ILPB2/436-260/09-2/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 19 listopada 2009 r. (data wpływu 23 listopada 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy pożyczki - jest prawidłowe.

W dniu 23 listopada 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy pożyczki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Podczas kontroli w zakresie źródeł pochodzenia majątku, a także dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów oraz podatku od czynności cywilnoprawnych Wnioskodawczyni powołała się na dwie umowy pożyczki (z dnia 12 listopada 2002 r. oraz z dnia 14 września 2002 r.).

Urząd Kontroli Skarbowej w przysłanym Zainteresowanej w dniu 16 listopada 2009 r. wyniku kontroli powołał się na art. 3 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych oraz art. 7 ust. 5 (stawka sankcyjna 20%) ww. ustawy odnośnie zawartych przez Wnioskodawczynię w 2002 r. umów pożyczek, gdyż od tych pożyczek nie został zapłacony 2% podatek od czynności cywilnoprawnych, ani też nie zgłoszono tego faktu (zawarcia ww. umów pożyczek) w urzędzie skarbowym.

Zainteresowana wskazuje, że powyższa sytuacja wynikła z Jej niewiedzy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy oba przepisy czyli art. 3 ust. 1 pkt 4 i art. 7 ust. 5 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych odnoszą się do przypadku Wnioskodawczyni.

Zdaniem Wnioskodawczyni, przepis art. 7 ust. 5 ustawy (stawka sankcyjna 20%) nie dotyczy Jej przypadku, gdyż zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku od spadków i darowizn oraz ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, obowiązek podatkowy powstał przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej (tekst jedn. przed 1 stycznia 2007 r.) i w związku z tym stosuje się przepisy dotychczasowe. Umowy pożyczki zostały zawarte przez Wnioskodawczynię w 2002 r. czyli przed dniem wejścia w życie ustawy wprowadzającej 20% stawkę sankcyjną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku od spadków i darowizn oraz ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. Nr 222, poz. 1629) do czynności cywilnoprawnych, z tytułu których obowiązek podatkowy powstał przed dniem 1 stycznia 2007 r., stosuje się przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 41, poz. 399 z późn. zm.) - w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r. - podatkowi podlegały umowy pożyczki.

W myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 4 pkt 1 ww. ustawy obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem ust. 2, powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej (...) i ciąży na jej stronach.

Na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy obowiązek podatkowy może powstać również z chwilą powołania się na okoliczność dokonania czynności cywilnoprawnej - jeżeli podatnik nie złożył deklaracji w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych w terminie 5 lat od końca roku, w którym upłynął termin płatności, a którakolwiek ze stron po upływie tego terminu powołuje się przed organami podatkowymi lub organami kontroli skarbowej na okoliczność jej dokonania; w tym przypadku obowiązek podatkowy powstaje jedynie w stosunku do podatnika, który powołał się na okoliczność dokonania czynności cywilnoprawnej.

Rozpatrując przedmiotową sprawę należy również zwrócić uwagę na zapisy ustawy - Ordynacja podatkowa, która w Dziale III, Rozdziale 1 regule kwestię powstawania zobowiązań podatkowych. Zgodnie z art. 21 § 1 pkt 1 tej ustawy zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania. z kolei stosownie do art. 5 ww. ustawy zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego. Zgodnie z art. 4 ustawy obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach.

Należy wskazać, iż w analizowanym przypadku obowiązek podatkowy powstał pierwotnie z chwilą zawarcia przedmiotowych umów, tzn. w 2002 r. z uwagi na to, że Wnioskodawczyni nie złożyła deklaracji w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych w terminie 5 lat od końca roku, w którym upłynął termin płatności podatku, powtórne powstanie obowiązku podatkowego nastąpiło na skutek powołania się przed organem kontroli skarbowej dopiero po upływie ww. terminu.

Reasumując, należy stwierdzić, że z tytułu zawartych w 2002 r. umów pożyczek Wnioskodawczyni powinna zapłacić podatek od czynności cywilnoprawnych w wysokości 2%, ponieważ wprowadzona ww. ustawą zmieniającą stawka 20% może mieć zastosowanie wyłącznie do umów pożyczek zawartych od dnia 1 stycznia 2007 r. Jednocześnie nadmienia się, iż w związku z ponownym powstaniem obowiązku podatkowego w sprawie znajdą zastosowanie przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych w brzmieniu obowiązującym w 2009 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.