ILPB2/415-305/07-2/AJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 08.11. 2007 r. (data wpływu 9 listopada 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia rezydencji podatkowej - jest prawidłowe.

W dniu 9 listopada 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia rezydencji podatkowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest obywatelem Niemiec. W 2007 r. pełnił funkcję członka zarządu w dwóch spółkach kapitałowych zawiązanych zgodnie z przepisami Kodeksu Spółek Handlowych, na podstawie odpowiednich uchwał zgromadzenia wspólników. Dodatkowo Zainteresowany uzyskuje dochody w Polsce z tytułu umowy o pracę zawartej ze spółką kapitałową mającą siedzibę w Polsce.

Mając na uwadze odpowiednie regulacje prawa niemieckiego, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (zarówno w brzmieniu przed 1 stycznia 2007 r. jak i obecnie) oraz art. 4 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dotychczasowe stałe miejsce zamieszkania Wnioskodawcy znajdowało się na terytorium Niemiec i w konsekwencji podlegał On nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Niemczech. Z kolei w Polsce opodatkowaniu podlegały jedynie dochody osiągane na terytorium RP (ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce).

W dniu 9 czerwca 2007 r. Wnioskodawca zawarł związek małżeński z obywatelką Polski. Podjął decyzję o pozostaniu w Polsce na stałe i zamieszkał w Poznaniu wraz z żoną i dzieckiem, które urodziło się kilka miesięcy później.

W konsekwencji, mając na uwadze powyższe zdarzenia, a także obowiązki zawodowe Wnioskodawcy wynikające z funkcji pełnionych w spółkach polskich, centrum interesów osobistych i gospodarczych Zainteresowanego (tym samym miejsce zamieszkania w rozumieniu przepisów art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) znajduje się obecnie w Polsce.

Wnioskodawca wskazał dodatkowo także inne elementy, które mogą okazać się istotne w ocenie statusu rezydencji podatkowej:

* pobyt w Polsce w roku 2007 przekroczył 183 dni,

* jest właścicielem nieruchomości znajdujących się na terytorium Niemiec,

* jest czasowo zameldowany w Polsce,

* jest zameldowany w Niemczech na pobyt stały,

* posiada rachunki bankowe w obu krajach,

* jest objęty programem opieki medycznej zarówno w Polsce jak i w Niemczech,

* jest objęty programem ubezpieczenia emerytalnego w obu krajach,

* Jego najbliższa rodzina mieszka w Niemczech (w szczególności rodzice, mieszkają w miejscu, w którym jest On zameldowany),

* jest to pierwszy zawarty związek małżeński, a narodzone dziecko jest Jego pierwszym dzieckiem.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze następujące fakty:

* zawarcie związku małżeńskiego z obywatelką Polski,

* zamieszkanie wraz z żoną oraz dzieckiem na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z zamiarem stałego pobytu,

nastąpiło przeniesienie ośrodka interesów życiowych z Niemiec do Polski, a co się z tym wiąże miejsce zamieszkania dla celów podatkowych, znajduje się obecnie na terytorium Polski.

W ocenie Wnioskodawcy słuszne wydaje się uznanie, że faktem decydującym o zmianie rezydencji podatkowej było zawarcie związku małżeńskiego, które spowodowało, że z Polską Wnioskodawca ma ściślejsze powiązania osobiste (ośrodek interesów życiowych).

W świetle powyższych argumentów można uznać, że od 9 czerwca 2007 r., czyli od momentu zawarcia związku małżeńskiego miejscem zamieszkania dla celów podatkowych jest Polska i na podstawie art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swych dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy) w Polsce.

