ILPB3/423-272/09-4/DS - Brak możliwości zaliczenia rezerwy na poniesione nieudokumentowane ryzyko kredytu do kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2009 r. (data wpływu 14 kwietnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości rezerwy IBNR - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z dnia 18 maja 2009 r. (data wpływu 21 maja 2009 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości rezerwy IBNR.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Bank z dniem 1 stycznia 2005 r., na podstawie art. 45 ust. 1a i 1b ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.), rozpoczął stosowanie dla celów rachunkowych Międzynarodowych Standardów Rachunkowości (dalej: "MSR").

Konsekwencją przyjęcia MSR przez Bank, jako podstawy prowadzenia ksiąg rachunkowych, była zmiana zasad rozpoznawania i pomiaru ryzyka utraty wartości ekspozycji kredytowych (udzielonych kredytów, pożyczek oraz udzielonych gwarancji, poręczeń spłaty kredytów, pożyczek). Stosowane do tej pory zasady opierające się na Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 10 grudnia 2003 r. w sprawie zasad tworzenia rezerw na ryzyko związane z działalnością banków zostały zastąpione metodologią zgodną z MSR 39 "Instrumenty finansowe - ujmowanie i wycena" w zakresie ekspozycji kredytowych bilansowych oraz MSR 37 "Rezerwy, zobowiązania warunkowe i aktywa warunkowe" w zakresie nieodwołalnych zaangażowań pozabilansowych o charakterze kredytowym.

Zgodnie z powołanymi przepisami, Bank tworzy rezerwę na poniesione, lecz nieudokumentowane ryzyko kredytowe (dalej: "rezerwa IBNR"), która zastąpiła rezerwę na ryzyko ogólne (dalej: "RRO"), tworzoną przed zastosowaniem MSR, zgodnie z art. 130 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665 z późn. zm.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Bank, w przedstawionym stanie faktycznym, jest uprawniony, na podstawie art. 38c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do zaliczenia w danym roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów utworzonej rezerwy IBNR do wysokości rezerwy na ryzyko ogólne, która zostałaby utworzona zgodnie z art. 130 ust. 2 Prawo bankowe w sytuacji, gdyby Bank nie dokonał w danym roku odpisu z zysku za rok poprzedni na fundusz ogólnego ryzyka.

Zdaniem Wnioskodawcy, brak w danym roku odpisu z zysku za rok poprzedni na fundusz ogólnego ryzyka, nie wpłynie na uprawnienie Banku do zaliczenia na podstawie art. 38c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do podatkowych kosztów uzyskania przychodów rezerwy IBNR do wysokości rezerwy na ryzyko ogólne skalkulowanej maksymalnie w wysokości rocznego odpisu odpowiadającej 1,5 % niespłaconej kwoty kredytów i pożyczek pieniężnych pomniejszonej o kwotę kredytów i pożyczek pieniężnych, zaklasyfikowanych zgodnie z odrębnymi przepisami do kategorii straconych według stanu na koniec poprzedniego roku obrotowego.

Zgodnie z art. 38c ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), banki, które na podstawie art. 45 ust. 1a i 1b ustawy o rachunkowości sporządzają sprawozdania finansowe zgodnie z MSR zaliczać mogą do kosztów uzyskania przychodów rezerwę IBNR w kwocie do wysokości rezerwy na ryzyko ogólne, która byłaby utworzona zgodnie z art. 130 Prawa bankowego.

Z kolei przepis art. 130 ust. 2 Prawa bankowego wskazuje, iż wielkość rocznego odpisu na ryzyko ogólne wynosi:

* co najwyżej 1,5 % niespłaconej kwoty kredytów i pożyczek pieniężnych pomniejszonej o kwotę kredytów i pożyczek pieniężnych, zaklasyfikowanych zgodnie z odrębnymi przepisami do kategorii straconych według stanu na koniec poprzedniego roku obrotowego,

* nie więcej niż kwota odpisu dokonanego w bieżącym roku obrotowym z zysku za rok poprzedni na fundusz ogólnego ryzyka, o którym mowa w art. 127 ust. 2 pkt 2 lit. a) Prawa bankowego.

