ILPB2/4511-1-430/15-2/WS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 kwietnia 2015 r. (data wpływu 29 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu - jest prawidłowe.

W dniu 29 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 19 czerwca 2013 r. Wnioskodawca dokonał zakupu lokalu mieszkalnego o pow. 33,44 m² (aktem notarialnym), składającego się z jednego pokoju i kuchni. Lokal zakupiony został od gminy, był zdewastowany i wymagał generalnego remontu. Z uwagi na sprawy rodzinne Wnioskodawca sprzedał mieszkanie w dniu 13 grudnia 2013 r. (akt notarialny) za cenę 53 000,00 zł (zakup od gminy - 34 000,77 zł + 838,10 zł koszty notarialne). W międzyczasie Zainteresowany dokonał remontu mieszkania w podstawowym zakresie, wykonując prace polegające na zerwaniu starej podłogi i kafli, wyrównaniu poziomu podłogi, położeniu wykładziny, zeskrobania starej farby i lamperii ze ścian, wykonaniu tynków, pomalowaniu ścian, sufitów, zeskrobaniu farby olejnej z drzwi oraz pomalowaniu stolarki okiennej i drzwiowej, a także wykonaniu podejść wodno-kanalizacyjnych. Na ww. prace remontowo-budowlane, wykończeniowe i instalacyjne Wnioskodawca posiada rachunki:

* z 31 lipca 2013 r. na kwotę 1 800 zł (usługi remontowo-budowlane),

* z 28 października 2013 r. na kwotę 2 000 zł (usługi remontowo-wykończeniowe),

* z 11 grudnia 2013 r. na kwotę 1 900 zł (wykonanie podejść wodno-kanalizacyjnych).

Rachunki wystawione są przez firmy prowadzące działalność gospodarczą, które nie są płatnikami VAT. Rachunki zawierają podstawowe dane: Nr rachunku, miejscowość i datę, nazwę sprzedawcy z oznaczeniem adresu, NIP, REGON, nabywcę, nazwę usługi, ilość, j.m., cenę jednostkową, wartość brutto, kwotę do zapłaty, formę płatności i informację, że sprzedawca jest zwolniony z podatku VAT. Poniesiony remont oraz zakupione materiały (Faktury VAT) zwiększyły wartość lokalu.

W związku ze sprzedażą w kwietniu 2014 r. Wnioskodawca złożył PIT-39, wykazując przychód, koszty i dochód. Z uwagi na to, że Zainteresowany miał zamiar zakupić nowe mieszkanie, zadeklarował dochód zwolniony. Do końca grudnia 2015 r. Wnioskodawca ma czas na wywiązanie się ze zobowiązania. Jednakże Wnioskodawca wie, że nie wyda kwoty przychodu (53 000) na własne cele mieszkaniowe i zmuszony jest złożyć korektę PIT-39, wykazać dochód do opodatkowania i zapłacić podatek z odsetkami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy rachunki za usługi remontowo-wykończeniowe, budowlane oraz instalacyjne, wystawione przez podatników nieposiadających statusu podatnika VAT (zwolnionych podmiotowo z VAT - art. 113 ust. 1 ustawy o VAT) stanowią podstawę do zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości jako nakładów, które zwiększyły wartość nieruchomości i tym samym stanowią podstawę pomniejszenia przychodu uzyskanego ze sprzedaży mieszkania o ich wysokość.

Zdaniem Wnioskodawcy, istnieje możliwość zaliczenia rachunków wystawionych za usługi remontowo-budowlane, wykończeniowe i instalacyjne do kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości. W związku z tym wydana łączna kwota za usługi, tj. 5 700 zł, stanowi podstawę pomniejszenia przychodu uzyskanego ze sprzedaży o ww. kwotę, jako że wydatki te podniosły wartość mieszkania, które Wnioskodawca zakupił kompletnie zdewastowane. Według art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodu są poniesione, udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych poczynione w czasie ich posiadania. Firmy, które nie są podatnikami VAT, mogą na równych prawach, tak jak firmy, które są podatnikami VAT, wykonywać usługi remontowe i wystawiać dokumenty (r-k) za ich wykonanie. Zgodnie z art. 17 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów, za fakturę uznaje się również rachunki, o których mowa w art. 87 i 88 Ordynacji podatkowej, wystawione przez podatników niezarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni. Powołany art. 87 § 1 Ordynacji podatkowej stanowi, że podatnik prowadzący działalność gospodarczą na żądanie nabywcy wystawia rachunek dokumentujący dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi, o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Takimi odrębnymi przepisami są art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z 28 marca 2011 r., z których wynika, że tylko podatnik zarejestrowany jako podatnik VAT czynny dokonuje sprzedaży poprzez wystawienie faktury VAT. Natomiast podatnik nieposiadający statusu podatnika VAT czynnego dokumentuje wykonanie czynności rachunkiem. Dlatego też rachunki wystawione za remont lokalu przez podatników korzystających ze zwolnienia na mocy art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stanowią podstawę zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) podlegającym opodatkowaniu źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W świetle powyższego, każda czynność prawna, której przedmiotem jest odpłatne zbycie nieruchomości lub praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ustawy stanowi źródło przychodów w rozumieniu tego przepisu, jeżeli zostanie dokonana w określonym czasie tj. przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 19 czerwca 2013 r. Wnioskodawca zakupił lokal mieszkalny, natomiast w dniu 13 grudnia 2013 r. dokonał sprzedaży ww. mieszkania.

