ILPB2/4511-1-744/15-4/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 16 lipca 2014 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie 13 maja 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 sierpnia 2015 r. (data wpływu 11 sierpnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania odpisu zachowku - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 lipca 2014 r. Pan złożył do Urzędu Skarbowego wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej możliwości dokonania odpisu zachowku. Pismem z dnia 6 maja 2015 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego-działający na podstawie art. 17 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa - przekazał skan wniosku Pana do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu.

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 168 § 1 i § 2, art. 3 pkt 13, art. 14b § 2, § 3 i § 4, art. 14f § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 29 lipca 2015 r. nr ILPB2/4515-1-32/15-2/MK Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowanego, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 29 lipca 2015 r., zaś w dniu 11 sierpnia 2015 r. (data nadania 7 sierpnia 2015 r.) Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zainteresowany zwrócił się z prośbą o dokonanie odpisu zachowku w wysokości 43 000,00 zł (słownie: czterdzieści trzy tysiące złotych) od zbytego spadku (mieszkania po zmarłej matce) o wartości 203 656,01 zł (słownie: dwieście trzy tysiące sześćset pięćdziesiąt sześć złotych 01/100).

Do dokonania sprzedaży spadku (mieszkania po zmarłej matce) zmusiła Wnioskodawcę sytuacja finansowa w jakiej znalazł się po tym, jak córki zmarłego brata upomniały się o zapłacenie po nim zachowku. Mimo tego, że brat nie został ujęty w testamencie sporządzonym przez matkę, mieszkał w sprzedanym lokalu mieszkalnym, nie dokonywał żadnych opłat związanych z jego użytkowaniem, to jeszcze systematycznie dokonywał znacznych zniszczeń zarówno w substancji trwałej, jak i ruchomej. Tak więc Zainteresowany otrzymał w spadku mieszkanie, które było własnością matki wraz z bratem - lokatorem.

Datą nabycia spadku (datą zgonu matki Wnioskodawcy) był 17 listopada 2010 r. Postanowienie sądu rejonowego z dnia 8 grudnia 2011 r. o nabyciu spadku w całości przez Wnioskodawcę, syna spadkodawczyni) uprawomocniło się 30 grudnia 2011 r.

Datą sprzedaży odziedziczonego spadku (mieszkania własnościowego) był 7 września 2012 r.

Następnie Zainteresowany opisał swoją złożoną sytuację rodzinną.

Po śmierci matki i uprawomocnieniu testamentu Wnioskodawca przejął wszelkie obowiązki wynikające z utrzymania sprzedanego lokalu mieszkalnego wraz z opieką nad chorym i mieszkającym w nim bratem.

Gdy po śmierci brata Zainteresowany rozpoczął porządkowanie sprzedanego lokalu mieszkalnego, okazało się, że ów lokal kwalifikuje się do odbudowy, a nie do zwyczajnego remontu. Koszty jakie poniósł w związku z doprowadzeniem mieszkania do użytku wyniosły Zainteresowanego blisko 42 000,00 zł (słownie: czterdzieści dwa tysiące złotych).

Tak zatem, reasumując dotychczasową sytuację, Wnioskodawca poniósł wszelkie obciążenia finansowe związane z utrzymaniem oraz odbudową ww. lokalu mieszkalnego, opieką nad poważnie chorym bratem i jego pochówkiem (córkom los brata był praktycznie obojętny), spłaceniem wszelkich długów brata, wypłaceniem zachowku córkom brata, którym z moralnego punktu widzenia absolutnie się nie należał (opinia prawnika), a Zainteresowanego zmusił do podjęcia kredytu w banku, co dodatkowo podwyższyło wartość obciążającego Wnioskodawcę rozliczenia. Spłata podjętego kredytu i różnego rodzaju perturbacje na rynku pracy (Zainteresowany prowadzi wraz z żoną firmę reklamową) oraz ponoszone przez Wnioskodawcę wyżej wykazane koszty, wymogły na Zainteresowanym w miarę pilną sprzedaż uzyskanego spadku, którego jedyną składową był ww. lokal mieszkalny, wykupiony na własność przez matkę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy można dokonać odpisu zachowku w wysokości 43 000,00 zł (słownie: czterdzieści trzy tysiące złotych) od kwoty zbytego spadku o wartości 203 656,06 zł (słownie: dwieście trzy tysiące sześćset pięćdziesiąt sześć złotych 06/100).