Na podstawie przywołanego powyżej przepisu, Bank powinien określić wysokość hipotetycznego odpisu rezerwy na ryzyko ogólne, który będzie podstawą do zaliczenia kwoty rezerwy IBNR do kosztów uzyskania przychodu.

Sformułowania art. 38c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazują, iż jeżeli księgi rachunkowe prowadzone są w oparciu o zasady wynikające z MSR, to na podstawie art. 38c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Bank ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów przyrost rezerwy IBNR w danym roku, jednakże tylko do wysokości rezerwy na ryzyko ogólne, którą utworzyłby w danym roku na podstawie art. 130 Prawa bankowego, gdyby nie stosował MSR. Ustawodawca przy tym świadomie zastosował w art. 38c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych tryb przypuszczający, co zdaniem Banku, zgodnie z wykładnią językową, wskazuje, iż rezerwa na ryzyko ogólne stosowana jest jedynie jako hipotetyczny odnośnik kalkulacyjny, a przepisy Prawa bankowego powinny być w tym wypadku stosowane posiłkowo (nie wprost). Rezerwa IBNR w zakresie szacowania ryzyka działalności bankowej zastąpiła rezerwę na ryzyko ogólne i dlatego przy zaliczaniu jej do kosztów uzyskania przychodów należy stosować limit, który obowiązuje podatników, którzy nie stosują MSR. Równocześnie Bank, tworząc zgodnie z zasadami MSR rezerwę IBNR, nie ma prawa tworzyć dodatkowych rezerw na zasadach, jakie były przez Bank stosowane do 31 grudnia 2004 r.

Utworzenie rezerwy IBNR nie jest uzależnione od wystąpienia w banku zysku jak również od dokonania odpisu z tego zysku na fundusz ogólnego ryzyka. W ocenie Banku, fakt niedokonania odpisu z zysku na fundusz ogólnego ryzyka nie pozbawia Banku ani prawa do utworzenia rezerwy IBNR, ani prawa do zaliczenia jej do kosztów uzyskania przychodów w wysokości rezerwy na ryzyko ogólne, którą utworzyłyby gdyby zamiast MSR stosował w dalszym ciągu przepisy Prawa bankowego regulujące wycenę ryzyka działalności Banku.

W związku z powyższym, Bank stoi na stanowisku, iż w opisanej sytuacji wartość rezerwy na ryzyko ogólne, kalkulowanej dla celów podatkowego rozpoznania rezerwy IBNR - wobec braku odpisu z zysku na fundusz ogólnego ryzyka - powinna zostać ustalona zgodnie z art. 130 ust. 2 pkt 1 Prawa bankowego, tj. w nie większej wysokości rocznego odpisu niż 1,5 % niespłaconej kwoty kredytów i pożyczek pieniężnych pomniejszonej o kwotę kredytów i pożyczek pieniężnych, zaklasyfikowanych zgodnie z odrębnymi przepisami do kategorii "straconych" według stanu na koniec poprzedniego roku obrotowego.

Należy zauważyć, iż zgodnie z zasadami wykładni gramatycznej, cały przepis art. 130 ust. 2 Prawa bankowego w jego literalnym brzmieniu, nie uzależnia prawa do utworzenia rezerwy na ryzyko ogólne od dokonania odpisu na fundusz ogólnego ryzyka, a jedynie limituje wysokość tej rezerwy. Skoro zatem ustawodawca określając w art. 130 ust. 2 pkt 2 Prawa bankowego limit wielkości rezerwy na ryzyko ogólne, jako kwotę graniczną wskazał wysokość odpisu dokonanego w bieżącym roku, to należy, w ocenie Banku, uznać, że hipoteza tego przepisu nie zostanie wypełniona, gdy podatnik w bieżącym roku nie dokona odpisu z zysku na fundusz ogólnego ryzyka. W takiej sytuacji, przesłanka ta, nie będzie miała zastosowania przy tworzeniu rezerwy i wówczas podatnik ograniczony będzie przesłanką limitu 1,5 % niespłaconej kwoty kredytów i pożyczek pieniężnych po odpowiednim pomniejszeniu z art. 130 ust. 2 pkt 1 Prawo bankowe.

