ILPB3/423-143/09-2/KS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 9 lutego 2009 r. (data wpływu 13 lutego 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 13 lutego 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest rynkowym liderem w zarządzaniu łańcuchem dostaw. Świadczy szeroki wachlarz usług logistycznych, m.in.: pozyskiwanie materiałów, kontrolę jakości produktów, pakowanie komponentów w zestawy, dystrybucję.

W ostatnim czasie Spółka zdecydowała się na wprowadzanie dodatkowych godzin pracy między 22.00 a 24.00. Dodatkowe zmiany były początkowo zarządzane tylko okazjonalnie, z czasem stały się jednak normą. Z uwagi na fakt, że w porze nocnej w dzielnicy w której ulokowany jest zakład nie działa już komunikacja miejska, a odległość od centrum jest znacząca, Spółka była zmuszona zapewniać pracownikom kończącym zmianę o 24.00 transport do domów. W tym celu zawarto umowę z firmą przewozową. O wyznaczonej godzinie pod zakład podstawiane są dwa busy, którymi chętni pracownicy są rozwożeni do wyznaczonych punktów w mieście.

Rozliczenia między Spółką a przewoźnikiem odbywają się w oparciu o wystawiane przez tego drugiego faktury VAT. Wynagrodzenie przysługujące firmie transportowej uzależnione jest od ilości przejazdów wykonanych przez busy w rozliczeniowej jednostce czasu i nie jest w żaden sposób powiązane z liczbą przewiezionych osób.

Wobec powyższego, nie są pracownikom wystawiane żadne przepustki czy bilety, a i sam przewoźnik nie liczy ani nie legitymuje przewożonych osób. Z transportu może więc skorzystać każdy pracownik Spółki kończący pracę o 24.00, o ile tylko będzie miał taką potrzebę. W praktyce liczba osób korzystających z busów jest płynna i zależy od szeregu niemożliwych do przewidzenia okoliczności. Zdarza się bowiem, że pracownicy przyjeżdżają do pracy własnymi środkami transportu (np. samochody, rowery), wzywają taksówki, czy z jeszcze innych względów nie decydują się na przejazd busem. Spółka nie jest więc w stanie ustalić ile razy i czy w ogóle, z przejazdów korzystali poszczególni pracownicy.

Decydując się na wprowadzenie przewozów dla pracowników, kierownictwo Spółki kierowało się analizą ekonomiczną i dbałością o Jej interesy. Uznano, iż wobec zmieniającej się sytuacji na rynku pracy i rosnących trudności związanych ze znalezieniem kompetentnych kadr, w interesie Spółki leży zapewnienie transportu dla swojego personelu. W przeciwnym razie, Wnioskodawca stałby się mniej atrakcyjnym pracodawcą i ryzykowałby utratę doświadczonych pracowników, którzy wobec niedogodności związanych z dojazdem z miejsca pracy do domów mogliby zdecydować się na zmianę pracodawcy. Sytuacja taka jest tym bardziej prawdopodobna z uwagi na fakt, że inne firmy ulokowane niedaleko siedziby Spółki w strefie ekonomicznej zapewniają swoim pracownikom transport do domów.

