ILPB2/415-846/12-2/TR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, reprezentowanego przez pełnomocnika - doradcę podatkowego, przedstawione we wniosku z dnia 24 sierpnia 2012 r. (data wpływu: 6 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przejazdów samochodami służbowymi pomiędzy miejscem parkowania a miejscem wykonywania obowiązków służbowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 września 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przejazdów samochodami służbowymi pomiędzy miejscem parkowania a miejscem wykonywania obowiązków służbowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym zatrudnionym przez zagraniczną spółkę z siedzibą w Niemczech (dalej: "zagraniczna spółka"). W marcu 2010 r. został oddelegowany do pracy w Polsce na rzecz polskiej spółki zależnej (dalej: "polska spółka") na podstawie trójstronnej umowy oddelegowania zawartej pomiędzy spółkami i Wnioskodawcą. Wnioskodawca pracuje na stanowisku Dyrektora Finansowego w polskiej spółce.

Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie za pracę w Polsce od zagranicznej spółki, jednocześnie polska spółka nie pełni roli płatnika w stosunku do Wnioskodawcy. Zgodnie bowiem z art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: z 25 marca 2010 r., Dz. U. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.; dalej: "u.p.d.o.f.") oraz art. 15 umowy z dnia 14 maja 2003 r. w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku zawartej pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec (Dz. U. Nr 12, poz. 90; dalej: "umowa o UPO"), Wnioskodawca z tytułu wynagrodzenia otrzymywanego za pracę w Polsce wpłaca w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych do polskiego urzędu skarbowego.

Wnioskodawca należy do kadry kierowniczej w polskiej spółce, często wykonuje swoje obowiązki służbowe w różnych miejscach poza stałym miejscem wykonywania pracy, w tym również w innych miastach Polski lub zagranicą (np. spotkania biznesowe lub praca wykonywana w spółce zagranicznej). Dodatkowo, ze względu na zakres obowiązków i sprawowane funkcje, od Wnioskodawcy wymagana jest duża dyspozycyjność i mobilność.

Dla celów wykonywania zadań służbowych w polskiej spółce Wnioskodawcy został powierzony samochód służbowy, z którego polska spółka korzysta na podstawie zawartej z leasingodawcą umowy leasingowej.

Zasady udostępniania samochodów służbowych określa ustanowiony przez polską spółkę regulamin warunków użytkowania samochodów służbowych. Zgodnie z postanowieniami regulaminu, samochody służbowe mogą być wykorzystywane przez osoby zajmujące stanowiska kierownicze bądź podróżujące służbowo więcej niż 30 000 km rocznie. Samochody służbowe mogą być wykorzystywane zarówno w celach służbowych, jak i prywatnych.

W przypadku wykorzystywania samochodów służbowych dla celów prywatnych, Wnioskodawca odprowadza zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od uzyskanego w tej postaci nieodpłatnego świadczenia (w tym od paliwa zakupionego przez polską spółkę i wykorzystanego dla celów prywatnych). W celu ustalenia wartości świadczenia, Wnioskodawca prowadzi rejestr kilometrów przejechanych dla celów prywatnych.

Do zakresu obowiązków Wnioskodawcy w przypadku powierzenia samochodu służbowego, należy między innymi dbanie o sprawność techniczną powierzonego samochodu, jego czystość oraz terminowe zapewnienie bieżącej obsługi technicznej.

W celu zapewnienia, że przyznany Wnioskodawcy samochód służbowy spełnia swoje cele, tj. m.in. pozwala na zapewnienie wymaganej od Wnioskodawcy dyspozycyjności i realizacji przez niego zadań służbowych, a także dla spełnienia przez Wnioskodawcę jego obowiązków w zakresie dbania o mienie powierzone, polska spółka zamierza wyznaczyć miejsce parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania Wnioskodawcy w Polsce. W tym celu zamierza zawrzeć z Wnioskodawcą umowę cywilnoprawną o przechowywanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania Wnioskodawcy bądź w jego pobliżu.

Zobowiązanie Wnioskodawcy do parkowania samochodów poza siedzibą polskiej spółki w miejscu zamieszkania Wnioskodawcy w Polsce, wynika również z faktu, iż Wnioskodawca wykonuje pracę z dala od miejscowości, w której znajduje się siedziba polskiej spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca powinien, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, tj. po zawarciu umowy o przechowywanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania w Polsce, traktować wartość przejazdów samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania, a miejscem wykonywania obowiązków służbowych jako przychód ze stosunku pracy wykonywanego na terytorium Polski i odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od tego przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, korzystanie przez Niego z samochodu służbowego w celu przejazdu z miejsca zamieszkania w Polsce do miejsca wykonywania zadań służbowych i z powrotem, nie będzie stanowić przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

W opinii Wnioskodawcy, w sytuacji, gdy otrzymuje On do dyspozycji samochód służbowy w celu realizacji nałożonych na Niego obowiązków służbowych, nieodpłatne świadczenie nie powstanie. W przypadku Wnioskodawcy, mając na względzie wymaganą wobec niego dyspozycyjność, jak i fakt, że wykonuje on często swoje obowiązki w różnych miejscach poza stałym miejscem wykonywania pracy, zasadne jest wyznaczenie miejsca parkowania samochodu służbowego powierzonego Wnioskodawcy w miejscu jego zamieszkania w Polsce bądź w pobliżu tego miejsca. Od Wnioskodawcy jest bowiem wymagane utrzymywanie powierzonego mu samochodu służbowego w stałej gotowości do wykonywania jego obowiązków służbowych.

