ILPB2/415-641/11-2/WM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 25 maja 2011 r. (data wpływu: 1 czerwca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 1 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest jednym z oddziałów Spółki. Jest pracodawcą w rozumieniu przepisu art. 3 Kodeksu Pracy oraz płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w rozumieniu przepisu art. 8 Ordynacji podatkowej.

W ramach prowadzonej działalności, Wnioskodawca użytkuje samochody osobowe. Część z nich została przydzielona pracownikom kadry zarządzającej zakładem pracy w rozumieniu przepisu art. 128 § 2 ust. 2 Kodeksu pracy, zatrudnionym u Wnioskodawcy.

W umowach o pracę zawartych z ww. pracownikami ich wymiar czasu pracy został określony jako "pełny". Niemniej jednak pracownicy ci należą do kadry zarządzającej Wnioskodawcy, w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy, których nie obowiązują ograniczenia czasowe dotyczące wymiaru tygodniowego czasu pracy łącznie z godzinami nadliczbowymi i okresu nieprzerwanego odpoczynku, o których mowa w art. 131 oraz art. 132 Kodeksu pracy.

Wnioskodawca jest jednym z X Oddziałów Spółki, rozproszonych na terytorium kilku gmin województwa. Ponadto Spółka posiada Biuro Zarządu, w którym siedzibę ma Zarząd Spółki. W związku z tym spotkania z Zarządem Spółki oraz z kadrą zarządzającą innych Oddziałów, udział w negocjacjach z przedstawicielami innych podmiotów gospodarczych, wymagają od kadry zarządzającej dojazdu do różnych miejscowości, czasami oddalonych o kilkadziesiąt kilometrów od miejsca świadczenia pracy wskazanego w umowie o pracę. Zatem wykonywanie obowiązków służbowych przez kadrę zarządzającą Oddziału wiąże się z koniecznością zachowania wysokiej dyspozycyjności oraz mobilności.

W Spółce obowiązuje Regulamin używania samochodów służbowych, którego postanowienia mają zastosowanie również do Wnioskodawcy. Zgodnie z regulaminem przekazanie samochodu służbowego do wyłącznego korzystania przez pracownika wymaga podpisania umowy o używanie samochodu służbowego. Umowa szczegółowo określa zasady eksploatacji samochodu oraz rozliczania kosztów eksploatacji i jego utrzymania. Pracownik zobowiązany jest w szczególności do:

* używania samochodu w sposób odpowiadający jego przeznaczeniu i właściwościom,

* należytego zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem,

* wydania pojazdu Spółce w stanie niepogorszonym po rozwiązaniu umowy,

* przestrzegania terminów przeglądów i badań technicznych.

Ponadto pracownik, w okresie pozostawania samochodu w jego dyspozycji, ponosić będzie pełną odpowiedzialność materialną za ten samochód na warunkach określonych w art. 124 Kodeksu pracy.

Miejsce świadczenia pracy kadry zarządzającej często znajduje się w znacznym oddaleniu od ich miejsca zamieszkania, a dotarcie transportem publicznym jest niemożliwe bądź znacznie utrudnione. Dlatego też umowa daje prawo garażowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania.

Na podstawie umowy, pracownik kadry zarządzającej może korzystać z samochodu nie tylko do celów służbowych, ale również do celów prywatnych. Za cele prywatne, zgodnie z Regulaminem używania samochodów służbowych, Spółka uznaje przejazdy samochodem służbowym (parkowanym w miejscu zamieszkania) z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem. Zasady rozliczeń z tytułu korzystania z samochodu służbowego do celów prywatnych określono w umowie następująco.

Wszelkie koszty związane z bieżącą eksploatacją i utrzymaniem samochodu pokrywa Spółka. Spółka ustala dla pracownika miesięczny ryczałt ilości kilometrów, które pracownik może przejechać samochodem służbowym w celach prywatnych, tj. z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem. Ryczałt ten ustalany jest na podstawie faktycznej odległości pomiędzy miejscem zamieszkania lub pobytu pracownika, a miejscem zatrudnienia. Ponadto Spółka może zezwolić pracownikowi na korzystanie z samochodu w celach prywatnych ponad miesięczny ryczałt kilometrów, o którym mowa wyżej. Umowa zobowiązuje pracownika do złożenia Wnioskodawcy, po upływie każdego miesiąca, oświadczenia o rzeczywistej ilości przejechanych w miesiącu kilometrów w celach prywatnych. Koszty związane z dojazdami samochodem służbowym z miejsca zamieszkania (pobytu) do miejsca świadczenia pracy i z powrotem pokrywa w ramach przyznanego ryczałtu kilometrów w całości Wnioskodawca. Dodatkowy przychód pracownika z tego tytułu, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, wyceniany jest zgodnie z przepisem art. 11 ust. 2a ustawy o p.d.o.f.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym pracownik kadry zarządzającej, korzystający z samochodu służbowego w celu dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem, uzyskuje z tego tytułu przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, pracownik kadry zarządzającej, korzystający z powierzonego mu samochodu służbowego w celu dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem, realizuje cel prywatny i uzyska z tego tytułu przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W doktrynie i interpretacjach organów skarbowych ugruntował się pogląd, iż wartość otrzymanego od pracodawcy świadczenia w zakresie przewozu pracownika do pracy jak i z pracy stanowi przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 20 listopada 2009 r. (znak: ILPB2/415-832/09-4/ES) oraz z dnia 24 listopada 2008 r. (znak: ILPB1/415-696/08-2/AA), Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wskazał, iż "Wartość otrzymanego od pracodawcy świadczenia w zakresie przewozu pracownika do pracy jak i z pracy - co do zasady - stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych".