Zdaniem Wnioskodawcy, w zaistniałej sytuacji powinien mieć możliwość umniejszenia kwoty zbytego spadku o kwotę zachowku, który zapłacił córkom swojego zmarłego w dniu 6 czerwca 2011 r. brata. Bez możliwości odpisu wyżej wymienionego zachowku, Zainteresowany zostałby zmuszony do zapłacenia podatku od pieniędzy, którymi fizycznie nie dysponuje, a z perspektywą płacenia podatku za obce osoby, w żadnym wypadku nie może się zgodzić. Wnioskodawca nadmienił, że do zbycia spadku zmusił go zbieg niekorzystnych okoliczności: kosztowny remont, praktycznie odbudowa od podstaw zniszczonego lokalu, którego do momentu otrzymania spadku nie był użytkownikiem, spłata zachowku, który został obliczony nie na podstawie stanu faktycznego, lecz w oparciu o ceny podobnych lokali w idealnym stanie, zapaść na rynku reklamy, którą zajmuje się zawodowo w latach 2010-2012.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Podkreślić należy, że przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie, kwota uzyskana z tego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Wobec powyższego, w przypadku sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ww. ustawy decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma moment ich nabycia.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że sprzedany w dniu 7 września 2012 r. lokal mieszkalny został nabyty przez Zainteresowanego w dniu 17 listopada 2010 r. w drodze spadkobrania.

Stosownie bowiem do art. 924 i art. 925 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.), spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego. Z kolei, postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia. Tym samym, dniem nabycia przez spadkobiercę spadku jest dzień otwarcia spadku, czyli data śmierci spadkodawcy.

Zatem w niniejszej sprawie dniem nabycia przez Wnioskodawcę spadku jest data śmierci matki (spadkodawczyni). Nabycie przez Wnioskodawcę przedmiotowego lokalu mieszkalnego nastąpiło zatem w dniu 17 listopada 2010 r.

W konsekwencji, sprzedaż przedmiotowego lokalu mieszkalnego w dniu 7 września 2012 r. skutkuje dla Wnioskodawcy powstaniem źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ została dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym doszło do nabycia.

Zgodnie z art. 30e ust. 1 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku. Po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

* dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub

* dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.

W myśl art. 45 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8. Natomiast na podstawie art. 45 ust. 1a pkt 3 tejże ustawy, w terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e (PIT-39).

Stosownie do ust. 2 artykułu 30e ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Przy tym, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie; należy zatem stosować językowe (potoczne) rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością).

Można do takich kosztów zaliczyć:

* koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego,

* prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości,

* koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości,

* wydatki związane ze sporządzeniem przez notariusza umowy cywilnoprawnej, koszty i opłaty sądowe.

Artykuł 22 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jednakże przepisem określającym, jakiego rodzaju wydatki uznaje się za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia m.in. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu nabytego w drodze spadku, jest art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Wysokość nakładów, o których mowa w art. 22 ust. 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że córkom zmarłego brata Wnioskodawcy przysługiwał zachowek na podstawie art. 991 Kodeksu cywilnego, który został im zapłacony przez spadkobiercę testamentowego (Wnioskodawcę) w kwocie 43 000 zł.

Na podstawie art. 991 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, zstępnym, małżonkowi oraz rodzicom spadkodawcy, którzy byliby powołani do spadku z ustawy, należą się, jeżeli uprawniony jest trwale niezdolny do pracy albo jeżeli zstępny uprawniony jest małoletni - dwie trzecie wartości udziału spadkowego, który by mu przypadał przy dziedziczeniu ustawowym, w innych zaś wypadkach - połowa wartości tego udziału (zachowek).

Jeżeli uprawniony nie otrzymał należnego mu zachowku bądź w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny, bądź w postaci powołania do spadku, bądź w postaci zapisu, przysługuje mu przeciwko spadkobiercy roszczenie o zapłatę sumy pieniężnej potrzebnej do pokrycia zachowku albo do jego uzupełnienia (art. 991 § 2 Kodeksu cywilnego).

