ILPB2/436-372/14-2/MK - Ustalenie miejsca wykonywania prawa majątkowego oraz opodatkowania umowy cesji wierzytelności.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2014 r. (data wpływu 15 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresach:

* miejsca wykonywania prawa majątkowego,

* opodatkowania umowy cesji wierzytelności - jest prawidłowe.

W dniu 15 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresach:

* miejsca wykonywania prawa majątkowego,

* opodatkowania umowy cesji wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką kapitałową z siedziba, w Polsce. Wnioskodawca posiada 100% udziałów w spółce kapitałowej X GmbH (dalej jako: "Cedent") z siedzibą w Szwajcarii utworzonej według prawa szwajcarskiego w formie prawnej stanowiącej odpowiednik polskiej spółki z o.o. (Gesellschaft mit beschränkter Haftung).

Wnioskodawca nabędzie w przyszłości za odpowiednim wynagrodzeniem wierzytelności z tytułu pożyczek udzielonych przez Cedenta innej spółce kapitałowej (dalej jako: "Dłużnik") mającej siedzibę w Polsce. Umowa, na podstawie której dojdzie do cesji ww. wierzytelności przyjmie postać umowy sprzedaży i zostanie zawarta pod prawem polskim. Strony zawrą umowę na terytorium Szwajcarii. Przedmiotem przelewu między Cesjonariuszem i Cedentem mogą być wierzytelności w części odpowiadającej ich kwotom głównym (potencjalnie, wraz ze skapitalizowanymi odsetkami) oraz, ewentualnie, naliczone odsetki.

Umowy pożyczek zawartych przez Cedenta i Dłużnika będą przewidywać, że kwoty główne pożyczek oraz odsetki będą podlegać spłacie na konkretny rachunek bankowy Cedenta prowadzony przez bank z siedzibą, poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Jednocześnie, jeszcze przed zawarciem umowy cesji między Wnioskodawcą i Cedentem, Wnioskodawca oraz Dłużnik zawrą umowę, w której określą, że w przypadku cesji wierzytelności na Wnioskodawcę, Dłużnik będzie obowiązany do spłaty kwot głównych pożyczek i ewentualnych odsetek na konkretny rachunek bankowy Cesjonariusza prowadzony przez bank z siedzibą poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w świetle założeń przedstawionej w opisie zdarzenia przyszłego transakcji cesji wierzytelności należy uznać, że cedowane wierzytelności są prawami majątkowymi wykonywanymi za granicą w rozumieniu art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 z późn. zm.; dalej: "ustawa o p.c.c.").

2. W przypadku udzielenia twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1, czy transakcja cesji wierzytelności dokonana między Wnioskodawcą a Cedentem nie będzie podlegać opodatkowaniu na gruncie art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o p.c.c.

Zdaniem Wnioskodawcy:

* w świetle założeń przedstawionej w opisie zdarzenia przyszłego transakcji cesji wierzytelności należy uznać, że cedowane wierzytelności są prawami majątkowymi wykonywanymi za granicą w rozumieniu art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o p.c.c. - pytanie nr 1;

* w przypadku udzielenia twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1, należy uznać, że transakcja cesji wierzytelności dokonana między Wnioskodawcą a Cedentem nie będzie podlegać opodatkowaniu na gruncie art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o p.c.c. - pytanie nr 2.

UZASADNIENIE stanowiska do pytania nr 1.

Cesja wierzytelności na gruncie uregulowań prawa cywilnego.

Wierzytelność należy określić mianem ogółu uprawnień wierzyciela, polegających na możności żądania od dłużnika spełnienia świadczenia. Jest to prawo podmiotowe o charakterze majątkowym, które, wobec powyższego, może być przedmiotem obrotu (P. Sobolewski K. Osajda, Kodeks cywilny. Komentarz, Legalis 2014).

