ILPB2/436-11/10-2/WS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 grudnia 2009 r. (data wpływu 4 stycznia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania pożyczek udzielonych przez akcjonariuszy spółce kapitałowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 stycznia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania pożyczek udzielonych przez akcjonariuszy spółce kapitałowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Na podstawie umów z dnia 31 października 2007 r. oraz z dnia 26 czerwca 2008 r. Wnioskodawca będący spółką akcyjną zaciągnął pożyczki u swoich Akcjonariuszy, odpowiednio w kwocie 660 000,00 PLN oraz 3 900 723,49 PLN, co zostało wykazane w urzędzie skarbowym w deklaracjach p.c.c.-3 z dnia 26 listopada 2007 r. oraz 12 sierpnia 2008 r.

W wyroku z dnia 11 września 2009 r. (III SA/Wa 619/09) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, że regulacje ustawy o p.c.c. obowiązujące w latach 2007-2008, a przewidujące opodatkowanie pożyczek od wspólników (akcjonariuszy), były sprzeczne z prawem wspólnotowym. W ocenie sądu, które legło u podstaw rozstrzygnięcia, pożyczki te nie powinny być objęte p.c.c.

W uzasadnieniu orzeczenia Sąd Administracyjny wskazał, iż w momencie wstąpienia do Unii Europejskiej Polska była obowiązana do zwolnienia z p.c.c. pożyczek udzielanych spółce przez wspólnika.

Zdaniem sądu, zgodnie z ugruntowaną już w orzecznictwie zasadą pierwszeństwa prawa wspólnotowego, w sytuacji gdy dyrektywa została nieprawidłowo wdrożona do krajowego porządku prawnego, podatnicy mają możliwość powoływania się bezpośrednio na wynikające z niej uprawnienia, jeśli są one bezwarunkowe i precyzyjne.

Jednocześnie organy podatkowe nie powinny stosować przepisów sprzecznych z takimi postanowieniami dyrektywy 69/355.

Tym samym należy uznać, że ze względu na sprzeczność polskich regulacji dotyczących opodatkowania p.c.c. pożyczek od wspólników (akcjonariuszy), obowiązujących w latach 2007-2008, z prawem unijnym podatnik, który otrzymał pożyczkę jest uprawniony do żądania stwierdzenia nadpłaty podatku i jego zwrotu. Naliczony podatek w kwocie odpowiednio: 3 300,00 PLN oraz 19 504,00 PLN nie został zapłacony, albowiem udzielone pożyczki pozostawały w bezpośrednim związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa jako zakładu pracy chronionej, co uprawniało Spółkę do zwolnienia z podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 31 ust. 1 lit. b) ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Podlegał jednakże rozliczeniu odpowiednio: z PFRON - 10% oraz z ZFRON - 90%, co było równoznaczne z przekazaniem tych środków pieniężnych na odpowiednie konta funduszy celowych.

W przypadku uznania, że pożyczki te nie podlegały p.c.c. Spółka będzie mogła dokonać stosownych korekt i wykorzystać przekazane środki swobodnie, na potrzeby bieżącej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy podatek od czynności cywilnoprawnych, naliczony od pożyczek zaciągniętych przez spółkę akcyjną od akcjonariuszy w latach 2007-2008 w ramach obowiązujących w tym czasie regulacji podatkowych, z powodu sprzeczności tych regulacji z dyrektywą prawa wspólnotowego, może być uznany za nienależny.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle ww. orzeczenia Sądu Administracyjnego zaciągnięte pożyczki nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, dlatego dokonane rozliczenia powinny być skorygowane.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że w przedmiotowej sprawie - jako, że czynność cywilnoprawna została dokonana w 2007 r. i w 2008 r. - będą miały zastosowanie przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2009 r.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 68, poz. 450 z późn. zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. k) i pkt 2 ww.ustawy podatkowi temu podlegają umowy spółki (akty założycielskie) oraz zmiany tych umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 4.

W myśl art. 1 ust. 3 pkt 2 ww. ustawy, w przypadku umowy spółki kapitałowej, za zmianę umowy uważa się wniesienie lub podwyższenie wniesionego do spółki wkładu, którego wartość powoduje podwyższenie kapitału zakładowego, pożyczkę udzieloną spółce przez wspólnika (akcjonariusza) oraz dopłaty.

Stosownie do art. 1 ust. 5 pkt 2 ww. ustawy, umowa spółki kapitałowej oraz jej zmiana podlega podatkowi, jeżeli w chwili dokonania czynności na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej znajduje się:

Zatem w przypadku, gdy rzeczywisty ośrodek zarządzania pożyczkobiorcy i jego siedziba znajdują się w Polsce, pożyczki udzielone Spółce kapitałowej przez jej akcjonariuszy podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Stosownie do art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, organ wydający interpretację indywidualną dokonuje interpretacji przepisów prawa podatkowego. Za przepisy prawa podatkowego, w myśl art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, rozumie się przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych. Zatem przepisy wspólnotowe nie stanowią źródła prawa krajowego, dopóki ich treść nie zostanie przeniesiona do krajowego aktu prawnego. Tym samym przepis prawa wspólnotowego nie staje się automatycznie prawem krajowym, który organ jest zobowiązany stosować. To oznacza, iż zasadnym było dokonanie interpretacji przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych w brzmieniu, w jakim obowiązywała przed dniem 1 stycznia 2009 r. To przepisy tej właśnie ustawy nakładają na podatników określone prawa i obowiązki. Z brzmienia tejże ustawy jednoznacznie wynika, co wyżej wykazano, że przedmiotowe umowy pożyczki - jako zmiana umowy spółki - podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Reasumując, podatek od czynności cywilnoprawnych, naliczony od pożyczek zaciągniętych przez spółkę akcyjną od akcjonariuszy w latach 2007-2008 w ramach obowiązujących w tym czasie regulacji podatkowych, nie może być uznany za nienależny.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie należy stwierdzić, że orzeczenie to zapadło w indywidualnej sprawie i nie jest wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.