ILPB3/423-1179/09-4/MM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Europejskiej reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 17 grudnia 2009 r. (data wpływu 21 grudnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu, w którym Spółka stała się polskim rezydentem podatkowym - jest prawidłowe.

W dniu 21 grudnia 2009 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z dnia 4 stycznia 2010 r. (data wpływu 11 stycznia 2010 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* momentu, w którym Spółka stała się polskim rezydentem podatkowym,

* określenia dla celów podatkowych wartości poszczególnych składników majątku na moment przeniesienia siedziby oraz powstania nieograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce,

* powstania obowiązku opodatkowania całości otrzymanych odsetek w przypadku dokonania w przyszłości spłaty odsetek od udzielonych przez Spółkę pożyczek, pomimo wcześniejszego częściowego opodatkowania tych odsetek w Holandii.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Spółka została zarejestrowana w Holandii jako Spółka Europejska w rozumieniu Rozporządzenia nr 2157/2001 WE z dnia 8 października 2001 r. w sprawie statutu spółki europejskiej (SE) (Dz. Urz. WE I 294 z 10 listopada 2001 r.; dalej: Rozporządzenie SE) i w tym kraju posiadała siedzibę statutową. Również w Holandii Spółka posiadała miejsce faktycznego zarządu, gdyż uchwały Zarządu mające zasadnicze znaczenie dla Spółki, jak również główne decyzje dotyczące prowadzenia przez Spółkę działalności były podejmowane w większości w Holandii. Rok obrotowy Spółki jest zgodny z rokiem kalendarzowym. Spółka notowana jest na Giełdzie Papierów Wartościowych.

W listopadzie 2008 r. akcjonariusze Spółki powzięli decyzję o przeniesieniu zarówno statutowej siedziby, jak również miejsca faktycznego zarządu z Holandii do Polski, ze skutkiem na dzień 1 stycznia 2009 r. Operacja taka jest dopuszczalna zgodnie z art. 8 ust. 1 Rozporządzenia SE. Wymaga podkreślenia, że przeniesienie takie, jak wynika ze zdania drugiego art. 8 ust. 1 Rozporządzenia SE, nie wiąże się z likwidacją podmiotu prowadzącego działalność w formie spółki europejskiej, ani z utworzeniem nowej osoby prawnej.

Przyczyną, dla której przeniesienie siedziby Spółki miało nastąpić ze skutkiem na dzień 1 stycznia 2009 r., były kwestie formalne związane z zakończeniem roku obrotowego. Celem Spółki było zamknięcie roku obrotowego, w którym podlegała ona wymogom podatkowym i księgowym w Holandii równocześnie z dniem przeniesienia siedziby do Polski, tak aby nowy rok obrotowy rozpocząć już pod rządami odpowiednich polskich regulacji. w innym przypadku, Spółka zmuszona byłaby do sporządzenia dwóch sprawozdań finansowych, jednego za okres od początku roku obrotowego do dnia przeniesienia siedziby według przepisów holenderskich oraz sprawozdania wedle polskiej ustawy o rachunkowości, za okres od dnia przeniesienia siedziby do dnia zakończenia roku obrotowego. Wobec faktu, że Spółka jest notowana na giełdzie, konieczność przygotowania takich sprawozdań mogłaby mieć negatywny wpływ na postrzeganie Spółki przez inwestorów (np. z powodu utrudnionej porównywalności danych Spółki za okres sprawozdawczy, wobec przygotowania ich według różnych standardów rachunkowych). Spółka obawiała się jednak, że w rzeczywistości dokonanie tych czynności w tej samej dacie może nie być możliwe z przyczyn obiektywnych w postaci braku wpływu na moment wpisania Spółki do Krajowego Rejestru Sądowego w Polsce.

Spółka podjęła działania związane z przeniesieniem siedziby z Holandii oraz złożyła odpowiednie dokumenty do zarejestrowania w polskim sądzie rejestrowym, w następstwie czego została wpisana do KRS 22 grudnia 2008 r. Po dokonaniu wpisu, w dniu 24 grudnia 2008 r., Zarząd Spółki podjął uchwałę podkreślającą, że wolą akcjonariuszy, jak i samego Zarządu jest, aby przeniesienie siedziby nastąpiło efektywnie w dniu 1 stycznia 2009 r. i w tym też terminie nastąpi przeniesienie miejsca faktycznego zarządu.

