ILPB3/423-246/14-5/EK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki (na dzień złożenia wniosku spółki) przedstawione we wniosku z 23 maja 2014 r. (data wpływu 27 maja 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 27 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z 8 lipca 2014 r. (data wpływu 14 lipca 2014 r.) oraz pismem z 4 sierpnia 2014 r. (data wpływu 6 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca jest spółką posiadającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: "Spółka" lub "Wnioskodawca"), podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na jej terytorium.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na udzielaniu pożyczek osobom fizycznym (dalej: "Klient"). Spółka udziela pożyczek jedno-i wieloratalnych. Pożyczki jednoratalne udzielane są na okres nieprzekraczający 30 dni i spłacane są po jego upływie w jednej racie. Pożyczki wieloratalne udzielane są na okres nie dłuższy niż 48 miesięcy i spłacane są w równych miesięcznych ratach (miesiąc - około trzydziestodniowy okres). Spółka nie wyklucza udzielania pożyczek na inne terminy niż wskazane powyżej oraz ograniczenie pożyczek do jednoratalnych albo wieloratalnych.

Przy zawieraniu umowy pożyczki wieloratalnej klient otrzymuje harmonogram spłat miesięcznych, wskazujący datę płatności każdej raty. Rata stanowi sumę wymagalnych w dacie spłaty: kwoty kapitału oraz opłaty lub poszczególnych opłat (dalej jako: "Rata").

Spółka pobiera wynagrodzenie co najmniej w postaci odsetek (za finansowanie) oraz opłaty operacyjnej. Zasady naliczania i pobierania opłaty i odsetek będą wyszczególnione w umowie zawieranej z Klientem, w tym w Regulaminie, ewentualnie innych aktach stanowiących treść stosunku prawnego łączącego Spółkę z klientem (dalej: "Umowa").

Spółka nalicza opłatę operacyjną za usługę obsługi umowy pożyczki (przykładowo za obsługę spłat czy monitorowanie ich terminowości), ale nie za samą czynność udzielenia pożyczki; innymi słowami - opłata operacyjna dotyczy całego okresu pożyczki. W przypadku pożyczki jednoratalnej opłata operacyjna należna jest na koniec okresu pożyczki. W przypadku pożyczki wieloratalnej, usługa obsługi umowy pożyczki jest rozliczana w miesięcznych okresach rozliczeniowych, tj. jest wymagalna w ostatnim dniu każdego przyjętego w Umowie z Klientem okresu rozliczeniowego, w odniesieniu do części opłaty operacyjnej wynikającej z harmonogramu spłat.

Klientowi przysługuje prawo do odstąpienia od umowy pożyczki w terminie do 14 dni od jej zawarcia - zgodnie z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa o kredycie konsumenckim. W przypadku odstąpienia od umowy pożyczki, Klient nie ponosi kosztów opłaty operacyjnej, z uwagi na to, że nie jest jeszcze należna w sensie prawnym w całości lub części, lecz jedynie koszty odsetek naliczonych do dnia odstąpienia. Klient jest uprawniony do wcześniejszej spłaty pożyczki w całości albo w części. W przypadku wcześniejszej spłaty pożyczki jednoratalnej, całkowita kwota do spłaty (w tym kwota należnej Spółce opłaty operacyjnej) jest pomniejszana o wartość opłaty operacyjnej i odsetek dotyczących okresu po dniu wcześniejszej spłaty. W przypadku wcześniejszej spłaty pożyczki wieloratalnej, Klient spłaca Raty naliczone do dnia, w którym dokonał wcześniejszej spłaty pożyczki wraz z odsetkami oraz opłatą operacyjną za okres od ostatniej raty do dnia wcześniejszej spłaty, a także całą pozostałą do spłaty kwotę kapitału. W takim przypadku Umowa wygasa, a odsetki oraz opłata operacyjna nie są należne za okresy następujące po zakończeniu okresu, w którym Klient dokonał wcześniejszej spłaty.

Wnioskodawca sprzedaje wierzytelności z tytułu pożyczek udzielonych na rzecz Klientów do innego podmiotu, przykładowo do jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej, osoby prawnej, w tym przykładowo do funduszu sekurytyzacyjnego (nabywca zwany jest dalej: "Funduszem"). Sprzedaż odbędzie się w trybie art. 509 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 19, poz. 93 z późn. zm., dalej: "Kodeks cywilny").

Sprzedaż następuje każdorazowo przed upływem 30 dni od zawarcia umowy pożyczki.

Przedmiotem sprzedaży nie będą wierzytelności, których termin spłaty minął.