Zgodnie z art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku. W myśl natomiast jego ust. 2 podstawą obliczenia podatku, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Na mocy art. 30e ust. 4 ww. ustawy, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

W myśl art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Stosownie natomiast do przepisu art. 22 ust. 6c ww. ustawy, za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, uważa się udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Zgodnie z art. 22 ust. 6e ww. ustawy wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

W świetle powyższego, definicję kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości ustawodawca precyzuje poprzez bezpośrednie wskazanie, iż koszty takie stanowią udokumentowane koszty nabycia tej nieruchomości oraz udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

W odniesieniu do nakładów poczynionych na nieruchomości i sposobu ich dokumentowania należy zauważyć, że zgodnie z art. 2 pkt 31 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), przez fakturę rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

W myśl art. 113 ust. 1 ww. ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zgodnie z art. 106b ust. 2 ww. ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Jednakże na mocy art. 106b ust. 3 pkt 2 ww. ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118 - jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Z kolei art. 87 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa stanowi, że jeżeli z odrębnych przepisów nie wynika obowiązek wystawienia faktury, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą są obowiązani, na żądanie kupującego lub usługobiorcy, wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi.

Z powyższych przepisów wynika, że przedsiębiorcy zwolnieni z VAT nie muszą potwierdzać każdej sprzedaży na rzecz innego przedsiębiorcy lub osoby prywatnej dokumentem sprzedaży. Obowiązani są oni wystawić dokument tylko wtedy, gdy klient sobie tego wyraźnie zażyczy. Jednakże w takiej sytuacji dokumentem tym powinna być faktura, a nie rachunek.

Przepis art. 106e ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje, że faktura powinna zawierać:

Jednocześnie należy podkreślić, że zgodnie z art. 106e ust. 4 pkt 3 ww. ustawy, faktura nie zawiera w przypadku, o którym mowa w art. 106b ust. 3 pkt 2 - danych określonych w ust. 1 pkt 12-14.

Przepis art. 106e ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług zawiera katalog obligatoryjnych danych, które powinna zawierać faktura. Należy jednak wskazać, że § 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 grudnia 2013 r. w sprawie wystawiania faktur (Dz. U. z 2013 r. poz. 1485), określa przypadki, w których faktury mogą zawierać zakres danych węższy niż określony w art. 106e ustawy o podatku od towarów i usług oraz zakres tych danych.

Stosownie do § 3 pkt 3 ww. rozporządzenia, faktura dokumentująca dostawę towarów lub świadczenie usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy powinna zawierać dane, o których mowa w pkt 1 lit. a-g, tj.:

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że na udokumentowanie przeprowadzonych w lokalu prac remontowo-budowlanych, wykończeniowych i instalacyjnych Wnioskodawca posiada rachunki. Rachunki wystawione są przez firmy prowadzące działalność gospodarczą, które nie są płatnikami VAT (zwolnione podmiotowo z VAT - art. 113 ust. 1 ustawy o VAT). Rachunki zawierają podstawowe dane: Nr rachunku, miejscowość i datę, nazwę sprzedawcy z oznaczeniem adresu, NIP, REGON, nabywcę, nazwę usługi, ilość, j.m., cenę jednostkową, wartość brutto, kwotę do zapłaty, formę płatności i informację, że sprzedawca jest zwolniony z podatku VAT.

Z powyższego wynika, że posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty zawierają niezbędne elementy wymagane dla faktury. Nawet jeśli dokumenty te zostały zatytułowane "rachunkiem" a nie "fakturą", to z punktu widzenia przepisów nie ma to znaczenia - jeśli wystawiony dokument zawiera wszystkie elementy wymagane dla faktury, to będzie stanowić fakturę. Tytuł zamieszczony na dokumencie nie jest obowiązkowym elementem faktury, dlatego faktura będzie prawidłowa zarówno, jeśli w jej tytule znajdzie się nazwa "faktura", "rachunek" czy też dowolny inny tytuł, bądź nie będzie go w ogóle.

Reasumując mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa, stwierdzić należy, że skoro na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, dokument (rachunek) potwierdzający poniesione nakłady zwiększające wartość nieruchomości, zawiera niezbędne elementy, wymagane dla faktury, to taki sposób ich dokumentowania jest wystarczający również dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych. W tej sytuacji, rachunek wystawiony przez podatnika korzystającego ze zwolnienia na mocy art. 113 ust. 1 o podatku od towarów i usług stanowić może podstawę zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nakładów nimi udokumentowanych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.