ILPB2/415-578/09-2/TR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 2 czerwca 2009 r. (data wpływu: 4 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest prawidłowe.

W dniu 4 czerwca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zajmuje się transportem samochodowym, kolejowym i działalnością wspomagającą transport. W najbliższym czasie Wnioskodawca planuje zatrudnić na podstawie umowy o pracę pracowników na stanowisku kierowca w transporcie krajowym i międzynarodowym. Jako miejsce świadczenia pracy w umowie zostanie wskazana siedziba pracodawcy. Kierowcy będą wykonywali swoje obowiązki na podstawie zleceń transportowych przekazywanych przez spedytorów zatrudnionych w Spółce.

Zlecenia te będą obejmowały transport na terenie kraju oraz Europy Zachodniej. Za czas odbywania przez kierowców podróży służbowych, tj. podróży poza miejscem świadczenia pracy wskazanym w umowie o pracę, tj. poza siedzibą pracodawcy - Wnioskodawca zamierza wypłacać kierowcom stosowne należności z tego tytułu zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa, w szczególności diety za podróże służbowe. Świadczenia te będą się mieścić w zakresie wysokości, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym na Wnioskodawcy, jako płatniku, będzie ciążyć obowiązek pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłacanych, zatrudnionym na podstawie umowy o pracę, kierowcom diet z tytułu odbywanych podróży służbowych, tj. podróży poza miejscem świadczenia pracy wskazanym w umowie o pracę, które to miejsce oznaczono jako siedzibę pracodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym na Wnioskodawcy, jako płatniku, nie będzie ciążyć obowiązek pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłacanych, zatrudnionym na podstawie umowy o pracę, kierowcom diet z tytułu odbywanych podróży służbowych, tj. podróży poza miejscem świadczenia pracy wskazanym w umowie o pracę, które to miejsce oznaczono jako siedzibę pracodawcy.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: u.p.d.o.f.) wolne od podatku są diety oraz inne należności za czas podróży służbowej pracownika do wysokości określonej w odrębnych przepisach, tj. w przepisach dwóch rozporządzeń z dnia 12 grudnia 2002 r., a zatem w rozporządzeniu w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.) oraz rozporządzeniu w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.).

Definicja podróży służbowej znajduje się w art. 77 ⁵ § 1 Kodeksu pracy. Zgodnie z tym przepisem pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Z przepisu tego wynika, że pracownik jest w podróży służbowej, jeśli na polecenie pracodawcy odbywa ją i wykonuje w jej ramach określone zadanie służbowe (tzn. związane ze stosunkiem pracy) poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.

W celu ustalenia stałego miejsca pracy kierowcy należy odwołać się do treści zawartej pomiędzy nim, a pracodawcą umowy o pracę, w której zgodnie art. 29 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy powinno zostać określone miejsce wykonywania pracy przez pracownika. Biorąc pod uwagę daleko idącą zbieżność zakresów znaczeniowych pojęć "stałe miejsce pracy" (art. 77 ⁵ § 1 Kodeksu pracy) oraz "miejsce wykonywania pracy" (art. 29 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy), uzasadnione jest twierdzenie, że o ile umowa o pracę nie stanowi inaczej, stałe miejsce pracy utożsamiać trzeba z miejscem jej wykonywania określonym w tej umowie. W niniejszym stanie faktycznym w umowach o prace, które zostaną zawarte przez Wnioskodawcę z kierowcami, zostanie wyraźnie wskazane, że miejscem wykonywania pracy przez kierowców będzie właśnie siedziba pracodawcy.

W związku z powyższym, zdaniem Zainteresowanego, kierowcom zatrudnionym przez Niego na podstawie umowy o pracę, a odbywającym podróże służbowe, tj. podróże poza miejscem świadczenia pracy wskazanym w umowie o pracę, tj. poza siedzibę pracodawcy będą przysługiwać z tego tytułu świadczenia pieniężne, w tym diety za podróże służbowe. //skazane powyżej świadczenia będą przysługiwać zatrudnionym przez Wnioskodawcę kierowcom bez względu na częstotliwości odbywanych przez nich podróży służbowych.

Zastosowanie w tym wypadku innej wykładni, stanowiłoby, według Zainteresowanego, wykładnię ścieśniającą art. 77 ⁵ § 1 Kodeksu pracy, prowadzącą bezpośrednio do obejścia tego przepisu. Podobny rezultat wywołałoby przypisywanie podróżom służbowym charakteru incydentalnego, na który przecież nie wskazują żadne przepisy prawa. Odmienne stanowisko w tej kwestii pociągałoby za sobą konieczność udzielenia precyzyjnej odpowiedzi na pytanie, w jakich odstępach czasu pracownik może być wysyłany przez pracodawcę poza stałe miejsce wykonywania pracy określone w umowie o pracę, aby taki wyjazd mógł być uznany za podróż służbową. Odpowiedzi na tak postawione pytanie, w ocenie Wnioskodawcy, nie sposób udzielić w oparciu o obowiązujące przepisy prawa.

Jak podaje Zainteresowany, Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 września 1985 r. (III PZP 37/85, OSNC 1986/6/94) stwierdził, że "Przepisy o dietach i innych należnościach za czas podróży służbowych należą do grupy przepisów płacowych i zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego powinny być wykładane ściśle z wyłączeniem wykładni rozszerzającej, jak również ścieśniającej". Wykładnia ścieśniająca art. 77 ⁵ § 1 Kodeksu pracy wywołuje ponadto istotne wątpliwości co do zgodności jej rezultatów z konstytucyjną zasadą równości wobec prawa.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, o możliwości skorzystania ze zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) upodof w stosunku do diet wypłacanych kierowcom decyduje tylko i wyłącznie spełnienie przesłanek wynikających z art. 77 ⁵ § 1 Kodeksu pracy, tj. odbycie podróży i wykonanie zadania służbowego na polecenie pracodawcy poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. W konsekwencji, Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym przez Niego stanie faktycznym, nie będzie miał on obowiązku, jako płatnik, pobierać od wypłacanych nowo zatrudnionym kierowcom diet i innych świadczeń z tytułu odbywanych przez nich podróży służbowych, na zasadach wskazanych w stanie faktycznym sprawy, zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.