ILPB3/423-222/1-3/MM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2011 r. (data wpływu 19 maja 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 maja 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca zgodnie z uregulowaniami art. 69 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2010 nr 211 poz. 1384 z późn. zm.), prowadzi m.in. działalność w zakresie zarządzania portfelami, w skład których wchodzi jeden lub większa liczba instrumentów finansowych.

Spółka zamierza zawrzeć porozumienie ze specjalistycznym funduszem inwestycyjnym zarejestrowanym na terytorium Wielkiego Księstwa Luksemburg jako spółka inwestycyjna o zmiennym kapitale (dalej: "Fundusz Luksemburski", "Fundusz SICAV").

Spółka i Fundusz Luksemburski współpracują obecnie ze sobą m.in. na podstawie Umowy z 25 marca 2011 r. o współpracy w sprzedaży tytułów uczestnictwa Funduszu Luksemburskiego na terenie Rzeczpospolitej Polskiej.

Celem zawarcia przedmiotowego porozumienia jest realizacja wspólnego przedsięwzięcia, jakim jest zintensyfikowanie pozyskania nowych inwestorów Funduszu Luksemburskiego. W ramach wspólnego przedsięwzięcia, Spółka zobowiązuje się zwrócić Funduszowi Luksemburskiemu część kosztów jego działalności.

Partycypacja Spółki w kosztach ma na celu - zwiększenie atrakcyjności oferty dla inwestorów Funduszu Luksemburskiego. Zwiększenie liczby inwestorów przełoży się na wzrost wartości zarządzanych przez Fundusz Luksemburski aktywów. W związku z faktem, że zgodnie z polityką inwestycyjną Funduszu Luksemburskiego, inwestuje on do 100% pozyskanych od inwestorów środków w aktywa "A" - wzrost aktywów zarządzanych przez Fundusz Luksemburski znajdzie odzwierciedlenie we wzroście aktywów "A" - co bezpośrednio przełoży się na zwiększenie przychodów Spółki osiąganych z tytułu zarządzania aktywami funduszu "A". Wynagrodzenie Spółki z tytułu zarządzania funduszem "A" kalkulowane jest bowiem jako procent wartości aktywów tego funduszu.

Wraz z pozyskiwaniem nowych inwestorów Funduszu Luksemburskiego, Strony przedmiotowego porozumienia planują zrealizować dodatnie korzyści skali, uwzględniając przy tym, że wysokość przedmiotowych korzyści zależeć będzie od efektywności działań mających na celu pozyskiwanie potencjalnych inwestorów. Realizacja wspólnego przedsięwzięcia pozwoli obu Stronom przedmiotowego porozumienia osiągnąć korzyści w postaci zwiększenia dochodów.

W ramach realizacji wskazanego wyżej celu, Spółka pokryje część kosztów działalności Funduszu SICAV, zanim nie pozyska on odpowiedniej ilości aktywów. Pozyskiwanie klientów uwarunkowane jest w głównej mierze atrakcyjnością oferty Funduszu Luksemburskiego, dlatego też kluczowym elementem przesądzającym o konkurencyjności jego oferty jest zminimalizowanie kosztów obciążających Fundusz Luksemburski a pośrednio również jego klientów.

W celu zwiększenia konkurencyjności oferty dla inwestorów Funduszu SICAV przez okres pierwszych 6 miesięcy Spółka zobowiązuje się pokrywać koszty działalności Funduszu Luksemburskiego, jeśli przekroczą one 0,06% wartości aktywów wynikającej z ostatniej wyceny w danym okresie rozliczeniowym. Zamiarem Spółki jest uatrakcyjnienie oferty, poprzez docelowe utrzymanie kosztów ponoszonych przez inwestorów Funduszu Luksemburskiego na poziomie nie większym niż 1% w skali roku. Zwrot koszów w początkowym okresie gromadzenia aktywów umożliwi utrzymanie średniej rocznej relacji kosztów do wartości aktywów, ustalonej podczas ostatniej wyceny w danym okresie rozliczeniowym, na poziomie nie wyższym niż 1%.

Ustalona przez strony górna granica kosztów, w których Spółka zamierza partycypować nie przekroczy łącznie 30 000 EUR. Spółka zobowiązuje się pokryć jedynie koszty opłat na rzecz podmiotów świadczących usługi na rzecz Funduszu Luksemburskiego, tj. agenta transferowego, depozytariusza, audytora, wynagrodzenie członków Rady Dyrektorów, ubezpieczenia członków Rady Dyrektorów, koszty transakcji na papierach wartościowych, w szczególności jednostkach uczestnictwa "A" (dalej Koszty SICAV).

Zmniejszenie kosztów działalności Funduszu Luksemburskiego umożliwi zwiększenie atrakcyjności oferty dla inwestorów, a co za tym idzie wzrost sprzedaży i wielkości aktywów Funduszu SICAV. Z uwagi na wspomniane wcześniej założenia polityki inwestycyjnej Funduszu Luksemburskiego wzrost jego aktywów przełoży się na wzrost aktywów funduszu "A", a co za tym idzie wpłynie na wzrost wynagrodzenia Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy koszty ponoszone przez Spółkę w związku z realizacją opisanego przedsięwzięcia mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.).

Zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone przez Wnioskodawcę Koszty SICAV stanowią koszt uzyskania przychodu Spółki w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Ustawa wskazuje zatem, żeby koszt mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodu musi on spełniać łącznie następujące warunki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* nie należy do kategorii kosztów nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Związek kosztów podatkowych z przychodami nie jest jedynym warunkiem kwalifikacji wydatku jako kosztu podatkowego. Zgodnie z Wyrokiem WSA w Krakowie z dnia 23 kwietnia 2009 r., I SA/Kr 298/09:

* "kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą zmierzające do stworzenia, zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów,

* kosztami będą wydatki poniesione z zamiarem zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby źródło to przynosiło przychody także w przyszłości,

* związek wydatków z przychodami nie musi być bezpośredni."

Opisane w stanie faktycznym porozumienie, dotyczące pokrywania przez spółkę Kosztów SICAV, ma na celu realizację wspólnego przedsięwzięcia Wnioskodawcy i Funduszu Luksemburskiego. Skutkiem realizacji przedsięwzięcia ma być wzrost przychodów realizowany przez obie strony porozumienia. Zawarte przez strony porozumienie przejawia pewne elementy wspólnego przedsięwzięcia, o którym mowa w art. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, powszechnie określanego jako umowa konsorcjum.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia wspólnego przedsięwzięcia. W potocznym rozumieniu jest to podjęcie wspólnych działań w celu wykonania określonej inwestycji, wykonania wspólnie określonych usług. Zdarza się często, że wspólnego przedsięwzięcia podejmują się podmioty prowadzące odrębnie działalność gospodarczą. Takie wspólne przedsięwzięcie ma zwykle obniżyć koszty jego realizacji poprzez podział kosztów administracyjnych, reklamy, szkoleń, badań i innych kosztów dotyczących przedsięwzięcia.

W wydanych dotychczas interpretacjach podatkowych konsorcjum definiuje się jako umowę gospodarczą co najmniej dwóch przedsiębiorców, zawartą w celu realizacji wspólnego przedsięwzięcia, dla odniesienia wspólnych korzyści, przy solidarnym ponoszeniu ryzyka. Zawarcie umowy o wspólne przedsięwzięcie ("umowy konsorcjum") nie ma na celu powstania nowego swoistego podmiotu gospodarczego, lecz stanowi porozumienie intencyjne stron w zakresie realizacji wspólnego celu gospodarczego. Porozumienie ma charakter tymczasowy, czyli po osiągnięciu celu, do którego zostało powołane, jest rozwiązywane (Trzeci Mazowiecki Urząd Skarbowy w Radomiu z dnia 3 grudnia 2004 r. sygn. III MUS.WD/423/86/04, Urząd Skarbowy w Tczewie z dnia 22 listopada 2005 sygn. OP/423-8-9/05).

Celem wspólnego przedsięwzięcia nie musi być uzyskanie wspólnego przychodu. Wspólne przedsięwzięcie może mieć na celu umożliwienie zwiększenia przychodów każdego z jego uczestników, przy czym końcowy efekt zależeć będzie w znacznej mierze od starań każdego z uczestników (Urząd Skarbowy w Sokółce z dnia 8 sierpnia 2006 r., US.I/423/1/AM-G/2006).

Korzyści realizowane przez Fundusz SICAV zależą wprost od wielkości aktywów zainwestowanych przez inwestorów w ten Fundusz. Wartość sprzedaży Funduszu Luksemburskiego wywiera również bezpośredni wpływ na wysokość zarządzanych przez Spółkę aktywów "A", a co za tym idzie na wysokość wynagrodzenia Wnioskodawcy. Istnieje wyraźny związek pomiędzy efektywnością pozyskiwania inwestorów przez Fundusz Luksemburski a wysokością przychodów Spółki.

W orzecznictwie podkreśla się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą zmierzającą do stworzenia, zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów (por.: wyroki NSA z dnia 13 marca 1998 r., sygn. akt SA/Lu 230/97, niepubl. I z dnia 12 września 1999 r., sygn. akt I SA/Wr 482/97 niepubl.).

W doktrynie i judykaturze podnosi się, że ponoszenie określonych wydatków w celu osiągnięcia przychodów nie przesądza automatycznie o wystąpieniu w każdej sytuacji związanego z nim, ujmowanego w sposób konkretny, przychodu. Może się bowiem zdarzyć, że mimo uzasadnionych ekonomicznie, uwzględniających zasady logiki, działań, nie dojdzie do powstania lub zwiększenia przychodu (por. B. Dauter (w:) Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz 2004, Wrocław 2004, s. 297).