Na dzień sprzedaży, Spółce przysługuje w stosunku do Klienta wierzytelność (niewymagalna) o zwrot kapitału pożyczki oraz odsetek naliczonych do dnia sprzedaży. W szczególności, roszczenie z tytułu opłaty operacyjnej nie jest definitywne - będzie definitywne dopiero, gdy upłynie okres, w którym Klient mógłby skutecznie odstąpić od umowy pożyczki. W przypadku braku odstąpienia przez Klienta od umowy pożyczki wieloratalnej, roszczenie w zakresie opłaty operacyjnej powstaje co miesiąc w odniesieniu do części opłaty operacyjnej należnej za dany okres rozliczeniowy, zgodnie z harmonogramem spłat.

Na dzień sprzedaży nie istnieją definitywne roszczenia Spółki związane z pożyczką niż wymienione powyżej, w szczególności ewentualne przyszłe roszczenia Spółki z tytułu odsetek jeszcze nienaliczonych, odsetek karnych oraz innych nienaliczonych jeszcze opłat, ewentualnych kar itp. Brak definitywności jest uzasadniony tym, że takie kwoty potencjalnego i ewentualnego wynagrodzenia mogą nie być w przyszłości należne z uwagi na ewentualne niepewne zdarzenia związane z czasem trwania pożyczki.

Cena sprzedawanej wierzytelności kalkulowana jest jako suma wartości nominalnej udzielonej pożyczki, odsetek naliczonych do dnia sprzedaży oraz kwoty odzwierciedlającej marżę Spółki z tytułu przeniesienia wierzytelności wynikającej z zawartej z klientem umowy pożyczki. W konsekwencji, cena sprzedaży jest w każdym przypadku ustalona powyżej wartości nominalnej sprzedawanych wierzytelności z tytułu pożyczki oraz odsetek naliczonych do dnia sprzedaży (tekst jedn.: powyżej kwoty kapitału i odsetek naliczonych do dnia sprzedaży). Przykładowo, przy pożyczce o wartości 100 zł, odsetkach naliczonych do dnia sprzedaży w wysokości 2 zł, cena sprzedaży mogłaby wynieść 110 zł (8 zł to marża Spółki).

Ponadto w piśmie z 4 sierpnia 2014 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie do uzupełnienia wniosku wyjaśniono, że z dniem 1 lipca 2014 r. - w trybie art. 551 i nast. Kodeksu spółek handlowych - nastąpiło przekształcenie Wnioskodawcy jako spółki komandytowo-akcyjnej w spółkę jawną.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka jest uprawniona do wykazania kosztów uzyskania przychodów w związku ze sprzedażą wierzytelności pożyczkowych na rzecz Funduszu w pełnej wysokości kapitału (wartości nominalnej) pożyczki.

2. Czy Spółka jest uprawniona do wykazania kosztów uzyskania przychodów w związku ze sprzedażą wierzytelności pożyczkowych na rzecz Funduszu w pełnej wysokości odsetek naliczonych do dnia sprzedaży wierzytelności.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu kosztem uzyskania przychodu w związku ze sprzedażą wierzytelności pożyczkowych na rzecz Funduszu jest kwota kapitału (wartości nominalnej) pożyczki w pełnej wysokości.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu kosztem uzyskania przychodu w związku ze sprzedażą wierzytelności pożyczkowych na rzecz Funduszu nie jest kwota odsetek naliczonych do dnia sprzedaży wierzytelności.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy.

W świetle art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodem z odpłatnego zbycia praw majątkowych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, jeżeli cena ta bez uzasadnionej przyczyny nie odbiega znacznie od wartości rynkowej danego prawa majątkowego (tekst jedn.: wierzytelności). Zatem Spółka, dokonując sprzedaży wierzytelności na rzecz Funduszu uzyskuje przychód podatkowy w postaci ceny sprzedaży wynikającej z umowy sprzedaży.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 ww. ustawy, nie stanowi kosztu uzyskania przychodów strata z odpłatnego zbycia wierzytelności, z wyjątkiem wierzytelności zarachowanych uprzednio jako przychód należny. Zatem, a contrario, kosztem uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży wierzytelności jest wartość zbywanej wierzytelności. Jednakże w przypadku sprzedaży wierzytelności, które uprzednio nie zostały zarachowane do przychodów podatkowych w oparciu o art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, strata na ich zbyciu nie stanowi kosztu podatkowego.

W opinii Wnioskodawcy, w przedmiotowym stanie faktycznym nie wystąpi strata na sprzedaży wierzytelności, gdyż cena sprzedaży będzie wyższa od nominału pożyczki oraz kwoty odsetek naliczonych na dzień sprzedaży, a więc cena będzie wyższa niż wartość przenoszonego definitywnego majątku (roszczeń) Spółki. W związku z powyższym, zdaniem Spółki, jest ona uprawniona do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w całej wysokości odpowiadającej realnemu ubytkowi w swoim majątku, tj. w wysokości kwoty nominalnej udzielonej pożyczki.

