ILPB2/415-855/12-2/WM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 31 sierpnia 2012 r. (data wpływu 7 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 7 września 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej także: Oddział) prowadzi działalność w zakresie wydobycia węgla brunatnego i od września 2010 r. jest jednym z 12 oddziałów Spółki. Ze względu na rozbudowaną strukturę organizacyjną Spółki, obowiązki służbowe niektórych pracowników Oddziału wymagają częstych wyjazdów poza stałe miejsce świadczenia pracy. Pracownicy w ramach podróży służbowej korzystają z samochodów służbowych, które stanowią własność Oddziału lub są przez Oddział leasingowane. Ze względu na zakres obowiązków i sprawowane funkcje przez pracowników Oddział i Spółka wymaga od nich dużej dyspozycyjności i mobilności. W związku z tym, kwestie związane z używaniem samochodów służbowych zostały uregulowane poprzez wprowadzenie odpowiedniego regulaminu, który obowiązuje w oddziałach Spółki i dotyczy zasad korzystania z samochodów służbowych do celów służbowych i prywatnych.

Niektórym pracownikom, zaliczanym do kadry kierowniczej, Oddział przydzielił samochody służbowe do realizacji stałych zadań operacyjnych. Tracą oni prawo do korzystania z samochodów służbowych m.in. na okres urlopu bezpłatnego trwającego dłużej niż 30 dni, czy też na okres urlopu wychowawczego. Jednocześnie pracownicy ci zobowiązani są do oddania samochodu w przypadku m.in. utraty prawa jazdy, nie stosowania się do zasad korzystania z samochodu, ustania zatrudniania.

Oddział, jako pracodawca, podejmuje każdorazowo indywidualną decyzję o przyznaniu samochodu służbowego danemu pracownikowi. Decyzja ta podejmowana jest w oparciu o takie kryteria, jak rodzaj i charakter wykonywanej pracy, zajmowane stanowisko, wymogi co do mobilności i dyspozycyjności danego pracownika. Zasady wykorzystywania samochodów służbowych, powierzonych pracownikom do używania w związku z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, są każdorazowo określone w umowie o używanie samochodu służbowego, zawieranej z pracownikiem. Do zakresu obowiązków pracowników w zakresie korzystania z samochodów należy jego zabezpieczenie w możliwie najlepszy sposób, w szczególności poprzez zamknięcie okien i drzwi, zamknięcie zamków w drzwiach i bagażniku, zabranie dokumentów pojazdu z samochodu służbowego, kart flotowych i PIN, zabranie lub schowanie wartościowych przedmiotów w bagażniku, uaktywnienie wszystkich urządzeń zabezpieczających (jeśli zostały zamontowane), parkowanie samochodu w miejscach do tego przeznaczonych. W celu zapewnienia, że przyznany pracownikowi samochód służbowy spełniają swoje cele, tj. m.in. pozwala na zapewnienie wymaganej dyspozycyjności pracownika i realizacji przez niego zadań służbowych, a także dla spełnienia przez pracownika jego obowiązków w zakresie dbania o mienie powierzane, miejsce parkowania samochodów służbowych wyznacza się w miejscu zamieszkania pracownika lub jego najbliższej okolicy. Decyzja o sposobie przechowywania mienia w postaci samochodów służbowych została podjęta przez Oddział z powodu znacznych odległości pomiędzy Oddziałem a Centralą Spółki oraz innymi oddziałami (przez co pracownicy wykonują pracę z dala od miejscowości, którą mają określoną w umowie jako miejsce świadczenia pracy) oraz z powodu wymogu stałej gotowości do użytkowania samochodów w celu służbowym i osiągania przychodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy, w przypadku pracowników, którym przyznano samochody służbowe i zobowiązano do parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania lub jego okolicy, Wnioskodawca jest zobowiązany doliczyć do przychodu pracownika wartości przejazdów samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania a miejscem wykonywania obowiązków służbowych przez tego pracownika, a w konsekwencji, czy na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika z tego tytułu.