Kwestią, na którą należy zwrócić uwagę jest fakt, iż w przepisie art. 130 ust. 2 pkt 2 Prawa bankowego jest mowa o "kwocie odpisu dokonanego w bieżącym roku", co w ocenie Banku, wskazuje, iż aby zastosować ograniczenie wprowadzone przez art. 130 ust. 2 pkt 2 Prawa bankowego, odpis musi być w danym roku dokonany lub też podmiot musi wyrażać zamiar jego dokonania (art. 130 ust. 3 Prawa bankowego). Niedopuszczalną wykładnią rozszerzającą byłoby w tym przypadku, w ocenie Banku, zrównanie faktu niedokonania odpisu na fundusz ogólnego ryzyka z dokonaniem tego odpisu w wysokości określonej na poziomie 0 PLN, a do tego sprowadzałby się de facto odmienny od przedstawionego przez Bank sposób interpretacji tego przepisu. Dlatego też, w ocenie Banku, przesłanka z przepisu art. 130 ust. 2 pkt 2 Prawa bankowego ma zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do podmiotów dokonujących odpisu z zysku na fundusz ogólnego ryzyka.

Na potwierdzenie prawidłowości przyjętego przez siebie stanowiska, Bank pragnie przytoczyć prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 kwietnia 2007 r. (sygn. akt III SA/Wa 121/07), w którym Sąd wskazał, iż "przepisy art. 130 ust. 2 pkt 1 i 2 określają dwa limity wielkości rezerwy na ryzyko ogólne. Zdaniem Sądu limit określony w pkt 2 art. 130 ust. 2 Prawa bankowego ma zastosowanie przy tworzeniu rezerwy jedynie w przypadkach gdy bank dokonał odpisu na fundusz ogólnego ryzyka". Rozwijając swoje stanowisko Sąd wskazał, iż "systematyka przytoczonych przepisów art. 130 ust. 2 prowadzi do wniosku, że bank tworząc rezerwę na ryzyko ogólne w pierwszej kolejności ustala tę wysokość na podstawie kryteriów wskazanych przez ustawodawcę w art. 130 ust. 2 pkt 1 następnie obowiązany jest zastosować limit określony w pkt 2 art. 130 ust. 2 jednakże (...) wykładnia językowa tego przepisu prowadzi do wniosku, że obowiązek zastosowania przez bank tego limitu jest uzależniony od dokonania odpisu na fundusz ogólnego ryzyka. W sytuacji, gdy bank nie dokona odpisu, o którym mowa w tym przepisie limit określony tym przepisem nie ma zastosowania".

Potwierdzeniem powyższego jest również postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 25 września 2007 r. (sygn. 1471/DPR1/423-100/07/k.k.), w którym wskazał on, iż "banki nie zawsze zobowiązane są do tworzenia odpisów z zysku (...) na fundusz ogólnego ryzyka. Jednakże z treści art. 15 ust. 1h pkt 1 ustawy oraz z art. 130 ust. 1 Prawa bankowego nie wynika, iż brak takiego odpisu wyklucza możliwość zaliczenia odpisu na rezerwę ogólną do kosztów podatkowych. Zmienia się jedynie pułap takiego odpisu, (podkreśl. Banku) tzn. wynosi co najwyżej 1,5 % niespłaconej kwoty kredytów i pożyczek pomniejszonej o kwotę należności zakwalifikowanych jako stracone. W związku z powyższym (...) przedstawione we wniosku stanowisko Strony w kwestii możliwości zaliczenia do kosztów uzyskaniu przychodów utworzonej rezerwy na ryzyko ogólne niezależnie od tego, czy w danym roku obrotowym został utworzony, czy też nie odpis z zysku na fundusz ogólnego ryzyka jest prawidłowe".

