ILPB2/4511-1-788/15-2/WS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 19 sierpnia 2015 r. (data wpływu 21 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 21 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza prowadzić portal internetowy, który będzie umożliwiał nawiązanie współpracy między osobami fizycznymi, prowadzącymi własne strony internetowe (blogi), a przedsiębiorcami zainteresowanymi reklamą własnych produktów i usług na tych stronach internetowych (reklamodawcy). Z usług Wnioskodawcy będą korzystać osoby, które prowadzą bloga (blogerzy), którzy nie prowadzą działalności gospodarczej, jak i osoby, które taką działalność prowadzą. W ramach swoich czynności Wnioskodawca będzie umożliwiał nawiązanie kontaktu pomiędzy prowadzącymi bloga a reklamodawcami, będzie pośredniczył na każdym etapie zawierania transakcji oraz będzie wykonywał inne czynności, np. mediacyjne w przypadku zaistnienia sporu pomiędzy prowadzącymi bloga a reklamodawcami.

Wnioskodawca zamierza stworzyć regulamin świadczenia usług, który będzie szczegółowo określał cały proces współpracy pomiędzy nim samym, blogerami i reklamodawcą oraz uwzględniał sposób rozliczania z blogerami i reklamodawcami. Cały proces ma się składać z kilku etapów. W pierwszej kolejności za pośrednictwem portalu internetowego dojdzie do nawiązania kontaktu między blogerem i reklamodawcą. Reklamodawca będzie miał prawo wybrać blog, na którym zamieszczony zostanie tekst reklamowy w oparciu przede wszystkim o liczbę internautów odwiedzających danego bloga, jego tematyką, jak i inne istotne dla reklamodawcy czynniki. Następnie bloger będzie miał obowiązek umieszczenia na swojej stronie internetowej (blogu) tekst reklamowy, który będzie stanowił reklamę produktów lub usług reklamodawcy. Dla przeciętnego odbiorcy treści internetowych tekst reklamowy zamieszczony przez blogera na blogu będzie miał postać tekstu neutralnego, który wyraża prywatną opinię blogera na temat danego produktu lub usługi. Faktycznie jednak tekst reklamowy stanowił będzie reklamę usług lub produktów reklamodawcy.

Na podstawie umowy podobnej do umowy najmu bloger udostępni miejsce reklamowe na swoim blogu i umieści na nim tekst reklamowy na czas oznaczony. Blogerowi będzie przysługiwało wynagrodzenie za udostępnienie miejsca na swojej stronie internetowej i umieszczenie na niej tekstu reklamowego oraz pozostawienie go na stronie przez czas określony.

Jako, że Wnioskodawca będzie pośredniczył we wszystkich etapach współpracy pomiędzy blogerem i reklamodawcą, także wynagrodzenie dla prowadzącego bloga będzie wypłacane przez Wnioskodawcę. Wcześniej będzie on pobierał odpowiednie wynagrodzenie od reklamodawcy, które powiększy o należną mu prowizję. Wnioskodawca będzie zatem zawierał z blogerem umowę o udostępnienie powierzchni reklamowej na jego blogu (umowę podobną do umowy najmu lub dzierżawy) i następnie udostępniał ją przedsiębiorcy na podstawie tożsamej umowy.

Zgodnie z planowanym regulaminem, bloger będzie obowiązany do samodzielnego rozliczania się z osiąganego przez siebie dochodu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy słuszne jest stanowisko Wnioskodawcy, że wypłacane przez niego wynagrodzenie blogerom, którzy nie prowadzą działalności gospodarczej, będzie stanowiło dochód z umowy o charakterze podobnym do najmu lub dzierżawy, tym samym nie będą na nim ciążyły obowiązki płatnika.

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacane blogerom wynagrodzenie będzie stanowiło dochód z umowy o charakterze podobnym do umowy najmu lub dzierżawy i tym samym nie będą ciążyły na nim obowiązki płatnika.

Artykuł 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej zwaną ustawą PIT) zawiera katalog źródeł przychodów. Dla każdego źródła określone są konkretne zasady opodatkowania.

Artykuł 10 ustęp 1 punkt 6 ustawy PIT stanowi, że źródłami przychodu są najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Aby zakwalifikować dochód do tego źródła konieczne jest zatem by był on uzyskiwany przez osobę fizyczną na podstawie umów nazwanych, tj. najem, dzierżawa lub nienazwanych o podobnym charakterze do najmu i dzierżawy, poza działalnością gospodarczą.

Zgodnie z artykułem 659 Kodeksu cywilnego przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Czynsz natomiast może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju. Natomiast w myśl artykułu 693 Kodeksu cywilnego, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie sądów administracyjnych poglądem umowa, na podstawie której jeden podmiot udostępnia innemu podmiotowi możliwość wyświetlania na stronie internetowej określonych treści, jest umową nienazwaną o charakterze podobnym do najmu lub dzierżawy, w ramach której następuje oddanie do używania pewnego bytu wirtualnego w postaci powierzchni strony internetowej (tak samo wyrok NSA z dnia 9 marca 2012 r. sygn. akt II FSK 1548/10, utrzymujący w mocy wyrok WSA w Krakowie z dnia 5 marca 2010 r. sygn. akt I SA/Kr 60/10; wyrok NSA z dnia 19 czerwca 2012 r. sygn. akt II FSK 2485/10, utrzymujący w mocy wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 lipca 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 25/10; wyrok NSA z dnia 27 lutego 2013 r. sygn. akt II FSK 1305/11, utrzymujący w mocy wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 stycznia 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 1448/10).

Stanowisko to potwierdza, że mimo braku materialnego charakteru strony internetowej, jej fragmenty mogą być przedmiotem umowy podobnej do najmu lub dzierżawy.

