ILPB2/415-287/13-3/JK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2013 r. (data wpływu 25 marca 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 czerwca 2013 r. (data wpływu 19 czerwca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zwrotu pieniędzy - jest prawidłowe.

W dniu 25 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zwrotu pieniędzy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W 2012 r. były doradca finansowy Wnioskodawczyni zwrócił Jej część ukradzionych pieniędzy w kwocie 38.000 zł.

Na podstawie sfałszowanego podpisu Zainteresowanej przywłaszczył sobie Jej środki pieniężne, które ulokowała w X na dwóch polisach.

W ww. Towarzystwie Wnioskodawczyni wykupiła dwie polisy. Od dnia 1 września 2009 r. doradcą Zainteresowanej został wyżej wymieniony doradca z firmy XXX.

Po upływie dwóch lat Wnioskodawczyni mogła z jednej z polis regularnie wypłacać małe kwoty nie zrywając umowy.

Niepokój Zainteresowanej wzbudziły inne od tych, o które prosiła terminy przelewów dokonywanych przez Towarzystwo, jak również różne tytuły wpłat na konto Wnioskodawczyni, a w późniejszym okresie niezgodność co do wielkości kwoty, w odniesieniu do tej, o którą Towarzystwo prosiła.

W dniu 30 lipca 2011 r. Wnioskodawczyni wystosowała pismo do Towarzystwa o przesłanie Jej kopii wszystkich dokumentów dotyczących obu polis.

Dnia 5 września 2011 r. Towarzystwo przesłało Zainteresowanej kopie dokumentów, które dowiodły nieuczciwości doradcy finansowego, fałszerstwa podpisu Wnioskodawczyni i kradzieży pieniędzy z obu polis.

W dniu 27 września 2011 r. XXX poinformowała Wnioskodawczynię, że sprawa serwisu ich współpracownika jest w trakcie wyjaśniania i została potraktowana priorytetowo.

Dnia 25 listopada 2011 r. XXX poinformowała Zainteresowaną, że z doradcą usiłowano się skontaktować wielokrotnie (ale bezskutecznie) i, że zwolniono go dyscyplinarnie w dniu 17 sierpnia 2011 r., o czym Jej dotąd nie zawiadomiono.

W tej sytuacji w dniu 3 stycznia 2012 r. Wnioskodawczyni zawarła ugodę pozasądową z doradcą, w której przyznał się do sfałszowania podpisu i zdefraudowania obu polis, przyznał się także do straty jaką Zainteresowana poniosła w kwocie 97 428,11 zł.

Zobowiązał się również do zwrotu ukradzionych pieniędzy w ratach. Po roku 2012 miał zwrócić 38.000 zł i rzeczywiście taką kwotę wpłacił na konto Wnioskodawczyni.

O zawarciu ugody została poinformowana XXX.

W dniu 9 stycznia 2012 r. XXX, w piśmie skierowanym do Zainteresowanej przyznało, że taki sposób załatwienia sprawy "będzie satysfakcjonujący i skuteczny". Zadeklarowała też pomoc w przypadku, gdyby doradca uchylał się od przyjętych zobowiązań w ugodzie pozasądowej.

Dnia 1 lutego 2012 r. Wnioskodawczyni podziękowała XXX za moralne wsparcie w odzyskiwaniu Jej ukradzionych pieniędzy.

Po kilku miesiącach Zainteresowana otrzymała wezwanie na Policję w celu złożenia zeznań dotyczących fałszerstwa Jej podpisów i kradzieży pieniędzy z obu polis. Poinformowano Wnioskodawczynię, że doradca oszukał i innych klientów X. Uznano także, że Wnioskodawczyni winna o zwrocie części ukradzionych pieniędzy, które otrzymała w 2012 r. od doradcy poinformować urząd skarbowy.

W dniu 23 stycznia 2013 r. Zainteresowana otrzymała ponowne wezwanie na Policję w celu potwierdzenia fałszerstwa Jej podpisów.

Sprawa jest w postępowaniu prokuratorskim w XXX.

Doradca przystał na ugodę, gdyż zdawał sobie sprawę, z tego, że gdyby pozew trafił do sądu to czekałby go proces karny za fałszowanie podpisów i kradzież pieniędzy.

Zawarcie ugody pozasądowej było dla Wnioskodawczyni jedyną szansą ewentualnego odzyskania ukradzionych pieniędzy, ponieważ w przypadku skazania doradcy na karę pozbawienia wolności pieniędzy by nie odzyskała.