Jak wynika ze stenogramów z prac Komisji Finansów Publicznych z 20 października 2004 r., celem, który przyświecał ustawodawcy w momencie wprowadzenia przepisu art. 38c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, było zrównanie w prawach i obowiązkach podatkowych podmiotów prowadzących księgi według MSR z podatnikami prowadzącymi księgi w oparciu o zasady wynikające z polskich przepisów o rachunkowości. Uzależnianie prawa zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu rezerwy IBNR od ewentualnego dokonania odpisu z zysku na fundusz ogólnego ryzyka, spowodowałoby w ocenie Banku, iż cały przepis art. 38c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, miałby zastosowanie wyłącznie do podatników dokonujących odpisu na powyższy fundusz, co w ocenie Banku, stoi w sprzeczności z konstrukcją art. 130 Prawa bankowego, na co wskazano powyżej.

Podsumowując, w ocenie Banku, brak w danym roku odpisu z zysku za rok poprzedni na fundusz ogólnego ryzyka nie pozbawia Banku prawa do podatkowego rozpoznania kwoty rezerwy IBNR odpowiadającej wysokości rezerwy na ryzyko ogólne, która byłaby utworzona, gdyby Bank prowadził księgi w oparciu o polskie przepisy o rachunkowości. Stanowisko powyższe zostało potwierdzone zarówno przez orzecznictwo organów podatkowych, jak i orzecznictwo sądowo - administracyjne i jest uzasadnione przez fakt, iż:

* bezpośrednią podstawą podatkowego rozpoznania rezerwy IBNR jest art. 38c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który posiłkowo (zastosowany przez ustawodawcę tryb przypuszczający) dla celów kalkulacyjnych odsyła do art. 130 ust. 2 pkt 1 i pkt 2 Prawa bankowego;

* ewentualne utworzenie rezerwy na ryzyko ogólne nie jest uzależnione od dokonania bądź nie odpisu na fundusz ogólnego ryzyka;

* brak tego odpisu z zysku na fundusz ogólnego ryzyka nie pozbawia Banku prawa do skorzystania z regulacji art. 38c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w celu rozpoznania podatkowego rezerwy IBNR;

* art. 130 ust. 2 pkt 1 i pkt 2 Prawa bankowego określa pułapy, przy uwzględnieniu których określa się wielkość rezerwy na ryzyko ogólne, w przypadku braku odpisu na fundusz ogólnego ryzyka, zastosowanie znajdzie tylko ograniczenie określone w art. 130 ust. 2 pkt 1 Prawa bankowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 38c ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z zm.), banki, które na podstawie art. 45 ust. 1a i 1b ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości sporządzają sprawozdania finansowe zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości, o których mowa w art. 2 ust. 3 tej ustawy, mogą zaliczać do kosztów uzyskania przychodów, na zasadach określonych w art. 15 ust. 1h pkt 1, rezerwę na poniesione nieudokumentowane ryzyko kredytowe do wysokości rezerwy na ryzyko ogólne, która zostałaby utworzona zgodnie z art. 130 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665 z zm.).

Stosownie do art. 130 ust. 1 ustawy - Prawo bankowe, banki mogą tworzyć w ciężar kosztów rezerwę na ryzyko ogólne, służącą pokryciu niezidentyfikowanego ryzyka związanego z prowadzeniem działalności bankowej. Banki tworzą i rozwiązują tę rezerwę na podstawie oceny tego ryzyka, uwzględniającej w szczególności wielkość należności oraz udzielonych zobowiązań pozabilansowych.