W związku z przedstawionym stanem faktycznym, Spółka powzięła wątpliwości na trzech płaszczyznach: podatku dochodowego od osób prawnych, podatku od towarów i usług i podatku dochodowego od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Czy Spółka słusznie uważa, że koszty zakupu usług przewozowych są kosztami uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za koszty uzyskania przychodu należy uznać "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1". Tak więc kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki, o ile możliwe jest ich powiązanie z osiągnięciem przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu. Ocena wspomnianego powiązania powinna mieć charakter abstrakcyjny. W szczególności, nie jest konieczne każdorazowe udowadnianie, że konkretny wydatek przyczynił się do osiągnięcia przychodu. Istotna jest intencja dla której wydatek został poniesiony i obiektywna możliwość jego przyczynienia się do osiągnięcia przychodu. Dodatkowo, uznanie wydatku za koszt uzyskania przychodu jest wykluczone dla wydatków wyliczonych enumeratywnie w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Sytuacja przedstawiona w przedmiotowym stanie faktycznym nie została przez ustawodawcę włączona do listy z art. 16 ust. 1 ustawy, w związku z czym podlega ona ocenie wyłącznie z punktu widzenia przesłanek zawartych w art. 15 cytowanej ustawy. Należy więc wykazać związek wydatków na dowóz pracowników z przychodami osiąganymi przez Spółkę lub ich przyczynienie się do zachowania, lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Bezsprzecznym jest, że prawidłowe funkcjonowanie przedsiębiorstwa, a tym samym osiąganie przez nie przychodów, jest w olbrzymiej mierze uzależnione od odpowiednich umiejętności i doświadczenia zatrudnionego w nim personelu. Równie oczywisty jest fakt, że niedobory w sile roboczej mogą mieć negatywny wpływ na wyniki firmy.

W związku z powyższym przedsiębiorcy, w tym Spółka, zmuszeni są dokładać wszelkich starań, aby zagwarantować, że zatrudniają właściwą liczbę odpowiednio wykwalifikowanych osób.

Spółka uznała, że zorganizowanie pracownikom, kończącym zmianę o 24.00, transportu do domów jest konieczne, aby zyskać ich lojalność i zapobiec ewentualnemu odchodzeniu z pracy, a przez to zapewnić właściwe funkcjonowanie przedsiębiorstwa. Decyzja ta jest wynikiem szczególnych okoliczności, w których funkcjonuje Spółka. Zakład produkcyjny ulokowany jest w przemysłowej dzielnicy na obrzeżach miasta. O godzinie 24.00, w okolicy zakładu nie funkcjonuje już komunikacja miejska, co znacząco utrudnia pracownikom Spółki powrót do swych domów, znajdujących się w większości na osiedlach mieszkaniowych znacznie oddalonych od zakładu. Gdyby nie dowóz zapewniany przez Spółkę, pracownicy zmuszeni byliby do podróżowania własnymi środkami transportu, a nie wszyscy takowe posiadają. Zapewne część musiałaby korzystać z taksówek, co w dłuższej perspektywie czasowej okazałoby się rozwiązaniem zbyt kosztownym. Istnieje więc realne ryzyko, że pracownicy zaczęliby odchodzić z pracy. To z kolei, wiązałoby się z poważnymi negatywnymi konsekwencjami po stronie Spółki. Konieczne stałoby się pokrycie kosztów procesu rekrutacji oraz wyszkolenia nowego personelu (o ile udałoby się takie osoby zrekrutować). Co więcej, konieczność stworzenia nowego zespołu pracowników w miejsce dotychczasowego, przynajmniej w początkowym okresie pociągnęłaby za sobą zmniejszenie wydajności pracy wynikające z braku zgrania i doświadczenia. Wszystkie te okoliczności z pewnością przyczyniłyby się do zmniejszenia przychodów Spółki, dla której terminowa realizacja dostaw jest kluczowym aspektem działalności.

Wobec powyższego Spółka uznała, że zapewnienie transportu dla swoich pracowników jest konieczne dla zapewnienia właściwego funkcjonowania przedsiębiorstwa, osiągania przez nie przychodów oraz zabezpieczenia źródeł przychodów.

Z uwagi na przedstawione argumenty, Spółka uważa, że wydatki ponoszone przez Nią na transport pracowników są kosztami uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Takie stanowisko Spółki znajduje również potwierdzenie w poglądach prezentowanych przez organy podatkowe (patrz np. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 26 lutego 2008 r. sygn. ILPB3/423-274/07-2/EK).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie tut. Organ wyjaśnia, iż w zakresie stanu faktycznego dotyczącego podatku od towarów i usług została wydana odrębna interpretacja w dniu 27 kwietnia 2009 r. nr ILPP2/443-185/09-2/MR, natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych interpretacja w dniu 29 kwietnia 2009 r. nr ILPB1/415-210/09-2/AMN.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.