Zdaniem Wnioskodawcy, wyznaczenie miejsca garażowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika oraz przejazdy pracownika pomiędzy miejscem garażowania samochodu a miejscami wykonywania obowiązków pracowniczych nie skutkuje powstaniem po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy. Oddział nie występuje zatem w tym zakresie jako płatnik podatku dochodowego, o którym mowa w art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361, dalej: ustawa o PIT).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Artykuł 11 ust. 1 ustawy o PIT określa, że przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

W świetle wskazanego przepisu, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż pracownicy Oddziału dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia, gdyż realizują wtedy obowiązki służbowe nałożone na nich przez pracodawcę.

Biorąc pod uwagę specyfikę działalności Spółki i jej struktury organizacyjnej przejazdy między miejscem parkowania a miejscem wykonywania pracy stanowią realizację celu służbowego, jakim jest utrzymanie stałej gotowości do użytkowania samochodu w celu służbowym i osiągania przychodu.

W opinii Wnioskodawcy, należy przy tym wziąć pod uwagę, że każdorazowe pozostawienie samochodów w siedzibie Oddziału byłoby niecelowe, gdyż pracownicy musieliby często dojeżdżać do siedziby w celu pobrania samochodu służbowego, co wiązałoby się ze znacznym nakładem czasowym i kosztowym. Należy również dodać, że ze względu na specyfikę prowadzonej działalności siedziba Oddziału znajduje się często kilkadziesiąt kilometrów od miejsca zamieszkania pracowników i z dala od głównych tras komunikacyjnych prowadzących do siedzib pozostałych oddziałów oraz centrali Spółki. Ustalenie miejsca parkowania blisko miejsca zamieszkania pracownika jest więc ekonomicznie uzasadnione.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy - zdaniem Wnioskodawcy - rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika gwarantuje w najwyższym stopniu jego bezpieczeństwo oraz jest wyrazem dbałości o powierzone mienie.

Wnioskodawca zauważa, iż powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w wielu interpretacjach indywidualnych, m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 6 lipca 2011 r. nr IPTPB2/415-125/11-2/KJ, w której organ podatkowy zajął stanowisko, że:

"Udostępnienie przez Wnioskodawcę pracownikowi Spółki samochodu służbowego w celu umożliwienia mu właściwej realizacji obowiązków służbowych nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy. Reasumując, należy stwierdzić, iż przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania (miejscem zamieszkania), a miejscem pracy - o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Spółka nie jest więc obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego".

Wnioskodawca zauważa, iż podobnie wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w indywidualnych interpretacjach: z dnia 20 sierpnia 2009 r. nr IPPB2/415-361/09-4/MK, z dnia 19 maja 2010 r. nr IPPB2/415-168/10-2/AS, z dnia 1 września 2011 r. nr ILPB2/415-642/11-2/JK, z dnia 14 lutego 2012 r. nr IPPB4/415-890/11-5/JK2, z dnia 14 lutego 2012 r. nr IPPB4/415-890/11-4/JK2, z dnia 24 stycznia 2012 r. nr IPPB2/415-906/11-5/AK, z dnia 20 grudnia 2011 r. nr IPPB4/415-814/11-2/JK2, z dnia 8 czerwca 2011 r. nr IPPB4/415-295/11-3/MP, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w indywidualnej interpretacji z dnia 4 lutego 2009 r. nr IBPBII/1/415-89/09/HK, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 6 maja 2011 r. nr ILPB1/415-153/11-3/AMN.

W świetle wskazanych wyżej przepisów, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do siedziby Oddziału (płatnika), jako miejsca wykonywania czynności służbowych oraz z siedziby Oddziału do wyznaczonego miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę zgodnie zobowiązującą umową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych w treści wniosku interpretacji indywidualnych organów podatkowych, należy stwierdzić, iż wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.