ILPB2/4511-1-733/16-2/MKA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 2 czerwca 2016 r. (data wpływu 10 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 10 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

S.A. (dalej: "Spółka", "Wnioskodawca"), producent sprzętu AGD w Polsce i na rynki zagraniczne, współpracuje z podmiotami (również powiązanymi w ramach grupy kapitałowej), które są dostawcami Spółki i/lub zajmują się dystrybucją i sprzedażą sprzętu AGD produkowanego lub nabywanego przez Spółkę (dalej: "Kontrahenci"). W związku z powyższym, w celu wyboru najlepszych dostawców Spółki oraz przybliżenia jej oferty handlowej, Wnioskodawca podejmuje liczne działania mające na celu rozpowszechnienie wiedzy na temat sprzętu AGD będącego w ofercie Spółki z perspektywy ich budowy, parametrów technicznych, funkcjonowania, użyteczności, wydajności, obsługi, itp. Dlatego też, w ramach strategii zarządzania relacjami między Spółką a Kontrahentami, Wnioskodawca organizuje m.in. różnego rodzaju inicjatywy o charakterze szkoleniowym przeplatane elementami integracyjnymi, rekreacyjnymi, itp., które są finansowane ze środków obrotowych Spółki (dalej: "Inicjatywy").

Uczestnikami Inicjatyw mogą być zarówno pracownicy Kontrahentów zatrudnieni w oparciu o umowy o pracę, osoby fizyczne współpracujące z Kontrahentami na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, a także umowy o świadczenie usług zawartej przez taką osobę z danym Kontrahentem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej oraz osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą bezpośrednio współpracujące z Wnioskodawcą (dalej: "Uczestnicy").

Inicjatywy mogą odbywać się zarówno w siedzibie Spółki, jak i poza nią (np. w wynajętych salach konferencyjnych, obiektach sportowo-rekreacyjnych, restauracjach, hotelach, pensjonatach, klubach, itd.). W zależności od charakteru danej Inicjatywy, Wnioskodawca zapewnia Uczestnikom między innymi posiłki, napoje, oprawę muzyczną, gry i zabawy zespołowe, grupowe zajęcia sportowo-rekreacyjne, warsztaty edukacyjne, transport Uczestników do/z miejsca docelowego wyjazdu, zakwaterowanie, ubezpieczenie NNW, opiekę rezydenta, karnety/wejściówki wstępu do obiektów rekreacyjno-sportowych, uprawniających do skorzystania z danej atrakcji, wypożyczenie niezbędnego sprzętu, lekcje z instruktorem lub trenerem, bilety do instytucji kulturalnych, np. do kina, teatru, itp. (dalej łącznie zwane "Świadczeniami"). Świadczenia te w zależności od potrzeb oraz ofert rynkowych dla tego typu usług mogą przyjąć również inny charakter.

W niektórych przypadkach uzależnionych od charakteru danej Inicjatywy, w celu ograniczenia zbędnych kosztów związanych z organizacją takich Inicjatyw Spółka dokonuje wstępnego oszacowania ilości Uczestników biorących udział w danej Inicjatywie, lecz tak przygotowana wstępna lista ma wyłącznie szacunkowy, informacyjny i niewiążący charakter. Wnioskodawca nie ma możliwości ustalenia faktycznego poziomu wykorzystania Świadczeń oferowanych w ramach Inicjatyw przez poszczególnych jej Uczestników. Uczestnicy nie ponoszą żadnych kosztów związanych z uczestnictwem w Inicjatywach.

Głównym celem Inicjatyw jest osiągnięcie korzyści biznesowych w postaci pozyskania jak najlepszych ofert od swoich dostawców oraz rozpowszechnienia wiedzy o sprzęcie AGD będącym w ofercie Spółki, a także wzmocnienia zaangażowania Uczestników w wykonywaną pracę często związaną z dystrybucją, sprzedażą i promocją sprzętu AGD Spółki. W tym miejscu Spółka pragnie nadmienić, że jej wyniki finansowe zależą bezpośrednio od wyników sprzedażowych produkowanego przez Spółkę sprzętu AGD, na co z kolei istotny wpływ mają ceny oferowane przez dostawców Spółki. Wyniki sprzedażowe z kolei uzależnione są bezpośrednio między innymi od atrakcyjnej ekspozycji towarów Spółki, rozpoznawalności marki, opinii i informacji na temat produktów przedstawianych często przez Uczestników konsumentom finalnym. W tym kontekście Uczestnicy działają w ramach wzrostu sprzedaży produktów Spółki i pośrednio wpływają na poziom uzyskanych przez nią przychodów. Tym samym z perspektywy prowadzonej działalności gospodarczej kluczowe znaczenie dla Wnioskodawcy mają relacje z Uczestnikami, których budowanie i podtrzymywanie mają na celu organizowane przez Spółkę Inicjatywy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że udział Uczestników w Inicjatywach nie prowadzi do powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu p.d.o.f., a tym samym po stronie Wnioskodawcy nie powstają jakiekolwiek obowiązki płatnika.

