ILPB2/415-339/12-2/TR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 28 marca 2012 r. (data wpływu: 30 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, odnośnie opisanego stanu faktycznego, w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 30 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, odnośnie opisanego stanu faktycznego oraz przedstawionego zdarzenia przyszłego, w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: "Spółka") udostępnia pracownikom samochody w celu wykonywania obowiązków służbowych. Z uwagi na niejednokrotnie mobilny charakter czynności wykonywanych służbowo przez pracowników oraz wymaganą od nich dyspozycyjność, Spółka ustala z pracownikami, iż przekazany im samochód będzie parkowany bądź garażowany w bezpiecznym miejscu dogodnym dla pracownika. Spółka zobowiązuje w takim wypadku pracownika do dbania o powierzony samochód służbowy oraz utrzymywania go w odpowiednim stanie technicznym. W związku z powyższym, samochody są przeważnie parkowane bądź garażowane w miejscu zamieszkania pracownika, tak, aby zapewnić pracownikowi mobilność oraz dyspozycyjność w wykonywaniu obowiązków służbowych, jednocześnie umożliwiając mu sprawowanie nadzoru nad powierzonym samochodem. W konsekwencji, pracownicy wykorzystują powierzone im samochody także w celu dojazdu do siedziby Spółki bądź innego miejsca wykonywania obowiązków służbowych z ustalonego miejsca parkowania. Zasady udostępniania samochodów służbowych zostały uregulowane w regulaminie użytkowania samochodów służbowych.

Samochody mogą też być wykorzystywane dla celów prywatnych, jednak wymaga to zgody Spółki. Zasady wykorzystywania samochodów dla celów prywatnych zostały także uregulowane w regulaminie użytkowania samochodów służbowych, w którym Spółka ustala nałożone na pracowników obowiązki związane z użytkowaniem dla celów prywatnych samochodu oraz zasady odpłatności. W konsekwencji, świadczenie w postaci użytkowania samochodu przez pracownika dla celów prywatnych nie stanowi nieodpłatnego świadczenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z udostępnieniem pracownikom samochodów służbowych w celu pełnienia obowiązków służbowych oraz jednoczesnym zobowiązaniem pracowników do nadzoru nad powierzonym im samochodem służbowym, z tytułu dojazdów z miejsca parkowania bądź garażowania samochodu do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem, pracownik uzyska przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 Ustawy PIT, a Spółka będzie miała obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu z tytułu stosunku pracy oraz obliczania i pobierania z tego tytułu od pracownika zaliczek na podatek dochodowy (zgodnie z art. 31 Ustawy PIT).

Tut. Organ informuje, iż przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia jest przedstawione we wniosku zagadnienie odnoszące się do zaistniałego stanu faktycznego, natomiast odnośnie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego w dniu 28 czerwca 2012 r. wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie nr ILPB2/415-339/12-3/TR.

Zdaniem Wnioskodawcy, odnośnie opisanego stanu faktycznego, w przypadku, gdy pracownik wykorzystuje samochód służbowy do dojazdów z miejsca bezpiecznego parkowania bądź garażowania do siedziby spółki lub innego miejsca wykonywania czynności służbowych i z powrotem, nie osiąga on dodatkowego przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, a w konsekwencji Spółka nie będzie zobowiązania do ustalenia wartości przychodu z tego tytułu.

Powyższe stanowisko Zainteresowany uzasadnił następująco.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Ustawy PIT, za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższego przepisu wynika, iż przychodem ze stosunku pracy są także wszelkie nieodpłatne świadczenia na rzecz pracownika.

Jak wskazano w stanie faktycznym, Spółka udostępnia swoim pracownikom samochody służbowe. Należą one do Spółki, jednakże co do zasady są postawione do dyspozycji pracowników tylko i wyłącznie w celu wykorzystania w celach służbowych. Wykorzystywanie samochodów przez pracownika w innych, prywatnych celach zgodnie z regulaminem użytkowania samochodów służbowych wymaga dodatkowej zgody Spółki oraz jest odpłatne, tj. pracownik jest obciążany z tytułu wykorzystania samochodu służbowego w celach prywatnych.

Wnioskodawca zaznaczył, iż przedmiotem niniejszego zapytania jest tylko i wyłącznie wykorzystanie samochodu służbowego przez pracownika w celu dojazdu do miejsca pracy z miejsca bezpiecznego parkowania bądź garażowania samochodu oraz z powrotem.

Z uwagi na fakt, iż od pracowników niejednokrotnie jest wymagana dyspozycyjność oraz mobilność, a także na podstawie regulaminu użytkowania samochodów służbowych są zobowiązani oni do nadzoru oraz dbania o powierzony im samochód, mogą oni ustalić w porozumieniu ze Spółką dogodne miejsce parkowania bądź garażowania samochodu, tak aby pracownik miał możliwość zapewnienia bezpieczeństwa powierzonego mu samochodu. W wyniku takich wymogów i ustaleń, zdarza się bardzo często, iż pracownicy na podstawie uzgodnień ze Spółką parkują bądź garażują samochód służbowy w miejscu zamieszkania.

Tak ustalone miejsce z jednej strony zapewnia pracownikowi mobilność i dyspozycyjność wymaganą od niego przez pracodawcę (Spółkę), a także, co nie jest bez znaczenia, bezpieczeństwo oraz możliwość sprawowania nadzoru nad powierzonym mu samochodem służbowym.

W takiej sytuacji, oczywistym jest, iż pracownik wykonując swoje obowiązki służbowe przy wykorzystaniu udostępnionego mu w tym celu samochodu służbowego, niezależnie, czy to w siedzibie Spółki, czy też w innym miejscu wskazanym przez Spółkę, musi on przemieszczać się z ustalonego ze Spółką miejsca parkowania bądź garażowania do miejsca wykonywania czynności służbowych (siedziba Spółki bądź inne miejsce) oraz z powrotem.

