ILPB2/415-260/14-6/AJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26 lutego 2014 r. (data wpływu 28 lutego 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 maja 2014 r. (data wpływu 2 czerwca 2014 r.) oraz w dniu 6 czerwca 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego oraz w zakresie kosztów uzyskania przychodów, a także podatku od spadków i darowizn w zakresie utraty prawa do zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 4a.

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14f § 2 oraz art. 14b § 3 i § 4 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 23 maja 2014 r. nr ILPB2/415-260/14-2/AJ Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowaną, że wniosek będzie podlegał rozpatrzeniu jedynie w zakresie tego podatku w stosunku do którego zostaną uzupełnione wszystkie braki formalne, w pozostałej zaś części wniosek zostanie pozostawiony bez rozpatrzenia.

Wskazano również, że nieuzupełnienie wniosku w wyznaczonym terminie spowoduje pozostawienie podania bez rozpatrzenia.

Ponadto, pouczono Wnioskodawczynię, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a uzupełnieniem wniosku przez Zainteresowaną nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 23 maja 2014 r. (skutecznie doręczono w dniu 27 maja 2014 r.). W dniu 27 maja 2014 r. na konto Izby skarbowej w Poznaniu wpłynęła brakująca kwota w wysokości 40 zł. Natomiast w dniu 2 czerwca 2014 r. Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego 29 maja 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest jedynym spadkobiercą ustawowym po matce, która zmarła 2 listopada 2013 r. Zainteresowana przyjęła spadek wprost. W skład spadku wchodzą m.in. Udziały w dwóch kamienicach położonych w centrum miasta położonego na terytorium RP: w jednej udziały w wysokości 1/2 (położona przy ul. A), a w drugiej (położona przy ul. B) udziały w wysokości 17/20. Wnioskodawczyni złożyła w urzędzie skarbowym deklarację o nabyciu w drodze spadku praw majątkowych po matce, których wartość przekroczyła kwotę zwolnienia podatkowego, korzystając w ten sposób ze zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn. Zainteresowana zamierza sprzedać udziały w kamienicy, w której posiada połowę udziałów i zrobić to przed upływem 5 lat od dnia nabycia tej nieruchomości. W zakresie drugiej kamienicy, Wnioskodawczyni zamierza dokonać zniesienia współwłasności i spłacić udziały pozostałych współwłaścicieli albo nabyć udziały tych współwłaścicieli w drodze umowy sprzedaży. W tej kamienicy, w jednym z lokali, Zainteresowana zaspokaja bowiem swoje potrzeby mieszkaniowe i jest tam zameldowana. Nadto, co do kamienicy przy ul. B toczyła się sprawa z wniosku matki Wnioskodawczyni o zasiedzenie udziałów w tej nieruchomości. Postępowanie zostało prawomocnie zakończone i w wyniku częściowego uwzględnienia wniosku, Zainteresowana posiada 17/20 udziałów. Jeżeli chodzi o rachunkowość obydwu kamienic, Wnioskodawczyni prowadzi podatkową księgę przychodów rozchodów, będąc na ogólnych zasadach opodatkowania. W nieruchomościach tych Zainteresowana posiada lokale mieszkalne, które wynajmuję osobom fizycznym w celach mieszkaniowych, zaś jeden lokal ma charakter użytkowy i obecnie również jest wynajmowany. Żaden z lokali nie został wyodrębniony, wobec czego żaden z nich nie posiada statusu odrębnej nieruchomości lokalowej.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że lokal użytkowy, o którym mowa we wniosku, znajduje się w kamienicy przy ul. B. Wynajmowane lokale, w tym użytkowy, są przedmiotem najmu prywatnego, Zainteresowana nigdy nie prowadziła działalności gospodarczej. Wobec tego nigdy żadnego z lokali w należących do Niej kamienicach nie wykorzystywała dla celów takiej działalności.

Ponadto, Zainteresowana wskazała, że sprawa o zasiedzenie udziałów w nieruchomości przy ul. B dotyczy stwierdzenia zasiedzenia na rzecz ojca i matki Wnioskodawczyni na prawach małżeńskiej wspólności ustawowej z dniem 1 stycznia 1985 r. Wnioskodawczyni wyjaśniła, że Jej rodzice zmarli i jest ich jedynym spadkobiercą, przy czym spadek po nich przyjęła wprost.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy jeżeli cenę uzyskaną ze sprzedaży 1/2 udziałów w kamienicy przy ul. A Zainteresowana przeznaczy na spłatę udziałów współwłaścicieli drugiej kamienicy albo na cenę nabycia od nich tychże udziałów, czy te wydatki są wydatkami na własne cele mieszkaniowe w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 131 i art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w efekcie nie utraci zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn.