Między dniem rejestracji nowej siedziby Spółki w polskim KRS a dniem 1 stycznia 2009 r., Spółka nie podejmowała żadnych czynności, takich jak uchwały zarządu, zawieranie umów, itp., które mogłyby świadczyć o faktycznym przeniesieniu miejsca faktycznego zarządu do Polski. Spółka nie dokonywała w tym okresie również żadnych istotnych operacji mogących mieć skutki dla majątku Spółki (np. sprzedaż znaczącej części majątku, zaciągnięcie lub spłata znaczących zobowiązań, itp.) prócz zwykłych operacji, takich jak comiesięczna zapłata kontrahentom za stałe usługi, np. bankowe.

W majątku Spółki w okresie między 22 grudnia 2008 r. a 1 stycznia 2009 r. po stronie aktywów wykazywane były udziały w spółkach zależnych, należności z tytułu udzielonych pożyczek oraz gotówka na kontach bankowych. z kolei po stronie pasywów figurowały wierzytelności z tytułu wyemitowanych obligacji.

Spółka jako holenderski rezydent podatkowy rozliczała się w Holandii z tamtejszego podatku dochodowego zgodnie z holenderskimi przepisami podatkowymi. Ponieważ Spółka prowadziła w Holandii księgowość w USD (co jest możliwe na podstawie holenderskich regulacji), ustalony w USD wynik finansowy był podstawą do przygotowania kalkulacji holenderskiego zobowiązania podatkowego w USD, które następnie było przeliczane na EUR po kursie ustalonym przez holenderskie władze podatkowe. Ostatnie rozliczenie podatkowe w Holandii Spółka przygotowała na dzień 31 grudnia 2008 r., wraz z odpowiednim sprawozdaniem finansowym. w rozliczeniu na ten dzień zostały ujęte między innymi naliczone odsetki oraz różnice kursowe, które zgodnie z holenderskimi przepisami podatkowymi rozliczane są na zasadach memoriałowych, w efekcie czego są uwzględniane w wyniku podatkowym. Zatem Spółka na dzień 31 grudnia 2008 r. rozpoznała w Holandii między innymi przychód z tytułu należnych, lecz nieotrzymanych odsetek od udzielonych pożyczek, jak również przychód z tytułu naliczonych, dodatnich różnic kursowych od udzielonych pożyczek, a także rozliczyła się w zakresie podatku dochodowego z tytułu opodatkowania wartości, jakie według holenderskiego prawa podatkowego powstają wyłącznie z tytułu przeniesienia siedziby do innego państwa, bez faktycznych zmian w majątku Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 1. Wniosek Spółki w zakresie pozostałych pytań zostanie rozpatrzony odrębnymi pismami.

Zdaniem Wnioskodawcy, stał się On rezydentem podatkowym w Polsce z dniem 1 stycznia 2009 r.

Dla celów ustalenia momentu powstania rezydencji podatkowej Spółki w Polsce, konieczne jest przeanalizowanie samego pojęcia rezydencja podatkowa. Rezydencja podatkowa przesądza o zakresie podmiotowym wewnętrznych regulacji podatkowych (czyli o tym, kto w danym państwie i w jakim zakresie podlega opodatkowaniu), jednakże, co charakterystyczne, pojęcie to nie występuje wprost ani w regulacjach ustaw o podatkach dochodowych, ani w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska.

Zakres podmiotowy podatku dochodowego od osób prawnych określony został w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i wynika z niego, że podatnikiem tego podatku są między innymi osoby prawne, bez względu na ich rezydencję podatkową. Ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji pojęcia osoba prawna, niezbędne jest odwołanie się do ogólnej definicji z prawa cywilnego, z której wynika, że osobami prawnymi są Skarb Państwa oraz jednostki organizacyjne, którym przepisy szczególne przyznają osobowość prawną. w praktyce osobowość prawna jest zawsze potwierdzana w rejestrze publicznym (KRS) albo w akcie normatywnym, powołującym daną osobę prawną. Co istotne, tak pojęta osobowość prawna obejmuje wszelkie podmioty o tym przymiocie, niezależnie od państwa, które ten przymiot nadało.

