ILPB2/415-731/11-4/TR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 25 czerwca 2011 r. (data wpływu: 4 lipca 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 października 2011 r. (data wpływu: 7 października 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania renty wypadkowej - jest prawidłowe.

W dniu 4 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania renty wypadkowej.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 i § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 27 września 2011 r., nr ILPB2/415-731/11-2/TR, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowanego, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 27 września 2011 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 29 września 2011 r.), zaś w dniu 7 października 2011 r. (data nadania: 5 października 2011 r.) do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jestem obywatelem polskim, zamieszkałym na stałe na terytorium kraju, utrzymującym się z należnych Mu świadczeń emerytalno-rentowych. W okresie swojej aktywności zawodowej pracował m.in. na terytorium Francji, gdzie uległ wypadkom przy pracy. Zarówno związek wypadków z pracą, jak i stopień utraty zdrowia, zostały uznane i potwierdzone przez kompetentne organy francuskie, i z tego powodu przyznały Mu one świadczenie rentowe z tytułu wypadku przy pracy, co potwierdza zaświadczenie z dnia 6 sierpnia 2008 r. Kasy Caisse Primaire dAssurance Maladie.

Powyższe świadczenie rentowe jest wypłacane Zainteresowanemu na podstawie francuskiej ustawy o ubezpieczeniach socjalnych na terytorium RP za pośrednictwem polskich organów; ww. polski organ uznając się płatnikiem w rozumieniu art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa dokonuje obliczenia, pobrania i odprowadzenia na rzecz budżetu państwa polskiego podatku dochodowego od należnych Mu świadczeń powypadkowych wypłacanych na podstawie prawa francuskiego.

Zainteresowany zwrócił uwagę na fakt, iż w świetle prawa francuskiego, tj. państwa świadczeniodawcy, członka Unii Europejskiej, świadczenie to jest wolne od podatku, co potwierdza ww. zaświadczenie. Jak z powyższego wynika, w majestacie prawa francuskiego - identycznie jak w Polsce, gdy świadczeniodawcą takiej renty jest polski system rentowy, świadczenie to jest wolne od podatku.

Podstawą działania ww. polskiego organu obsługującego należną Wnioskodawcy wypłatę renty powypadkowej, uznającego się równocześnie jako płatnik podatku dochodowego, jest brzmienie art. 21 ust. 1 pkt 3 wspomnianej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - cyt. "wolne od podatku dochodowego są (...) otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw (...)". Dokonując subsumpcji cytowanego przepisu, płatnik, stosując wykładnię gramatyczną, dokonuje jego nadinterpretacji, poprzez uznanie, iż ustawodawca ma na myśli wyłącznie polskie ustawy lub przepisy wykonawcze.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy renta powypadkowa z tytułu wypadku przy pracy przyznana przez francuski organ rentowy na podstawie stosownych ustaw francuskich, a wypłacana obywatelowi polskiemu na terytorium RP, korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego w trybie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, od dnia 1 maja 2004 r. Polska jest członkiem Unii Europejskiej. W Traktacie Akcesyjnym Polska zobowiązała się do unifikacji polskiego prawa do unijnych regulacji prawnych i poszanowania praw pozostałych krajów członkowskich. Oznacza to, że Polska zobowiązała się również do poszanowania dyspozycji art. 18 "Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej", który stanowi " (...) zakazana jest wszelka dyskryminacja ze względu na przynależność państwową (...)".

Z dniem 1 maja 2004 r. Polska, jej zjawiska ekonomiczne i socjalne stały się elementem składowym unijnego rynku wewnętrznego o jakim mowa w art. 2 pkt. 3 Traktatu Lizbońskiego z dnia 13 grudnia 2007 r., cyt. "Unia ustanawia Rynek Wewnętrzny (...) zwalcza wyłączenia społeczne i dyskryminację oraz wspiera sprawiedliwość i ochronę socjalną, równość kobiet i mężczyzn." Powołane postanowienia norm prawa UE ściśle korespondują z dyspozycją art. 9 Konstytucji RP, cyt. "Rzeczpospolita Polska przestrzega wiążącego ją prawa międzynarodowego"; a także z art. 32 ust. 1 Konstytucji, który stanowi: "Wszyscy są wobec prawa równi, wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne". Oznacza to, że państwo polskie ma obowiązek równego traktowania nie tylko wszystkich obywateli UE, ale także i własnych obywateli bez względu na to, gdzie na terytorium UE nabyli swoje prawa socjalne. Stosując w praktyce dyspozycję art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., a w szczególności nadając wykonawczy sens użytemu w tym przepisie określeniu " (...) jeżeli ich wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych (...)" - nie można abstrahować od ratio legis obowiązującej nadal "Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodów i majątków" z dnia 20 czerwca 1975 r. - opublikowanej w Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5 (Rzeczpospolita Polska jest sukcesorem prawnym tej umowy). W art. 18 tejże umowy postanowiono, cyt. "z zastrzeżeniem postanowień art. 19 ust. 2 renty, emerytury i podobne wynagrodzenia z tytułu poprzedniego zatrudnienia wypłacane osobie zamieszkałej w jednym z umawiającym się państwie podlegają opodatkowaniu tylko w tym państwie.

