ILPB2/415-856/12-2/TR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2012 r. (data wpływu: 7 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 7 września 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z o.o. (dalej: Wnioskodawca, Spółka lub X) jest podmiotem wchodzącym w skład międzynarodowej grupy i zajmuje się produkcją półosi na potrzeby branży motoryzacyjnej. W Spółce obowiązuje trzyzmianowy system pracy.

Spółka użytkuje na podstawie "umów leasingu" w rozumieniu art. 17a pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.; dalej: Ustawa o podatku CIT), spełniających warunki określone w art. 17b Ustawy o podatku CIT, samochody osobowe (dalej: Samochody służbowe). Koszty opłat leasingowych Samochodów służbowych, jak również dodatkowych opłat związanych z ich utrzymaniem i używaniem (np. serwisowania, ubezpieczenia, przeglądów, napraw, itp.) pokrywa X.

Spółka powierza swoim pracownikom - w szczególności szczebla kierowniczego oraz zarządu X (dalej: Pracownicy) ww. Samochody służbowe przede wszystkim do wykonywania obowiązków (zadań) służbowych związanych z ich pracą W ramach wykonywanych obowiązków pracowniczych często zachodzi konieczność wyjazdów (dojazdów) przez Pracowników w celu załatwienia spraw służbowych - poza stałe miejsce pracy w siedzibie Spółki - np. do różnego rodzaju instytucji, urzędów, banków, na spotkania z kontrahentami lub potencjalnymi kontrahentami Spółki. Często miejsca "załatwienia" ww. spraw lub spotkań służbowych (np. siedziby instytucji, banków, kontrahentów) znajdują się "na trasie" do i z zakładu X (stałego miejsca pracy) z i do miejsca zamieszkania Pracowników.

Ponadto, fakt, iż X jest spółką produkcyjną w szczególności praca w Spółce odbywa się w systemie trzyzmianowym (tekst jedn.: produkcja w systemie ciągłym) powoduje, iż w razie wystąpienia nagłej potrzeby (np. awaria maszyny, wypadek przy pracy, braki kadrowe) szybkie stawienie, się odpowiedzialnego w tym zakresie Pracownika (w szczególności na stanowisku kierowniczym) ma bezpośrednie przełożenie na utrzymanie (zachowanie) ciągłości produkcji.

Pracownicy korzystają z ww. Samochodów służbowych przede wszystkim do celów służbowych tj. realizacji ww. zadań/obowiązków pracowniczych, niemniej jednak, Spółka - w pewnym, ograniczonym zakresie (określonym w umowie o pracę z Pracownikiem) - dopuszcza również wykorzystywanie przez Pracowników Samochodów służbowych do celów prywatnych (osobistych) np. przejazdy w czasie weekendu czy urlopu. Z uwagi na fakt, że Pracownicy nie ponoszą odpłatności za udostępnienie i korzystanie z Samochodów osobowych do celów prywatnych, okoliczność ta skutkuje powstaniem przychodu po stronie Pracowników podlegającego opodatkowaniem podatkiem dochodowym od osób fizycznych (dalej: podatek PIT) z tytułu tzw. nieodpłatnego świadczenia. Od ustalonej wartości pieniężnej tego nieodpłatnego świadczenia Spółka - jako płatnik - pobiera i wpłaca do urzędu skarbowego należne zaliczki na podatek PIT.

Na terenie swojej siedziby Spółka nie posiada garaży. Na obszarze zakładu X znajduje się wprawdzie ogrodzony parking wraz z wartownią, niemniej jednak, nie jest on zadaszony i może nie gwarantować - w najwyższym możliwym stopniu - bezpieczeństwa dla parkowanych tam Samochodów służbowych.