W związku z powyższym, w opinii Wnioskodawcy należy uznać, że dochody uzyskane po dniu 9 czerwca 2007 r. podlegają opodatkowaniu według zasad obowiązujących podatników posiadających w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy. Tym samym wynagrodzenie Wnioskodawcy z tytułu członkostwa w zarządzie na podstawie powołania w odpowiedniej uchwale zgromadzenia wspólników, począwszy od miesiąca czerwca 2007 r. nie powinno być opodatkowane wg zryczałtowanej stawki, o której mowa w art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przewidzianej dla nierezydentów, ale powinno być opodatkowane jako wynagrodzenie z działalności wykonywanej osobiście, osiągane przez polskiego rezydenta (zaliczki na podatek w wysokości 19% pobierane przez płatnika oraz opodatkowanie przychodów osiągniętych od czerwca 2007 r. według progresywnych stawek opodatkowania w rocznym zeznaniu podatkowym za rok 2007).

Mając na uwadze powyższe zasady, wynagrodzenie Wnioskodawcy za 2007 rok z tytułu członkostwa w zarządzie na podstawie powołania w odpowiedniej uchwale zgromadzenia wspólników powinno podlegać następującym zasadom:

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca odwołuje się również do następujących pism:

* pisma Ministerstwa Finansów z dnia 5 grudnia 2006 r. (sygn. DD4/033-01487/JG/06/430),

* pisma Ministerstwa Finansów z dnia 16 stycznia 2007 r. (sygn. DD4-033-01522/JP/06/3437),

* pisma ministerstwa Finansów z dnia 13 września 2006 r. (sygn. DD/PB6/033-1409-JP/06/322),

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast art. 3 ust. 2a ww. ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90) zwanej dalej Umową, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa, podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

W myśl art. 4 ust. 2 polsko-niemieckiej konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

Rozstrzygające znaczenie ma zatem ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Od 1 stycznia 2007 r. ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera definicję miejsca zamieszkania osoby fizycznej do celów podatkowych (art. 3 ust. 1a ww. ustawy).

Za osobę posiadającą w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych uważa się taką, która przebywa w Polsce przez więcej niż 183 dni w roku kalendarzowym lub posiada w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych.

Postanowienia art. 4 ust. 2 ww. konwencji mają natomiast zastosowanie w sytuacji, gdy w myśl postanowień ust. 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, tzn. gdy zachodzi kolizja ustawodawstw wewnętrznych obu państw w kwestii dotyczącej ustalenia miejsca zamieszkania.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca przed zawarciem związku małżeńskiego i podjęciem zamiaru o pozostaniu na stałe w Polsce, posiadał miejsce zamieszkania w Niemczech, co wynikało z faktu, iż tam znajdował się jego ośrodek interesów życiowych.

W związku z powyższym należy uznać, iż Zainteresowany, od osiąganych w tym okresie w Polsce dochodów podlegał ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 (...) - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Natomiast od chwili zawarcia w Polsce małżeństwa, t.j. od dnia 9 czerwca 2007 r. i podjęcia decyzji o pozostaniu w tym państwie na stałe, Wnioskodawca przeniósł centrum interesów osobistych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W konsekwencji w tym państwie, od dnia 9 czerwca 2007 r. Zainteresowany, jako rezydent, podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Stosownie do art. 13 pkt 7 ww. ustawy o podatku dochodowym, za przychody z osobiście wykonywanej działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zgodnie z art. 41a ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33-35 i art. 41 ust. 1, na wniosek podatnika obliczają i pobierają w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy, stosując zamiast najniższej stawki określonej w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, wyższą stawkę podatkową określoną w tej skali.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia rezydencji podatkowej oraz opodatkowania uzyskanych przychodów z tytułu pełnienia funkcji członka zarządu, należy uznać za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, uznać należy, iż wynagrodzenie otrzymane przez Wnioskodawcę z tytułu pełnienia funkcji członka zarządu w spółkach z siedzibą w Polsce oraz z tytułu umowy o pracę, za okres od stycznia do maja 2007 r. nie podlega opodatkowaniu w zeznaniu rocznym, według stawek progresywnych, a także nie jest brane pod uwagę do wyliczenia efektywnej stopy procentowej, która znajduje zastosowanie do wyliczenia dochodów opodatkowanych progresywnie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.