Artykuł 19 ust. 2 - do którego odsyła cytowany przepis, stanowi: "renty i emerytury przekazywane przez umawiające się państwo albo przez jedną z jego jednostek samorządu lokalnego, albo przez jedną z ich osób prawnych prawa publicznego, bądź wprost, bądź w ciężar tworzonego przez nie funduszu osobie fizycznej z tytułu usług o charakterze publicznym świadczonych temu państwu, albo tej jednostce samorządu, albo tej osobie prawnej podlegają opodatkowaniu tylko w tym państwie".

Postanowienia art. 18 i 19 ust. 2 powołanej umowy bilateralnej zyskały sądową wykładnię w wyroku NSA - Katowice, sygn. akt SA/Ka 2353/95 z dnia 23 grudnia 1996 r., cyt. "stosownie do treści art. 18 i 19 ust. 2 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodów i majątku z dnia 20 czerwca 1975 r. (Dz. U. z 1977 Nr 1, poz. 5), renty i emerytury i podobne wynagrodzenia z tytułu poprzedniego zatrudnienia wypłacane osobie zamieszkałej w jednym umawiającym się państwie podlegają opodatkowaniu tylko w tym państwie. Jednakże te renty i emerytury podlegają opodatkowaniu tylko w drugim umawiającym się państwie, jeżeli ich odbiorca ma w tym państwie miejsce zamieszkania i posiada jego obywatelstwo".

Jak wskazał Zainteresowany, bacząc na zasady logiki rozumowania zarówno organów władnych do zawierania umów międzynarodowych, jak i sądu - dostrzec należy, że w art. 19 ust. 2 powołanej umowy dokonano odesłania pozycji podatkowo-prawnej obywateli polskich zamieszkałych w Polsce, a pobierających świadczenie rentowe z terytorium Francji do polskiego systemu podatkowego, a nie ustanowiono konkretnego obowiązku podatkowego; zaś polski system podatkowy w art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. czyni wolnymi od podatku dochody z tytułu rent powypadkowych.

Powołane wcześniej unijne prawo traktatowe zrównuje w swej randze ustawy krajowe, a także akty prawa wykonawczego z prawem międzynarodowym (traktaty, rozporządzenia, dyrektywy, umowy bilateralne obowiązujące wewnątrz Unii).

W tym stanie Wnioskodawca uważa, że dla właściwej subsumpcji dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. koniecznym jest stosowanie wykładni celowościowej - uwzględniającej sens powołanych traktatów i umów międzynarodowych; aktualnej pozycji prawnej polskiego prawa krajowego w całokształcie obowiązującego prawa i w efekcie rozumienie zwrotu użytego w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 " (...) z przepisów odrębnych ustaw i przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw (...)" w znaczeniu sensu largo obejmującym również obowiązujące w tym kraju normy prawa unijnego i międzynarodowego - zrównane z normami ustawowymi i wykonawczymi.

Interpretacja gramatyczna - zawężające znaczenie przepisów tylko do norm stanowionych przez krajowe (polskie) ustawodawcze lub wykonawcze, skutkowałoby naruszeniem powołanych wcześniej zasad konstytucyjnych i traktatowych; oznaczałaby dyskryminację obywateli własnych z powodu zamieszkania w Polsce (gdyby zamieszkiwali we Francji i tam pobierali świadczenie to nie byliby obciążeni podatkiem); oznaczałoby to, że budżet państwa rości sobie żądanie zapłaty haraczu tylko dlatego, że w obsłudze świadczenia pośredniczy polski podmiot. Prezentowany pogląd własny o dyskryminujących skutkach literalnego interpretowania dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. jest zbieżny z niepublikowanym orzeczeniem WSA w Warszawie z dnia 3 października 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 977/08, vide str. 628, Leksykon podatku dochodowego od osób fizycznych - 2009 pod redakcją Ryszarda Kubackiego, wyd. Unimex, cyt. "w ocenie składu orzekającego w niniejszej sprawie - w świetle wspólnotowego zakazu dyskryminacji oraz wspólnotowej zasady swobodnego przepływu osób - przyjęcie przez polskie organy podatkowe wyżej opisanego, różnego traktowania podatnika tylko z uwagi na fakt, iż podatnik (rezydent) prawo do przedmiotowego świadczenia uzyskał w wyniku wypadku przy pracy poza granicami RP, to jest w innym państwie członkowskim UE na podstawie obowiązującego tam ustawodawstwa, nie można zaakceptować. Gdyby skarżący zdecydował się na zamieszkanie w innym kraju członkowskim UE, dochód z tytułu otrzymanego świadczenia nie byłby obciążony jakimikolwiek ciężarami publicznymi. Podobnie byłoby, gdyby pracujący na terenie RP rezydent (niekoniecznie obywatel polski) otrzymał takie świadczenie na podstawie przepisów polskiej ustawy lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie takiej ustawy"; i dalej sąd wskazał na znaczenie rozporządzenia Rady EWG nr 574/72 z dnia 14 czerwca 1971 r. "w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz. Urz. WE L 149 z dnia 5 lipca 1971 r. - zmienione rozporządzeniem WE 1992/2006 - Parlamentu Europejskiego i Rady "w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek oraz do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie" (porusza Ryszard Kubacki, Leksykon podatku dochodowego od osób fizycznych - 2009, wyd. Unimex, str. 628-629).