Na tej podstawie należy wysnuć wniosek, że "kryterium rezydencji nie ma zatem w zasadzie znaczenia dla stwierdzenia podmiotowości podatkowoprawnej, ma natomiast znaczenie dla wyznaczenia przedmiotowego zakresu opodatkowania". Przedmiotowy zakres opodatkowania wyznaczany jest z kolei na gruncie regulacji art. 3 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Obowiązek ten w swojej podstawowej formie może mieć charakter nieograniczony, wówczas gdy podatnik posiada na terytorium Polski siedzibę lub zarząd. w takim przypadku nałożony na podatnika obowiązek podatkowy obejmuje całość uzyskiwanych przez niego dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Podobnie jak w przypadku pojęcia osobowości prawnej, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają definicji pojęcia "siedziba", wobec czego należy odwołać się do przepisów prawa cywilnego. Zgodnie z kodeksem cywilnym (ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny - Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), gdy ustawa lub statut inaczej nie stanowią, siedzibą osoby prawnej jest miejscowość, w której ma siedzibę jej organ zarządzający. Przy czym zasadą w spółkach kapitałowych jest, iż do zmiany siedziby dochodzi w momencie zarejestrowania zmiany przez sąd rejestrowy (KRS). z kolei pojęcie "zarządu" nie jest skodyfikowane w znaczeniu użytym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych ani w samej ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, ani w innym akcie prawnym z zakresu prawa cywilnego czy handlowego. w związku z tym, w doktrynie wykształcił się pogląd, zgodnie z którym pojęcie to należy rozumieć w znaczeniu funkcjonalnym. Jak bowiem wskazuje się w literaturze przedmiotu: " (...) z uwagi na cele prawa podatkowego, literalne rozumienie pojęcia zarządu nie byłoby właściwe. Uwzględniając aspekt międzynarodowy zjawiska prowadzenia działalności gospodarczej, należy zwrócić uwagę na zagadnienie różnego rozumienia pojęć stosowanych w systemach prawnych różnych państw. w konsekwencji prowadzi to do niemożliwości zastosowania terminów występujących w prawie jednego państwa na gruncie prawa innego państwa. Dlatego też pojęcie zarządu osoby prawnej trzeba rozumieć szeroko, biorąc pod uwagę wszystkie jego funkcjonalne cechy. Trzeba mieć również na uwadze konieczność porównania deklaracji werbalnych podatnika z aktami tworzącymi skutki zarówno faktyczne, jak i prawne. Uwzględniając koncepcje doktrynalne, jak również praktykę stosowaną przez inne państwa, wydaje się, że pod pojęciem zarządu powinno się rozumieć wypełnianie funkcji administracyjno - kierowniczych, mających kluczowe znaczenie dla działania podmiotu gospodarczego rozumianego globalnie. Nie będą zatem istotne w tym wypadku zwykłe działania kierownicze zabezpieczające normalne, codzienne, jednostkowe funkcjonowanie podmiotu gospodarczego. Zarząd powinien posiadać atrybut rzeczywistego i istotnego wpływu na całość działalności. Powinien być podmiotem wydającym impulsy kierownicze, a nie zwykłym przedłużeniem działania innego organu. z tego względu dla celów podatkowych należy brać pod uwagę wyłącznie aspekt funkcjonalny, a nie organizacyjno - techniczny. Uwzględniając wszystkie cechy charakterystyczne dla zarządu osoby prawnej, można uzasadnić tezę, iż łącznik miejsca lokalizacji zarządu odpowiada stosowanemu w obcych systemach podatkowych łącznikowi siedziby efektywnej".

Wypracowana w doktrynie polskiego prawa podatkowego definicja funkcjonalnego rozumienia pojęcia zarządu jest akceptowana przez organy podatkowe: " (...) Ministerstwo Finansów uprzejmie wyjaśnia: stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 106, poz. 482 z późn. zm.), podatnicy mający siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlegają w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania. Jeżeli więc spółka została zarejestrowana w obcym kraju jako "non - resident", czyli podmiot nie posiadający tam siedziby ani zarządu, zaś jednocześnie faktyczny zarząd spółki jest realizowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podmiot ten powinien być traktowany jako podmiot polskiego prawa podatkowego. Analogiczne zasady określania właściwości krajowej organów podatkowych w oparciu o kryterium miejsca wykonywania faktycznego zarządu spółki przyjęte są również w prawie międzynarodowym publicznym. z art. 4 Modelowej Konwencji OECD o unikaniu podwójnego opodatkowania, jak i z komentarza do tego artykułu wynika bowiem, że w przypadkach wątpliwości w jednoznacznym ustaleniu jednej właściwości krajowej w stosunku do podatnika, podstawowym kryterium takiej kwalifikacji jest fakt, w którym kraju jest faktycznie realizowany zarząd spółki. w przypadkach kiedy ten faktyczny zarząd jest realizowany w więcej niż w jednym kraju, rozstrzygająca o właściwości jest kwestia z jakim krajem stosunki ekonomiczne i personalne podatnika są najbliższe". Jak podkreśla to sam Minister Finansów w cytowanym wyżej piśmie, podejście to jest zgodne z rozumieniem pojęcia zarządu na gruncie międzynarodowego prawa podatkowego.