Zdaniem Wnioskodawcy, udział Uczestników w Inicjatywach organizowanych przez Spółkę nie prowadzi do powstania przychodu i tym samym na Spółce jako na płatniku nie ciążą jakiekolwiek obowiązki płatnika związane z koniecznością obliczenia zaliczki na p.d.o.f. lub przygotowania informacji PIT-8C.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm. - dalej ustawy p.d.o.f.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy - Ordynacja Podatkowa zaniechano poboru podatku.

W myśl zaś art. 11 ust. 1 ustawy p.d.o.f., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ustawy p.d.o.f., za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Jednocześnie, zgodnie z art. 42a ustawy p.d.o.f., osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z zestawienia powyższych przepisów wynika, że za przychód podlegający opodatkowaniu uznać należy każdą formę przysporzenia w majątku osoby fizycznej - mającą zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną (w tym nieodpłatne świadczenia). W tym miejscu należy wskazać, iż w orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany jest pogląd, zgodnie z którym nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatkach dochodowych jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (tak m.in. Naczelny Sąd Administracyjny (dalej:"NSA") w pełnym składzie Izby Finansowej w uchwale II FPS 7/10 z dnia 24 października 2011 r., NSA w orzeczeniach: sygn. II FSK 1111/12 z dnia 14 marca 2014 r., sygn. II FSK 803/12 z dnia 14 marca 2014 r., sygn. II FSK 684/12 z dnia 5 marca 2014 r., sygn. II FSK 93/12 z dnia 20 grudnia 2013 r.). Wskazać przy tym należy, że sposób obliczenia dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych wartości nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych został określony odmiennie od wartości pieniężnych, co znajduje odzwierciedlenie w treści przepisu art. 11 ust. 2, 2a i 2b ustawy p.d.o.f.

Za wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. K 7/13, dalej: "wyrok TK"), stwierdzić jednak należy, że "mimo bardzo szerokiego ujęcia przychodów (...) nie każde świadczenie (...) jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu". W tym miejscu należy wskazać, iż co prawda wyrok TK dotyczy konkretnie przypadku osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę oraz dochodu ze stosunku pracy, jednakże przeprowadzona w nim analiza w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym nieodpłatnych świadczeń, zdaniem Wnioskodawcy, powinna być stosowana w szerokim zakresie, a więc nie tylko w stosunku do świadczeń otrzymywanych przez pracowników, lecz również przez inne osoby, gdyż zawiera uniwersalne wytyczne dotyczące opodatkowania otrzymywanych nieodpłatnych świadczeń. Co więcej, w opinii Spółki, pominięcie przedmiotowych wytycznych wskazanych w wyroku TK w stosunku do innych osób byłoby przejawem dyskryminacji innych grup niż pracownicy.

Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, za przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym można uznać jedynie takie świadczenia, które łącznie spełniają następujące przesłanki:

Tym samym, odnosząc powyższe do stanu przedstawionego we wniosku wskazać należy, że obiektywne kryterium wystąpienia przysporzenia majątkowego (korzyści) nie jest spełnione, gdy Spółka proponuje Uczestnikom udział w Inicjatywach. W praktyce bywa często tak, że Uczestnicy biorą udział w Inicjatywach ze względu na relacje łączące Spółkę z danym Kontrahentem, a więc większości przypadków nie odbywa się to na zasadzie dobrowolności. Co więcej, nawet jeśli dany Uczestnik bierze udział w Inicjatywach dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku, gdyż nie można zakładać, że taki wydatek byłby poniesiony przez Uczestnika gdyby Spółka nie organizowała danej Inicjatywy. Wskazać przy tym należy, że korzyść z organizacji Inicjatywy uzyskuje przede wszystkim Spółka, która realizuje w ten sposób swój główny cel, jakim jest budowanie relacji z Uczestnikami oraz wzmocnienie z nimi więzi, co z kolei przekłada się na polepszenie efektywności pracy i retencję Uczestników. Dodatkowo wskazać należy, iż w przypadku Inicjatyw nie jest możliwe ustalenie w oparciu o przepisy ustawy p.d.o.f. skonkretyzowanej i indywidualnie ustalonej wartości świadczenia otrzymanego przez konkretnego Uczestnika (w szczególności nie jest możliwe zweryfikowanie co Uczestnicy zjedli bądź z jakich atrakcji skorzystali), a szacowanie wartości świadczenia lub przypisanie jako przychodu wartości statystycznej jest w ramach ustawy p.d.o.f. niedopuszczalne (co również potwierdził Trybunał Konstytucyjny w wyroku TK).

