ILPB2/415-247/13-2/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 8 marca 2013 r. (data wpływu 12 marca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w odniesieniu do pytania nr 2 - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Z firmą zajmująca się m.in. usługami deweloperskimi Wnioskodawca wraz z żoną podpisali umowę na zakup lokalu mieszkalnego. W umowie zostały zawarte wszelkie postanowienia chroniące obie strony od ewentualnych nieporozumień. Zgodnie z harmonogramem płatności Zainteresowany spełnił warunki umowy i należności włącznie z opłatą notarialną. Ww. zostały w terminach uregulowane. W § 7 ust. 1 Przedwstępnej Umowy Zakupu Lokalu Mieszkalnego i Gruntu z dnia 11 maja 2011 r. inwestor zobowiązał się do oddania przedmiotowego lokalu mieszkalnego do dyspozycji kupującego do dnia 30 września 2011 r. pod warunkiem całkowitej wpłaty należności za lokal. Natomiast w załączniku nr 3 do umowy, w 15-tu punktach określono zasady szczegółowe ponoszonych odpowiedzialności prawnych i technicznych dla obu stron i tak w pkt 13 zapisano: w przypadku niedotrzymania terminu przekazania lokalu inwestor zobowiązany jest zapłacić nabywcy za każdy dzień zwłoki karę umowną w wysokości odsetek ustawowych. I takie zdarzenie właśnie miało miejsce, oddanie ich lokalu nastąpiło z kilkumiesięcznym opóźnieniem, chociaż inne lokale były oddane wcześniej. Pewne braki w realizacji terminowego zakończenia robót były po stronie wykonawcy. O tych faktach Wnioskodawca informował Firmę deweloperską.

Wobec zaistniałej sytuacji Zainteresowany wystąpił wraz z żoną do inwestora o zwrot części należności, które wcześniej małżonkowie uiścili z tytułu niewywiązywania się z umowy. W styczniu 2012 r. po negocjacjach Wnioskodawca podpisał porozumienie z inwestorem, na mocy którego inwestor w zamian za opóźnienie o przekazaniu mieszkania zapłacił kwotę 5 000 zł tytułem kary za niewywiązanie się z umowy. Wnioskodawca wraz z małżonką uważał, że sprawa została ostatecznie załatwiona, aż do chwili obecnej, kiedy otrzymali od inwestora, informację o wypłaconym stypendium, o przychodach z innych źródeł oraz o niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych w 2012 r. - PIT-8C osobno na Zainteresowanego 2 500 zł - "kara z tytułu nieterminowego przekazania mieszkania" i to samo na małżonkę.

Nadmienił, iż w takiej sytuacji małżonkowie są zmuszeni opłacić podatek w rozliczeniu rocznym po raz drugi z ich dochodów. Dodał On, że przecież wcześniej małżonkowie wpłacili pełną kwotę za lokal z opodatkowanych już ich środków jak również z kredytu, który również będzie spłacony z ich opodatkowanych dochodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Tut. Organ informuje, iż przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia jest kwestia dotycząca pytania nr 2, natomiast w przedmiocie pytania nr 1 zostało wydane w dniu 12 czerwca 2013 r. odrębne rozstrzygnięcie nr ILPB2/415-247/13-3/ES.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 2 - osoby fizyczne, które rozliczają się każdego roku z obowiązku podatkowego i własne już opodatkowane środki przekazują na cele związane z polepszeniem własnego bytu, jak w przypadku małżonków, wykazanym wyżej, nie powinni drugi raz traktować tych środków jako przysporzenie majątkowe w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tym samym to przysporzenie nie spełnia definicji przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy źródłami przychodów są również inne źródła.

Zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania "w szczególności" wskazuje, iż definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Na gruncie prawa podatkowego przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest więc każda forma przysporzenia majątkowego, tzn. zarówno pieniężna, jak i niepieniężna.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że z firmą zajmująca się m.in. usługami deweloperskimi Wnioskodawca wraz z żoną podpisali umowę na zakup lokalu mieszkalnego. W umowie zostały zawarte wszelkie postanowienia chroniące obie strony od ewentualnych nieporozumień. W rozpatrywanej sprawie - oddanie lokalu mieszkalnego nastąpiło z kilkumiesięcznym opóźnieniem, ponieważ wystąpiły braki podczas realizacji inwestycji. Wobec zaistniałej sytuacji Zainteresowany, w styczniu 2012 r. po negocjacjach z deweloperem podpisał porozumienie, na mocy którego inwestor w zamian za niewywiązanie się z umowy zapłacił karę w wysokości 5 000 zł. Ponadto Wnioskodawca otrzymał od inwestora informację PIT-8C o wypłaconej na Jego rzecz, w 2012 r. kwoty 2 500 zł tytułem kary umownej. Odrębnie taką informację również otrzymała Jego żona.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia z przysporzeniem majątkowym stanowiącym przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy w tym miejscu wyjaśnić, iż wypłaty należności (w postaci kary umownej), z tytułu niewywiązania się z umowy przez dewelopera nie należy utożsamiać, jak to czyni Wnioskodawca z wypłatą (zwrotem) z wcześniej wpłaconych deweloperowi na mieszkanie przez Zainteresowanego środków już raz opodatkowanych.

Wynika to z faktu, że co innego stanowiło podstawę wpłaty środków deweloperowi przez Zainteresowanego (była to cena za mieszkanie), a co innego podstawę wypłaty przez dewelopera kwoty tytułem kary umownej (niewywiązanie się przez niego z umowy w terminie). Zatem jednoznacznie należy stwierdzić, iż kara umowna jest należnością niemającą nic wspólnego z należnością wpłaconą przez Zainteresowanego ze środków już raz przez Niego opodatkowanych.

Reasumując, wypłacona przez inwestora kara (odszkodowanie) za niedotrzymanie warunków umowy na rzecz Wnioskodawcy rodzi po Jego stronie przychód do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na mocy powyżej wskazanego przepisu.

Końcowo, należy stwierdzić, iż interpretację prawa podatkowego wydaje się wyłącznie na pisemny wniosek Zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Z uwagi na powyższe niniejsza interpretacja dotyczy tylko Wnioskodawcy i nie wywiera skutków prawnych dla Jego małżonki. Żona Wnioskodawcy chcąc uzyskać interpretację indywidualną powinna wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej udzielenie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.