Należy zaznaczyć, że przedmiotem sprzedaży na rzecz Funduszu jest przysługująca Spółce w stosunku do Klienta wierzytelność z tytułu umowy pożyczki (niewymagalna) oraz wszelkie prawa z nią związane. Na dzień sprzedaży pewna i znana co do wysokości jest tylko wierzytelność o zwrot kwoty kapitału pożyczki oraz o zapłatę odsetek naliczonych do dnia sprzedaży.

W szczególności, na dzień sprzedaży, nie będzie znana definitywna kwota ewentualnej wierzytelności z tytułu opłaty operacyjnej lub ewentualnych przyszłych odsetek. Sprzedaż wierzytelności pożyczkowej nie spowoduje zatem ubytku w majątku Spółki z tytułu potencjalnej opłaty operacyjnej lub odsetek ewentualnie należnych w przyszłości, dlatego nie można ich traktować jako koszt uzyskania przychodu.

Biorąc pod uwagę powyższe, kosztem podatkowym odpowiadającym uzyskanemu przychodowi jest ubytek w majątku Spółki. W świetle powyższego, zdaniem Spółki, takim ubytkiem jest cała nominalna wartość udzielonej pożyczki. O taką kwotę zmniejszy się bowiem majątek Spółki w związku z zawarciem umowy sprzedaży. Natomiast ani odsetki, ani opłata operacyjna nie stanowiły faktycznego ubytku w majątku Spółki, nie zostały także uprzednio wykazane przez Spółkę jako przychód należny. Nie powinny zatem stanowić kosztów uzyskania przychodów z tytułu zbycia wierzytelności.

W związku z powyższym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że kosztem związanym z powstaniem sprzedawanej wierzytelności w danym stanie faktycznym będzie cała wartość nominalna udzielonej pożyczki, natomiast nie będą odsetki naliczone do dnia sprzedaży wierzytelności.

Do podobnych wniosków doszedł przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 23 sierpnia 2013 r. sygn. IPPB3/423-376/13-3/DP:

"W opisanej sytuacji kosztem podatkowym może być jedynie wartość nominalna udzielonych faktycznie pożyczek. Jest to bowiem wartość odzwierciedlająca wysokość faktycznie poniesionych przez pożyczkodawcę wydatków. Kwoty przeniesione na rzecz pożyczkobiorcy stanowią od strony przepisów prawa podatkowego jedyne obciążenie Spółki związane z osiągnięciem przychodu z tytułu sprzedaży. (...). Nie budzi zatem wątpliwości, iż do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć kwotę udzielonej pożyczki (kwota główna wyrażona w wartości nominalnej pożyczki). Udzielenie pożyczki wiąże się bowiem z faktycznym pomniejszeniem majątku pożyczkodawcy. Nie będzie natomiast stanowiła kosztu uzyskania przychodu wartość - naliczonych do dnia sprzedaży wierzytelności - odsetek od udzielonej pożyczki albowiem w tym przypadku nie wystąpił element poniesienia wydatku".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na udzielaniu pożyczek osobom fizycznym. Spółka posiada wierzytelności wobec dłużników. Wnioskodawca dokonuje sprzedaży wierzytelności do innego podmiotu - sprzedaż odbędzie się w trybie art. 509 ustawy - Kodeks cywilny, a przedmiotem sprzedaży będzie przysługująca Spółce w stosunku do klienta wierzytelność z tytułu umowy pożyczki (niewymagalna) oraz wszelkie prawa z nią związane. Cena sprzedawanej wierzytelności kalkulowana jest jako suma wartości nominalnej udzielonej pożyczki, odsetek naliczonych do dnia sprzedaży oraz kwoty odzwierciadlającej marżę Spółki z tytułu przeniesienia wierzytelności wynikającej z zawartej z klientem umowy. W konsekwencji, cena sprzedaży jest w każdym przypadku ustalona powyżej wartości nominalnej sprzedawanych wierzytelności z tytułu pożyczki oraz odsetek naliczonych do dnia sprzedaży.