Zgodnie z wyrażoną w art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm., dalej jako: "k.c.") zasadą swobody umów, strony mogą dowolnie ukształtować między sobą stosunek zobowiązaniowy, w którym postanowią o przeniesieniu wierzytelności będącej przedmiotem obrotu cywilnoprawnego. Jednocześnie, zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przepis art. 510 § 1 k.c. przewiduje, że umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo ze strony inaczej postanowiły.

Cesja wierzytelności na gruncie uregulowań ustawy o p.c.c.

Jak wynika z powołanego powyżej przepisu art. 510 § 1 k.c., cesja wierzytelności nie jest samodzielną umową nazwana, lecz czynnością prawną realizowaną w ramach umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności. W opisie zdarzenia przyszłego wskazano, że umowa zawarta między Cedentem i Cesjonariuszem przyjmie formę umowy sprzedaży. Zatem, należy podkreślić, że w świetle art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o p.c.c., podatkowi podlegają umowy sprzedaży praw majątkowych. W konsekwencji, umowa, która zostanie zawarta przez Wnioskodawcę i Cedenta zasadniczo może podlegać opodatkowaniu na gruncie ustawy o p.c.c.

Należy jednak zaznaczyć, że zgodnie z art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o p.c.c., czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, jeżeli ich przedmiotem są rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem, w przypadku umów, których przedmiotem są prawa majątkowe wykonywane za granicą, dla wystąpienia obowiązku podatkowego niezbędne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek tj. nabywca powinien mieć miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce i czynność cywilnoprawna musi zostać dokonana na terytorium Polski. Należy jednak podkreślić, że przed weryfikacją wystąpienia dwóch ww. przesłanek, niezbędne jest potwierdzenie czy przedmiotem czynności cywilnoprawnej są prawa majątkowe wykonywane za granicą.

Pojęcie miejsca wykonywania praw majątkowych.

W związku z powyższym należy podkreślić, że żaden przepis ustawy o p.c.c. nie wyjaśnia, co należy rozumieć przez miejsce wykonywania prawa majątkowego. Również żaden inny akt normatywny z zakresu prawa podatkowego nie definiuje znaczenia tego pojęcia. Mając powyższe na uwadze oraz wątpliwości interpretacyjne związane z odkodowaniem znaczenia ww. terminu dla potrzeb prawa podatkowego, w ocenie Wnioskodawcy, zasadnym jest zastosowanie (zgodnie z dyrektywami wykładni prawa podatkowego) wykładni systemowej zewnętrznej w oparciu o prawo cywilne, tj. tę gałąź prawa, która reguluje kwestię wykonywania praw majątkowych. W doktrynie prawa podatkowego podkreśla się bowiem, że "normodawca winien posługiwać się terminami i zwrotami innych gałęzi prawa w odmiennym znaczeniu niż na gruncie tych gałęzi tylko wtedy, gdy jest to niezbędne dla potrzeb wprowadzanych rozwiązań", co z kolei oznacza, że nowe znaczenie winno być nadane wyraźnie, a nie wynikać jedynie z kontekstu, w jakim go użyto" (A. Mariański, Rozstrzyganie wątpliwości na korzyść podatnika. Zasada prawa podatkowego, Wyd. 2, Oficyna, Warszawa 2011, s. 101, 102). W przypadku przepisu art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o p.c.c. nie sposób twierdzić, że ustawodawca nadał pojęciu wykonywania praw majątkowych nowe znaczenie.

Stanowisko prezentowane przez Wnioskodawcę jest również uzasadnione z uwagi na silny związek między prawem podatkowym a prawem prywatnym, zatem w procesie jego stosowania nie sposób nie nawiązywać do aktów prawa cywilnego czy handlowego, jeśli wykładnia gramatyczna regulacji podatkowych nie przynosi rezultatów. W orzecznictwie sądów administracyjnych taka praktyka nie budzi kontrowersji (np. w wyroku WSA w Szczecinie z 11 października 2006 r. sygn. I SA/Sz 243/06 skład orzekający stwierdził, że "pojęciu "zbycie" (...) należy nadać znaczenie cywilnoprawne", gdyż "ustawodawca nie definiuje na potrzeby ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych").

