ILPB3/423-25/10-2/ŁM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez doradcę podatkowego, przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2009 r. (data wpływu 4 stycznia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu opłat z tytułu bezprawnego wykorzystania znaku towarowego - jest prawidłowe.

W dniu 4 stycznia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu opłat z tytułu bezprawnego wykorzystania znaku towarowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W 2008 r. Spółka wprowadziła do obrotu poprzez dostarczenie do sieci X., 2 760 par obuwia sportowego oznaczonych znakami towarowymi spółki Z Spółka i X nie były świadome tego, iż przedmiotowe obuwie zostało oznaczone w sposób, który może naruszać prawa osób trzecich, w tym prawa Z.

Po uzyskaniu takiej informacji od pełnomocnika spółki Z. w pismach z dnia 30 września 2008 r. oraz z dnia 21 listopada 2008 r., Spółka i X. natychmiast zaprzestały sprzedaży przedmiotowego obuwia.

Dnia 7 października 2009 r. spółki zawarły porozumienie mające na celu kompleksowe, ugodowe uregulowanie sytuacji związanej z wprowadzeniem do obrotu przez Spółkę i X. 2 760 par obuwia oznaczonych znakami towarowymi Z.

Na podstawie powyższego porozumienia, Spółka zobowiązała się do:

Ponadto, X zobowiązała się do zaprzestania oferowania i wprowadzania do obrotu obuwia oznaczonego znakami towarowymi Z.

Natomiast Z oświadczyła, iż spełnienie powyższych postanowień przez Spółkę i X., wyczerpuje wszystkie roszczenia Z wobec tych podmiotów powstałe w związku z wprowadzeniem do obrotu 2 760 par obuwia opatrzonych znakami Z i wobec powyższego, zrzeka się dochodzenia wobec Spółki i X wszelkich roszczeń związanych z przedmiotową sprawą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy poniesione przez Spółkę opłaty wynikające z porozumienia ze spółką Z i X stanowią dla Niej koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, opłaty wskazane w porozumieniu ze spółką Z i X stanowią dla Niego koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. z treści powyższego przepisu wynika, że pomiędzy poniesionym wydatkiem, a osiągniętym przychodem musi zachodzić związek przyczynowo - skutkowy i jednocześnie wydatek ten nie może być wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ze względu na to, że ustawodawca nie określił, jak należy rozumieć "zachowanie lub zabezpieczenie" źródła przychodów, pojęcia te należy określać na gruncie języka potocznego. Tak więc, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów jest jego utrzymanie w sprawności, jego uchowanie i uchronienie, tak aby mogło funkcjonować i dawać przychody w przyszłości, a także podtrzymanie istnienia źródła przychodów, skutecznej realizacji przedsięwzięcia, uczynienia źródła przychodów mocnym i trwałym, odpornym na działanie czynników obniżających jego sprawność. Zatem, aby uznać konkretny wydatek za koszt uzyskania przychodów należy wykazać, iż został on poniesiony w związku z działaniem, które przyniosło, bądź mogło przynieść efekt w postaci uzyskania przychodu.

W konsekwencji, będzie to oznaczało, że wśród wydatków podlegających zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów mogą znaleźć się również te wydatki, które ponoszone są na rzecz innych podmiotów, jako następstwo naruszenia ich dóbr, w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, z wyjątkiem tych, które ustawodawca wyłączył z kosztów uzyskania przychodów m.in. w art. 16 ust. 1 pkt 16, 19 i 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl przepisów art. 16 ust. 1 pkt 16, 19 i 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów następujące odszkodowania:

* jednorazowe odszkodowania z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra,

* odszkodowania wraz z odsetkami od tych zobowiązań z tytułu nieprzestrzegania przepisów w zakresie ochrony środowiska i niewykonania nakazów właściwych organów nadzoru i kontroli dotyczących uchybień w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy,

* odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Spółka zobowiązała się na mocy trójstronnego porozumienia do uiszczenia stosownych opłat w związku z wykorzystaniem znaku towarowego spółki Z. Użycie powyższego znaku towarowego przynosiło Spółce wymierne korzyści w postaci uzyskania przychodów ze sprzedaży oznakowanego obuwia.

Zatem, opłaty wynikające z porozumienia ze spółką Z i X stanowią dla Spółki wydatek poniesiony w następstwie prowadzenia przez Nią działalności gospodarczej, a więc w celu uzyskania przychodu i jako nie wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w chwili zapłaty.

