ILPB2/415-897/14/15-S/WM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 20 maja 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 273/15 (data doręczenia tut. Organowi prawomocnego orzeczenia: 4 września 2015 r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 25 sierpnia 2014 r. (data wpływu: 27 sierpnia 2014 r.), uzupełnionym pismami: z 26 listopada 2014 r. (data wpływu: 28 listopada 2014 r.) oraz z 30 listopada 2015 r. (data wpływu: 7 grudnia 2015 r.), jak również poprzez uiszczenie brakującej opłaty (wpływ na konto tut. Organu: 1 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dnia 14 października 2013 r. Wnioskodawca rozwiązał z pracownicą umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony na podstawie art. 53 § 1 lit. b k.p., tj. z powodu przedłużającej się niezdolności do pracy, będącej wynikiem choroby.

Dnia 24 stycznia 2014 r. pracownica zgłosiła swój powrót do pracy i zażądała nawiązania z nią na nowo stosunku pracy. Zgodnie bowiem z art. 53 § 5 k.p. "pracodawca powinien w miarę możliwości ponownie zatrudnić pracownika, który w okresie 6 miesięcy od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, z przyczyn wymienionych w § 1 i § 2, zgłosi swój powrót do pracy niezwłocznie po ustaniu tych przyczyn". Wnioskodawca nie zatrudnił pracownicy, a w związku z brakiem zatrudnienia wniosła ona w dniu 8 maja 2014 r. pozew o ponowne nawiązanie stosunku pracy w trybie art. 53 § 5 k.p. oraz o odszkodowanie w wysokości 3 300 zł brutto za każdy miesiąc pozostawania bez pracy, począwszy od dnia 24 stycznia 2014 r. do dnia ponownego nawiązania stosunku pracy wraz z odsetkami ustawowymi.

Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 22 maja 2014 r. skierował strony do mediacji. W wyniku postępowania mediacyjnego, strony zawarły ugodę, na mocy której pracownica zrzekła się wobec Wnioskodawcy:

Z kolei Wnioskodawca zobowiązał się do zapłaty w terminie 14 dni od zatwierdzenia ugody w sposób określony w art. 183¹⁴ k.p.c. na rzecz pracownicy kwotę 16 000 zł (szesnaście tysięcy złotych 0/100) tytułem odszkodowania.

Prawomocnym postanowieniem z dnia 24 lipca 2014 r. Sąd Rejonowy zatwierdził w całości zawarta ugodę i umorzył postępowanie w sprawie.

W dniu 20 sierpnia 2014 r. Wnioskodawca przelał na rachunek pracownicy kwotę 13 120 zł netto, uzyskaną po uprzednim potrąceniu w trybie art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361) zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od określonej w ugodzie kwoty 16 000 zł - w wysokości 2 880 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca działając w charakterze płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych miał obowiązek dokonać potrącenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconej pracownicy kwoty określonej w ugodzie, czy też pracownica mogła skorzystać ze zwolnienia podatkowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, działając w charakterze płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych nie miał obowiązku dokonać potrącenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconej pracownicy kwoty określonej w ugodzie, ponieważ pracownica mogła skorzystać ze zwolnienia podatkowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361).

W opinii Spółki, zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy z "wolne od podatku dochodowego są (...) inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Ponieważ pracownica otrzymała odszkodowanie w kwocie 16 000 zł brutto w związku ze zrzeczeniem się wszelkich roszczeń objętych powództwem, w postępowaniu o ponowne nawiązanie stosunku pracy, toczącym się przed Sądem Rejonowym oraz wszelkich roszczeń o ponowne nawiązanie stosunku pracy, które mogłaby zgłaszać w przyszłości, na podstawie art. 53 § 5 k.p., obejmujący m.in. roszczenie o nawiązanie stosunku pracy w trybie art. 53 § 5 k.p. oraz o odszkodowanie za okres pozostawania bez pracy, a wzajemne zobowiązania stron zostały określone w ugodzie zawartej w postępowaniu mediacyjnym, powódka będzie korzystała ze zwolnienia podatkowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie bowiem z art. 183¹⁵ § 1 k.p.c. "ugoda zawarta przed mediatorem, po jej zatwierdzeniu przez sąd, ma moc prawną ugody zawartej przed sądem".

Z uwagi na tak przedstawiony opis zaistniałego stanu faktycznego, zdaniem Organu Interpretacyjnego, przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z 17 listopada 2014 r. nr ILPB2/415-897/14-2/WM, ILPB2/415-898/14-2/WM, wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Ponadto, pouczono Zainteresowanego, że nieuzupełnienie wniosku w wyznaczonym terminie spowoduje pozostawienie podania bez rozpatrzenia.

Jednocześnie wskazano, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a jego uzupełnieniem przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłane 17 listopada 2014 r. zostało skutecznie doręczone 20 listopada 2014 r.

W odpowiedzi na ww. wezwanie pełnomocnik Wnioskodawcy sformułował pismo z 26 listopada 2014 r. (data wpływu: 28 listopada 2014 r.), w wyniku którego - zdaniem tut. Organu - nie doszło do skutecznej konwalidacji wniosku.

Wobec powyższego, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu pismem z 5 grudnia 2014 r. nr ILPB2/415-897/14-4/WM wydał postanowienie o pozostawienie wniosku bez rozpatrzenia.

Z uwagi na wydanie 5 grudnia 2014 r. postanowienia o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia nr ILPB2/415-897/14-4/WM, uiszczona przez Spółkę opłata od wniosku w kwocie 40 zł - jako nadpłata - została zwrócona na konto Wnioskodawcy.

W dniu 15 grudnia 2014 r. do Biura KIP w Lesznie (data nadania pisma w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego: 10 grudnia 2014 r.) na powyższe postanowienie wpłynęło zażalenie.

