ILPB3/423-291/10-4/GC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2010 r. (data wpływu 29 marca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji środków trwałych - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z dnia 27 maja 2010 r. (data wpływu 7 czerwca 2010 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W 2005 r. Spółka otrzymała aport w postaci nieruchomości gruntowej zabudowanej o wartości 10.360 tys. zł, w tym grunt 5.875 tys. zł. Do ewidencji środków trwałych Spółka wprowadziła osobno grunt gr. 0 (5.875 tys. zł), osobno budynek gr. 1 (4.055 tys. zł) oraz budowle gr. 2 (430 tys. zł) w postaci sieci co., przyłączy technicznych, drogi, chodnika, małej architektury zieleni, słupków ogrodzeniowych.

Spółka amortyzuje budynek gr. 1 stawką 10% (art. 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), budowle gr. 2 odpowiednio stawkami 10% i 4,5%.

Zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z 30 grudnia 1999 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych, w skład budynku jako pojedynczego obiektu inwentarzowego wlicza się tzw. obiekty pomocnicze obsługujące dany budynek, stwierdzono więc, że budowle zostały błędnie wydzielone z budynku, tj. z gr. 1 i tym samym zaniżono ich dotychczasową amortyzację.

Powyższe budowle obsługują w Spółce jeden budynek, winny więc zostać wliczone w jego skład i być amortyzowane jak budynek.

Spółka ma zamiar z początkiem roku dokonać przyłączenia budowli do budynku, jednocześnie zmieniając odpowiednio stawki amortyzacyjne z 4,5% na 10%, nie korygując lat poprzednich.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka może, począwszy od nowego roku podatkowego, dokonać przegrupowania budowli na budynki i podwyższyć stawki amortyzacyjne bez konieczności korygowania lat poprzednich.

Zdaniem Wnioskodawcy, można dokonać począwszy od nowego roku przekwalifikowania budowli na budynki i podwyższyć stawki amortyzacyjne bez konieczności korygowania lat poprzednich.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

W ewidencji rachunkowej podatnik rejestruje przebieg wszystkich zdarzeń związanych z działalnością. Zatem dostarcza ona informacji bezpośrednio przydatnych dla obliczania dochodu lub straty. Przy założeniu, że podatnik stosuje równolegle właściwe przepisy podatkowe, ewidencja dokumentuje i ujawnia wszystkie wielkości, jakie powinny być wzięte pod uwagę przy obliczaniu dochodu podatkowego. Bowiem dla celów podatkowych, przychodami i kosztami, wpływającymi na ustalenie dochodu do opodatkowania są jedynie przychody i koszty wyraźnie określone w przepisach podatkowych.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Co do zasady wartość nabytych środków trwałych nie może być potraktowana jako koszt uzyskania przychodów i jednorazowo wprowadzona do ewidencji rachunkowej. Kosztem podatkowym są bowiem odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem regulacji art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Regulacja art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowi, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

nbspnbspnbsp - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Artykuł 16a cytowanej ustawy, stanowi o tym, jakie składniki majątku podatnika i na jakich warunkach podlegają amortyzacji. Natomiast zapis art. 16h ust. 2 ww. ustawy, dotyczący wyboru pomiędzy określonymi metodami w artykułach 16i-16k, co oznacza, że ustawodawca przewidział trzy metody amortyzacji środków trwałych:

Skoro tak, to podatnicy dokonując wyboru metody amortyzacji, dokonują tym samym wyboru stawki amortyzacji, która stanowi integralną część metody amortyzacji.

Zatem podatnicy kierując się racjonalną oceną skutków podejmowanej decyzji mogą dokonać wyboru metody amortyzacji, która winna mieć wpływ na ich sytuację gospodarczą przed rozpoczęciem amortyzacji.

Z treści przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego wynika, że w 2005 r. Spółka otrzymała aport w postaci nieruchomości gruntowej zabudowanej, w skład której weszły: grunty, budynek oraz budowle (sieć co., przyłącza techniczne, drogi, chodnik, mała architektura zieleni, słupki ogrodzeniowe).

W celu amortyzacji ww. środków trwałych Spółka zakwalifikowała, zgodnie z zasadami klasyfikacji środków trwałych, odpowiednio:

* grunty - do grupy 0,

* budynek - do grupy 1,

* sieć co., przyłącza techniczne, drogi, chodnik, mała architektura zieleni, słupki ogrodzeniowe - jako budowle - do grupy 2.

