ILPB2/415-507/12-2/TR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 7 maja 2012 r. (data wpływu: 18 maja 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 18 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Osoba zatrudniona przez Wnioskodawcę na podstawie umowy o sprawowanie funkcji Członka Zarządu jest obywatelem kraju azjatyckiego. Członek Zarządu przyjechał do Polski w lipcu 2011 r. i w 2011 r. uznawany był za nierezydenta, a od wypłacanych dochodów pobierany był podatek ryczałtowy od osób fizycznych w wysokości 20%. Obecnie Członek Zarządu jest zameldowany w Polsce na pobyt czasowy na okres do października 2012 r. Posiada nadany numer NIP i PESEL oraz wizę polską na okres od października 2012 r. Posiada pozwolenie na pracę wydane do sierpnia 2014 r. Umowa o sprawowanie funkcji Członka Zarządu jest umową na czas nieokreślony. Po upływie terminu wizy Członek Zarządu będzie się ubiegać o przedłużenie jej na kolejny okres. Członek Zarządu nie przedłożył certyfikatu rezydencji podatkowej ze swojego kraju.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, wyżej wymienionego Członka Zarządu należy uznać za rezydenta dla celów podatkowych w Polsce jeszcze przed upływem 183 dni pobytu w naszym kraju w danym roku podatkowym, gdyż zachodzą wystarczające okoliczności skutkujące domniemaniem utraty przez taką osobę rezydencji w kraju pochodzenia. W celu stwierdzenia przeniesienia centrum interesów życiowych do Polski, Wnioskodawca uznaje za wystarczającą sytuację, w której Członek Zarządu przyjechał do Polski na długoterminowy pobyt, mieszka w Polsce i jest zameldowany na pobyt czasowy powyżej 3 m-cy, nie ma w kraju pochodzenia bliskiej rodziny (tekst jedn.: żony, dzieci), i nie posiada żadnego innego źródła dochodów poza Polską. W takim przypadku zasadne jest pobieranie zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości 18%, analogicznie jak dla polskich rezydentów, nie zaś zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 20%, tj. od przychodów z działalności wykonywanej osobiście (z kontraktu menedżerskiego) uzyskanych przez nierezydenta (z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych) przed upływem 183 dni pobytu w Polsce w roku podatkowym 2012, z uwagi na opisane powyżej przeniesienie centrum interesów życiowych do Polski.

Powyższe Zainteresowany uzasadnił następująco:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o PIT, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Jest to tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy.

Ustęp 1a tego przepisu wskazuje, że za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce uważa się osobę fizyczną, która na jej terytorium:

* posiada centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

* przebywa dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Spójnik "lub" oznacza, że wystarczy spełnienie jednego z tych kryteriów, aby uznać daną osobę za polskiego rezydenta i aby nastąpiła utrata statusu nierezydenta, wobec czego przy spełnieniu warunku posiadania ośrodka interesów życiowych w Polsce, nie jest konieczny upływ 183 dni pobytu w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia, których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby, itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy, analizowany warunek posiadania ośrodka interesów życiowych stanowi samodzielną podstawę do uznania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od wskazanego powyżej przebywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika natomiast, iż osoba zatrudniona przez Wnioskodawcę - będącego spółką akcyjną - na podstawie umowy o sprawowanie funkcji Członka Zarządu jest obywatelem kraju azjatyckiego. Obecnie Członek Zarządu jest zameldowany w Polsce na pobyt czasowy na okres do października 2012 r. Posiada czasowo nadany numer NIP i PESEL oraz wizę polską, jak również pozwolenie na pracę wydane do sierpnia 2014 r. Umowa o sprawowanie funkcji Członka Zarządu jest umową na czas nieokreślony. Po upływie terminu wizy Członek Zarządu będzie się ubiegać o przedłużenie jej na kolejny okres. Członek Zarządu nie przedłożył certyfikatu rezydencji podatkowej ze swojego kraju. Co więcej, można uznać, w celu stwierdzenia przeniesienia centrum interesów życiowych do Polski, za wystarczającą sytuację, w której Członek Zarządu przyjechał do Polski na długoterminowy pobyt, mieszka w Polsce i jest zameldowany na pobyt czasowy powyżej 3 m-cy, nie ma w kraju pochodzenia bliskiej rodziny (tekst jedn.: żony, dzieci), i nie posiada żadnego innego źródła dochodów poza Polską.

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy podatkowej zidentyfikował jako osobne źródło przychodu działalność wykonywaną osobiście.

Stosownie do treści art. 13 pkt 7 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

Zakwalifikowanie przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 7 ww. ustawy, powoduje, iż na osobach fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, osobach prawnych i ich jednostkach organizacyjnych oraz jednostkach organizacyjnych niemających osobowości prawnej, jako płatnikach dokonujących wypłat z powyższych tytułów, ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33-35 i art. 41 ust. 1, na wniosek podatnika obliczają i pobierają w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy, stosując zamiast najniższej stawki określonej w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, wyższą stawkę podatkową określoną w tej skali (art. 41a ww. ustawy).

Zaznaczyć w tym miejscu należy, iż w myśl art. 41 ust. 2 ww. ustawy, płatnicy nie są obowiązani do poboru zaliczek od należności z tytułów, o których mowa w art. 13 pkt 2 i 8, jeżeli podatnik złoży oświadczenie, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Reasumując, stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie Członek Zarządu Wnioskodawcy w analizowanym okresie posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ośrodek interesów życiowych, wobec czego uważa się go za osobę mającą na tym terytorium miejsce zamieszkania dla celów podatkowych, a tym samym podlegającą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, w rozumieniu art. 3 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, na Zainteresowanym ciąży obowiązek pobierania od dokonywanych świadczeń zaliczek na podatek dochodowy, stosownie do uregulowań art. 41 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem uregulowań art. 41a oraz art. 41 ust. 2 tejże ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.