ILPB3/423-13/09-2/MC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 17 grudnia 2008 r. (data wpływu 22 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie poboru podatku u źródła od należności licencyjnych - jest prawidłowe.

W dniu 22 grudnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie poboru podatku u źródła od należności licencyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka na podstawie umowy z grudnia 2007 r. z jej głównym udziałowcem, Y z siedzibą w Irlandii, ma prawo do używania oprogramowań komputerowych firmy X w oparciu o licencje przyznane Y. Umowa licencyjna zawarta pomiędzy Y a X. zezwala Y na udzielanie praw do korzystania z oprogramowań (wydzierżawienia) Spółkom należącym do grupy kapitałowej. Umowa z grudnia 2007 r. zawarta pomiędzy Y a Wnioskodawcą nie przenosi na jego rzecz licencji i nie zezwala na zmianę i modyfikację oprogramowań, odsprzedaży ani przekazania do dalszego użytkowania. W oparciu o umowę z grudnia 2007 r. podatnik dzierżawi oprogramowanie i ponosi w związku z tym opłatę na rzecz Y, która nie jest opłatą licencyjną. Opłaty licencyjne ponosi wyłącznie Y.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z ponoszeniem przez podatnika opłaty za używanie oprogramowań komputerowych podatnik ma obowiązek na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 2. ww. ustawy, przy wypłacie należności pobrać podatek u źródła w wysokości 10% przychodów - uwzględniając umowę w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu zawartą pomiędzy Polską a Irlandią.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma On obowiązku pobrać zryczałtowanego podatku przy wypłacie należności z tytułu opłaty za używanie oprogramowań komputerowych do zawartej umowy z grudnia 2007 r.

Przepis art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych enumeratywnie określa przychody, od których należy naliczyć i pobrać podatek dochodowy. Zgodnie z powołanym przepisem, obowiązek pobrania podatku wystąpi od wypłacanych należności z tytułu przychodów z praw autorskich lub praw pokrewnych, jak też od przychodów ze sprzedaży tych praw. Przepis ten nie określa przypadku używania (dzierżawienia) oprogramowań komputerowych, tym bardziej że umowa na podstawie której podatnik używa oprogramowania, nie przenosi praw autorskich, licencyjnych ani innych pokrewnych. Nie przenosi również własności do tych oprogramowań i praw z nimi związanych. Dlatego zdaniem podatnika, opłaty za korzystanie z oprogramowania przewidziane w umowie zawartej przez podatnika z Y nie powinny być traktowane jako należności licencyjne. Zatem nie powinien mieć tu zastosowania art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zagadnienie należności licencyjnych w odniesieniu do programów komputerowych zostało poruszone przez Ministerstwo Finansów. Pismo z dnia 2 grudnia 2002 r. nr PB7/033-0344-2558/02/TK zawiera dokonany przez Ministerstwo Finansów podział dochodów związanych z programami komputerowymi lub praw od tych programów:

" (...) w obrocie transakcje tego typu występują w trzech postaciach:

Wynika z tego, że opłaty za oprogramowanie komputerowe nie będą należnościami licencyjnymi w przypadku transakcji, których przedmiotem są umowy o korzystanie z programów komputerowych, nieprzenoszące praw autorskich ani niedające prawa do użytkowania prawa autorskiego do programu komputerowego.

Również NSA w wyrokach z 20 czerwca 2001 r. (sygn. akt III SA 163/00) i z 23 maja 2005 r. (sygn. akt III SA/Wa 630/05) uznał, iż zapłata za użytkowanie lub prawo do użytkowania programów komputerowych nie stanowi "należności licencyjnych" w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, gdyż nie można jej zakwalifikować do należności "za użytkowanie lub prawo do użytkowania praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego".

W konsekwencji, zdaniem sądu, podmiot polski, który dokonuje takiej wypłaty podmiotowi zagranicznemu, nie jest zobligowany do potrącenia żadnego podatku od dokonywanej wypłaty tego rodzaju.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) wynosi 20% przychodów.

W przypadku, gdy podatnik uzyskujący tego rodzaju dochody ma siedzibę w państwie, z którym Polska ma podpisaną umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy uwzględnić przepisy tej umowy (art. 21 ust. 2 tej ustawy).

W myśl art. 12 ust. 1 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1996 r. Nr 29, poz. 129), należności licencyjne i opłaty za usługi techniczne powstałe w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Ust. 2 lit. a) tegoż artykułu stanowi, iż należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 tego artykułu, mogą być również opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa, lecz podatek wymierzony w ten sposób nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

Z kolei art. 12 ust. 3 lit. a) ww. umowy zawiera definicję "należności licencyjne", za które uważa się wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia i telewizji lub innych sposobów odtwarzania lub przekazywania, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Należy natomiast zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

W pkt 13 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD, wyraźnie stwierdza się, iż program komputerowy może być traktowany jako utwór literacki, artystyczny lub naukowy, przy czym, o ile ustawodawstwo krajowe nie stanowi inaczej, najbardziej uzasadnione jest traktowanie programów komputerowych jako dzieła naukowego. Zatem, skoro nie wymieniono dochodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych w definicji "należności licencyjnych", należy uznać program komputerowy za utwór literacki, artystyczny lub naukowy i dochód uzyskiwany z tytułu użytkowania takich programów traktować dla celów podatkowych jak "należność licencyjną".

Jednocześnie należy podkreślić fakt, że prawo do korzystania z oprogramowania komputerowego, zgodnego z prawem autorskim, przekazywane może być na wiele sposobów, z których każdy odmiennie określa kwestie natury praw, jakie odbiorca nabywa w ramach konkretnych uzgodnień, dotyczących programu.

Zaliczenie należności, wypłacanych przez Wnioskodawcę na rzecz udziałowca irlandzkiego, do odpowiedniej kategorii dochodów, w rozumieniu umowy polsko - irlandzkiej zależy od istoty praw, jakie odbiorca nabywa w ramach umowy przewidującej prawo do korzystania z oprogramowań komputerowych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż czynności wykonywane przez Wnioskodawcę ograniczają się do korzystania z programów komputerowych wyłącznie na własne potrzeby. Wnioskodawca nie korzysta z programów na inne sposoby, tym samym, nie ma prawa do zmiany i modyfikacji oprogramowań, odsprzedaży ani przekazania do dalszego użytkowania.

Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD, zawartym w punkcie 14 do art. 12, prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych.

Biorąc powyższe pod uwagę, udostępnienia do korzystania z oprogramowań nie można zakwalifikować jako "należność z tytułu praw autorskich lub praw pokrewnych lub z tytułu zbycia tych praw".

W związku z powyższym, należność przekazywana podmiotowi zagranicznemu nie jest objęta dyspozycją art. 12 ww. umowy oraz art. 21 i 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co oznacza, że podmiot polski dokonujący wypłaty takiej należności nie jest obowiązany do potrącenia od niej podatku dochodowego.

W takiej sytuacji, dochód spółki irlandzkiej w postaci wynagrodzenia, jakie otrzymuje za udostępnienie korzystania przez spółkę polską z oprogramowań komputerowych, należy kwalifikować jako "zyski przedsiębiorstwa" w rozumieniu art. 7 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Podlegają one opodatkowaniu tylko w państwie siedziby podmiotu uzyskującego taki dochód, o ile spółka irlandzka nie posiada zakładu na terytorium Polski (art. 7 ust. 1 umowy).

Reasumując, Spółka nie ma obowiązku poboru 10% podatku u źródła od opłat wypłacanych udziałowcowi irlandzkiemu za używanie oprogramowań komputerowych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.