Na uwagę zasługuje także fakt, iż Spółka nie była świadoma tego, iż przedmiotowe obuwie zostało oznaczone w sposób, który może naruszać prawa osób trzecich, w tym prawa Z. Zawarcie porozumienia ze spółkami Z i X, zwolniło Spółkę z konieczności rozstrzygania kwestii bezumownego wykorzystania znaku towarowego na drodze sądowej, co wiązałoby się dla Spółki z przeznaczeniem na ten cel znacznych środków finansowych (koszty obsługi prawnej, opłaty sądowe), byłoby czasochłonnym przedsięwzięciem, a także mogłoby wpłynąć niekorzystnie na Jej wizerunek. Zatem, Spółka decydując się na ugodowe rozstrzygnięcie konfliktu zabezpieczyła obecne i przyszłe źródło przychodów.

Ponadto, ustalona w porozumieniu opłata stanowi równowartość opłaty licencyjnej należnej za wprowadzenie do obrotu 2 760 par obuwia oznaczonego znakami towarowymi Z oraz koszty obsługi prawnej spółki Z dotyczące przedmiotowej sprawy. Uznać zatem należy, iż opłata wiąże się przede wszystkim z zapłatą zaległego wynagrodzenia dla spółki Z. Tym samym, bezsprzeczny jest związek poniesionego wydatku z uzyskanym przez Spółkę przychodem z tytułu sprzedaży obuwia oznaczonego znakiem towarowym Z.

Mając powyższe na uwadze, należy uznać, iż opłaty poniesione przez Spółkę wynikające z porozumienia ze spółką Z oraz X dotyczącego kompleksowego i ugodowego uregulowania sytuacji związanej z wprowadzeniem do obrotu przez Spółkę i X 2 760 par obuwia oznaczonego znakami towarowymi Z, stanowią koszt uzyskania przychodu Spółki. Wydatek ten jest następstwem prowadzonej działalności. Przedmiotowa opłata jest związana zarówno z już osiągniętymi przez Spółkę przychodami z tytułu sprzedaży oznaczonego znakami towarowymi Z obuwia, jak i zabezpiecza obecne i przyszłe źródło przychodów Spółki poprzez uniknięcie rozstrzygnięcia sprawy przed sądem, co wiązałoby się dla Spółki z odpowiednim nakładem czasu, środków pieniężnych, a także mogłoby godzić w Jej wizerunek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Zauważyć należy, iż zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodu nie może być traktowane jedynie w kategoriach formalnych, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w powołanym przepisie art. 15 ust. 1 ww. ustawy nie wymaga wskazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu. Zaznaczyć jednak należy, iż możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten spodziewanego przychodu nie przysporzy.

Katalog wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów został zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Do kosztów uzyskania przychodów nie mogą zostać zaliczone m.in. następujące kary i odszkodowania:

* jednorazowe odszkodowania z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra oraz dodatkowa składka ubezpieczeniowa w przypadku stwierdzenia pogorszenia warunków pracy (art. 16 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy),

* kary, opłaty i odszkodowania z tytułu nieprzestrzegania przepisów w zakresie ochrony środowiska i niewykonania nakazów właściwych organów nadzoru i kontroli dotyczących uchybień w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz odsetki od tych zobowiązań (art. 16 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy),

* kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług (art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy).

Należy wskazać, iż opłata z tytułu bezprawnego wykorzystania znaku towarowego, nie jest wyłączona z kosztów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zatem, aby zakwalifikować wydatki w postaci opłaty z tytułu bezprawnego wykorzystania znaku towarowego, należy rozważyć, czy zachodzą przesłanki zawarte w art. 15 ust. 1 ww. ustawy, czyli związek wydatku z przychodem lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Zgodnie ze stanem faktycznym przedstawionym we wniosku, Spółka zobowiązała się na mocy trójstronnego porozumienia do uiszczenia stosownych opłat w związku z wykorzystaniem znaku towarowego spółki Z. Użycie powyższego znaku towarowego przynosiło Spółce wymierne korzyści w postaci uzyskania przychodów ze sprzedaży oznakowanego obuwia. Ponadto Spółka wskazała, iż nie była świadoma tego, iż przedmiotowe obuwie zostało oznaczone w sposób, który może naruszać prawa osób trzecich, w tym prawa Z.

Spółka podkreśliła również, iż ustalona w porozumieniu opłata stanowi równowartość opłaty licencyjnej należnej za wprowadzenie do obrotu 2 760 par obuwia oznaczonego znakami towarowymi Z oraz koszty obsługi prawnej spółki Z dotyczące przedmiotowej sprawy. Tym samym, powyższa opłata wiąże się przede wszystkim z zapłatą zaległego wynagrodzenia dla spółki Z.

W tym miejscu należy podkreślić, iż ciężar co do prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku. Podatnik bowiem musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, a przy zachowaniu należytej staranności nie mógł zapobiec okolicznościom, które doprowadziły do wypłaty opłaty.

Reasumując, opłata z tytułu wykorzystania znaku towarowego spółki Z, do uiszczenia której Spółka zobowiązała się na mocy trójstronnego porozumienia, będzie stanowić dla Niej - w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - koszt uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.