ILPB2/436-317/12-2/AJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2012 r. (data wpływu 22 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umów pożyczek - jest prawidłowe.

W dniu 22 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umów pożyczek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zaciągnął pożyczkę w firmie Spółka z o.o. w kwocie 50.000,00 zł w dniu 15 listopada 2011 r. oraz w kwocie 70.000,00 zł w dniu 8 listopada 2012 r. zgodnie z zawartymi umowami. Przekazanie udzielonych pożyczek nastąpiło w drodze przelewów bankowych z rachunku bankowego służącego do gromadzenia środków pieniężnych przeznaczonych do działalności gospodarczej Pożyczkodawcy na rachunek bankowy służący do prowadzenia działalności gospodarczej Zainteresowanego.

Wnioskodawca (Pożyczkobiorca) zobowiązany był do zwrotu pożyczek dla Pożyczkodawcy jednorazowo w terminach ściśle określonych w umowie. Pożyczki podlegały oprocentowaniu w wysokości 8% liczonym w stosunku rocznym. Nastąpiło więc dwukrotne odpłatne przekazanie pieniędzy pomiędzy stronami umów pożyczki na czas określony, z zastrzeżeniem zwrotu w umówionym terminie. W przedmiocie zgłoszonej do KRS działalności gospodarczej Pożyczkodawcy nie widnieje rodzaj usług jakim jest udzielanie pożyczek. Umowy pożyczki podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych (p.c.c.) na podstawie art. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych. W wyżej wymienionej ustawie przewidziano sytuacje, w których czynność mieszcząca się z zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania podatkiem o czynności cywilnoprawnych.

Stosownie do art. 2 pkt 4 ustawy o p.c.c. nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub zwolniona z podatku od towarów i usług, z wyjątkami, które nie mają zastosowania w przypadku umowy pożyczki. Ponadto, zakres przedmiotowy ustawy o podatku od towarów i usług zgodnie z art. 15 ust. 2 tej ustawy opodatkowaną podatkiem VAT obejmuje czynności, o charakterze działalności gospodarczej, które wykonane zostały choćby jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy.

W świetle ustawy o VAT udzielenie pożyczki jest usługą pośrednictwa finansowego, która jest zwolniona z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38. Udzielenie więc oprocentowanej pożyczki przez podatnika podatku VAT należy kwalifikować jako odpłatne świadczenie usług finansowych podlegających regulacjom ustawy o VAT.

Dotychczas do roku 2012 sądy administracyjne (WSA w Łodzi z dnia 4 października 2012 r., sygn. akt I SA/Łd 1085/11; WSA w Warszawie z dnia 13 marca 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 3554/06; WSA w Poznaniu z dnia 12 listopada 2008 r. sygn. I SA/Po 829/08) w swoich wyrokach stawały na stanowisku, że decydujące znaczenie dla uznania pożyczkodawcy za podatnika VAT w związku z udzieloną pożyczką mają dwie okoliczności: wykorzystanie przy udzieleniu pożyczki środków przedsiębiorstwa pożyczkodawcy zgromadzonych w toku prowadzonej działalności gospodarczej oraz odpłatny charakter pożyczki.

Taką samą tezę zaprezentował również Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w wydanej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 16 marca 2011 r. (znak: IPPP1/443-40/11-2/lgo) i wskazał, iż: " (...) udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielanie bowiem pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług, nawet gdy te czynności nie znajdują się w jej zakresie przedmiotowym".

Natomiast w roku 2012 zapadł wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 maja 2012 r. sygn., akt II FSK 2076/10, w którym NSA stwierdził, że:" (...) przedmiotowa umowa pożyczki pieniężnej ma charakter okazjonalny, nie nosiła cech systematyczności, nie była też zorganizowaną i świadczoną w sposób ciągły usługą pośrednictwa finansowego korzystającą na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku VAT z omawianego zwolnienia z podatku VAT. Zdaniem NSA oceny tej nie podważa fakt, że pożyczki udzielał podmiot gospodarczy, który finansował tę czynność ze środków wykorzystywanych w działalności gospodarczej. Odwołując się do art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, NSA uznał, że należy uwzględnić zamiar wykonywania działalności polegającej na udzielaniu pożyczek w sposób częstotliwy. Do podobnych wniosków doszedł także WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 7 sierpnia 2012 r. sygn. akt III SA/Po 494/12.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego dwukrotne udzielenie pożyczek dla Wnioskodawcy zwolnione jest z podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, Zainteresowany zaciągając dwukrotnie pożyczki działał w charakterze podatnika VAT, a same pożyczki jako czynności gospodarcze udzielone w sposób częstotliwy zwolnione są z podatku VAT i w związku z tym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem podlegają wymienione w nim czynności cywilnoprawne, w tym także umowy pożyczki.

Obowiązek podatkowy w omawianym podatku powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej (art. 3 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy).

Obowiązek ten ciąży na biorącym pożyczkę (art. 4 pkt 7 ww. ustawy). Podstawę opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych w przypadku umowy pożyczki stanowi kwota lub wartość pożyczki (art. 6 ust. 1 pkt 7 omawianej ustawy), zaś stawka podatku, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 4 cytowanej ustawy wynosi 2% podstawy.

W myśl art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego pożyczkę określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy lub tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano jednak sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest:

Należy jednak zaznaczyć, że o wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie decyduje okoliczność, że strony tej umowy posiadają generalnie status podatnika podatku od towarów i usług lecz wyłącznie fakt, że jedna ze stron z tytułu dokonania tej konkretnej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub jest z tego podatku zwolniona.

W związku z tym należy podkreślić, iż jakkolwiek zapytanie Wnioskodawcy dotyczy opodatkowania umów pożyczek podatkiem od czynności cywilnoprawnych, to jednak w pierwszej kolejności rozstrzygnięcia wymaga kwestia czy powyższe umowy podlegają regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem ocena ta ma zasadnicze znaczenie dla ewentualnego objęcia ich podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Objęcie tych czynności regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług może bowiem skutkować wyłączeniem obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Wnioskodawca otrzymał od innej spółki dwie pożyczki pieniężne. Udzielający pożyczek nie posiada w swojej działalności usług udzielania pożyczek.

Reasumując, stwierdzić należy, że tutejszy Organ - zgodnie z przedstawionym we wniosku pytaniem - nie rozstrzyga w niniejszej interpretacji, czy opisane umowy pożyczki są objęte zakresem przedmiotowym ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji, jeżeli rzeczone czynności cywilnoprawne zostały objęte zakresem ustawy o podatku od towarów i usług oraz korzystają ze zwolnienia od tego podatku, wówczas powyższe czynności zostaną wyłączone z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 lit. b ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń sądów administracyjnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.