ILPB2/4511-1-766/15-2/WS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2015 r. (data wpływu 19 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 19 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umów o pracę przedstawicieli medycznych i handlowych (dalej: "Przedstawiciele"). Miejscem wykonywania pracy Przedstawicieli jest obszar kilku województw lub cały kraj. Charakter wykonywanej przez nich pracy wiąże się z odbywaniem podróży na tym terenie (określonym, jako miejsce pracy w ramach umowy o pracę). Z uwagi na to, że ww. zadania służbowe nie są wykonywane poza stałym miejscem pracy określonym w umowie o pracę wyjazdy Przedstawicieli nie są podróżami służbowymi w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy.

W wyniku przedmiotowych podróży na terenie miejsca wykonywania pracy Przedstawiciele ponoszą koszty noclegów. Przy czym, Wnioskodawca zapewnia nocleg Przedstawicielom wyłącznie w sytuacji, gdy charakter zadania służbowego (w tym odległość miejsca jego wykonania od miejsca zamieszkania) uzasadnia taką konieczność.

Wnioskodawca na podstawie dokumentów potwierdzających przedmiotowe wydatki (faktur, rachunków) i po weryfikacji zasadności ich poniesienia zwraca Przedstawicielom równowartość tych kosztów. Zwrot poniesionych przez Przedstawicieli wydatków nie przynosi im korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść. Korzystanie przez Przedstawicieli z noclegu jest niezbędne do wykonania zadań wynikających ze stosunku pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wartość noclegu finansowanego przez Wnioskodawcę, jako pracodawcę będzie stanowiła dla Przedstawiciela przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy PIT, od którego należy pobrać zaliczkę, jeżeli potrzeba noclegu jest bezpośrednio związana z czynnościami służbowymi wykonywanymi przez tego Przedstawiciela.

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot Przedstawicielom zatrudnionym na umowę o pracę, w której jako miejsce świadczenia pracy jest wskazany obszar kilku województw lub cały kraj, kosztów noclegów poniesionych w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych nie stanowi przychodu ze stosunku pracy i Wnioskodawca, jako płatnik nie jest zobowiązany do pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy PIT za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze powołany przepis należy stwierdzić, iż przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, czy też częściowo odpłatne lub świadczenia w naturze, skutkujące powstaniem po stronie pracownika przysporzenia majątkowego, mającego swoje źródło w stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zdaniem Wnioskodawcy ponoszone przez Przedstawicieli koszty noclegów pozostają w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych, zatem ich zwrot nie stanowi po ich stronie przysporzenia majątkowego i tym samym nie może być traktowany, jako przychód ze stosunku pracy.

Należy podkreślić, iż korzystanie z noclegów przez Przedstawicieli w trakcie podróży nie służy zaspokojeniu ich osobistych potrzeb, lecz tylko i wyłącznie potrzeb pracodawcy. Pozostają one w ścisłym związku z wykonywaniem przez Przedstawicieli obowiązków służbowych. Wnioskodawca, jako pracodawca weryfikuje zasadność ponoszonych przez Przedstawicieli wydatków na noclegi pod kątem realizacji obowiązków pracowniczych i dopiero potem dokonuje zwrotu na rzecz Przedstawiciela. W rezultacie Przedstawiciel z tytułu wydatku poniesionego na nocleg nie uzyskuje żadnego przysporzenia majątkowego, korzyści majątkowej, więc brak jest podstaw do rozpoznawania z tego tytułu po jego stronie przychodu ze stosunku pracy.

Zasadność stanowiska Wnioskodawcy potwierdził Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. (sygnatura akt: K 7/13). W treści tego orzeczenia wskazane zostały cechy, które zdaniem Trybunału Konstytucyjnego warunkują zdefiniowanie świadczenia otrzymanego od pracodawcy jako innego nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy PIT (podlegającego doliczeniu do przychodu), a mianowicie świadczenie takie:

* ma być spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie);

* zostało spełnione w interesie pracownika, a nie pracodawcy;

* korzyść z niego jest wymierna i przypisana indywidualnie do pracownika.

Odnosząc wskazane przesłanki do sytuacji pokrycia wydatków za noclegi Przedstawicieli, których poniesienie jest podyktowane obowiązkami wynikającymi ze stosunku pracy, należy uznać, że jako świadczenie spełnione w interesie pracodawcy nie rodzi obowiązku rozpoznawania przychodu.

Stanowisko takie po wyroku Trybunały Konstytucyjnego zajął m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 2 października 2014 r. (sygnatura: II FSK 2387/12) wskazując, że zapewnienie noclegu przez pracodawcę pracownikowi służy wyłączeniu realizacji obowiązku pracowniczego - pracownik nie ma tutaj żadnej swobody w zarządzaniu i rozporządzeniu tym świadczeniem; wykorzystuje je w konkretnym celu - wykonaniu swoich obowiązków pracowniczych".

Bardzo istotne jest to, że analogiczne stanowisko do zaprezentowanego przez Wnioskodawcę zajął Minister Finansów zmieniając z urzędu interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 31 marca 2015 r. (sygnatura: IPTPB1/415-741/144-4/MM). W zmienionej interpretacji z dnia 25 czerwca 2015 r. (sygnatura: DD3.8222.2.247.2015.OBQ) Minister Finansów w sposób jednoznaczny wskazał, że wynikające z konieczności wykonywania czynności służbowych sfinansowanie przez Wnioskodawcę koszty noclegów, związane z wykonywaniem przez pracowników pracy w miejscu i w czasie wskazanym przez pracodawcę (niebędącym podróżą służbową,), nie generuje po stronie pracowników przychodu do opodatkowania. Wydatki ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymują od Wnioskodawcy jakiekolwiek przysporzenia majątkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.