ILPB3/423-325/11-2/KS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 6 lipca 2011 r. (data wpływu 15 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodu - jest prawidłowe.

W dniu 15 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca należy do jednej z największych grup finansowych w Europie, która prowadzi działalność w obszarach leasingu, bankowości detalicznej, ubezpieczeń, funduszy inwestycyjnych itp. W celu zapewnienia dalszego dynamicznego rozwoju Spółka nabywa od wyspecjalizowanego podmiotu wchodzącego w skład grupy kapitałowej (dalej: "Usługodawca") usługi doradcze, m.in. z zakresu finansów, HR, ryzyka, sprzedaży itp.

Podmiot świadczący usługi zatrudnia personel posiadający specjalistyczną wiedzę i bogate doświadczenie w zakresie oferowanych usług, a także doskonałą znajomość specyfiki działalności grupy finansowej, do której należy Wnioskodawca.

W ramach rozliczenia usług świadczonych przez Usługodawcę, w październiku 2010 r. Spółka otrzymała faktury z wykazanymi kwotami wynagrodzenia za drugi i trzeci kwartał 2010 r. Kwoty te miały charakter szacunkowy, a ostateczna wysokość wynagrodzenia za 2010 r. miała zostać ustalona w późniejszym terminie. W związku z tym, do końca 2010 r. Spółka nie zapłaciła kwot wynikających z omawianych faktur, a ich wartość ujęła w ewidencji księgowej na koncie rozliczeń międzyokresowych kosztów biernych.

Powyższe ujęcie zostało potwierdzone przez biegłego rewidenta dokonującego badania sprawozdania finansowego Spółki za 2010 r.

W 2011 r. Spółka otrzymała fakturę za czwarty kwartał 2010 r. uwzględniającą również ostateczne rozliczenie kwoty wynagrodzenia należnego Usługodawcy za 2010 r. W maju 2011 r. Spółka dokonała zapłaty za przedmiotowe faktury.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wartość faktur ujętych na koncie rozliczeń międzyokresowych kosztów biernych, w części, która może stanowić koszty uzyskania przychodów, powinna stanowić koszty uzyskania przychodów Spółki 2010 r. czy 2011 r.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przepisu art. 15 ust. 4e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), opisane koszty powinny stanowić koszty uzyskania przychodów Spółki w 2011 r.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W ocenie Wnioskodawcy, część kosztów dokumentowanych fakturami otrzymanymi w 2010 r. spełnia warunki zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów Spółki. W związku z powyższym, w odniesieniu do tej części kosztów, która może stanowić koszty uzyskania przychodów należy rozważyć, czy powinny one zostać uwzględnione w ewidencji podatkowej Spółki w roku 2010 czy 2011.

Zasady dotyczące momentu rozpoznania kosztów uzyskania przychodów regulują przepisy art. 15 ww. ustawy. Koszty wskazane w niniejszym wniosku stanowią tzw. koszty pośrednie, gdyż nie są bezpośrednio związane z konkretnymi przychodami uzyskiwanymi przez Spółkę. W związku z tym, w ich przypadku zastosowanie znajdzie przepis art. 15 ust. 4d ustawy, zgodnie z którym, "Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia". Z kolei za dzień poniesienia kosztu, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy, "uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów".

Mając na uwadze przywołane powyżej przepisy należy stwierdzić, że w obecnym stanie prawnym przy klasyfikacji podatkowej kosztów pośrednich zasadnym jest odwołanie się do ich ujęcia w ewidencji księgowej podatnika, co znajduje również potwierdzenie w licznych interpretacjach przepisów prawa podatkowego, w tym m.in. w:

* interpretacji indywidualnej wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 29 czerwca 2009 r. (IPPB5/423-190/09-2/IŚ), w której stwierdzono, że " Art. 15 ust. 4d ustawy o CIT wyraźnie wskazuje, iż koszty zarachowane do danego okresu stanowią koszt tego okresu z wyjątkiem sytuacji, gdy ujęto je jako rezerwy albo bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów. Skoro więc Spółka nie księguje wyżej wymienionych wydatków na gruncie prawa bilansowego jako rezerw bądź biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów - to konsekwentnie wydatki te zaksięgowane jako zobowiązania (niefakturowane dostawy lub usługi) powinny stanowić koszt uzyskania przychodu dla celów podatkowych (...);

* interpretacji indywidualnej wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 10 lipca 2009 r. (ITPB3/423-224/09/PS), w której stwierdził on, iż: " (...) z treści przywołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika podstawowa reguła: moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Skoro wydatki remontowe zgodnie z przyjętymi Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości są amortyzowane przez podatnika w określonym z góry okresie, to powinny one w tym samym czasie być kwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych. Co do zasady, stanowi o tym art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych";

* interpretacji indywidualnej wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 4 maja 2009 r. (ITPB3/423-140/09/PS), gdzie Dyrektor uznał, że "W związku z powyższym stanowisko podatnika, uznające, iż przyjęta polityka rachunkowości nie powinna mieć wpływu na rozwiązania w zakresie prawidłowego ustalania momentu poniesienia kosztów uzyskania przychodów przewidzianych ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych, jest nieprawidłowe".

Analizowane koszty usług zostały ujęte na koniec 2010 r. w ewidencji księgowej Wnioskodawcy na koncie biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów, a prawidłowość takiego traktowania została potwierdzona przez biegłego rewidenta badającego sprawozdanie finansowe Spółki. W związku z tym, w ocenie Spółki wydatki te nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów 2010 r., gdyż stałoby to w sprzeczności z przepisem art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ostateczna kwota wynagrodzenia Usługodawcy została określona w 2011 r., zaś kwoty wynikające z faktur otrzymanych przez Spółkę zostały przez Nią zapłacone w maju 2011 r.

W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowe wydatki - w części, w jakiej mogą stanowić koszty uzyskania przychodów Spółki - powinny być uwzględnione przez Spółkę przy ustalaniu dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym za 2011 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji stwierdzić należy, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.