Również w wyroku NSA z dnia 4 sierpnia 2005 r. FSK 2044/04 wskazano, że orzecznictwo sądowe przyjmowało, że nie skutek w postaci przychodu, lecz dążenie do tego celu, winno być podstawowym kryterium oceny czy dany koszt stanowi koszt uzyskania przychodu (porównaj np.: wyrok SN z 26 września 1995 r., sygn. akt III ARN 32/95; wyrok SN z 23 czerwca 1994 r., sygn. akt III ARN 36/94, opublikowany OSNAPiUS 1994, nr 12, poz. 184; wyrok NSA z dnia 1 kwietnia 2000 r. sygn. akt SA/Rz 1596/97, opublikowany Lex nr 42028; wyrok NSA z dnia 11 maja 1999 r., sygn. I SA/Łd 1058/97, opublikowany Lex nr 42025; wyrok NSA z 14 września 1995 r., sygn. akt SA/Po 798/95 opublikowany POP 1996/6/191).

Podkreślić przy tym należy, że związek wydatków z przychodami nie musi być bezpośredni. Tak w doktrynie, jak i w judykaturze przewiduje się także pośredni związek kosztów z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą (por. wyrok NSA z dnia 17 listopada 2005 r., sygn. akt FSK 2503/04, Monitor Podatkowy 2005/12/2; wyrok NSA z dnia 4 sierpnia 2005 r., sygn. akt FSK 2044/04, LEX nr 172952; wyrok NSA z 22 lutego 2006 r., sygn. akt lI FSK 191/05, POP 2006/5/85; wyrok NSA z dnia 7 marca 2006 r., sygn. akt I FSK 121/05, LEX nr 201511). Koszty bezpośrednie obejmują wydatki, które są ściśle (bezpośrednio) związane z danymi przychodami, jakie osiąga podmiot gospodarczy, np. wydatki na nabycie towarów. Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnoadministracyjne. W przypadku tego rodzaju kosztów nie zachodzi bezpośrednia relacja z przychodami. Koszty takie, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami, (WSA Kraków z dnia 23 kwietnia 2009 r. I SA/Kr 296/09). Niemniej jednak również tego rodzaju koszty należy niewątpliwie uznać za koszty uzyskania przychodów.

Mając na uwadze opisane wyżej zdarzenie przyszłe i stanowisko Wnioskodawcy - Spółka wnosi o wydanie interpretacji w przedmiotowej sprawie i odpowiedź na pytanie czy koszty ponoszone przez Spółkę w związku z realizacją opisanego wspólnego przedsięwzięcia mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy wynika zatem, iż by wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszt uzyskania przychodu, muszą być poniesione w sposób celowy. Podatnik więc podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

Jednocześnie zauważyć należy, że obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca zgodnie prowadzi m.in. działalność w zakresie zarządzania portfelami, w skład których wchodzi jeden lub większa liczba instrumentów finansowych. Spółka zamierza zawrzeć porozumienie ze specjalistycznym funduszem inwestycyjnym zarejestrowanym na terytorium Wielkiego Księstwa Luksemburg. Spółka i Fundusz współpracują obecnie ze sobą m.in. na podstawie umowy z 25 marca 2011 r. o współpracy w sprzedaży tytułów uczestnictwa Funduszu Luksemburskiego na terenie Rzeczpospolitej Polskiej. Celem zawarcia ww. porozumienia jest realizacja wspólnego przedsięwzięcia jakim jest zintensyfikowanie pozyskania nowych inwestorów Funduszu Luksemburskiego.

W ramach tego przedsięwzięcia Spółka zobowiązuje się zwrócić Funduszowi Luksemburskiemu część kosztów jego działalności. W ramach realizacji wskazanego wyżej celu, Spółka pokryje część kosztów działalności Funduszu SICAV, zanim nie pozyska on odpowiedniej ilości aktywów. W celu zwiększenia konkurencyjności oferty dla inwestorów Funduszu SICAV przez okres pierwszych 6 miesięcy Spółka zobowiązuje się pokrywać koszty działalności Funduszu Luksemburskiego, jeśli przekroczą one 0,06% wartości aktywów wynikającej z ostatniej wyceny w danym okresie rozliczeniowym. Ustalona przez strony górna granica kosztów, w których Spółka zamierza partycypować nie przekroczy łącznie 30 000 EUR. Spółka zobowiązuje się pokryć jedynie koszty opłat na rzecz podmiotów świadczących usługi na rzecz Funduszu Luksemburskiego, tj. agenta transferowego, depozytariusza, audytora, wynagrodzenie członków Rady Dyrektorów, ubezpieczenia członków Rady Dyrektorów, koszty transakcji na papierach wartościowych w szczególności jednostkach uczestnictwa "A" (dalej Koszty SICAV).

Mając na uwadze powyższe, poniesione przez Spółkę wydatki nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania Jej przychodów, ponieważ zostaną poniesione de facto za innego podatnika.

Zatem, stwierdzić należy, iż ww. wydatki związane z pokryciem części kosztów działalności Funduszu, poniesione na jego rzecz przez Spółkę, nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów Spółki w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując powyższe, koszty ponoszone przez Spółkę w związku z realizacją opisanego przedsięwzięcia nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji stwierdzić należy, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Ponadto należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądu nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.