ILPB3/423-233/08-2/EK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Sp. z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 9 kwietnia 2008 r. (data wpływu 16 kwietnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka zatrudnia na umowę o pracę pracowników oddelegowanych do pracy na terenie Niemiec. Są to osoby zameldowane w Niemczech, posiadające polsko-niemieckie obywatelstwo. Osoby te pracują w Niemczech cały czas na różnych budowach, w różnych miejscowościach. Ponadto wynagrodzenie osoby te otrzymują w Euro, a podatek dochodowy płacą w Niemczech. Oprócz wynagrodzenia pracownicy otrzymują również zwrot kosztów przejazdów z budowy na budowę samochodem prywatnym, w kwocie wynikającej z pomnożenia ilości przejechanych kilometrów i stawki za 1 kilometr określonej w Niemczech (0,30 Euro za 1 km).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wypłacony pracownikom zwrot kosztów przejazdów samochodem prywatnym w kwocie wynikającej z pomnożenia ilości przejechanych kilometrów i stawki za 1 kilometr określonej w Niemczech (0,30 Euro za 1 km), Spółka może zaliczyć w podatkowe koszty uzyskania przychodu w całej wysokości, czy tylko wartość: kilometry razy stawka za kilometr według stawki polskiej.

Zdaniem Wnioskodawcy, do kosztów można zaliczyć kwotę faktycznie wypłaconą pracownikowi z tytułu używania prywatnego samochodu do celów służbowych na dojazdy do miejsc pracy, wyliczoną według stawki niemieckiej, ponieważ dotyczy to podróży odbywanych na terenie Niemiec (cena paliwa w Niemczech jest inna niż w Polsce) oraz ma bezpośredni związek z uzyskaniem przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów, należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu - w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. W związku z powyższym, kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim.

Ponadto zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest od tego, czy nie mieści się on w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, tj. w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zatrudnia osoby oddelegowane do pracy na terenie Niemiec, korzystające z własnych samochodów celem dojazdu do miejscowości, w których prowadzone są prace budowlane.

Mając na uwadze powyższe, należy wskazać, iż wydatki ponoszone przez Spółkę na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów prywatnych w celach służbowych mogą być zaliczone przez pracodawcę do kosztów uzyskania przychodów. Jednakże wysokość wydatków z tytułu zwrotu kosztów używania prywatnego samochodu pracownika podlega pewnym ograniczeniom.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. a) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika w celu odbycia podróży służbowej (jazdy zamiejscowe) - w wysokości przekraczającej kwotę ustaloną przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Stosownie do treści art. 16 ust. 5 ww. ustawy przebieg pojazdu, o którym mowa w przepisie powołanym w zdaniu poprzednim, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. W razie braku tej ewidencji, wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Ponadto przez wskazaną stawkę za jeden kilometr przebiegu należy rozumieć stawkę określoną dla samochodów osobowych, uwzględniającą odpowiednio pojemność silnika (art. 16 ust. 4 ww. ustawy).

W świetle powyższych uregulowań, wydatki poniesione na rzecz pracownika są dla Spółki kosztem uzyskania przychodów, jednakże tylko do wysokości limitu stanowiącego iloczyn liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu. Stawka ta nie może być wyższa niż określona w § 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27, poz. 271 z późn. zm.).

W tym miejscu należy podkreślić, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczą wszystkich osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, chyba że na mocy odrębnego przepisu podmioty te są wyłączone za stosowania całości lub części przepisów przedmiotowej ustawy. Jeżeli zatem Spółka prowadzi prace budowlane na terenie Niemiec i w całości ze swojej działalności opodatkowana jest w Polsce, to podlega ona przepisom polskiego prawa podatkowego.

Reasumując powyższe wyjaśnienia, stwierdzić należy, iż kosztem uzyskania przychodów Spółki będzie kwota stanowiąca iloczyn przejechanych kilometrów oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, która nie może być wyższa niż określona w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. Należy również dodać, iż pracownik tytułem zwrotu kosztów używania prywatnego samochodu do celów służbowych może otrzymać kwotę odpowiadającą faktycznie poniesionym wydatkom, jednakże kwota wypłacona ponad wyżej określony limit nie będzie stanowiła kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie dodaje się, iż w zakresie zdarzenia przyszłego dotyczącego możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot, stanowiących zwrot kosztów używania przez pracownika prywatnego samochodu do celów służbowych, wydana została odrębna interpretacja z dnia 15 lipca 2008 r. nr ILPB3/423-233/08-3/EK.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.