Polskiej spółce zależy na dużej mobilności Wnioskodawcy i szybkim dotarciu do miejsca wykonywania pracy w danym dniu. Wyznaczenie miejsca parkowania w miejscu zamieszkania Wnioskodawcy lub jego okolicy ma więc umożliwić Mu efektywną realizację obowiązków pracowniczych.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy przejazdy pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania samochodu służbowego, a miejscem wykonywania pracy, tj. do siedziby polskiej spółki lub innych miejsc, gdzie wykonuje powierzoną Mu pracę (w tym również do zagranicznej spółki) stanowią element realizacji obowiązków służbowych, jakimi są dyspozycyjność i mobilność Wnioskodawcy. Nie ulega bowiem wątpliwości, że parkowanie samochodu służbowego w wyznaczonym miejscu pobytu Wnioskodawcy lub jego najbliższej okolicy, biorąc pod uwagę Jego zadania służbowe, ma na celu zagwarantowanie szybkiego i efektywnego realizowania powierzonych Mu zadań.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, przejazdy samochodem służbowym pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania, a miejscem wykonywania przez Niego zadań służbowych stanowią realizację obowiązków służbowych, dlatego też nie powodują powstania po jego stronie przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 u.p.d.o.f. Na potwierdzenie swojego stanowiska, Wnioskodawca przywołał inne rozstrzygnięcia organów podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym zatrudnionym przez zagraniczną spółkę z siedzibą w Niemczech (dalej: "zagraniczna spółka"). W marcu 2010 r. został oddelegowany do pracy w Polsce na rzecz polskiej spółki zależnej (dalej: "polska spółka") na podstawie trójstronnej umowy oddelegowania zawartej pomiędzy spółkami i Wnioskodawcą. Wnioskodawca pracuje na stanowisku Dyrektora Finansowego w polskiej spółce. Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie za pracę w Polsce od zagranicznej spółki, jednocześnie polska spółka nie pełni roli płatnika w stosunku do Wnioskodawcy. Zgodnie bowiem z art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: z 25 marca 2010 r., Dz. U. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.; dalej: "u.p.d.o.f.") oraz art. 15 umowy z dnia 14 maja 2003 r. w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku zawartej pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec (Dz. U. Nr 12, poz. 90; dalej: "umowa o UPO"), Wnioskodawca z tytułu wynagrodzenia otrzymywanego za pracę w Polsce wpłaca w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych do polskiego urzędu skarbowego.

Wracając na grunt krajowych przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazać należy, iż podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powołanego przepisu wynika zatem, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 9 ust. 2 ww. ustawy).

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie zaś do treści art. 12 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na gruncie analizowanej sprawy ww. uregulowanie art. 12 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajdzie jednak zastosowania, bowiem Wnioskodawcy nie łączy z polską spółką stosunek pracy.

Katalog źródeł przychodów został uregulowany w art. 10 ust. 1 ww. ustawy. Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem są "inne źródła", za które art. 20 ust. 1 ww. ustawy nakazuje uważać w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Katalog przychodów z innych źródeł jest katalogiem otwartym, o czym przesądza użycie przez ustawodawcę sformułowania "w szczególności". Wyliczenie zawarte w art. 20 ust. 1 ww. ustawy jest zatem jedynie wyliczeniem przykładowym.

Na podstawie art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W związku z powyższym, uznać należy, że wartość nieodpłatnych świadczeń na rzecz Wnioskodawcy, w postaci korzystania przez Niego z przedmiotowego samochodu służbowego polskiej spółki (tudzież wskazanych w pytaniu Wnioskodawcy przejazdów), z którą to spółką nie łączy Wnioskodawcę stosunek pracy (a zatem "podmiotu obcego"), a która to spółka dysponuje tym pojazdem na podstawie zakupionej usługi leasingowej, stanowi dla Wnioskodawcy przychód ze źródeł określonych jako "inne", którego wartość podlega określeniu stosownie do uregulowań art. 11 ust. 2a pkt 2 tejże ustawy.

W tym miejscu zaznaczyć należy, iż osiągnięty w ten sposób dochód nie został wymieniony przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy, ani też Minister Finansów nie zaniechał od niego poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Reasumując, stwierdzić należy, iż przedmiotowy przychód należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, Zainteresowany winien rzeczoną kwotę doliczyć do pozostałych dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym i opodatkować podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych - zgodnie z regulacjami określonymi w art. 27 cyt. ustawy podatkowej, tj. według skali podatkowej łącznie z pozostałymi dochodami podlegającymi w Polsce opodatkowaniu na zasadach ogólnych, bez konieczności odprowadzania zaliczek na ten podatek.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie, w odniesieniu do przywołanych przez Zainteresowanego rozstrzygnięć organów podatkowych, tut. Organ informuje, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących, w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.