W konsekwencji powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, ze względu na brak spełnienia przesłanek warunkujących powstanie przychodu, o których mowa w wyroku TK, po stronie Uczestników nie powstaje jakikolwiek przychód z tytułu uczestnictwa w Inicjatywach i otrzymania w związku z tym Świadczeń dla celów p.d.o.f.

Powyższe stanowisko oraz wykładnia przepisów ustawy p.d.o.f. w odniesieniu do określenia, w jakich okolicznościach po stronie osób fizycznych otrzymujących nieodpłatne świadczenia powstaje przychód, zostało odzwierciedlone przykładowo:

* w interpretacji indywidualnej z dnia 6 kwietnia 2016 r. o sygn. IPPB4/451I-56/16-4/MS2, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, że "Rację ma więc Wnioskodawczyni twierdząc, że w przypadku organizowania (...) imprez integracyjnych, na które zostaną zaproszeni pracownicy i będzie możliwa obecność osób towarzyszących oraz osób współpracujących z Wnioskodawczynią w ramach umów cywilnoprawnych lub zatrudnionych w podmiotach współpracujących z Wnioskodawczynią w ramach umów cywilnoprawnych (np. pracownicy kluczowych dostawców lub podmiotów powiązanych z Wnioskodawczynią) nie można mówić o przychodzie ze świadczenia nieodpłatnego. Impreza integracyjna organizowana przez pracodawcę nie spełnia kryterium wystąpienia po stronie uczestników przysporzenia majątkowego (korzyści). Skoro, imprezy integracyjne będą miały charakter ogólnodostępny i udział w imprezach jest dobrowolny, po stronie uczestników nie pojawi się korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie impreza organizowana przez Wnioskodawczynie, uczestnik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Udział w imprezie organizowanej przez Wnioskodawczynie nie oznacza uzyskania przychodu przez uczestnika także z tego powodu, że Wnioskodawczyni organizuje je dla nieograniczonej liczby osób, tj. (...) innych zaproszonych gości nie spełnia przesłanek do uznania, że uczestnik z tytułu uczestnictwa w takiej imprezie uzyskuje przychód w postaci nieodpłatnego świadczenia, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym na Wnioskodawczyni nie ciążą również z tego tytułu obowiązki płatnika ani obowiązki informacyjne".

* w interpretacji indywidualnej z dnia 1 lipca 2015 r. o sygn. DD3.8222.2.252.2015.MCA, w której Minister Finansów stwierdził, że: "Również w przypadku uczestników imprezy (niebędących pracownikami Wnioskodawcy) Wnioskodawca nie ma obowiązku doliczyć do przychodów tych osób wartości świadczenia związanego z ich uczestnictwem w imprezie, ani też naliczyć od nich, pobrać i odprowadzić zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. W przypadku uczestnictwa osoby fizycznej w tego rodzaju spotkaniu nie są bowiem spełnione wszystkie przesłanki, o których mowa w ww. wyroku Trybunału, a co za tym idzie udział osoby fizycznej w tego rodzaj imprezie nie kreuje po jej stronie przychodu do opodatkowania z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Za prawidłowe należy zatem uznać stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku nie można uczestnikowi imprezy przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu, gdyż jest ono dokonywane bez uprzedniej jego zgody a ponadto nie jest możliwe zindywidualizowanie jego wartości."

Wnioskodawca zdaje sobie sprawę, że przywołane wyżej rozstrzygnięcia zapadały w interpretacjach indywidualnych dotyczących konkretnych spraw, jednak stany faktyczne leżące u podstaw przywołanych interpretacji były tożsame ze stanem faktycznym występującym u Wnioskodawcy. Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, linia interpretacyjna dotycząca braku skutków w p.d.o.f. związanych z uczestnictwem Uczestników w organizowanych przez Spółkę Inicjatywach, ujednolicona po wyroku TK, powinna w pełni znaleźć zastosowanie w niniejszej sprawie.