Zatem, wobec braku specyficznej definicji legalnej wykonywania praw majątkowych na terytorium Polski w przepisach prawa podatkowego konieczne jest odniesienie do odpowiednich uregulowań k.c. Zgodnie z art. 454 § 1 k.c., jeżeli miejsce spełnienia świadczenia nie jest oznaczone ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione w miejscu, gdzie w chwili powstania zobowiązania dłużnik miał zamieszkanie lub siedzibę. Przepis ten przewiduje również, że świadczenie pieniężne powinno być spełnione w miejscu zamieszkania lub w siedzibie wierzyciela w chwili spełnienia świadczenia. Wnioskodawca pragnie na marginesie podkreślić, że również organy podatkowe wydając interpretacje indywidualne dotyczące przepisu art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o p.c.c. nawiązują do przytoczonego art. 454 § 1 k.c. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 10 grudnia 2013 r., sygn. IPTPB2/436-109/13-3/k.k. organ podkreślił, iż z uwagi na fakt, że "we wniosku wskazano wprost, że umowa cesji zawarta zostanie poza granicami Polski istotne staje się rozstrzygnięcie, czy będące jej przedmiotem prawa majątkowe podlegają wykonaniu na terytorium Polski czy też poza nim", a zatem "wskazać należy, że stosownie do art. 454 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli miejsce spełnienia świadczenia nie jest oznaczone, ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione miejscu, gdzie w chwili powstania zobowiązania dłużnik miał zamieszkanie lub siedzibę. Jednakże świadczenie pieniężne powinno być spełnione w miejscu zamieszkania lub w siedzibie wierzyciela w chwili spełnienia świadczenia".

Z literalnego brzmienia powołanego przepisu wynika, że dług wynikający z zobowiązania może mieć dwojaki charakter: może być to świadczenie pieniężne lub świadczenie niepieniężne. W przypadku wierzytelności pożyczkowej, dłużnik ma do spełnienia świadczenie pieniężne, które jest ze swojej natury długiem oddawczym i powinien być co do zasady spełniony w miejscu zamieszkania lub w siedzibie wierzyciela. Powyższa zasada ma jednakże zastosowanie wyłącznie w przypadku, gdy umowa pomiędzy wierzycielem a dłużnikiem nie wyznacza innego miejsca spełnienia świadczenia lub wtedy, gdy miejsce to nie wynika z właściwości zobowiązania. Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, miejsce zamieszkania lub siedziba wierzyciela jest miejscem spełnienia świadczenia, jeśli strony nie ustaliły inaczej.

W ocenie Wnioskodawcy, z powyższego wynika, że oznaczenie przez strony w umowie pożyczki miejsca spełnienia świadczenia wyłącza jednocześnie możliwość wykonania świadczenia w innym miejscu, np. w miejscu zamieszkania lub w siedzibie wierzyciela. Nie ma przy tym, zgodnie z zasadą swobody umów, ograniczeń dotyczących wskazania tego miejsca formy spełnienia świadczenia. Może ono nastąpić zarówno w formie gotówkowej, jak i bezgotówkowej na wskazany rachunek bankowy.