2. Czy jeżeli cenę uzyskaną ze sprzedaży 1/2 udziałów w kamienicy przy ul. A Wnioskodawczyni przeznaczy na zakup lokalu mieszkalnego lub działki budowlanej, położonych w innym województwie na terenie Polski, z których będzie korzystać w celach mieszkaniowych przez około dwa miesiące w roku, czy te wydatki są wydatkami na własne cele mieszkaniowe w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 131 i art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w efekcie nie utraci zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn.

3. Czy w koszty uzyskania przychodów w zakresie kamienicy przy ul. B Wnioskodawczyni może wliczyć wynagrodzenie adwokata za prowadzenie sprawy sądowej o zasiedzenie udziałów tej nieruchomości, nadto, czy jeżeli wynagrodzenie to pokryje dopiero po sprzedaży 1/2 udziałów w kamienicy przy ul. A, przeznaczając na to środki uzyskane z ceny sprzedaży, czy te wydatki są wydatkami na własne cele mieszkaniowe w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 131 i art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w efekcie nie utraci zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Tut. Organ informuje, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 3 dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W odniesieniu do pytań nr 1-3 dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych

w zakresie zwolnienia przedmiotowego w dniu 6 czerwca 2014 r. została wydana interpretacja indywidualna nr ILPB2/415-260/14-5/AJ. Natomiast w zakresie podatku od spadków i darowizn w dniu 6 czerwca 2014 r. została wydana interpretacja indywidualna nr ILPB2/436-141/14-5/AJ.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w odniesieniu do pytania nr 3 dotyczącego możliwości zaliczenia w koszty administrowania kamienicą wydatków na honorarium adwokata za prowadzenie sprawy o zasiedzenie udziałów w kamienicy Zainteresowana uważa, że ma prawo zaliczenia tych wydatków w koszty. Zdaniem Wnioskodawczyni potrzebne jest wystawienie rachunku lub faktury na administrację kamienicy. Zainteresowana uważa bowiem, że ww. wydatki są kosztami uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ są kosztami poniesionymi w celu osiągnięcia przychodów oraz dla zabezpieczenia źródła przychodów. Są to zatem wydatki ściśle związane z funkcjonowaniem kamienicy, szczególnie, że wskutek sprawy o zasiedzenie zmienił się krąg współwłaścicieli nieruchomości i Wnioskodawczyni nabyła większość udziałów. Gdyby natomiast wynagrodzenie adwokata Zainteresowana zapłaciła ze środków pochodzących ze sprzedaży udziałów w kamienicy przy ul. Słomianka 2, uważa, że jest to wydatek mieszkaniowy, o którym mowa powyżej, albowiem wskutek sprawy o zasiedzenie nabyła większościowe udziały w kamienicy, co z kolei doprowadziło do zabezpieczenia Jej potrzeb mieszkaniowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w spadku po zmarłej - w dniu 2 listopada 2013 r. - matce Zainteresowana nabyła udziały w dwóch kamienicach: w jednej - w wysokości 1/2, a w drugiej - w wysokości 17/20.

W stosunku do drugiej kamienicy toczyła się sprawa z wniosku Jej matki o zasiedzenie udziałów w tej nieruchomości. Sprawa ta dotyczyła stwierdzenia zasiedzenia na rzecz ojca i matki Wnioskodawczyni na prawach małżeńskiej wspólności ustawowej. Postępowanie zostało prawomocnie zakończone.

Zainteresowana posiada udziały w kamienicy, w której znajdują się lokale mieszkalne i jeden lokal użytkowy (obecnie wynajmowany). W jednym z lokali mieszkalnych Wnioskodawczyni realizuje własne cele mieszkaniowe, a pozostałe są wynajmowane.

Wątpliwości Wnioskodawczyni budzi kwestia, czy może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na wynagrodzenie adwokata za prowadzenie sprawy sądowej o zasiedzenie udziałów w ww. kamienicy.

Należy stwierdzić, że poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki na wynagrodzenie adwokata są wydatkami poniesionymi na nabycie udziałów w tej nieruchomości, nie zaś wydatkami związanymi z administrowaniem kamienicą. Jak wskazała sama Zainteresowana - sprawa o zasiedzenie dotyczyła stwierdzenia zasiedzenia na rzecz ojca i matki, nie zaś samej Wnioskodawczyni.

Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego i zacytowane przepisy prawa stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia adwokata za prowadzenie sprawy sądowej o zasiedzenie udziałów w tej nieruchomości.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.