ILPB2/415-332/09-2/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 26 marca 2009 r. (data wpływu 30 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z najmu - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 marca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z najmu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca i jego małżonka posiadają, na podstawie umowy użyczenia od córki, lokale użytkowe. Przedmiotowe lokale są wynajmowane na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej przez dwie różne osoby. Jak wskazuje Zainteresowany każdy z małżonków zawarł odrębną umowę użyczenia od córki oraz odrębną umowę najmu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy limit przychodów z najmu, który wynosi 4 000 euro dotyczy każdego z małżonków, czy też limit ten liczy się łącznie na obojga małżonków.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, że każdy z małżonków posiada odrębne umowy użyczenia, odrębne umowy najmu na dwa różne lokale, limit ten dotyczy każdego z małżonków, tj. każdy ma 4 000 euro przychodu do stawki 8,5%. Ponadto lokale te wynajmowane są przez każdego z małżonków różnym osobom i czas trwania jak i data zawarcia umów są różne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), dochody osiągnięte przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, są opodatkowane na zasadach określonych w art. 27, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemny wniosek lub oświadczenie o zastosowanie form opodatkowania określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Stosownie do art. 2 ust. 1a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (tekst jedn. Dz. U. Nr 144, poz. 930 z późn. zm.) osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.

W myśl art. 6 ust. 1a ww. ustawy opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

W przypadku uzyskiwania przychodów z najmu, który opodatkowany jest podatkiem zryczałtowanym ustawodawca przewiduje zróżnicowaną stawkę podatkową w zależności od tego, jaka jest wielkość przychodów osiągniętych przez podatnika z tego źródła od początku roku podatkowego.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne kwoty wyrażone w euro przelicza się na walutę polską według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski, obowiązującego w dniu 1 października roku poprzedzającego rok podatkowy.

Stosownie natomiast do art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ww. ustawy, ryczałt od przychodów ewidencjonowanych z tytułu najmu wynosi 8,5% przychodów, jeżeli ich wysokość w roku podatkowym nie przekracza kwoty stanowiącej równowartość 4 000 euro, a od nadwyżki ponad tę kwotę ryczałt wynosi 20% przychodów.

Przy czym, zgodnie z brzmieniem art. 12 ust. 11 ww. ustawy, w przypadku osiągania przez małżonków przychodów z tytułu umowy najmu kwota limitu przychodów w wysokości 4 000 euro dotyczy obojga małżonków.

Wskazać należy, że przepis art. 12 ust. 11 ww. ustawy nie odnosi się w swej treści do przedmiotu umowy najmu, lecz stwierdza jedynie, że w przypadku gdy małżonkowie uzyskują przychody z najmu, kwota przychodów 4 000 euro dotyczy łącznie obojga małżonków. W konsekwencji bez względu na powyższe pozostaje fakt posiadania przez małżonków odrębnych umów wynajmu dwóch różnych lokali będących w posiadaniu Wnioskodawcy i Jego żony na podstawie odrębnych umów użyczenia.

Oznacza to, że bez względu na ilość wynajmowanych lokali oraz ilość zawartych w tym przedmiocie umów, w przypadku gdy oboje małżonkowie wybrali opodatkowanie w formie zryczałtowanej przychody z najmu łączy się dla określenia kwoty przychodów z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ww. ustawy. Przekroczenie limitu przychodów 4 000 euro przez zsumowanie przychodów spowoduje, że od nadwyżki trzeba będzie zapłaci ryczałt według stawki 20%.

Z przedstawionego stany faktycznego wynika, iż Wnioskodawca wraz z małżonką uzyskują przychody z tytułu najmu lokali użytkowych. Przedmiotem najmu są lokale użytkowe, które zostały Zainteresowanemu i Jego małżonce użyczone przez córkę, na podstawie odrębnych umów. Każdy z małżonków wynajmuje ww. lokale na podstawie odrębnych umów najmu różnym osobom.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i powołane przepisy, należy wskazać, że w przypadku osiągania przez małżonków przychodów z tytułu najmu, limit 4 000 euro dotyczy łącznie obojga małżonków. Podkreślić należy, że bez wpływu na powyższe pozostaje fakt posiadania na podstawie umów użyczenia odrębnych lokali, a także fakt podpisania przez każdego z małżonków odrębnych umów najmu z różnymi podmiotami.

Jednocześnie tut. organ informuje, że zgodnie z art. 14b § 1 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Mając powyższe na względzie, należy stwierdzić, iż interpretacje prawa podatkowego wydaje się wyłącznie na pisemny wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Z uwagi na to, że wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej stosowania przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), został złożony przez jednego z małżonków, zaznacza się, iż interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla żony Wnioskodawcy.

Małżonka Zainteresowanego, chcąc uzyskać interpretację indywidualną, powinna wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej udzielenie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.