ILPB2/415-873/09-2/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 2 września 2009 r. (data wpływu 10 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sfinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych kosztu imprezy kulturalno - rozrywkowej dla pracowników - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 września 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sfinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych kosztu imprezy kulturalno - rozrywkowej dla pracowników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 3 lipca 2009 r. została zorganizowana impreza kulturalno - rozrywkowa dla pracowników Firmy. Impreza ta, zorganizowana dla 20 osób, finansowana była z funduszu świadczeń socjalnych na kwotę 1300 zł. Celem imprezy było zintegrowanie pracowników z Firmą oraz między sobą, jak również zapoznanie nowo przyjętych pracowników z Firmą i załogą, poprawa atmosfery w pracy oraz wzrost motywacji w zakresie wykonywania obowiązków pracowniczych, a w konsekwencji osiągnięcie przez nich lepszych wyników w pracy. Impreza została zorganizowana po godzinach pracy w lokalu przy stole szwedzkim. Sporządzono listę uczestników, jednak nie jest możliwe - zdaniem Wnioskodawczyni - ustalenie, kto z pracowników i w jakim zakresie skorzystał z poczęstunku serwowanego w czasie spotkania. Menu podczas spotkania było zróżnicowane, a potrawy nie zostały zamówione zgodnie z zasadą "jedna porcja dla jednej osoby", tylko serwowano je w postaci szwedzkiego stołu, czyli zgodnie z zasadą wolnego wyboru.

Dlatego Wnioskodawczyni ma zapytanie, czy zakład pracy miał prawo określić przychód dla pracownika i pobrać podatek. Podatek został pobrany przy wynagrodzeniu za miesiąc lipiec 2009 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zorganizowana impreza kulturalno - rozrywkowa dla pracowników sfinansowana ze środków z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych stanowi przychód pracownika, który powinien być opodatkowany.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przedstawionej sytuacji nie jest możliwe ustalenie przychodu przypadającego na jednego pracownika i pracownicy nie powinni być obciążeni podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

O powstaniu po stronie pracownika przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., można mówić, gdy istnieje możliwość wyraźnego zindywidualizowania określonej części lub całości wydatków, przypadających na danego pracownika. Przychodem pracowników są bowiem wyłącznie te świadczenia, w przypadku których możliwe jest ustalenie ich wartości w stosunku do każdego pracownika. Jeżeli nie ma możliwości określenia, w jakim stopniu poszczególni pracownicy korzystali z oferowanych świadczeń, uznać należy, iż wartość tych świadczeń nie stanowi dla nich źródła przychodu, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ze względu na brak możliwości zindywidualizowania przedmiotowych świadczeń. Jak również jest wolna kwota od podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Treść art. 10 ust. 1 cytowanej ustawy określa źródła przychodów, gdzie m.in. w pkt 1 wymienia się stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że przytoczone kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Natomiast, zgodnie z uregulowaniami zawartymi w art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Zatem, w przypadku świadczeń zakupionych przez pracodawcę na rzecz pracowników, w tym także imprezy kulturalno - rozrywkowej - wartość pieniężną tych świadczeń dla celów podatkowych ustala się według ceny ich zakupu (art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wartość otrzymanego od pracodawcy świadczenia w postaci imprezy, podczas której serwowany był poczęstunek w formie szwedzkiego stołu, finansowanej z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych - co do zasady - stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Niemniej jednak przychodem pracownika są wyłącznie te świadczenia, w przypadku których możliwe jest ustalenie wartości świadczenia przypadającego na poszczególnego pracownika.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że impreza kulturalno - rozrywkowa została zorganizowana dla 20 pracowników Firmy, a łączny koszt tej imprezy wyniósł 1300 zł. Wnioskodawczyni podkreśla przy tym, iż - Jej zdaniem - nie można określić świadczenia przypadającego na jednego pracownika, gdyż nie jest możliwe ustalenie, w jakim stopniu pracownicy korzystali z oferowanych świadczeń.

Zdaniem tut. organu nie można się zgodzić z twierdzeniem, iż nie istnieje możliwość przypisania konkretnemu pracownikowi wartości świadczenia w postaci poczęstunku serwowanego podczas spotkania. Istnieje bowiem możliwość zindywidualizowania wartości otrzymanego świadczenia. w przypadku organizowania imprezy kulturalno - rozrywkowej nie ma przeszkód w ustaleniu dla kogo była ona organizowana i kto faktycznie brał w niej udział. Wnioskodawczyni podkreśla bowiem, iż impreza została zorganizowana dla 20 pracowników, przy czym sporządzona została lista uczestników. Należy przy tym podkreślić, iż zamawiając usługę w postaci imprezy połączonej z poczęstunkiem, koszt uzależniony jest od liczby osób w niej uczestniczących, bowiem do liczby uczestników dostosowywane jest menu. Zatem przy znanej kwocie odpłatności za całość świadczonej usługi możliwe jest określenie wartości nieodpłatnych świadczeń przypadających na jednego uczestnika, jako iloraz opłaty za usługę i liczby uczestników.

Nieistotne jest przy tym, w jakim stopniu dana osoba korzystała z poczęstunku oferowanego podczas imprezy, gdyż koszt zakupu tej usługi ponoszony jest niezależnie od tego, czy pracownicy skorzystali z niej w pełnym zakresie, czy też nie.

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż zorganizowana impreza kulturalno - rozrywkowa dla pracowników, sfinansowana ze środków z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym z tytułu przychodów ze stosunku pracy.

Jednocześnie należy podkreślić, iż w świetle art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymywanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Jak wynika z powyższego, zwolniona od podatku jest wartość rzeczowych oraz pieniężnych świadczeń otrzymywanych przez pracownika, jeżeli spełnione zostaną łącznie następujące przesłanki:

* świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego lub pieniężnego,

* jest w całości sfinansowane ze środków ZFŚS lub funduszy związków zawodowych,

* wysokość tych świadczeń nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.

W związku z tym, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia rzeczy ani świadczeń rzeczowych należy odwołać się do znaczenia tych pojęć w innych dziedzinach prawa. Definicja rzeczy zawarta została w art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), zgodnie z którą rzeczami są tylko przedmioty materialne. Świadczenie to natomiast przedmiot zobowiązania lub uprawnienia, które można zarówno otrzymać jak i ponosić.

Z powyższego wynika zatem, że ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, korzystają jedynie świadczenia o charakterze rzeczowym (np. bilety do kina, teatru, karnety na basen, paczki świąteczne itp.), a także otrzymane przez pracownika świadczenia pieniężne. Nie można natomiast uznać, iż sfinansowanie imprezy kulturalno - rozrywkowej połączonej z konsumpcją, jest świadczeniem rzeczowym, bowiem beneficjenci nie otrzymują świadczenia o charakterze materialnym (tj. rzeczowym) ani pieniędzy. Przedmiotem świadczenia jest bowiem w takim przypadku usługa w postaci organizacji spotkania kulturalno - rozrywkowego, a nie rzecz, czy pieniądze.

Reasumując, zorganizowana impreza kulturalno - rozrywkowa dla pracowników, sfinansowana ze środków z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym z tytułu przychodów ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto przychód ten nie podlega zwolnieniu z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy.

Należy dodać, iż dokumenty dołączone do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach postępowania w sprawie wydanej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.