Należy w tym miejscu wyjaśnić, że w świetle prawa zobowiązanym z tytułu zachowku jest spadkobierca, w stosunku do osoby niewskazanej w testamencie, a mającej prawo do spadku z mocy ustawy, której przysługuje roszczenie o zachowek względem wyznaczonych przez spadkodawcę spadkobierców. Uprawniony do zachowku otrzymuje pieniężną rekompensatę. Korzyść ta stanowi równowartość części udziału spadkowego, który przypadałby uprawnionemu, gdyby dziedziczył z ustawy.

Jednakże przywołany wyżej przepis art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sposób jednoznaczny wskazuje, że kosztem uzyskania przychodu przy sprzedaży nieruchomości nabytej w drodze darowizny mogą być wyłącznie:

* udokumentowane nakłady na nieruchomość zwiększające jej wartość,

* kwota zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej ten podatek przypada na ten dom (nieruchomość).

Konieczność zapłaty przez Wnioskodawcę zachowku stanowi osobiste zobowiązanie Zainteresowanego względem osób pominiętych w testamencie; nie stanowi natomiast kosztu uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, albowiem nie mieści się w katalogu kosztów uzyskania przychodu zawartym w art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który to katalog precyzyjnie wskazuje, jakie wydatki zbywający może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości nabytej w drodze darowizny.

Przepis art. 22 ust. 6d ww. ustawy w sposób jednoznaczny określa co może być kosztem uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości nabytej w drodze darowizny, ww. przepis nie uwzględnił w kosztach uzyskania przychodu wartości zachowku.

Odnosząc przywołane wyżej uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy, należy stwierdzić, że przychód który Wnioskodawca uzyskał z odpłatnego zbycia mieszkania nabytego w spadku po zmarłej w 2010 r. matce, zgodnie z dyspozycją zacytowanego powyżej art. 22 ust. 6d ustawy, może zostać pomniejszony wyłącznie o udokumentowane nakłady na to mieszkanie, zwiększające jego wartość oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanego mieszkania przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

W związku z powyższym poniesiony przez Wnioskodawcę wydatek związany z wypłatą zachowku stanowiącego osobiste zobowiązanie Wnioskodawcy nie stanowi kosztu odpłatnego zbycia, jak również nie mieści się w ustawowych kryteriach kosztu uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości. Wypłata zachowku musiałaby nastąpić bez względu na fakt czy Wnioskodawca sprzedałby mieszkanie, czy nie. Nadto, zachowek nie jest nakładem na mieszkanie zwiększającym jego wartość.

Brak jest zatem podstaw prawnych, aby wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę w postaci wypłaconego zachowku zaliczyć do kosztów odpłatnego zbycia nieruchomości, jak również do kosztów uzyskania przychodów. Długi obciążające masę spadkową nie stanowią żadnej z kategorii wskazanych w art. 22 ust. 6d, a zatem nie mogą zostać uwzględnione przy ustalaniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym w przypadku sprzedaży nieruchomości lub praw nabytych w drodze spadku. Wobec powyższego, poniesiony przez Wnioskodawcę wydatek na spłatę roszczeń o zachowek nie może być uznany za koszty uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia nabytego przez niego w drodze spadku mieszkania. Zauważyć należy, że długi spadkowe jakkolwiek wpływają na wysokość podstawy opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn, pozostają bez wpływu na ustalenie tej podstawy w podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku sprzedaży nieruchomości lub praw nabytych w drodze spadku. Zatem kwota, którą Wnioskodawca przeznaczył na wypłatę zachowku na rzecz córek brata nie będzie miała wpływu na wysokość podatku z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości.

Reasumując: rozliczając się z urzędem skarbowym z tytułu odpłatnego zbycia mieszkania nabytego w spadku po zmarłej matce, Wnioskodawca zobowiązany jest wykazać cały uzyskany z tej sprzedaży przychód, pomniejszony jedynie o koszty odpłatnego zbycia, stanowiące niezbędne wydatki, aby transakcja zbycia mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością) oraz koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca nie może pomniejszyć uzyskanego przychodu o wypłacony córkom brata zachowek, ponieważ - jak wskazano powyżej - wydatek ten nie jest ani kosztem odpłatnego zbycia, ani kosztem uzyskania przychodu w rozumieniu ww. przepisu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto należy wskazać, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony, do oceny dokumentów załączonych do wniosku; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego, bądź zdarzenia przyszłego, przedstawionym przez Zainteresowanego i stanowiskiem Zainteresowanego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.