomiast w myśl art. 16 ust. 1 pkt 57a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów nieopłaconych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek, z zastrzeżeniem pkt 40 oraz art. 15 ust. 4h, określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek.

W opinii tut. Organu, uregulowania zawarte w art. 15 ust. 4g i 4 h ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do należności związanych ze stosunkiem pracy modyfikują ogólne zasady zaliczania wydatków do bezpośrednich i pośrednich kosztów uzyskania przychodów - wynikające z art. 15 ust. 4 i art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jako przepis szczególny - w myśl zasady lex specialis derogat legi generali - ma zatem pierwszeństwo przed ww. zasadami ogólnymi.

Podsumowując, wydatki na wynagrodzenia brutto pracowników produkcyjnych i nadzorujących proces produkcji (zatrudnionych na umowę o pracę), ponoszone przez Wnioskodawcę w toku realizacji produkcji lokali mieszkalnych stanowią koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 4g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w miesiącu, za który są należne, jednak pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji pracownika w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy. Natomiast w przypadku niedochowania ww. terminów - stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 57 - w momencie wypłaty lub postawienia do dyspozycji pracownika. Natomiast składki na ubezpieczenia społeczne w części finansowanej przez płatnika składek, składki na Fundusz Pracy i na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych - stosownie do art. 15 ust. 4h - będą stanowiły koszty podatkowe w miesiącu, za który należności te są należne, pod warunkiem że składki zostaną opłacone:

W przypadku uchybienia tym terminom do składek tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57a i ust. 7d.

W świetle powyższego należy uznać stanowisko Spółki za nieprawidłowe.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem tut. Organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.