W świetle powyższego - w szczególności w celu zapewnienia najbardziej optymalnych warunków bezpieczeństwa dla powierzonego Pracownikom mienia (np. przed zniszczeniem lub kradzieżą), jak również w celu ułatwienia wykonywania przez Pracowników zadań służbowych - Spółka planuje wyznaczyć miejsca parkingowe dla Samochodów służbowych w miejscach zamieszkania Pracowników (lub w ich pobliżu) np. w garażach należących do Pracowników i zobowiązać Pracowników korzystających z tych Samochodów służbowych do garażowania tych Samochodów w ww. miejscach. Kwestie te zostaną odpowiednio uregulowane w umowach o używanie Samochodu służbowego przez Pracownika lub aneksach do umów o pracę (dalej: Umowy), które Spółka planuje zawrzeć z Pracownikami, po dokonaniu odpowiedniej analizy i indywidualnym ustaleniu, u których Pracowników, szczególności w świetle wykonywanych przez nich obowiązków służbowych występuje uzasadniona potrzeba używania (wraz z obowiązkiem przechowywania i garażowania) Samochodu służbowego.

Do obowiązków nałożonych na Pracowników przedmiotową Umową należeć będą w szczególności:

* należyte zabezpieczenie używanego Samochodu służbowego przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem,

* garażowanie Samochodu służbowego w miejscu zamieszkania (na ogrodzonym terenie prywatnym, w garażu) lub ewentualnie w pobliżu miejsca zamieszkania Pracownika (na parkingach strzeżonych, parkingach dozorowanych),

* używanie Samochodu, co do zasady, do celów służbowych, a dopuszczenie używania Samochodu do celów prywatnych tylko w ustalonym, ograniczonym zakresie określonym w umowie o pracę z Pracownikiem (lub Umowie),

* oddanie Samochodu po rozwiązaniu umowy w stanie niepogorszonym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wyznaczenie przez Wnioskodawcę miejsca parkowania (garażowania) Samochodu służbowego w miejscu zamieszkania Pracownika (lub w jego pobliżu) oraz przejazdy Pracownika pomiędzy tak wyznaczonym miejscem parkowania (garażowania) Samochodu a miejscem wykonywania pracy nie skutkują po stronie Pracownika powstaniem przychodu do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych (dalej: Podatek PIT) w rozumieniu Ustawy o podatku PIT z tytułu nieodpłatnego świadczenia w tym zakresie.

Zdaniem Wnioskodawcy, parkowanie (garażowanie) Samochodu przez Pracownika w wyznaczonym przez Spółkę (pracodawcę) miejscu (miejscu zamieszkania Pracownika lub jego pobliżu) oraz przejazdy Pracownika Spółki z (do) tak wyznaczonego miejsca parkowania (garażowania) Samochodu służbowego do (z) miejsca wykonywania pracy nie powodują - w odniesieniu do tego garażowania i przejazdów - powstania po stronie Pracownika przychodu w tym zakresie, o którym mowa w art. 11 ust. 1 Ustawy o podatku PIT, ani o którym mowa w art. 12 ust. 1 Ustawy o podatku PIT (przychody ze stosunku pracy).

Swoje stanowisko Zainteresowany uzasadnił następująco:

W opinii Wnioskodawcy, wyznaczenie miejsca garażowania Samochodu służbowego w miejscu zamieszkania (lub w pobliżu miejsca zamieszkania) Pracownika oraz przejazdy Pracownika pomiędzy tak wyznaczonym miejscem parkowania (garażowania) Samochodu służbowego a miejscem pracy (np. w zakładzie Spółki) nie skutkują powstaniem po stronie Pracownika przychodu, o którym mowa w art. 11 ust. 1, w tym przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku PIT, a w konsekwencji nie stanowią podstawy do ustalania wartości pieniężnej tzw. nieodpłatnego świadczenia w tym zakresie, o którym mowa w art. 11 ust. 2a i 2b w związku z art. 12 ust. 3 Ustawy o podatku PIT.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Ustawy o podatku PIT: Przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z kolei w świetle art. 12 ust. 1 Ustawy o podatku PIT: za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zdaniem Spółki, ww. przepisy regulujące przychody oraz przychody ze stosunku pracy (w szczególności dotyczące nieodpłatnych świadczeń) należy analizować w kontekście obowiązujących przepisów w zakresie prawa pracy. W tym miejscu, w ocenie Spółki, zasadne jest przywołanie w szczególności przepisów dotyczących zasad użytkowania oraz dbania o powierzone pracownikom mienie, tj. art. 124 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) (dalej: Kodeks pracy). W świetle niniejszego przepisu, Pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu lub wyliczenia się.