Pismem z 13 stycznia 2015 r. nr ILPB2/415Z-22/14-2/JWP Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał postanowienie utrzymujące w mocy postanowienie z 5 grudnia 2014 r.

Dnia 27 stycznia 2015 r. do Biura KIP w Lesznie wpłynęła skarga na ww. postanowienie.

Pismem z 26 lutego 2015 r. znak ILPB2/4511-4-2/15-2/JWP Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu odpowiedział na ww. skargę wnioskując o jej oddalenie.

Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 20 maja 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 273/15 uchylono zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie z 5 grudnia 2014 r. znak ILPB2/415-897/14-4/WM.

W orzeczeniu tym zobowiązano tut. Organ do ponownego rozpoznania kwestii przedmiotowego wniosku z uwzględnieniem oceny prawnej wyrażonej przez Sąd.

Wobec powyższego - mając na uwadze wytyczne Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 20 maja 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 273/15 co do dalszego postępowania w sprawie - tut. Organ pismem z 24 listopada 2015 r. nr ILPB2/415-897/14-5/WM wezwał Spółkę do uiszczenia opłaty w wysokości 40 zł na konto Izby Skarbowej w Poznaniu.

Dnia 1 grudnia 2015 r. na konto Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu wpłynęła uiszczona przez Spółkę opłata od wniosku w kwocie 40 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 powołanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy, o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej (art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W myśl art. 32 ust. 1 ww. ustawy, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

Stosownie zaś do art. 32 ust. 1a ww. ustawy, jeżeli podatnik złoży płatnikowi oświadczenie, że za dany rok zamierza opodatkować dochody łącznie z małżonkiem bądź na zasadach określonych w art. 6 ust. 4, a za rok podatkowy przewidywane, określone w oświadczeniu:

Z kolei, zgodnie z art. 38 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że dnia 14 października 2013 r. Wnioskodawca rozwiązał z pracownicą umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony na podstawie art. 53 § 1 lit. b k.p., tj. z powodu przedłużającej się niezdolności do pracy, będącej wynikiem choroby. Dnia 24 stycznia 2014 r. pracownica zgłosiła swój powrót do pracy i zażądała nawiązania z nią na nowo stosunku pracy. Zgodnie bowiem z art. 53 § 5 k.p. "pracodawca powinien w miarę możliwości ponownie zatrudnić pracownika, który w okresie 6 miesięcy od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, z przyczyn wymienionych w § 1 i § 2, zgłosi swój powrót do pracy niezwłocznie po ustaniu tych przyczyn". Wnioskodawca nie zatrudnił pracownicy, a w związku z brakiem zatrudnienia wniosła ona w dniu 8 maja 2014 r. pozew o ponowne nawiązanie stosunku pracy w trybie art. 53 § 5 k.p. oraz o odszkodowanie w wysokości 3 300 zł brutto za każdy miesiąc pozostawania bez pracy, począwszy od dnia 24 stycznia 2014 r. do dnia ponownego nawiązania stosunku pracy wraz z odsetkami ustawowymi.

Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 2 maja 2014 r. skierował strony do mediacji.

W wyniku postępowania mediacyjnego, strony zawarły ugodę, na mocy której pracownica zrzekła się wobec Wnioskodawcy:

Zauważyć należy, że stosownie do art. 183¹⁵ § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 101, z późn. zm.) ugoda zawarta przed mediatorem, po jej zatwierdzeniu przez sąd, ma moc prawną ugody zawartej przed sądem.

Przenosząc powyższe na grunt prawa podatkowego zauważyć należy, że w myśl art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Do odszkodowania - o którym mowa we wniosku - nie ma zastosowania ww. przepis ustawy podatkowej, pomimo tego, że odszkodowanie to zostało otrzymane na podstawie ugody sądowej. Zaakcentować należy, że w realiach badanej sprawy zrealizowana została przesłanka negatywna, wyłączająca możliwość skorzystania z dobrodziejstwa zwolnienia od podatku. Nie może być bowiem żadnych wątpliwości, że otrzymane przez powódkę odszkodowanie dotyczy utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Obowiązek opodatkowania otrzymanego świadczenia wynika stąd, że gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Zatem, wypłacona na rzecz byłej pracownicy (powódki) kwota odszkodowania wynikająca z zawartej ugody sądowej nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przedmiotowe odszkodowanie winno być zakwalifikowane do przychodu ze stosunku pracy, bowiem wypłata tegoż odszkodowania miała swe źródło w uprzednio łączącym powódkę z pracodawcą (Wnioskodawcą) stosunkiem pracy. Wypłacone na podstawie ugody sądowej odszkodowanie dotyczyło utraconych korzyści (powódka domagała się wypłaty odszkodowania w wysokości 3 300 zł brutto za każdy miesiąc pozostawania bez pracy, począwszy od 24 stycznia 2014 r. do dnia ponownego nawiązania stosunku pracy wraz z ustawowymi odsetkami), które sprecyzowane były w pozwie i w normalnej sytuacji stanowiłyby dla pracownicy przychód ze stosunku pracy. Zatem wypłata ustalonej kwoty - ustalonej w oparciu o zrzeczenie się przez powódkę z przysługujących jej praw - powinna nastąpić po potrąceniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Reasumując, stwierdzić należy, że Wnioskodawca - działając w charakterze płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych - miał obowiązek dokonać potrącenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconej pracownicy kwoty określonej w ugodzie, gdyż na gruncie badanej sprawy nie zostały zrealizowane przesłanki umożliwiające skorzystania z dobrodziejstwa wnioskowanego przez Spółkę zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji Wnioskodawca jest zobowiązany obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego, sprowadzające się do możliwości zastosowania w realiach badanej sprawy zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.