Zgodność rozumienia pojęcia zarządu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz międzynarodowego prawa podatkowego jest istotna z tego względu, że zasady dotyczące ustalania rezydencji podatkowej, wynikające z ustaw o podatkach dochodowych powinny być stosowane z uwzględnieniem postanowień właściwych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska. Jak wynika z art. 87 ust. 1 Konstytucji, postanowienia takich umów należy stosować bezpośrednio, gdyż stanowią one po ratyfikacji źródła powszechnie obowiązującego w Polsce prawa. Zasady ustalania rezydencji podatkowej określane są z reguły w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, opartych na konwencji modelowej OECD, w art. 4 takiej umowy. Zgodnie z treścią tego artykułu, rezydencję podatkową ustala się przeprowadzając tzw. test rezydencji, przy czym kolejne kryteria stosuje się o tyle, o ile kryterium wcześniejsze nie jest wystarczające do określenia państwa rezydencji. Pierwszym kryterium jest miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedziba zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Kryterium to służy do oceny, czy zgodnie z prawem wewnętrznym umawiającego się państwa dany podmiot podlega tam nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Dalsze kryterium, którym w przypadku osób prawnych jest z reguły miejsce faktycznego zarządu, stosuje się o tyle, o ile prawo wewnętrzne dwóch państw uznaje dany podmiot za posiadający w nich domicyl podatkowy.

Zatem, pierwszym krokiem w celu ustalenia rezydencji podatkowej osoby prawnej jest ocena, czy zgodnie z przepisami art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych powstaje dla niej w Polsce obowiązek podatkowy. Następnie, odwołując się do kryteriów wskazanych we właściwej umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy ustalić, czy również drugie państwo - strona podpisanej przez Polskę umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie może twierdzić, że podmiot ten jest rezydentem podatkowym tego państwa. w przypadku, gdyby z uwagi na podobne kryterium podmiot ten został uznany za rezydenta podatkowego Polski, jak i drugiego umawiającego się państwa, wówczas należy zastosować dalsze kryteria testu rezydencji, aby ustalić, w którym państwie ten podmiot ma rezydencję podatkową.

Przenosząc powyższe zasady na sytuację zaistniałą w Spółce, należy stwierdzić, że w momencie rejestracji siedziby w KRS (tekst jedn.: 22 grudnia 2008 r.), Spółka wypełniła dyspozycję art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to jest jej siedziba statutowa znalazła się w Polsce. Jednakże, biorąc pod uwagę regulacje Konwencji z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. Nr 216, poz. 2120, dalej: Konwencja) zawarte w art. 4 ust. 1, holenderskie władze podatkowe miały prawo nadal uważać Spółkę za rezydenta podatkowego tego kraju ze względu na nadal istniejące w Holandii miejsce zarządu. z tego względu konieczne było przeprowadzenie testu rezydencji, stosując kryterium przewidziane w art. 4 ust. 3 Konwencji, jakim jest miejsce faktycznego zarządu. Wynikiem testu było ustalenie, że w okresie między 22 a 31 grudnia 2008 r. Spółka posiadała siedzibę dla celów podatkowych w Holandii, w związku z czym była rezydentem podatkowym tego kraju i tam też ciążył na Niej nieograniczony obowiązek podatkowy. Wynik testu determinował fakt, iż między 22 a 31 grudnia Spółka nie podjęła żadnych czynności, które mogłyby uzasadniać twierdzenie, że doszło do rzeczywistego przeniesienia faktycznego miejsca zarządu do Polski. Istotne znaczenie dla ustalenia tej kwestii ma również uchwała Zarządu Spółki z dnia 24 grudnia 2008 r., potwierdzająca zamiar Spółki odnośnie momentu przeniesienia faktycznego zarządu. z tego też względu, dopiero po przeniesieniu faktycznego zarządu do Polski z dniem 1 stycznia 2009 r., Spółka stała się polskim rezydentem podatkowym, a w rezultacie zaczął na Niej ciążyć nieograniczony obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Powyższe oznacza że co do zasady, na mocy art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, spółki z siedzibą w Polsce są opodatkowane od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania. Zasadę powyższą modyfikują postanowienia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

W przedmiotowej sprawie będą to postanowienia Konwencji z dnia 13 lutego 2002 r. zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120).

