ILPB2/4511-1-317/15-2/TR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 19 marca 2015 r. (data wpływu 23 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W Dz. U. z 2014 r. poz. 1662, opublikowano ustawę z dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej. Ustawa ta wprowadza od 1 stycznia 2015 r. dodatkowy przepis w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. art. 21 ust. 1 pkt 14a, zgodnie z którym od 1 stycznia 2015 r. wolna od podatku PIT jest wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu organizowanego przez pracodawcę dowozu pracowników autobusem w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym. Chodzi o przewóz pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą.

Zainteresowana jest pracownikiem zatrudnionym na umowę o pracę. Mieszka w odległości 60 kilometrów od zakładu pracy. Zakład ten organizuje dowóz pracowniczy busem, który obecnie nie spełnia wymogów jako pojazd autobusowy (posiada mniej niż 9 miejsc siedzących łącznie z kierowcą). Zakład pracy w dalszym ciągu dopłaca pracownikom za dojazd, zaliczając te dopłaty do przychodów opodatkowanych, a częściowo pracownicy dopłacają sami. Rozliczenia za ww. dopłaty i potrącenia odbywają się na liście płac za każdy miesiąc rozliczeniowy. Zakład pracy stosuje koszty uzyskania przychodu według zryczałtowanej stawki, o której mowa w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na koniec roku podatkowego zakład wydaje zaświadczenie dla pracowników, którzy sami dokonują rocznego rozliczenia podatku dochodowego o odpłatności za bilet jakie ponosili jako pracownicy - Zaświadczenie - załącznik do biletu. Wnioskodawczyni nadmieniła, że dojazdy do pracy odbywają się na podstawie biletów imiennych wystawianych kwartalnie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy począwszy od stycznia 2015 r. dojeżdżając do pracy busem posiadającym mniej niż 9 miejsc siedzących Wnioskodawczyni będzie mogła kwotę kosztów faktycznie poniesioną za dojazdy wynikającą z zaświadczenia - załącznik do biletów, które wystawia zakład pracy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów i odliczyć w rocznym zeznaniu podatkowym, stosownie do art. 22 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, art. 22 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mówi, że cyt. "przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot do zakładu pracy z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu".

Z zaświadczenia jakie wystawia pracownikom zakład wynika, że cyt. "dopłata zakładu do biletu na dojazd do pracy doliczona do przychodów opodatkowanych pracownika w roku podatkowym".

Zainteresowana uważa, że ww. art. w dalszym ciągu pozwala na zastosowanie faktycznych kosztów uzyskania przychodów według zaświadczenia wydawanego przez zakład pracy za dojazd busem jako środkiem transportu organizowanym przez zakład pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie natomiast do art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Treść art. 22 ust. 2 ww. ustawy określa wysokość naliczania kosztów uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej.

Jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte przez pracownika lub przez płatnika pracownika w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi (art. 22 ust. 11 ww. ustawy).

Wykładnia gramatyczna przywołanego wyżej art. 22 ust. 11 wskazuje, że koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy podatnik może przyjąć w wysokości faktycznie poniesionych tylko wówczas, gdy spełnione są jednocześnie następujące przesłanki:

* wydatki pracownika były wyższe od kosztów ustawowo określonych,

* były poniesione na transport do zakładu pracy,

* odbyły się ściśle wymienionymi środkami transportu oraz

* zostały udokumentowane wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.

Niespełnienie zatem którejkolwiek z ww. przesłanek wyłącza możliwość zastosowania kosztów uzyskania przychodów ze stosunku pracy uregulowanych w art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zawarł definicji środka transportu jakim jest "autobus". Należy zatem sięgnąć do ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.), w której definicja taka znalazła uregulowanie.

Zgodnie z art. 21 pkt 41 Prawa o ruchu drogowym, autobus to pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą.

Jak podała natomiast Zainteresowana w opisanym przez siebie stanie faktycznym, środkiem transportu w analizowanej sprawie jest bus, który obecnie nie spełnia wymogów jako pojazd autobusowy (posiada mniej niż 9 miejsc siedzących łącznie z kierowcą).

Biorąc powyższe pod uwagę, nie można uznać, że w tak opisanym stanie faktycznym została spełniona przesłanka dojazdu autobusowym środkiem transportu. Skoro bowiem rzeczony transport nie odbywa się autobusem, ale innym pojazdem, który jak sama podała Wnioskodawczyni, nie spełnia wymogów jako pojazd autobusowy (posiada mniej niż 9 miejsc siedzących łącznie z kierowcą) - przy czym nie jest to ani transport kolejowy, ani promowy, ani też komunikacja miejska - to nie zostały spełnione wszystkie przesłanki wymienione w art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując: na gruncie opisanego we wniosku stanu faktycznego Zainteresowanej nie przysługuje prawo do skorzystania z kosztów uzyskania przychodów ze stosunku pracy uregulowanych w art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie zostały spełnione przesłanki wskazane w tymże przepisie.

Opisany we wniosku bus, którym Wnioskodawczyni jest dowożona do pracy - pomimo wielu technologicznych podobieństw do środka transportu zdefiniowanego jako "autobus" - w sensie prawnym nie może być bowiem uznany za autobus i z nim utożsamiany.

W konsekwencji, w analizowanej sprawie Zainteresowana nie dojeżdża do pracy żadnym ze środków transportu wymienionych w art. 22 ust. 11 cyt. ustawy podatkowej, co z kolei wyklucza możliwość zastosowania tegoż uregulowania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.