Kwota 97 428,11 zł stanowi kwotę równowartości dewizowej na dzień wpłaty do Towarzystwa i nie dotyczy żadnego odszkodowania, ani odsetek.

Ewentualne odsetki, które Zainteresowana ma otrzymać w przyszłości na mocy zawartej ugody pozasądowej nie stanowią dla Niej żadnego zysku; stanowią tylko część zwrotu wartości polis ubezpieczeniowych na koniec ich trwania.

Pieniądze wpłacone na długoterminowe polisy miały w przyszłości przynieść odpowiednie korzyści, lecz na skutek ich kradzieży Wnioskodawczyni została dotkliwie pokrzywdzona. Pieniądze wpłacone na polisy w Towarzystwie miały stanowić zabezpieczenie starości Zainteresowanej i niepełnosprawności także Jej 94-letniej matki - inwalidki I grupy.

Wnioskodawczyni nigdy w przeszłości, ani obecnie nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej. Jest emerytką.

Zainteresowana nie wie, czy kiedykolwiek - mimo zawartej ugody - odzyska wszystkie Jej pieniądze wpłacone do Towarzystwa. Doradca zobowiązał się co prawda z zobowiązań przyjętych na siebie w 2012 r. (zwrócił 38.000 zł), ale czy wypełni wszystkie zobowiązania zamieszczone w ugodzie - tego Wnioskodawczyni nie wie.

Zainteresowana uważa, iż sugestia Policji, aby poinformowała urząd skarbowy o zwrocie cząstkowym ukradzionych pieniędzy była nieuzasadniona.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawczyni jest zobowiązana do uiszczenia podatku od zwróconej Jej w 2012 r. kwoty 38.000 zł, którą otrzymała na poczet zwrotu ukradzionych Jej pieniędzy przez byłego doradcę finansowego.

2. Czy w przyszłości Zainteresowana będzie zobowiązana do uiszczenia podatku od ewentualnych kolejnych kwot pieniężnych, które winien Jej wpłacać były doradca, aż do zwrotu całej ukradzionej Jej kwoty - tj. 97.428,11 zł.

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie ma żadnych zobowiązań prawno-podatkowych związanych z otrzymaną od byłego doradcy kwotą 38.000 zł w 2012 r., gdyż była ona tylko zwrotem części ukradzionych Jej przez niego pieniędzy. Zainteresowana nie będzie miała również żadnych zobowiązań prawno-podatkowych związanych z ewentualnymi kolejnymi kwotami pieniężnymi, które były doradca winien wypłacić Wnioskodawczyni, aż do zwrotu całej ukradzionej Jej kwoty - tj. 97.428,11 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Katalog źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu, został określony w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdzie w pkt 9 tego artykułu wymienia się jako źródła przychodów - inne źródła, które nie zostały wymienione w tym artykule.

Z kolei przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ustawy).

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Z przedstawionego we wniosku o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego wynika, iż Zainteresowana wykupiła dwie polisy. Obsługujący te polisy doradca finansowy przywłaszczył sobie pieniądze wpłacone przez Wnioskodawczynię. Na mocy ugody pozasądowej ww. doradca zobowiązał się do zwrotu na rzecz Zainteresowanej kwoty 97 428,11 zł, która to kwota stanowi kwotę równowartości dewizowej na dzień wpłaty do Towarzystwa i nie dotyczy żadnego odszkodowania, ani odsetek. Część kwoty (38.000 zł) doradca wypłacił na rzecz Wnioskodawczyni w 2012 r. W związku z powyższym Zainteresowana powzięła wątpliwość, czy od wypłaconej kwoty 38.000 zł oraz wypłaconych ewentualnie później kwot, aż do zwrotu całej ukradzionej kwoty (97.428,11 zł) będzie miała jakiekolwiek zobowiązania prawno-podatkowe.

Na kanwie przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego oraz powyższej konstatacji, stwierdzić należy, iż z tytułu otrzymywanych przez Zainteresowaną od byłego doradcy finansowego kwot, aż do sumy 97.428,11 zł nie ciążą na Niej żadne zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych. Zauważyć bowiem należy, iż kwota ta stanowi równowartość kwoty wpłaconej przez Wnioskodawczynię do Towarzystwa na wykup polis (która to kwota została przewłaszczona przez doradcę finansowego), a więc po stronie Zainteresowanej nie dochodzi do jakiegokolwiek przysporzenia mającego konkretny wymiar ekonomiczny.

W związku z powyższym Jej stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.