Przydzielenie Samochodu służbowego Pracownikom i wyznaczenie przez Spółkę miejsc garażowania w miejscach zamieszkania, tych osób gwarantuje większe bezpieczeństwo dla powierzonego mienia, zmniejsza ryzyko zniszczenia lub kradzieży tego mienia i stanowi wyraz realizacji ww. obowiązku w zakresie dbałości o powierzone mienie wynikającego z Kodeksu pracy.

Ponadto konieczność przydzielenia Pracownikom Samochodu służbowego wynika również w pewnym zakresie z pełnionych przez nich funkcji i służy lepszej mobilności i możliwości sprawnego przemieszczania się. Zaś sam Samochód służbowy stanowi jedynie narzędzie służące do realizacji postawionego Pracownikowi zadania służbowego, jakim jest utrzymanie stałej gotowości do użytkowania go celem wykonywania obowiązków służbowych.

Spółka jako pracodawca oczekuje od Pracownika, w związku z przekazaniem do używania Samochodu służbowego, utrzymania go w stałej gotowości do wykonywania obowiązków służbowych. W interesie Spółki leży, by Pracownik, zgodnie z potrzebami biznesowymi Spółki w danym momencie był w stanie w możliwie jak najkrótszym czasie dotrzeć do miejsca wykonywania pracy. W efekcie, wyznaczenie przez X miejsca parkowania (garażowania) Samochodu służbowego w miejscu lub w pobliżu miejsca zamieszkania Pracownika ma służyć lepszemu i efektywniejszemu wykonaniu obowiązków służbowych przez Pracownika, co z kolei znajduje swoje odzwierciedlenie w działalności Spółki. Zdaniem Wnioskodawcy, nawet teoretyczne zapewnienie miejsc parkingowych o dostatecznym poziomie bezpieczeństwa dla wszystkich Samochodów służbowych (przykładowo: garaże) na terenie zakładu Spółki, nie byłoby zasadne ze względu na specyfikę pracy Pracowników oraz działalność Spółki - w takiej sytuacji bowiem w dalszym ciągu Pracownicy korzystaliby z przedmiotowych Samochodów na wskazane wyżej potrzeby służbowe, zaś obowiązek parkowania (tutaj: garażowania) spowodowałby znaczne utrudnienie dla Pracowników (np. konieczność przyjechania najpierw do zakładu X, by zabrać Samochód służbowy, a następnie udać się do urzędu czy kontrahenta oraz, w przypadku nagłej awarii czy wypadku - zdecydowanie dłuższy czas dojazdu Pracownika np. za pomocą komunikacji miejskiej).

Mając powyższe na względzie, w ocenie Spółki, w związku z wyznaczeniem Pracownikowi miejsca parkowania (garażowania) Samochodu służbowego w określonym miejscu (w miejscu zamieszkania Pracownika lub jego pobliżu) przejazdy z tak wyznaczonego miejsca parkowania (garażowania) do miejsca wykonywania pracy (i z powrotem) należy uznać za stanowiące realizację celu służbowego (a nie osobistego) jakim w szczególności jest dbałość o powierzone mienie Spółki i zapewnienie przez pracodawcę warunków umożliwiających zabezpieczenie powierzonego mienia.

Reasumując, fakt wyznaczenia miejsca parkowania (garażowania) Samochodów służbowych w wyznaczonym miejscu (miejscu zamieszkania Pracowników) służy realizacji obowiązków służbowych Pracowników oraz zapewnieniu w najwyższym możliwym stopniu bezpieczeństwa powierzonego Pracownikom mienia. W konsekwencji parkowanie (garażowanie) Samochodów służbowych w tak wyznaczonych miejscach oraz przejazdy pomiędzy tak wyznaczonym miejscem parkowania (garażowania) a miejscem wykonywania pracy (np. w zakładzie Spółki) nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniem podatkiem PIT dla Pracowników, o którym mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 Ustawy o podatku PIT, a tym samym nie stanowią podstawy do ustalania w odniesieniu do tego garażowania oraz przejazdów wartości pieniężnej nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 2a lub 2b w związku z art. 12 ust. 3 Ustawy o podatku PIT.