Abstrahując od powyższego Spółka pragnie dodać, że nawet w przypadku, gdyby uznać, iż Świadczenia otrzymane przez Uczestników w ramach Inicjatyw stanowią przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (co jednak zdaniem Spółki jest bezzasadne z uwagi na argumenty przytoczone powyżej), Wnioskodawca stałby na stanowisku, iż w takiej sytuacji zastosowanie znalazłoby zwolnienie z p.d.o.f. określone w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy p.d.o.f. Zgodnie z tym przepisem, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13, zgodnie z którym przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

Mając na uwadze powyższe, Spółka pragnie podkreślić, iż w powołanym art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca posłużył się terminem "podróż" bez określenia "służbowa", dlatego też zakres tego zwolnienia jest szerszy niż w przypadku pracowników, ponieważ nie ogranicza się ono jedynie do podróży służbowych, ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami. Zdaniem Spółki dla zastosowania przedmiotowego zwolnienia nie jest konieczne, by pomiędzy świadczeniobiorcą, a świadczeniodawcą występował jakikolwiek stosunek prawny, co znajduje potwierdzenie m.in. w wyroku WSA z dnia 28 października 2009 r., sygn. I SA/Op 296/09, w którym Sąd uznał, iż przychód osiągnięty przez członków zarządu w związku z poniesieniem przez spółkę kosztów ich podróży i zakwaterowania korzysta ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy p.d.o.f., gdyż zostają w tym przypadku spełnione warunki zastosowania zwolnienia wynikające z art. 21 ust. 13 powołanej ustawy (tekst jedn.: wydatki poniesione zostaną przez spółkę w celu uzyskania przychodu i nie są zaliczone przez członków zarządu spółki do kosztów uzyskania przychodów).

Przenosząc powyższe na grunt opisanego stanu faktycznego, zdaniem Spółki, nawet w przypadku, gdyby uznać (z czym nie zgadza się Spółka), iż Świadczenia stanowią dla Uczestników przychód podlegający opodatkowaniu p.d.o.f. (co jak wskazano powyżej, zdaniem Spółki jest bezzasadne z uwagi na argumenty przytoczone powyżej), to i tak Świadczenia te podlegałyby zwolnieniu z p.d.o.f. w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy p.d.o.f., gdyż zostały spełnione odpowiednie przesłanki. tj.:

* koszty poniesione w związku z organizacją Inicjatyw nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Uczestników, oraz

* koszty te zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów przez Spółkę.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy umożliwienie Uczestnikom udziału w Inicjatywach nie prowadzi do powstania po ich stronie jakiegokolwiek przychodu podlegającego opodatkowaniu p.d.o.f. Tym samym po stronie Wnioskodawcy nie powstają jakiekolwiek obowiązki płatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy PIT oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jakim są inne źródła, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym, z kolei przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 9 ust. 2 i art. 11 ust. 1 ustawy podatkowej).

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 cyt. ustawy, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Przepisy ustawy podatkowej nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 i art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Rozumienie tego pojęcie zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy, termin "nieodpłatne świadczenie" ma "szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy". W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych.

Kwestia rozumienia pojęcia "innych nieodpłatnych świadczeń" - w kontekście świadczeń pracowniczych - była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, stwierdził, iż "zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii "innych nieodpłatnych świadczeń" jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)."

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium - wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym czy szkoleniu zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż (...) nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

W tym miejscu należy zauważyć, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. odnosi się do pracowników. Jednakże zawarte w nim wskazania Trybunału Konstytucyjnego - odnoszące się do pracowników - mogą stanowić wskazówkę przy ustalaniu ewentualnego przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń dla osób niebędących pracownikami.

W świetle powyższego - mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodów z tzw. innych źródeł - nie każde świadczenie spełnione na rzecz osoby fizycznej, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc powyższe do informacji przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, uznać należy, że organizowanie przez Wnioskodawcę - w przedstawiony we wniosku sposób - Inicjatywy dla pracowników Kontrahentów zatrudnionych w oparciu o umowy o pracę, osób fizycznych współpracujących z Kontrahentami na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, a także umowy o świadczenie usług zawartej przez taką osobę z danym Kontrahentem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej oraz osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą bezpośrednio współpracujących z Wnioskodawcą nie będzie po ich stronie generować przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. uznać należy, że na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika oraz obowiązki informacyjne w stosunku do osób fizycznych biorących udział w Inicjatywach. Wnioskodawca nie ma obowiązku rozpoznania u tych osób przychodu w wysokości wartości świadczenia związanego z ich uczestnictwem w Inicjatywie. W przypadku uczestnictwa osoby fizycznej w tego rodzaju spotkaniu nie są bowiem spełnione wszystkie przesłanki, o których mowa w ww. wyroku Trybunału, a co za tym idzie udział osoby fizycznej w tego rodzaju wydarzeniu nie kreuje po jej stronie przychodu do opodatkowania z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

Za prawidłowe należy zatem uznać stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w zaistniałym stanie faktycznym oraz w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku nie można uczestnikowi Inicjatywy przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu, gdyż jest ono dokonywane bez uprzedniej jego zgody a ponadto nie jest możliwe zindywidualizowanie jego wartości, a zatem po stronie Wnioskodawcy nie powstają jakiekolwiek obowiązki płatnika.

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, oraz

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.