ILPB2/415-775/09-4/WS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2009 r. (data wpływu 29 lipca 2009 r.), uzupełnionym w dniu 13 października 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 29 lipca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 i § 4 Ordynacji podatkowej, w związku z powyższym, wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawcę, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a jego uzupełnieniem nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 1 października 2009 r., skutecznie doręczono dnia 5 października 2009 r., zaś w dniu 13 października 2009 r. do tut. organu wpłynęła odpowiedź, w której Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek (data nadania 12 października 2009 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 12 stycznia 2000 r. w siedzibie kancelarii notarialnej Wnioskodawca nabył lokal mieszkalny, dla którego wydział ksiąg wieczystych prowadził księgę wieczystą. Była właścicielka (zwana dalej pierwszą właścicielką) nabyła ten lokal od spółki 15 grudnia 1997 r. W dniu 1 marca 2004 r. Zainteresowany stawił się ponownie w tej samej kancelarii w celu wyprostowania błędów popełnionych przez wydział ksiąg wieczystych. Okazało się, że lokal, który nabył Wnioskodawca nie miał prawidłowo założonej księgi wieczystej. W związku z powyższym wpis prawa własności na rzecz kupujących lokale od spółki nie nastąpił, albowiem postanowieniem z dnia 7 maja 2002 r. sąd okręgowy uchylił wszystkie dokonane wcześniej w księdze wieczystej wpisy i trafiły one do ponownego rozpatrzenia. Rozpoznano ponownie wniosek o wydzielenie lokali do odrębnych ksiąg wieczystych (wcześniej wszystkie lokale podłączono do jednej księgi wieczystej) na podstawie umowy o ustanowienie odrębnej własności lokali z dnia 23 października 1997 r. i jej sprostowania, zakładając nową księgę wieczystą - tym samym zaszła konieczność sprostowania umów sprzedaży, uwzględniając postanowienia umów i przeniesienie uprawnień do lokalu na rzecz Wnioskodawcy. Strony potwierdzają oświadczenie z dnia 15 stycznia 1997 r. co do praw pierwszej właścicielki i z dnia 12 stycznia 2000 r. co do praw nabycia lokalu przez Zainteresowanego, prostują oznaczenie numeru księgi wieczystej dla tego lokalu i zawierają umowę sprzedaży. Spółka w dniu 22 lipca 2004 r. sprzedała lokal z prawidłową księgą wieczystą Wnioskodawcy. Cena została umówiona na kwotę, którą pierwsza właścicielka zapłaciła w całości spółce przed 15 grudnia 1997 r. Strony oświadczają, że pierwsza właścicielka była w posiadaniu lokalu od dnia 15 grudnia 1997 r., a Wnioskodawca jest w posiadaniu lokalu od 12 stycznia 2000 r. Dnia 22 lipca 2009 r. w kancelarii notarialnej przed notariuszem Wnioskodawca sprzedał ww. lokal mieszkalny.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, że umowa zawarta dnia 15 grudnia 1997 r. przez spółkę z pierwszą właścicielką lokalu nie została uznana za nieważną i nie toczyło się postępowanie o jej unieważnienie.

Postępowanie przed sądem okręgowym dotyczyło wyłącznie wpisów w księdze wieczystej gruntowej i usterek technicznych z nimi związanymi. Wszystkie postępowania toczyły się w trybie odwoławczym, a więc wpisy dokonane w tej księdze wieczystej miały moc obowiązującą od daty złożenia wniosku o założenie ksiąg wieczystych dla wydzielonych lokali w 1997 r. Uchylenie tego wpisu spowodowało zmianę numeracji ksiąg wieczystych założonych dla lokali mieszkalnych, a następnie sąd w postępowaniu wieczysto - księgowym zażądał potwierdzenia czynności poprzez wskazanie nowozałożonych ksiąg wieczystych w umowie sprzedaży. W umowach sprzedaży potwierdzających wcześniej zawarte umowy opisano okoliczności postępowań, jak również wskazano poniesienie wszelkich kosztów i opłat w dacie zawarcia pierwotnych aktów, a więc 15 grudnia 1997 r. i 12 stycznia 2000 r.

Wniosek o wpis własności na rzecz pierwszej właścicielki miał moc obowiązującą od daty jego złożenia do sądu, a następna umowa, a więc ta zawarta pomiędzy pierwszą właścicielką i Wnioskodawcą od dnia złożenia wniosku zawartym w akcie 12 stycznia 2000 r. Również ta umowa nie została uznana za nieważną i nie toczyło się postępowanie o jej unieważnienie. Akt notarialny z dnia 1 marca 2004 r. był czynnością potwierdzającą wszystkie wcześniejsze umowy w celu uregulowania stanu prawnego, dla dokonania wpisów w księdze wieczystej, a wobec tego, że pierwsza właścicielka zbyła swoje prawa na rzecz Zainteresowanego do aktu potwierdzającego przywołano Jego zamiast pierwszej właścicielki. Wnioskodawca wstąpił w prawa pierwszej właścicielki na podstawie umowy z dnia 12 stycznia 2000 r. i nie nabył lokalu od spółki, co wynika z umów wcześniej zawartych. Umowa z dnia 1 marca 2004 r. sporządzona przed notariuszem jedynie potwierdzała wcześniej dokonane umowy w celu prawidłowego wpisu do księgi wieczystej. Z ciągłości zdarzeń prawnych wynika, iż stronami umowy w 1997 r. były spółka i pierwsza właścicielka, oraz 12 stycznia 2000 r. pierwsza właścicielka i Wnioskodawca. Od dnia zawarcia tych umów strony były w posiadaniu przedmiotów umowy, a jedynie toczyło się postępowanie o ujawnienie praw w księgach wieczystych. Umowa z 1 marca 2004 r. miała charakter potwierdzający dla postępowania wieczysto księgowego. Zatem prawo własności lokalu mieszkalnego Wnioskodawca nabył w dniu 12 stycznia 2000 r. na podstawie umowy sprzedaży zawartej z pierwszą właścicielką.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w ww. sytuacji zachodzi konieczność opłacenia podatku.

Zdaniem Wnioskodawcy, nabywając nieruchomość (lokal mieszkalny) w dobrej wierze w 2000 r. nie miał On świadomości, że lokal ten ma nieprawidłową księgę wieczystą. Umowa ze spółką była konsekwencją wyroku sądu okręgowego i nie powinna wpłynąć na rzeczywistą datę nabycia nieruchomości. W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że nie powinien zapłacić podatku dochodowego od osób fizycznych, ponieważ był właścicielem lokalu przez lat dziewięć.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie:

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca nabył prawo własności lokalu mieszkalnego 12 stycznia 2000 r. Tym samym pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, należy liczyć od końca 2000 r. W powyższym przypadku termin ten upłynął z dniem 31 grudnia 2005 r.

Zatem sprzedaż lokalu mieszkalnego dokonana przez Wnioskodawcę w 2009 r. nie stanowi źródła przychodu z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym Wnioskodawca nie musi płacić z tego tytułu podatku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.