ILPB2/415-794/14-2/WS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 9 lipca 2014 r. (data wpływu 14 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 14 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zatrudnia pracowników w oparciu o umowę o pracę. W związku z powyższym, zgodnie z art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zobowiązany do obliczenia zaliczki na podatek dochodowy od uzyskanych przez pracownika w danym miesiącu przychodów z uwzględnieniem treści ww. przepisu. Pracownik przebywał od 1 do 29 czerwca 2014 r. na urlopie rodzicielskim i za ten okres otrzymał zasiłek rodzicielski (wypłacany przez firmę i rozliczony z ZUS w deklaracji DRA), zaś za 30 czerwca 2014 r. otrzymał wynagrodzenie w kwocie 91,84 brutto. Pracownikowi przysługują pracownicze koszty uzyskania przychodu w wysokości 111,25 miesięcznie.

Wnioskodawca obliczył zaliczkę na podatek dochodowy ograniczając koszty uzyskania przychodu do kwoty przychodu ze stosunku pracy, tj. do kwoty 91,84. W informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy za rok 2014 pracownikowi zostaną uwzględnione za miesiąc czerwiec koszty uzyskania przychodu w pełnej wysokości, czyli 111,25 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W jakiej wysokości w przedstawionym miesiącu należy uwzględnić koszty uzyskania przychodu,

* w wysokości uzyskanego przychodu ze stosunku pracy po potrąceniu składek na ubezpieczenie społeczne, tj. 79,24

* w wysokości 111,25, a o brakującą kwotę 32,01 umniejszyć przychód z tytułu zasiłku rodzicielskiego.

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli w danym miesiącu pracownik uzyskał, obok zasiłku z ubezpieczenia społecznego, przychód ze stosunku pracy w wysokości niższej od miesięcznych kosztów uzyskania przychodu, to przy ustalaniu zaliczki na podatek dochodowy Wnioskodawca winien ograniczyć koszty uzyskania przychodu do wysokości uzyskanego przychodu ze stosunku pracy, nie biorąc pod uwagę przychodu z tytułu zasiłku z ubezpieczeń społecznych. Zasiłek z ubezpieczenia społecznego nie zalicza się do przychodów ze stosunku pracy, lecz stanowi przychód z innych źródeł (art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Koszty uzyskania przychodu określone w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są kosztami uzyskania przychodu ze stosunku pracy, a nie z innych źródeł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 31 cytowanej wyżej ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy-wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Za tego rodzaju przychody zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 powołanej ustawy uważa się przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z kolei art. 32 ust. 2 powyższej ustawy, za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a (...).

Artykuł 22 ust. 2 stanowi, że koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

Analiza treści zacytowanych przepisów wskazuje, że warunkiem uwzględnienia przez płatnika przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 2 ww. ustawy, jest osiągnięcie przez pracownika przychodu z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy lub pracy nakładczej.

Warunkiem uwzględnienia kosztów uzyskania przychodu ze stosunku pracy nie jest zatem faktyczne świadczenie pracy w postaci wykonywania na rzecz pracodawcy czynności, do których wykonywania pracownik jest zobowiązany mocą umowy o pracę, lecz samo uzyskanie przychodu ze stosunku pracy.

Natomiast zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy, jak i organ rentowy stanowią przychody z innych źródeł.

Zgodnie bowiem z art. 20 ust. 1 ww. ustawy - za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

W myśl art. 20 ust. 2 ww. ustawy, za zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, o których mowa w ust. 1, uważa się kwoty wypłacanych przez zakład pracy lub organ rentowy zasiłków chorobowych, wyrównawczych, macierzyńskich, opiekuńczych oraz świadczeń rehabilitacyjnych.

Powyższe oznacza, że przy ustalaniu zaliczek na podatek dochodowy od zasiłku chorobowego wypłacanego przez zakład pracy nie stosuje się kosztów uzyskania przychodu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zatrudnia pracowników w oparciu o umowę o pracę. Pracownik przebywał od 1 do 29 czerwca 2014 r. na urlopie rodzicielskim i za ten okres otrzymał zasiłek rodzicielski (wypłacany przez firmę i rozliczony z ZUS w deklaracji DRA), zaś za 30 czerwca 2014 r. otrzymał wynagrodzenie w kwocie 91,84 brutto. Pracownikowi przysługują pracownicze koszty uzyskania przychodu w wysokości 111,25 miesięcznie.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi w jakiej wysokości należy uwzględnić koszty uzyskania przychodu.

Uwzględniając obowiązujące przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że jeżeli w danym miesiącu kalendarzowym pracownik otrzymuje przychody ze stosunku pracy jak również zasiłek rodzicielski, pracodawca koszty uzyskania przychodów odlicza tylko od podlegających opodatkowaniu przychodów ze stosunku pracy, tj. w sytuacji wskazanej we wniosku w przypadku pracownika, którzy w danym miesiącu otrzymał wynagrodzenie i zasiłek rodzicielski, należy zastosować koszty uzyskania przychodów do kwoty uzyskanego przychodu ze stosunku pracy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że Organ interpretacyjny nie potwierdza prawidłowości wyliczonej kwoty kosztów uzyskania przychodu, uwzględnianej w rozliczeniach dokonywanych przez płatnika, z uwagi na fakt, że przepis art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa nakłada na organ podatkowy obowiązek udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Z uwagi na powyższe, nie podlegają urzędowej interpretacji zasady rachunkowego określania (wyliczenia) wysokości kosztów uzyskania przychodu, gdyż wykraczałoby to poza zakres interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.