Wierzytelność stanowi uprawnienie wierzyciela do żądania od dłużnika spełnienia określonego działania lub zaniechania, np. zapłaty ceny za wykonaną usługę lub zapłaty ceny za sprzedany towar. Przepisy ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121) w tytule IX, dziale I (art. 509-518) przewidują możliwość przeniesienia wierzytelności. Przeniesienie wierzytelności dochodzi do skutku w wyniku umowy zawartej między wierzycielem (cedentem) a osobą trzecią (cesjonariuszem). Zgoda dłużnika nie jest konieczna do dokonania tej czynności, chyba że strony w pierwotnej umowie tak postanowiły. Przeniesienie wierzytelności może być dokonane pod tytułem odpłatnym bądź darmym. Pod pojęciem odpłatnego zbycia wierzytelności należy rozumieć wszystkie sytuacje, w których jedna ze stron umowy przenosi wierzytelność (której jest wierzycielem) na inną osobę odpłatnie (w zamian za zapłatę w pieniądzu lub przeniesienie własności innej rzeczy bądź prawa). Stronami tej umowy są: wierzyciel jako zbywca oraz osoba trzecia jako nabywca. Pomimo zmiany osoby uprawnionej treść zbywanego prawa nie ulega zmianie. W praktyce najczęściej odpłatne zbycie wierzytelności będzie dokonywane w drodze umowy sprzedaży. Przeniesienie wierzytelności pod tytułem odpłatnym ma miejsce najczęściej w sytuacji, gdy zagrożone jest realne odzyskanie należnych świadczeń, egzekucja może być utrudniona lub zagrożona.

W tym miejscu należy zauważyć, że podmioty mogą dowolnie kształtować warunki umów cywilnoprawnych. Organy podatkowe nie mają prawa ingerować w sferę swobody zawierania umów cywilnoprawnych, natomiast są uprawnione do oceny ich skutków prawnopodatkowych.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851), podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem art. 21 i 22, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 7 albo w art. 7a ust. 1, (...).

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 cyt. ustawy).

Przychód ze zbycia wierzytelności ustala się w oparciu o przepis art. 14 ust. 1 ustawy, który stanowi, że przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.

Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (art. 14 ust. 2 tej ustawy). Jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, organ podatkowy, na podstawie art. 14 ust. 3 ww. ustawy, wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość określona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Wydatki ponoszone przez podatników podlegają więc zaliczeniu do kosztów podatkowych, jeżeli zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, czyli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiągane przez podatnika przychody oraz mają one związek z prowadzoną działalnością.

Warunkiem zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest również to, aby dany wydatek nie był zawarty w katalogu wydatków określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu. Przywołana regulacja wskazuje, iż definicja kosztów uzyskania przychodów - dla celów podatku dochodowego - składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

* konieczność faktycznego - co do zasady - poniesienia wydatku,

* poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Drugi z tych elementów określić można mianem przesłanki negatywnej, zgodnie z którą ponoszony wydatek nie został ujęty w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, określonym w art. 16 ust. 1.

Nie budzi zatem wątpliwości, że do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć kwotę udzielonej, a niespłaconej przez dłużnika pożyczki (kwota nominalna bez odsetek). Udzielenie pożyczki wiąże się bowiem z faktycznym pomniejszeniem majątku pożyczkodawcy.

Prawidłowość powyższego stanowiska potwierdza również fakt, że w odniesieniu do odsetek od należności (i zobowiązań) ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych stosuje kasową metodę ujmowania ich w przychodach i kosztach (art. 12 ust. 4 pkt 2 i art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

W kwestii ustalania kosztu uzyskania przychodu z tytułu zbycia wierzytelności w postaci pożyczek należy więc zgodzić się z Wnioskodawcą, że kosztem tym będzie nominalna wartość udzielonej pożyczki. Natomiast ani odsetki naliczone do dnia sprzedaży wierzytelności, ani opłata operacyjna nie będą stanowić kosztów uzyskania przychodów z tytułu zbycia przedmiotowej wierzytelności.

Należy przy tym zauważyć, że skoro w opisanym zdarzeniu przyszłym nie wystąpi strata z odpłatnego zbycia wierzytelności, to art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy została zarachowana jako przychód należny, nie znajdzie zastosowania w sprawie.

Jednocześnie należy wskazać, że niniejsza interpretacja rozstrzyga o skutkach podatkowych odpłatnego zbycia wierzytelności, ale dokonanych przez spółkę komandytowo-akcyjną - posiadającą do dnia przekształcenia w spółkę jawną status podatnika podatku dochodowego od osób prawnych.

Natomiast z uwagi na okoliczność, że z dniem 1 lipca 2014 r. spółka komandytowo-akcyjna przekształciła się w spółkę jawną, tj. spółkę osobową, która swoje funkcjonowanie opiera na osobach wspólników i nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych ani podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (podatnikami są wspólnicy będący osobami fizycznymi lub osobami prawnymi) - uzyskanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przez wspólnika/wspólników spółki osobowej możliwe jest poprzez złożenie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wraz ze spełnieniem wszystkich warunków określonych w art. 14b i art. 14f ustawy - Ordynacja podatkowa przez tego/tych wspólnika/wspólników.

Końcowo odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę pisma urzędowego stwierdzić należy, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie konkretnego zainteresowanego i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.