Z uwagi na powyższe, w ocenie Spółki, takiego wykorzystania samochodu dojazdu z bezpiecznego miejsca parkowania bądź garażowania do siedziby Spółki bądź innego miejsca, w którym pracownik wykonuje swoje obowiązki służbowe, nie należy rozpatrywać w kategorii przysporzenia stanowiącego nieodpłatne świadczenie na rzecz pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 1 Ustawy PIT.

Zdaniem Spółki, charakter wykonywanej pracy nie może mieć wpływu na powstanie dodatkowego przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy, a w konsekwencji zobowiązania podatkowego. W konsekwencji, Spółka nie ma obowiązku kalkulowania przychodu oraz obliczania i pobierania z tego tytułu od pracownika zaliczek na podatek dochodowy.

Co więcej, jak przywołał Wnioskodawca, Dyrektor izby Skarbowej w Katowicach wskazał w interpretacji indywidualnej z dnia 5 lipca 2010 r. (sygn. IBPBII/1/415-396/10/ŚS) dotyczącej analogicznej sprawy, "przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy." Zatem, jak wskazał Zainteresowany, idąc dalej, należy uznać, iż poza wykonywaniem czynności stricte służbowych, przejazdy te stanowią także realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i wykonywania służbowych zadań.

W ocenie Wnioskodawcy, analogiczne wnioski należy wyciągnąć w odniesieniu do dojazdów powrotnych z miejsca pracy do miejsca bezpiecznego parkowania samochodu służbowego.

Spółka podkreśliła, iż wykorzystanie przez pracownika samochodu w celach prywatnych nie jest przedmiotem niniejszego zapytania. Jest ono uregulowane także w regulaminie użytkowania samochodów służbowych, wymaga dodatkowej zgody Spółki oraz jest odpłatne.

Reasumując, w przypadku gdy pracownik wykorzystuje samochód służbowy do dojazdów z miejsca bezpiecznego parkowania bądź garażowania do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania czynności służbowych i z powrotem - co niewątpliwie stanowi realizację zadań służbowych, nie osiąga on dodatkowego przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, a w konsekwencji Spółka nie będzie zobowiązana do ustalenia wartości przychodu z tego tytułu.

Jak wskazał Zainteresowany, analogiczne stanowisko w zbliżonych sprawach zostało niejednokrotnie wyrażane także w innych indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego, poza cytowaną powyżej (przykładowo w wydanych: w dniu 1 września 2011 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPB2/415-642/11-2/JK, w dniu 19 maja 2010 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB2/415-168/10-2/AS, w dniu 20 sierpnia 2009 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB2/415-361/09-4/MK oraz w dniu 4 lutego 2009 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, sygn. IBPBII/1/415-89/09/HK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie zaś do treści art. 12 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) wynika, iż pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez osobę pozostającą w stosunku pracy nie może generować dla tejże osoby dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Stosownie do art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jak wskazano we wniosku, Zainteresowany (dalej: "Spółka") udostępnia pracownikom samochody w celu wykonywania obowiązków służbowych. Z uwagi na niejednokrotnie mobilny charakter czynności wykonywanych służbowo przez pracowników oraz wymaganą od nich dyspozycyjność, Spółka ustala z pracownikami, iż przekazany im samochód będzie parkowany bądź garażowany w bezpiecznym miejscu dogodnym dla pracownika. Spółka zobowiązuje w takim wypadku pracownika do dbania o powierzony samochód służbowy oraz utrzymywania go w odpowiednim stanie technicznym. W związku z powyższym, samochody są przeważnie parkowane bądź garażowane w miejscu zamieszkania pracownika, tak, aby zapewnić pracownikowi mobilność oraz dyspozycyjność w wykonywaniu obowiązków służbowych, jednocześnie umożliwiając mu sprawowanie nadzoru nad powierzonym samochodem. W konsekwencji, pracownicy wykorzystują powierzone im samochody także w celu dojazdu do siedziby Spółki bądź innego miejsca wykonywania obowiązków służbowych z ustalonego miejsca parkowania. Zasady udostępniania samochodów służbowych zostały uregulowane w regulaminie użytkowania samochodów służbowych.

Mając powyższe na uwadze, wyjaśnić należy, że przydzielenie samochodu służbowego osobom świadczącym pracę na podstawie umów o pracę do używania go w celach wykonywania wszelkich czynności służbowych oraz wskazanie przez płatnika garażowania bądź parkowania w miejscu zamieszkania tych osób, gwarantującym bezpieczeństwo samochodu, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu takiej osoby ze stosunku pracy. W konsekwencji, przejazdy z oraz do wyznaczonego przez pracodawcę miejsca garażowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie Zainteresowanego, wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania opisanych osób. Tym samym, Wnioskodawca jako płatnik nie jest obowiązany do wypełnienia dyspozycji art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie przejazdy pracowników samochodem służbowym pomiędzy miejscem garażowania bądź parkowania (ich adresem zamieszkania) a siedzibą Wnioskodawcy (Spółki) lub innym miejscem wykonywania pracy i z powrotem, nie stanowią dla tychże osób w świetle przepisów art. 11 i art. 12 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nieodpłatnego świadczenia, podlegającego opodatkowaniu tym podatkiem.

W konsekwencji, Zainteresowany nie jest obowiązany - jako płatnik - do uwzględniania tego faktu przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie, w odniesieniu do przywołanych przez Zainteresowanego rozstrzygnięć organów podatkowych, tut. Organ informuje, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących, w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.