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 8 listopada 2010 r. (znak: ITPB2/415-750/10/IL) stwierdził: "A zatem, wszystko co pracownik otrzymuje od swojego pracodawcy - o ile nie stanowi dochodu zwolnionego od podatku lub dochodu, od którego został zaniechany pobór podatku w drodze rozporządzenia Ministra Finansów - podlega opodatkowaniu jako przychód ze źródła, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dochodem takim jest również wartość zindywidualizowanego świadczenia w postaci dowozu pracownika do pracy jak i z pracy na koszt pracodawcy. Pracownik otrzymuje bowiem konkretną korzyść finansową w postaci możliwości skorzystania z oferowanego przez pracodawcę transportu, co powoduje u niego przysporzenie w majątku w postaci możliwości korzystania z usług, za które nie zapłacił".

Opierając się na powyższym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że finansowanie przez pracodawcę dojazdu pracownika do miejsca pracy i z powrotem, niezależnie czy jest to pracownik kadry zarządzającej, czy też innej grupy zawodowej, powoduje uzyskanie przez pracownika nieodpłatnego świadczenia, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Oddziały Spółki, które ze względu na specyficzną lokalizację i pracę zmianową, organizują i finansują szerokiej grupie pracowników dojazd do pracy, doliczają im wartość tego świadczenia do przychodu i pobierają z tego tytułu zaliczki na podatek. Ustawodawca nie zróżnicował pod kątem dojazdów do pracy pracowników kadry kierowniczej od pozostałych pracowników. W katalogu zwolnień od podatku nie zostały bowiem wymienione świadczenia uzyskiwane przez kadrę zarządzającą, w związku z finansowaniem przez pracodawcę dojazdów do pracy i z powrotem samochodem służbowym powierzonym pracownikowi. Zwolnione od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o p.d.o.f. są jedynie zwracane koszty dojazdów pracowników do zakładu pracy, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy wynika wprost z przepisów innych ustaw. Zatem zgodnie z zasadą równości w prawie podatkowym, która wymaga jednakowego traktowania wszystkich podatników uzyskujących takie same świadczenia, pracownicy kadry zarządzającej w opisanej sytuacji, uzyskają z tytułu dojazdów z miejsca zamieszkania do miejsca pracy samochodem służbowym nieodpłatne świadczenie podlegające, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Mając na względzie powyższe Wnioskodawca uważa, że obowiązujące przepisy prawa nie dają podstaw do nie doliczenia do przychodów podlegających opodatkowaniu kadry zarządzającej, ponoszonych za nich kosztów na dojazdy z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem przekazanymi im do użytkowania samochodami służbowymi. Zatem Wnioskodawca prawidłowo dolicza do przychodów ze stosunku pracy kadry zarządzającej koszty tych dojazdów i pobierania z tego tytułu zaliczki na podatek.

Jednocześnie Wnioskodawca zauważył, iż w dniu 2 sierpnia 2010 r. złożył do Ministra Finansów wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w sprawie dotyczącej opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychodów kadry zarządzającej, w związku z korzystaniem przez nich z samochodów służbowych w celu dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem.