W świetle powyższego należy zaznaczyć, że w przypadku świadczeń pieniężnych wskazanie w umowie między wierzycielem i dłużnikiem określonego rachunku bankowego, na który powinna nastąpić zapłata wyznaczy jednocześnie miejsce spełnienia świadczenia w rozumieniu przepisu art. 454 § 1 k.c. Powszechnie przyjmuje się, że w takich okolicznościach miejscem tym będzie siedziba banku (oddziału), który prowadzi rachunek bankowy, na który ma zostać przelane świadczenie pieniężne. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów powszechnych w odniesieniu do transakcji cesji wierzytelności. Przykładowo można wskazać na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2002 r., sygn. III CZP 81/01, w której sąd przytoczył ugruntowany w judykaturze pogląd, że "miejscem spełnienia świadczenia pieniężnego za pomocą rozliczeń bezgotówkowych jest siedziba banku (oddziału banku) prowadzącego rachunek wierzyciela. Siedziba banku, według tego stanowiska, jest niejako odpowiednikiem miejsca zamieszkania lub siedziby wierzyciela. Jeżeli więc strony nie postanowiły co innego, zapłata w drodze rozliczeń bezgotówkowych powinna nastąpić w miejscu ulokowania przez wierzyciela rachunku bankowego". Jednocześnie jednak skład orzekający podkreślił, że "uznanie siedziby banku prowadzącego rachunek wierzyciela za miejsce spełnienia świadczenia pieniężnego jest dopuszczalne tylko w tych wypadkach, w których obie strony wyraziły zgodę na zapłatę na określony rachunek wierzyciela". W uzasadnieniu uchwały podkreślono, że "w razie przelewu wierzytelności pieniężnej, dłużnik powinien dokonać zapłaty, jeżeli, miejsce spełnienia świadczenia nie jest oznaczone, w miejscu zamieszkania lub w siedzibie (siedzibie przedsiębiorstwa) nabywcy wierzytelności w chwili spełnienia świadczenia". Ponadto, samo wskazanie dłużnikowi przez wierzyciela rachunku bankowego, na który ma zapłacić, nie rozstrzyga o miejscu spełnienia świadczenia" - w tym zakresie niezbędne jest uzyskanie zgodnych oświadczeń stron umowy, co do miejsca i sposobu uregulowania zobowiązania.

Również w doktrynie prawa cywilnego podkreśla się, że "w obrocie bezgotówkowym (...) miejscem wykonania jest miejsce, w którym znajduje się rachunek bankowy wierzyciela, a nie miejsce zamieszkania (siedziby) wierzyciela lub miejsce, w którym nastąpiło obciążenie rachunku dłużnika" (K. Pietrzykowski, Kodeks cywilny. Komentarz do art. 450-1088. Tom II, Legalis 2013).

Konkluzje.

Zatem, w świetle powyższego oraz z uwagi na fakt, iż:

* zgodnie z umowami pożyczek zawartymi przez Cedenta i Dłużnika kwoty główne pożyczek oraz odsetki będą podlegać spłacie na konkretny rachunek bankowy Cedenta prowadzony przez bank poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej,

* przed zawarciem umowy cesji między Cedentem i Cesjonariuszem, Cesjonariusz oraz Dłużnik zawrą umowę, w której określą, że w przypadku cesji wierzytelności na Wnioskodawcę, Dłużnik będzie obowiązany do spłaty kwot głównych pożyczek ewentualnych odsetek na konkretny rachunek bankowy Cesjonariusza prowadzony przez bank poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej,

należy podkreślić, że zarówno przed cesją, jak i po cesji miejscem spełnienia świadczenia przez Dłużnika w rozumieniu przepisu art. 454 § 1 k.c. będzie terytorium państwa, w którym prowadzony będzie rachunek bankowy wierzyciela (tekst jedn.: Cedenta lub Cesjonariusza). W konsekwencji, należy uznać, że przedmiotem umowy między Cedentem i Cesjonariuszem będą prawa majątkowe (wierzytelności pożyczkowe) wykonywane za granica w rozumieniu art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o p.c.c.

Stanowisko organów podatkowych potwierdza prezentowany przez Wnioskodawcę pogląd. Przykładowo, w cytowanej powyżej interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 10 grudnia 2013 r., sygn. IPTPB2/436-109/13-3/k.k., organ uznał za prawidłowy pogląd Wnioskodawcy, zgodnie z którym "jeżeli dłużnik i cesjonariusz ustalą, że wierzytelności zostaną uregulowane w formie bezgotówkowej na zagraniczny rachunek cesjonariusza, to należy uznać, że miejscem spełnienia świadczenia, a tym samym miejscem wykonywania praw majątkowych w rozumieniu ustawy p.c.c.c po ich cesji jest kraj siedziby banku, w którym cesjonariusz posiada rachunek bankowy".

