ILPB2/415-4/08-4/AJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 7 grudnia 2007 r. (data wpływu: 13 grudnia 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie przedmiotu opodatkowania - jest prawidłowe.

W dniu 13 grudnia 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie przedmiotu opodatkowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni - jest jedną spośród dwudziestu trzech spadkobierców pierwotnych właścicieli nieruchomości.

Przedmiotowa nieruchomość zabudowana była młynem i na mocy Orzeczenia Nr 8 Ministra Handlu Wewnętrznego z dnia 14 grudnia 1949 r., wydanego z naruszeniem ówcześnie obowiązującego prawa, doszło do przejęcia na własność Państwa przedsiębiorstwa: X Młyn X. Mienie przedsiębiorstwa zostało zinwentaryzowane i na mocy protokołu zdawczo - odbiorczego przejęte na własność Skarbu Państwa.

Nieruchomość była przez lata gospodarczo użytkowana przez Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o., które jest następcą prawnym Przedsiębiorstwa (...) w G.

Na mocy decyzji Wojewody Poznańskiego z dnia 10 stycznia 1992 r., przedmiotowa nieruchomość od 1992 r. do 1997 r. była użytkowana wieczyście przez ww. Przedsiębiorstwo.

Na mocy decyzji Wojewody Poznańskiego z dnia 13 czerwca 1997 r. została uchylona decyzja z dnia 10 stycznia 1992 r. i ww. przedsiębiorstwo przestało być użytkownikiem wieczystym, jednak do wykreślenia wpisu w księdze wieczystej nie doszło. Żadna z uprawnionych stron nie wystąpiła bowiem z takim wnioskiem.

Nie doszło też do przejęcia przez Miasto G mienia Przedsiębiorstwa (...) na mocy decyzji Wojewody Poznańskiego z dnia 14 maja 1992 r., bowiem nie został spełniony wymóg w postaci przeprowadzenia postępowania inwentaryzacyjnego nieruchomości użytkowanej przez ww. przedsiębiorstwo, stanowiącego podstawę do wydania odrębnych decyzji o nabyciu składników przez Miasto G na własność.

Tak więc własność nieruchomości nadal przysługiwała Skarbowi Państwa.

Na mocy decyzji Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 28 grudnia 2004 r., doszło do stwierdzenia nieważności Orzeczenia Nr 8 Ministra Handlu Wewnętrznego z dnia 14 grudnia 1949 r. o przejęciu na własność Państwa w części dotyczącej przedsiębiorstwa: X Młyn X.

Z kolei decyzją Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 31 maja 2006 r., stwierdzono nieważność orzeczenia Ministra Przemysłu Spożywczego i Skupu z dnia 3 lutego 1958 r. w sprawie zatwierdzenia protokołu zdawczo-odbiorczego przedmiotowego przedsiębiorstwa.

Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi decyzją z dnia 11 stycznia 2007 r. utrzymał w mocy ww. decyzję jako ostateczną.

Syndyk Masy upadłości Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. ujął przedmiotową nieruchomość w spisie inwentarza i tym samym włączył ją do masy upadłości. Dopiero po procesie Sędzia Komisarz wyłączył przedmiotową nieruchomość z masy upadłości.

Faktyczne przejęcie nieruchomości, tj. wejście w posiadanie i uzyskanie możliwości rozrządzania nieruchomością nastąpiło po protokolarnym przekazaniu nieruchomości od Syndyka w dniu 1 marca 2007 r.

Wydane przez Ministra Gospodarki Pracy oraz Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi decyzje stwierdzające nieważność aktów prawnych przywróciły prawo własności prawowitym właścicielom. Jest to przywrócenie stanu poprzedniego ze skutkiem wstecznym, tj. ex tunc, istniejącego przed wydaniem poprzednich decyzji.

Z kolei spadkobiercami po zmarłym X. byli: na podstawie testamentu - konkubina oraz na podstawie ustawy zstępni rodzeństwa spadkodawcy w tym Wnioskodawczyni.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawczyni, skoro doszło do unieważnienia aktów nacjonalizacyjnych ze skutkiem ex tunc, to należy przyjąć, iż M. X. nigdy nie została pozbawiona własności przedmiotowych nieruchomości, a tym samym jej spadkobierca W. X. W związku z tym, w chwili śmierci spadkodawcy w skład masy spadkowej po nim wchodziła również przedmiotowa nieruchomość, a obowiązek podatkowy wobec spadkobierców, który powstał w tej samej dacie uległ przedawnieniu.

Wnioskodawczyni wskazała dodatkowo, iż w ugodzie sądowej z 1996 r. zostało wymienione mienie masy spadkowej i został od niego zapłacony podatek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 142, poz. 1514 z późn. zm.) podatkowi temu podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem spadku.

Artykuł 3 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku od spadków i darowizn oraz ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 222, poz. 1629) stanowi, że do nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych, które nastąpiło przed dniem 1 stycznia 2007 r., stosuje się przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r.

Zgodnie z art. 6 ust. 4 zd. 1 ww. ustawy o podatku od spadków i darowizn jeżeli nabycie niezgłoszone do opodatkowania stwierdzono następnie pismem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą sporządzenia pisma; jeżeli pismem takim jest orzeczenie sądu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia.

Jednakże na podstawie art. 21 § 1 pkt 2 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem doręczenia decyzji organu podatkowego, ustalającej wysokość tego zobowiązania.

Według art. 68 § 1 i § 2 ww. ustawy zobowiązanie podatkowe, o którym mowa w art. 21 § 1 pkt 2, nie powstaje, jeżeli decyzja ustalająca to zobowiązanie została doręczona po upływie 3 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy.

Natomiast, gdy podatnik:

zobowiązanie podatkowe, o którym mowa w § 1, nie powstaje, pod warunkiem że decyzja ustalająca wysokość tego zobowiązania została doręczona po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn w przedmiotowej sprawie powstał z chwilą uprawomocnienia się postanowienia Sądu Rejonowego w G z dnia 26 marca 1996 r. W związku z powyższym uznać należy, że skoro obowiązek podatkowy z tytułu nabycia przez Wnioskodawczynię spadku powstał z datą uprawomocnienia się ww. orzeczenia sądu, w myśl powołanych wyżej przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa zobowiązanie podatkowe uległo przedawnieniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.