Niezależnie od powyższego, Spółka nadmieniła (jak zostało to przedstawione w niniejszym wniosku), że Spółka jako pracodawca (płatnik) będzie ustalać wartość przychodu ze stosunku pracy - z tytułu nieodpłatnego świadczenia dla Pracownika i pobierać należną zaliczkę na podatek PIT w sytuacji i w odniesieniu do udostępnienia Pracownikom - w określonym zakresie (ustalonym w ramach Umów zawartych z Pracownikami) Samochodów służbowych do używania dla celów prywatnych (osobistych) Pracowników, tj. innych niż w ramach realizacji ww. obowiązków służbowych, np. korzystanie przez Pracowników z Samochodów (przejazdy) w czasie weekendu, np. na zakupy, czy korzystanie przez Pracowników z Samochodów (przejazdy) w czasie urlopu - o ile takie sytuacje będą miały miejsce.

Jak wskazał Zainteresowany, powyższe stanowisko, zaprezentowane przez Spółkę w niniejszym wniosku jest również potwierdzane przez Ministra Finansów jako prawidłowe w licznych interpretacjach indywidualnych w sprawach tożsamych lub analogicznych do sytuacji (zdarzenia) będącej przedmiotem niniejszego wniosku przykładowo:

* Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający z upoważnienia Ministra Finansów, w interpretacji indywidualnej z dnia 22 maja 2012 r. (sygn. IPPB4/415-252/12-2/JK) stwierdził, iż: "W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę zgodnie z obowiązującą umową. (...) Zatem przydzielenie samochodu służbowego pracownikom wyznaczenie przez pracodawcę miejsca garażowania w miejscu zamieszkania tych osób gwarantuje jego bezpieczeństwo, stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, a tym samym dbałość o powierzone mienie. Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż w przedstawionym zdarzeniu przyszłym przydzielenie samochodu służbowego, wynikające charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca parkowania (garażowania) nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy.";

* Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający z upoważnienia Ministra Finansów, w interpretacji indywidualnej z dnia 14 lutego 2012 r. (sygn. IPPB4/415-890/11-5/JK2) wskazał, iż: " (...) W konsekwencji przejazdy z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy będą stanowić realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażające się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.";

* Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający z upoważnienia Ministra Finansów, w interpretacji indywidualnej z dnia 17 stycznia 2012 r. (sygn. ILPB1/415-1189/11-4/TW) stwierdził, iż: " (...) Reasumując, w przedmiotowej sprawie, pracownik Spółki korzystający z samochodu służbowego w celu dojazdu z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem, nie uzyska przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik do uwzględniania tego faktu przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.";

* Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający z upoważnienia Ministra Finansów, w interpretacji indywidualnej z dnia 1 września 2011 r. (sygn. ILPB2/415-642/11-2/JK) uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, że (...) W konsekwencji przejazdy z domu (miejsca garażowania służbowego samochodu) do pracy oraz z pracy do domu nie będą generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te będą bowiem realizacją celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania.";

* Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający z upoważnienia Ministra Finansów, w interpretacji indywidualnej z dnia 17 stycznia 2012 r. (sygn. ITPB2/415-970/10/12-S/ENB) uznał, iż: " (...) W świetle powyższego uznać należy, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika w tym również przejazdy z miejsca zamieszkania pracownika do miejsc wykonywania pracy i z powrotem będące konsekwencją zawarcia umowy cywilnoprawnej przechowania samochodu służbowego, nie mogą generować dla pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.";

* Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający z upoważnienia Ministra Finansów, w interpretacji indywidualnej z dnia 16 grudnia 2011 r. (sygn. IBPBII/1/415-816/11/HK) potwierdził, iż " (...) W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do wyznaczonego miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę zgodnie z obowiązującą umową o pracę (aneksem do tejże umowy). Wskazane przejazdy stanowią bowiem realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu".

W świetle powyższego, Spółka wniosła o potwierdzenie stanowiska Wnioskodawcy przedstawionego w niniejszym wniosku poprzez uznanie go za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie, w odniesieniu do przywołanych przez Zainteresowanego rozstrzygnięć organów podatkowych, tut. Organ informuje, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących, w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.