Wielkość rocznego odpisu na rezerwę na ryzyko ogólne określona została w art. 130 ust. 2 powołanej ustawy w wysokości:

Jak wynika z powołanych regulacji, tworzenie przez Bank rezerwy na ryzyko ogólne, nie miało i nie ma obligatoryjnego charakteru. Jeżeli, w ocenie Banku, zachodziły lub zachodzą przesłanki do jej utworzenia, to wysokość rezerwy zaliczonej zarówno w koszty bilansowe, jak i podatkowe (na podstawie art. 15 ust. 1h pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) limitowana była i jest wg zapisu art. 130 ust. 2 ustawy - Prawo bankowe, co oznacza konieczność spełnienia łącznie obydwu warunków. Bank wypełni zawarty w pkt 1 warunek, jeżeli dokona hipotetycznego zaklasyfikowania wierzytelności do kategorii "stracone".

Zgodnie bowiem z art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.), jednostki sporządzające sprawozdania finansowe zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości, Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej oraz związanymi z nimi interpretacjami ogłoszonymi w formie rozporządzeń Komisji Europejskiej, zwanymi dalej "MSR", stosują przepisy ustawy oraz przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie, w zakresie nieuregulowanym przez MSR.

Na podstawie tego przepisu, stosując MSSF, nie ma obowiązku kwalifikowania wierzytelności do kategorii "stracone". Obowiązek taki wynika z rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie zasad tworzenia rezerw na ryzyko związane z działalnością banków (Dz. U. Nr 235, poz. 1589) wydanego na podstawie art. 81 ust. 2 pkt 8 lit. c) ustawy o rachunkowości.

Odnosząc się z kolei do spełnienia przez Bank warunku, o którym mowa w pkt 2, należy zauważyć, że fundusz ogólnego ryzyka na niezidentyfikowane ryzyko działalności bankowej zaliczany jest do funduszy własnych banku, tworzonych w celu zapewnienia bezpieczeństwa ekonomicznego, z zysku za rok poprzedni. Do czasu dokonania odpisu na fundusz w bieżącym roku obrotowym podstawą obliczenia kwot odpisu na rezerwę na ryzyko ogólne mogą być przewidywania lub propozycje tego odpisu zawarte w planie finansowym (art. 130 ust. 3 ustawy - Prawo bankowe).

W przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego Bank wskazał, iż utworzona (zgodnie z MSR) rezerwa IBNR na poniesione nieudokumentowane ryzyko kredytowe, zastąpiła tworzoną dotychczas rezerwę na ryzyko ogólne.

Przepis art. 38c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, limitujący wysokość rezerwy na poniesione nieudokumentowane ryzyko kredytowe zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów, nie nakazuje tworzenia równolegle z nią rezerwy na ryzyko ogólne, określonej w art. 130 ustawy - Prawo bankowe. Stosując tryb przypuszczający ustawodawca określa jednakże obowiązujący sposób kalkulacji limitu tych kosztów i uzależnia je od wysokości rezerwy na ryzyko ogólne, która zostałaby utworzona zgodnie z art. 130 ustawy - Prawo bankowe.

Jak wspominano wyżej, jednym z warunków utworzenia takiej rezerwy jest dokonanie odpisu na fundusz ogólnego ryzyka - rezerwa nie byłaby utworzona i zaliczona w ciężar kosztów podatkowych, gdyby nie dokonano takiego odpisu (np. z powodu nie wykazania zysku za rok poprzedni). Ustawodawca, odwołując się wprost do zasad tworzenia rezerwy na ryzyko ogólne zawartych w art. 130 ustawy - Prawo bankowe, nie zawarł żadnego zastrzeżenia odnośnie możliwości pominięcia przy hipotetycznym wyliczaniu wysokości rezerwy na ryzyko ogólne warunku określonego w art. 130 ust. 2 pkt 2 ustawy - Prawo bankowe.

W świetle powyższego, wysokość rezerwy na poniesione nieudokumentowane ryzyko kredytowe, zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów, nie może przekroczyć:

Reasumując powyższe, niedokonanie przez Bank w danym roku obrotowym odpisu na fundusz ogólnego ryzyka, skutkuje brakiem możliwości zaliczenia rezerwy na poniesione nieudokumentowane ryzyko kredytowe (rezerwy IBNR) do kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.