Stosownie do art. 4 ust. 1 tej Konwencji, osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny (...).

Natomiast art. 4 ust. 3 ww. Konwencji stanowi, że jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba niebędąca osobą fizyczną ma siedzibę w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona siedzibę w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce jej faktycznego zarządu.

Treść art. 4 umowy polsko - holenderskiej wyraźnie określa, iż decydujące dla określenia rezydencji podatkowej Spółki, jest miejsce jej faktycznego zarządu.

Jednocześnie przy interpretacji umów o unikaniu podwójnego opodatkowania należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

W pkt 24 Komentarza do art. 4 Modelowej Konwencji OECD, wyraźnie stwierdza się, iż "Miejsce faktycznego zarządu to miejsce, w którym, z merytorycznego punktu widzenia, podejmowane są kluczowe decyzje w sprawach zarządzania i w sprawach handlowych, niezbędne do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa. Miejscem faktycznego zarządu będzie zazwyczaj miejsce, w którym osoba lub grupa osób sprawujących najwyższe funkcje (np. rada dyrektorów) podejmuje oficjalne decyzje, miejsce, w którym wypracowane są działania obejmujące przedsiębiorstwo jako całość. Jednak ponieważ nie można ustalić dokładnej normy, zatem w celu ustalenia miejsca faktycznego zarządu powinny być brane pod uwagę wszystkie fakty i okoliczności. Dany podmiot może mieć więcej niż jedno miejsce zarządu, lecz może mieć tylko jedno miejsce faktycznego zarządu".

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w listopadzie 2008 r. akcjonariusze Spółki powzięli decyzję o przeniesieniu zarówno statutowej siedziby, jak również miejsca faktycznego zarządu z Holandii do Polski, ze skutkiem na dzień 1 stycznia 2009 r. w dniu 22 grudnia 2008 r. Spółka została wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego. Po dokonaniu wpisu, w dniu 24 grudnia 2008 r., Zarząd Spółki podjął uchwałę podkreślającą, że wolą akcjonariuszy, jak i samego Zarządu jest aby przeniesienie siedziby nastąpiło efektywnie w dniu 1 stycznia 2009 r., i w tym też terminie nastąpi przeniesienie miejsca faktycznego zarządu.

Należy podkreślić, że w sytuacji, gdy w okresie od 22 grudnia 2008 r. do 1 stycznia 2009 r. Spółka była uznawana za rezydenta dla celów podatkowych w obydwu państwach, zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, tj. w Polsce z uwagi na miejsce zarejestrowania siedziby, a w Holandii ze względu na miejsce zarządu, wówczas określenie momentu powstania nieograniczonego obowiązku podatkowego Spółki w Polsce powinno zostać dokonane zgodnie z art. 4 ust. 3 tej Konwencji, czyli w oparciu o kryterium faktycznego zarządu.

Wnioskodawca wskazał, że między dniem rejestracji nowej siedziby Spółki w Krajowym Rejestrze Sądowym, a dniem 1 stycznia 2009 r. Spółka nie podejmowała żadnych czynności, takich jak uchwały zarządu, zawieranie umów, itp., które mogłyby świadczyć o faktycznym przeniesieniu miejsca faktycznego zarządu do Polski. Spółka nie dokonywała w tym okresie również żadnych istotnych operacji mogących mieć skutki dla majątku Spółki (np. sprzedaż znaczącej części majątku, zaciągnięcie lub spłata znaczących zobowiązań, itp.) prócz zwykłych operacji, takich jak comiesięczna zapłata kontrahentom za stałe usługi, np. bankowe.

Mając na uwadze fakt, że w powyższym okresie (tekst jedn.: od 22 grudnia 2008 r. do 1 stycznia 2009 r.) miejsce faktycznego zarządu Spółki położone było w Holandii, Spółka nie podlegała w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Reasumując powyższe, Spółka stała się polskim rezydentem podatkowym dopiero po przeniesieniu miejsca faktycznego zarządu do Polski z dniem 1 stycznia 2009 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.