UZASADNIENIE stanowiska do pytania nr 2.

Tak jak wskazano powyżej w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy do pytania nr 1, zgodnie z art. 510 § 1 k.c. umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Cesja wierzytelności nie jest zatem samodzielną umową nazwaną, lecz czynnością prawną realizowaną w ramach umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności. W opisie zdarzenia przyszłego wskazano, że umowa zawarta między Wnioskodawcą i Cedentem przyjmie formę umowy sprzedaży. Zatem, należy podkreślić, że w świetle art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o p.c.c., podatkowi podlegają umowy sprzedaży praw majątkowych. W konsekwencji, umowa, która zostanie zawarta przez Wnioskodawcę i Cedenta zasadniczo może podlegać opodatkowaniu na gruncie ustawy o p.c.c.

Niemniej jednak, jak wynika z przywołanego wcześniej art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o p.c.c., podleganie opodatkowaniu danej czynności cywilnoprawnej, której przedmiotem jest prawo majątkowe wykonywane za granicą wymaga łącznego spełnienia dwóch dodatkowych przesłanek. Umowa cesji dokonana pomiędzy Wnioskodawcą a Cedentem podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, jeśli:

* nabywca (Cesjonariusz) będzie mieć miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz

* czynność cywilnoprawna zostanie dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Mając na uwadze powyższe należy podkreślić, ze niewypełnienie choćby jednej z wymienionych przesłanek, skutkować będzie niepodleganiem opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Takie podejście jest zgodne z ugruntowaną praktyką organów podatkowych. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 17 października 2013 r., sygn. IPPB2/436-394/13-5/EL, organ uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, który wskazał, że "w związku z tym, iż przedmiotem cesji będą prawa majątkowe wykonywane za granicą należy ocenić, czy zgodnie z art. 1 ust. 4 ustawy o p.c.c. zostały spełnione pozostałe przesłanki, od których uzależnione jest opodatkowanie podatkiem od p.c.c. tej umowy, tj. czy nabywca ma siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Użycie koniunkcji pomiędzy warunkami powyższego przepisu ustawy o p.c.c. skutkuje tym, iż powinny być one spełnione łącznie".

Ponadto, jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca będący cesjonariuszem w omawianej transakcji sprzedaży wierzytelności pożyczkowej, jest spółką kapitałową z siedzibą w Polsce. Zatem, w świetle przywołanego przepisu ustawy o p.c.c., spełniony jest pierwszy z warunków wystąpienia obowiązku podatkowego. Natomiast, w odniesieniu do drugiej przesłanki, należy zaznaczyć, że umowa obejmująca swym skutkiem cesję wierzytelności pożyczkowej, zostanie zawarta na terytorium Szwajcarii.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, pomimo spełnienia przesłanek wykonywania prawa majątkowego będącego przedmiotem cesji za granicą oraz posiadania przez nabywcę wierzytelności siedziby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zawarcie umowy cesji na terytorium Szwajcarii wyłącza możliwość opodatkowania tej transakcji podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Stanowisko to znajduje również potwierdzenie w aktualnej praktyce organów podatkowych. We wskazanej już interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 10 grudnia 2013 r., sygn. IPTPB2/436-109/13-3/k.k., organ wskazał, że na spółce nie ciąży obowiązek podatkowy, jeżeli "opisana umowa cesji zawarta zostanie poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a zgodnie z treścią umowy, prawa majątkowe będące jej przedmiotem, podlegać będą wykonaniu również poza terytorium Polski (spłata wierzytelności dokonana zostanie na zagraniczny rachunek bankowy wierzyciela - Spółki)".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.