ILPB2/436-28/11-2/AJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 19 stycznia 2011 r. (data wpływu 24 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umów pożyczek - jest prawidłowe.

W dniu 24 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umów pożyczek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W latach 2004 - 2005 Zainteresowana wraz z mężem udzieliła teściowi pożyczek na działalność gospodarczą. W sprawie zostały sporządzone pisemne umowy pożyczek.

Pieniądze będące przedmiotem pożyczki zostały przeznaczone na pokrycie wydatków związanych z prowadzeniem działalności pożyczkobiorcy w ciągu 12 miesięcy od dnia zawarcia umowy.

Początkowo podatek od czynności cywilnoprawnych został uiszczony, później teść dowiedział się, że podatku tego nie trzeba uiszczać.

Wartość pożyczek przekroczyła kwotę 9.637 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w latach 2004-2005 pożyczki udzielane między najbliższymi członkami rodziny (ojciec - syn, synowa) na działalność gospodarczą podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych i czy wymagały jakiegoś szczególnego trybu zgłoszenia.

Zdaniem Wnioskodawczyni, pożyczka na działalność gospodarczą między najbliższymi nie wymagała opodatkowania i nie wymagała szczególnego trybu zgłoszenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 z późn. zm.) - w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r. - podatkowi podlegają umowy pożyczki.

Natomiast w myśl art. 9 pkt 10 lit. g ww. ustawy, zwalnia się od podatku pożyczki udzielane na rozpoczęcie lub prowadzenie działalności gospodarczej, pod warunkiem udokumentowania, że pieniądze będące przedmiotem pożyczki zostaną przeznaczone na pokrycie wydatków poniesionych na rozpoczęcie lub prowadzenie działalności gospodarczej w ciągu 12 miesięcy od dnia zawarcia umowy albo wykorzystania w tym okresie rzeczy oznaczonych co do gatunku, stanowiących przedmiot pożyczki.

Z treści powołanego wyżej art. 9 pkt 10 lit. g cyt. ustawy wynika, że warunkiem zastosowania zwolnienia jest udzielenie pożyczki przedsiębiorcy lub przyszłemu przedsiębiorcy pod warunkiem udokumentowania, że otrzymane na podstawie umowy pożyczki pieniądze przeznaczone zostaną na rozpoczęcie lub dalsze prowadzenie działalności gospodarczej, przy czym wykorzystanie przedmiotu pożyczki udzielonej w tym celu musi nastąpić w okresie 12 miesięcy od dnia zawarcia umowy.

Natomiast w świetle art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku od spadków i darowizn oraz ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. Nr 222, poz. 1629), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r., do czynności cywilnoprawnych, o których mowa w ustawie wymienionej w art. 2, z tytułu których obowiązek podatkowy powstał przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe.

Natomiast w myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej, zatem w przedmiotowej sprawie obowiązek ten powstał w dniu zawarcia umowy pożyczki.

Przepis art. 9 pkt 10 lit. g ustawy nie wprowadzał ograniczeń zakresu zwolnienia ze względu na rodzaj podmiotów będących stronami umowy, ani też nie wymieniał katalogu wydatków, które miałyby stanowić podstawę zwolnienia. Podstawowym warunkiem zastosowania zwolnienia było kryterium celów:

* przeznaczenie pieniędzy (bądź rzeczy oznaczonych co do gatunku) na pokrycie wydatków związanych z rozpoczęciem bądź prowadzeniem działalności gospodarczej pożyczkobiorcy,

* wykorzystanie pieniędzy (bądź rzeczy oznaczonych co do gatunku) na powyższe cele w ciągu 12 miesięcy od dnia zawarcia umowy,

* udokumentowanie poniesienia wydatków na wskazane w przepisie cele ze środków pochodzących z pożyczki.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w latach 2004 - 2005 Wnioskodawczyni wraz z mężem udzieliła teściowi pożyczek - o wartości przekraczającej kwotę 9.637 zł - na działalność gospodarczą. Pieniądze będące przedmiotem pożyczki zostały przeznaczone na pokrycie wydatków związanych z prowadzeniem działalności pożyczkobiorcy w ciągu 12 miesięcy od dnia zawarcia umowy.

Biorąc pod uwagę informacje zawarte we wniosku oraz przytoczone regulacje prawne, wskazać należy, że opisane we wniosku umowy pożyczek udzielone w latach 2004 - 2005 na działalność gospodarczą pożyczkobiorcy, podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 9 pkt 10 lit. g ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, o ile zostały spełnione wszystkie przesłanki wskazane w ww. przepisie. Zawarcie przedmiotowej umowy nie spowodowało więc obowiązku zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych oraz obowiązku złożenia deklaracji w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.