Jak wskazano we wniosku, budowle zostały błędnie wydzielone z grupy 1 Klasyfikacji, ponieważ wymienione budowle obsługują jeden budynek, winny zatem zostać amortyzowane łącznie z budynkiem.

W związku z powyższym, odpisów amortyzacyjnych dokonywano według stawek amortyzacyjnych adekwatnie dla ww. grupowań, tj. grupa 1 - 10%, grupa 2 - 10% i 4,5%, przy czym do budynku zastosowano indywidualną metodę amortyzacji, zgodnie z art. 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wnioskodawca zamierza dokonać przekwalifikowania przedmiotowych budowli, a co za tym idzie zwiększyć stawkę amortyzacyjną z 4,5% do 10%, bez dokonywania korekty amortyzacji za lata ubiegłe. Skutkować to będzie zmianą metody amortyzacji - co jest niezgodne z przepisami podatkowymi, bowiem regulacja art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wskazuje, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jak wskazano powyżej, podatnik ma obowiązek prawidłowo ustalić dochód, który stanowi podstawę obliczenia podatku dochodowego, w przypadku nieprawidłowego ustalenia podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych lub zmiany metody amortyzacji, w tym zawyżenia / zaniżenia stawki amortyzacyjnej, zachodzi konieczność dokonania korekty.

Zgodnie z art. 81 ustawy z dnia z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60), jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklaracje, zaś skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty. Korekta jest dopuszczalna kiedy nie dotyczy okresów przedawnionych, a wobec Spółki nie toczy się postępowanie podatkowe oraz kontrola podatkowa.

Jeżeli w wyniku dokonanej korekty powstanie nadpłata podatku, to w takim wypadku, stosownie do art. 75 § 2 pkt 1 lit. a) Ordynacji podatkowej, Spółce przysługuje uprawnienie do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty podatku. Równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty Spółka powinna złożyć skorygowane zeznanie - art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej.

Spółka ma prawo do złożenia korekty zeznania w trybie art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej z uwagi na popełniony błąd, tj. błędne zaklasyfikowanie składnika majątku. Z tego względu, korekta ma na celu zastosowanie prawidłowej metody od początku amortyzacji, czyli zgodnie z ww. przepisami.

W następstwie korekty kosztów uzyskania przychodów - odpisów amortyzacyjnych, w Spółce wystąpi nadpłata podatku dochodowego.

Zgodnie z art. 51 § 1 Ordynacji podatkowej, zaległością podatkową jest podatek niezapłacony w terminie płatności. W myśl § 2 i 3 ww. przepisu, za zaległość podatkową uważa się także niezapłaconą w terminie płatności zaliczkę na podatek, w tym również zaliczkę, o której mowa w art. 23a, lub ratę podatku.

Przepisy § 1 i 2 stosuje się również do należności z tytułu podatków, zaliczek na podatki oraz rat podatków niewpłaconych w terminie płatności przez płatnika lub inkasenta.

Natomiast zgodnie z art. 52 § 1 Ordynacji podatkowej, na równi z zaległością podatkową traktuje się także, nadpłatę, jeżeli w zeznaniu lub w deklaracji, o których mowa w art. 73 § 2, została wykazana nienależnie lub w wysokości wyższej od należnej, a organ podatkowy dokonał jej zwrotu lub zaliczenia na poczet zaległości podatkowych bądź bieżących lub przyszłych zobowiązań podatkowych (....).

W związku z tym, stosownie do art. 75 § 2 lit. b) Ordynacji podatkowej, Spółce przysługuje uprawnienie do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty podatku dochodowego, przy czym w myśl regulacji art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej, równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty, Spółka jest obowiązana złożyć skorygowane zeznania (deklaracje) podatkowe.

Dodatkowo tut. Organ zaznacza, że stosownie do art. 14b § 1 ustawy Ordynacji podatkowej, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zgodnie z art. 3 pkt 1 i 2 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o:

W związku z powyższym, stwierdzić należy, iż przepisy odnoszące się do "przegrupowania budowli na budynki" wynikają z odpowiednich klasyfikacji statystycznych i nie stanowią przepisów prawa podatkowego, a zatem nie mogą być analizowane w niniejszej interpretacji.

Reasumując, w związku z błędną klasyfikacją środków trwałych, Spółka winna dokonać korekty kosztów uzyskania przychodów poprzez zmianę wysokości dokonywanych dotychczas odpisów amortyzacyjnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.