We wniosku Zainteresowany przedstawił stan faktyczny wskazując, że jako jednostka organizacyjna zobowiązana jest do stosowania wewnętrznych regulacji, w tym regulacji dotyczących korzystania z samochodów służbowych. W szczególności Wnioskodawca wskazał, że pracuje w ruchu ciągłym (zmianowym) i położony jest na obrzeżach granicznych miasta bez możliwości swobodnego, całodobowego dojazdu. W ramach prowadzonej działalności Zainteresowany użytkuje samochody osobowe, a w niektórych przypadkach przydziela je pracownikom ze względu na zajmowane stanowisko i pełnioną u Wnioskodawcy funkcję. Ponadto Zainteresowany wskazał, że zapewnieniu wykonywania obowiązków służbowych, w szczególności w sytuacjach nadzwyczajnych, służyć mają powierzone tym pracownikom samochody służbowe, które mogą być wykorzystywane również przez tych pracowników na dojazd do pracy i z powrotem (do miejsca zamieszkania). Zasady korzystania z samochodów służbowych, każdorazowo są określano w umowie o używanie samochodu służbowego, zawieranej z pracownikiem, zgodnie z którą pracownicy mogą garażować samochód w miejscu zamieszkania. W świetle stanu faktycznego przedstawionego we wniosku złożonym w dniu 2 sierpnia 2010 r. Zainteresowany zwrócił się do Ministra Finansów z zapytaniem, czy w opisanym we wniosku stanie faktycznym pracownik Spółki korzystający z samochodu służbowego w celu dojazdu z domu do pracy i z powrotem uzyskuje z tego tytułu przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Jak wskazał Zainteresowany, w dniu 2 listopada 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał pisemną interpretację indywidualną, zgodnie z którą korzystanie przez pracownika w opisanym stanie faktycznym z samochodu służbowego do przejazdu z miejsca zamieszkania i z powrotem nie generuje dla tego pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Obecny wniosek Zainteresowanego obejmuje nowe elementy stanu faktycznego, które nie były przedstawione we wniosku z dnia 2 sierpnia 2010 r. W sposób szczegółowy opisano stosowane w Spółce zasady rozliczeń kosztów związanych z korzystaniem z samochodów służbowych do celów prywatnych. W ocenie Wnioskodawcy nowe elementy stanu faktycznego oraz związane z im obecne stanowisko Wnioskodawcy, mają istotny wpływ na odpowiedź na pytanie, czy pracownik kadry zarządzającej korzystający z samochodu służbowego w celu dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem, uzyskuje z tego tytułu przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych... O słuszności powyższego utwierdza Wnioskodawcę fakt, że w dniu 17 maja 2011 r. inne Oddziały Spółki, w których obowiązuje ten sam co Wnioskodawcę regulamin używania samochodów służbowych oraz te same zasady rozliczeń kosztów pracowników kadry zarządzającej, otrzymały interpretacje indywidualne, w których Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał, iż pracownik kadry zarządzającej, korzystający z samochodu służbowego w celu dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem, uzyskiwać będzie z tego tytułu przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na względzie, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że otrzymana w dniu 2 listopada 2010 r. interpretacja indywidualna oraz orzeczenie WSA z dnia 27 kwietnia 2011 r. nie uniemożliwiają złożenia niniejszego wniosku, gdyż na skutek nowych elementów stanu faktycznego, sprawa została rozstrzygnięta co do jej istoty.

Z tego też względu brak jest przesłanek naruszenia powagi rzeczy osądzonej (res iudicata), która uniemożliwia ponowne wydanie interpretacji indywidualnej. Mimo bowiem niewątpliwej tożsamości podmiotowej nie występuje tożsamość przedmiotowa sprawy ze względu na odmienny stan faktyczny w stosunku do poprzedniego wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że na podstawie umowy, pracownik kadry zarządzającej może korzystać z samochodu nie tylko do celów służbowych, ale również do celów prywatnych. Za cele prywatne, zgodnie z Regulaminem używania samochodów służbowych, Spółka uznaje przejazdy samochodem służbowym (parkowanym w miejscu zamieszkania) z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, iż w przedstawionym we wniosku opisie stanu faktycznego przydzielenie pracownikom samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku przy jednoczesnym korzystaniu przez tego pracownika z samochodu do celów prywatnych stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, w sytuacji gdy samochody te są wykorzystywane w celach osobistych - prywatnych, a nie służbowych. W konsekwencji, dojazdy samochodem służbowym do i z miejsca parkowania (zamieszkania) do miejsca świadczenia pracy generują przychód ze stosunku pracy.

Należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż parkowanie samochodu w miejscu zamieszkania pracownika stanowi realizację celu prywatnego pracownika i uzyskanie z tego tytułu przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wartość nieodpłatnego świadczenia jakie pracownik uzyska od pracodawcy, ten ostatni ma obowiązek doliczać do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z treścią art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Oznacza to, że dojazdy samochodem służbowym do i z miejsca parkowania do miejsca świadczenia pracy, gdzie dojazdy te służą osobistym celom pracowników i nie są wykorzystywane w ramach realizacji zadań służbowych, są nieodpłatnym świadczeniem stanowiącym przychód pracowników ze stosunku służbowego w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, stwierdzić należy, iż, w przedstawionym opisie stanu faktycznego, pracownik kadry zarządzającej, który korzysta z samochodu służbowego w celu dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem, uzyskuje z tego tytułu przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie, w odniesieniu do przywołanych przez Wnioskodawcę rozstrzygnięć organów podatkowych, tut. Organ informuje, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących, w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.