W ocenie Wnioskodawcy umowy, które zamierza on zawierać z blogerami w ramach opisanego przedsięwzięcia będą odpowiadały umowie podobnej do umowy najmu lub dzierżawy.

W ramach tych umów bloger udostępni Wnioskodawcy powierzchnię na prowadzonej przez siebie stronie internetowej (blogu) w zamian za wynagrodzenie. Wynagrodzenie to będzie stanowiło cenę za możliwość używania przez Wnioskodawcę przestrzeni strony internetowej. W przestrzeni tej umieszczony zostanie tekst reklamowy.

Nie ma znaczenia dla kwalifikacji źródła przychodów to, iż to nie Wnioskodawca, a bloger będzie odpowiedzialny za umieszczenie tekstu reklamowego na swojej stronie internetowej, bowiem opłacona przestrzeń będzie ostatecznie używana przez Wnioskodawcę, zgodnie z jego wytycznymi i zawartą umową. Wnioskodawca będzie miał stały dostęp do tej przestrzeni na stronie internetowej prowadzonej przez blogera. Przedsiębiorca za pośrednictwem Wnioskodawcy będzie miał możliwość decydowania o tym, czy tekst reklamowy będzie dalej wyświetlać się na stronie internetowej blogera. Współpraca w tej materii będzie jednym z obowiązków, jakie będą brały na siebie strony przy zawieraniu umowy. Przychód uzyskiwany przez blogera będzie miał zatem swoje źródło w "posiadaniu" strony internetowej i związanym z tym faktem udostępnieniem jej części do korzystania Wnioskodawcy, a ostatecznie przedsiębiorcy.

Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, wynagrodzenie wypłacane blogerom będzie stanowiło wynagrodzenie ze źródła sklasyfikowanego w artykule 10 ustęp 1 punkt 6 ustawy PIT. Tym samym bloger będzie zobowiązany do samodzielnego rozliczenia z uzyskiwanych dochodów, a na Wnioskodawcy nie będą ciążyły żadne obowiązki płatnika.

Takie samo stanowisko zajął Minister Finansów w interpretacja ogólnej z 10 września 2014 r. numer DD2/033/55/KBF/14/RD-75000 oraz w wydanej później indywidualnej interpretacji podatkowej traktującej o zasadach opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych wypłaty za udostępnienie powierzchni reklamowych na stronach internetowych osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej numer IPPB2/4160-49/14-2/MK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zawiera w art. 10 ust. 1 katalog źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu według zasad określonych dla danego źródła przychodów.

Jednym ze źródeł przychodów określonym w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą. Do tego źródła przychodów zaliczane są zatem przychody uzyskiwane poza działalnością gospodarczą przez osoby fizyczne na podstawie umów nazwanych: najmu oraz dzierżawy, ale również umów nienazwanych, które mają podobny charakter do najmu lub dzierżawy.

Problematyka, na gruncie przepisów wyżej wymienionej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpowiedniego kwalifikowania przychodów z tytułu udostępniania za wynagrodzeniem powierzchni na stronie internetowej, zarządzanej przez osobę fizyczną, m.in. w celach reklamowych do właściwego źródła, była przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych.

Orzecznictwo sądów administracyjnych ukształtowało jednolitą linię rozstrzygnięć w tym zakresie (wyrok NSA z dnia 9 marca 2012 r. sygn. akt II FSK 1548/10, utrzymujący w mocy wyrok WSA w Krakowie z dnia 5 marca 2010 r. sygn. akt I SA/Kr 60/10; wyrok NSA z dnia 19 czerwca 2012 r. sygn. akt II FSK 2485/10, utrzymujący w mocy wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 lipca 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 25/10; wyrok NSA z dnia 27 lutego 2013 r. sygn. akt II FSK 1305/11, utrzymujący w mocy wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 stycznia 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 1448/10).

Sądy administracyjne we wskazanych wyrokach uznały, że wynagrodzenie otrzymywane przez osobę fizyczną zarządzającą stroną internetową należy zakwalifikować do źródła przychodów - najem, dzierżawa lub inne umowy o podobnym charakterze (art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Sądy wskazały, że umowa, na podstawie której jeden podmiot udostępnia innemu podmiotowi możliwość wyświetlania na stronie internetowej określonych treści (najczęściej reklamowych), jest umową nienazwaną o charakterze podobnym do najmu lub dzierżawy. Wprawdzie przedmiotem takiej umowy nie jest ani najem rzeczy, ani dzierżawa rzeczy lub prawa, jednakże następuje oddanie do używania bytu wirtualnego, jakim jest część powierzchni strony internetowej.

Mając na uwadze powyższe, Minister Finansów wydał interpretację ogólną z dnia 5 września 2014 r. Nr DD2/033/55/KBF/14/RD-75000, w której stwierdził m.in., że (...) osoba fizyczna udostępniająca na stronie internetowej miejsce w celu zamieszczenia treści o charakterze m.in. reklamowym za wynagrodzeniem uzyskuje przychód z tytułu umowy o podobnym charakterze do umowy najmu lub dzierżawy. Przychody z tego tytułu należy zakwalifikować do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy PIT, pod warunkiem, że nie są uzyskiwane w ramach działalności gospodarczej. Dochody z tego źródła przychodów podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych, według progresywnej skali podatkowej, określonej w art. 27 ust. 1 ustawy PIT. (...).

Odnosząc się zatem do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego stwierdza się, że wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę blogerom, którzy nie prowadzą działalności gospodarczej, należy kwalifikować do źródła przychodów najem, dzierżawa lub inne umowy o podobnym charakterze (art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy). W takiej sytuacji na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika w zakresie obliczenia, pobrania i zapłacenia podatku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.