Prezentowany pogląd własny dot. rozumienia art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, a w szczególności zwrotu " (...) z przepisów odrębnych ustaw i przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw (...)" - w znaczeniu sensu largo obejmującym akty prawa unijnego i państw zrzeszonych jest zbieżny z stanowiskiem Ministra Finansów zawartym w odpowiedzi na interpelację poselską, znak DD3/0602/47/KDJ/11/BM19-13313 z dnia 26 września 2011 r., cyt. "jednakże regulacja ta, analogicznie jak w przypadku art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, nie ogranicza możliwości jej zastosowania wyłącznie do przypadków otrzymania renty w oparciu o przepisy polskiego prawa. Dla zastosowania zwolnienia decydujące znaczenie ma to, czy spełnione są warunki określone w tym przepisie."

W opisanych stanach faktycznych i prawnych Zainteresowany uważa, że interpelowany przepis stosować należy z uwzględnieniem wykładni celowościowej, bowiem stosowanie wykładni gramatycznej skutkuje obrazą prawa konstytucyjnego i unijnego; rodzi dyskryminację obywateli własnych z tego powodu, że zamieszkują na terenie swojej ojczyzny. Oznacza to, iż przyznane Zainteresowanemu na podstawie francuskich ustaw i przepisów wykonawczych świadczenie rentowe powypadkowe wypłacane na terytorium RP, zdaniem Zainteresowanego było i jest wolne od podatku dochodowego na podstawie ww. art. 21 ust. 1 pkt 3.

Ponadto Wnioskodawca oświadczył, że równocześnie wystąpił do francuskiego organu rentowego o szczegółowe wskazanie sygnatury francuskich aktów prawnych stanowiących podstawę prawną przyznanego Mu świadczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast zgodnie z art. 4a tej ustawy, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z uwagi na to, że Wnioskodawca jest rezydentem polskim (ma miejsce zamieszkania w Polsce), a otrzymane odszkodowanie z tytułu wypadku jest wypłacane z Francji, zastosowanie w niniejszej sprawie ma Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 20 czerwca 1975 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5).

W myśl postanowień art. 18 ww. polsko-francuskiej umowy, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 19 ustęp 2 renty, emerytury i podobne wynagrodzenia z tytułu poprzedniego zatrudnienia, wypłacane osobie zamieszkałej w jednym Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

W związku z powyższym, dochód Wnioskodawcy z tytułu renty wypadkowej przyznanej przez francuski organ rentowy na podstawie stosownych ustaw francuskich, powinien zostać opodatkowany na zasadach określonych w art. 18 ww. polsko-francuskiej umowy, tj. wyłącznie w państwie rezydencji Zainteresowanego, czyli w Polsce.

Do opodatkowania ww. świadczenia w Polsce stosuje się przepisy polskiego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jednakże na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania - a według brzmienia przepisu obowiązującego od dnia 1 stycznia 2009 r. - odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

W tym miejscu należy zauważyć, iż zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Na podstawie art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.), źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Przepis art. 3 pkt 2 ww. Ordynacji podatkowej stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Przepisy wewnętrzne prawa francuskiego nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej, zatem, działający w imieniu Ministra Finansów, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu nie jest upoważniony do interpretowania tychże przepisów, a tym samym do rozstrzygnięcia, czy wysokość lub zasady ustalania ww. odszkodowania (w postaci renty wypadkowej) wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, obowiązujących w wewnętrznym ustawodawstwie francuskim. W tej kwestii jest związany opisem stanu faktycznego zawartego we wniosku.

Należy zauważyć, iż treść cyt. art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odwołując się do treści przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, nie wyklucza przepisów prawa wewnętrznego innych państw (m.in. Francji).

W uzupełnieniu analizowanego wniosku - odpowiadając na pytanie, czy wysokość lub zasady ustalania przedmiotowej renty wynikają wprost z francuskich przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw - Zainteresowany wskazał, iż powyższe świadczenie rentowe jest wypłacane Mu na podstawie francuskiej ustawy o ubezpieczeniach socjalnych na terytorium RP za pośrednictwem polskich organów.

Zatem, stwierdzić należy, iż otrzymywane przez Wnioskodawcę odszkodowanie w postaci przedmiotowej renty z tytułu wypadku przy pracy z Francji korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie cyt. art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli istotnie - jak wskazał Wnioskodawca - wysokość i zasady ustalania tegoż odszkodowania wynikają wprost z francuskich przepisów odrębnych ustaw i odszkodowanie nie jest wypłacane na podstawie umowy lub ugody pozasądowej.

Jednocześnie, informuje się, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony, do oceny dokumentów załączonych do wniosku; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego, przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo, należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądów nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem tut. Organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.